Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #51 (01. 08. 2014)

aktualności

To był prawdziwy dzień Drake'a. Kanadyjski raper otrzymał platynowy singiel za Hold On We're Going Home nagranym z grupą Majid Jordan (4 miejsce latem 2013), który tym samym przypieczętował swój status jego największego solowego hitu na tych wyspach. Srebrem pokrył się za to jego pierwszy notowany w tym kraju singiel - Forever, w którym towarzyszą mu sami supergwiazdorzy Kanye West, Lil' Wayne i Eminem (dopiero 42 miejsce w 2009, ale przy 12 tygodniach w top 75 to już wystarczy na ok. 200 tys. nabywców). Aubrey Graham ma więc w tej chwili po jednym singlowym certyfikacie w każdym kolorze, nie licząc featuringów, a w tej roli jeszcze o nim usłyszymy. Złotem pokrył się amerykański przebój lata według Billboardu - Fancy Iggy Azalea i Charli XCX (5 miejsce wiosną, ale już ponad pół roku w top 75) oraz debiutancka imienna płyta innych Australijczyków - 5 Seconds of Summer (numer 2 latem). 

Srebrny status uzyskały dwa single z kręgu muzyki tanecznej - Touch młodego Londyńczyka Lewisa Jankela (krewny tego od cymbałów z Pana Tadeusza?), czyli Shift K3Y (3 miejsce wiosną) i Wasted holenderskiego weterana komercyjnego trance Tiesto, w którym zaśpiewał miło przeze mnie pamiętany ze Spectrum Zedda Matthew Koma (również 3, ale już na progu lata). To już czwarty srebrny singiel Tijsa Verwesta po Adagio for Strings (37 w 2005), C'mon (Catch 'Em by Surprise) z Diplo i Bustą Rhymesem (13 w 2011) i Red Lights (6 wczesną wiosną 2014), ale chyba pierwszy z realnymi szansami na złoto, chociaż w mój gust trafił tylko frywolny teledysk... Po raz kolejny na liście nagród BPI pojawili się Imagine Dragons (srebrny singiel za niegdysiejszy numer jeden RT Listy, It's Time - 23 w 2013). No i czym byłby kolejny tydzień bez certyfikatu dla Sama Smitha? Tym razem padło na nie byle co, bo platynę za album In the Lonely Hour.

zaszłości
1 VIII po raz piąty platyną pokrył się album-symbol mody na nu metal: Hybrid Theory Linkin Park (4 pozycja na UK Charts, 88 tyg. w top 75 od stycznia 2001). Za to po raz pierwszy certyfikat jednego dnia otrzymały dwa zespoły ze słowem Seconds w nazwie, ten drugi to oczywiście 30 Seconds to Mars ze srebrnym singlem za The Kill (Rebirth) (28 w 2007). Jak widać, był to dobry tydzień dla singli, które w okresie szczytowej popularności nie doszły nawet do brytyjskiego Top 20.

Przede wszystkim jednak tego dnia drugi singiel w historii brytyjskiej fonografii po Happy P. Williamsa osiągnął status potrójnie platynowego. Ponownie była to amerykańska produkcja - konkretnie Believe Cher (7 tygodni na szczycie w drugiej połowie 1998). Pochodzi ona z podwójnie platynowego albumu pod tym samym tytułem (7 miejsce jesienią 1998, 44 tyg. w top 75), podobnie jak srebrny singiel Strong Enough (5 wczesną wiosną 1999, obrzydzone przez RMF All or Nothing dotarło do 12). Na fali tego sukcesu złotem pokryła się także płyta Living Proof, która w swoim czasie mogła wydawać się megaporażką (46 w 2001, mimo że singiel The Music's No Good Without You dotarł do 8!). Oczywiście skorzystały też na tym składanki: podwójnie platynowe Greatest Hits (7 w 1999) i złote The Very Best Of (17 w 2003) oraz platynowe wideo: Live in Concert (1999) i The Farewell Tour (2003).

Największym przebojem weteranki na UK Charts aż do lat 90-ych była jej wersja Bang Bang -My Baby Shot Me Down (3 wiosną 1966), którą z czasem zupełnie przyćmiło wykonanie Nancy Sinatra. Później była żona Sonny'ego Bono zaliczyła dwa numery jeden: "złoty" cover The Shoop Shoop Song (It's in His Kiss) (5 tygodni na szczycie wiosną 1991) oraz "srebrny" Love Can Build a Bridge zaśpiewany z Chrissie Hynde, Neneh Cherry i Erickiem Claptonem (szczyt wiosną 1995). On również w oryginale był wykonywany przez kogoś innego (siostrzany duet country The Judds), a nagrano go na potrzeby akcji pomocy dzieciom z Rwandy. W momencie lansowania pierwszego hitu z użyciem Auto-Tune Cher miała już tez potrójną platynę za Love Hurts (szczyt latem 1991, 51 tyg. w top 75) i  Cher's Greatest Hits: 1965-1992 (7 tygodni na szczycie na koniec 1992), platynę za Heart of Stone (7 w 1989, 82 tyg. w top 75) oraz złoto za Cher (26 w 1988, jej pierwszy krążek w Top 75 po 22 latach przerwy!) i It's a Man's World (10 w 1995).

Kolejny odcinek spóźnionej singlowej apoteozy gwiazd młodego soft rocka to srebrny singiel dla Wires Athlete (4 lokata zimą 2005). Zespół miał także dwie platynowe płyty: Vehicles and Animals (19 w 2003) i Tourist (szczyt zimą 2005) oraz złotą Beyond The Neighbourhood (5 jesienią 2007). Niestety superprzebojowy Superhuman Touch (71 w 2009) z płyty Black Swan (18 miejsce) przeszedł zupełnie bez echa, nie wierzę też w certyfikat dla Half Light (16 w 2005)...

Chyba najbardziej znany muzyk rodem z Gujany, Eddy Grant, jest znany w Polsce przede wszystkim z dwóch utworów: złotego singla I Don't Wanna Dance (3 tygodnie na prowadzeniu jesienią 1982) i niecertyfikowanego Gimme Hope Jo'anna (7 w 1988). W jego drugiej ojczyźnie srebrnymi singlami były jeszcze: Electric Avenue (2 zimą 1983) i Do You Feel My Love (8 w 1980). Wywindowały one do poziomu platyny The Greatest Hits (3 pozycja wiosną 2001), a wcześniej złota - All the Hits (23 w 1984), a srebra - Walking on Sunshine (The Very Best of Eddy Grant) (20 w 1989), ostatnio zaś - The Very Best of Eddy Grant - Road to Reparation (14 w 2008). Taki sam status ze studyjnych krążków gwiazdy reggae zdobył jedynie Killer on the Rampage (7 w 1982).

rozmaitości:
- kujemy żelazo, póki gorące: platynowa płyta dla składanki Now That's What I Call Music! 88 

- złota płyta dla składanki Just Great Songs z maja 2014 (szczegóły w odc. 46)

- dalszy ciąg mani, czyli srebrna płyta dla Disney Sing-Along - Frozen z czerwca 2014

W następnym odcinku: mnóstwo składanek, kilka pokaźnych laurów dla hitów tego roku oraz hit dzieciństwa z programu "Zostań gwiazdą". W sumie nudnawo, ale wpadnijcie :)

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #50 (25. 07. 2014)

aktualności

Tak jak zapowiadałem, przez dłuższy czas nie obejdziemy się bez George'a Ezry, który tym razem "skasował" srebro za album Wanted on Voyage. Po raz pierwszy na liście nagrodzonych znaleźli się Holender Oliver Heldens i Becky Hill spod Worcester, którzy właśnie trafili na szczyt listy singli z (jak dla mnie przesadnie) wariackim Gecko (Overdrive).

Wreszcie dobiegł końca jeden z najdłuższych "seriali" tego cyklu, czyli spisywanie singlowych certyfikatów Jasona Derulo. Wokalista haitańskiego pochodzenia 25 VII zaliczył pierwszy w swojej karierze platynowy singiel - Talk Dirty z gościnnym udziałem rapera 2 Chainz (2 tygodnie na prowadzeniu jesienią 2013). Wcześniej niemal seryjnie zdobywał złote single, kolejno za Whatcha Say (3 lokata jesienią 2009), In My Head (szczyt na przedwiośniu 2010), Ridi*n' Solo (2 wiosną 2010), The Other Side (2 latem 2013) i Trumpets (4 jesienią 2013, co ciekawe o tydzień dłużej w top 75 niż Talk Dirty). Srebrny status posiadają What If (12 w 2010), Don't Wanna Go Home (2 tygodnie na szczycie latem 2011), It Girl (4 jesienią 2011) i Wiggle ze Snoop Doggiem (8 w 2014). Wydaje mi się, że ten ostatni kawałek jeszcze nie powiedział ostatniego słowa.

Tinie Tempah doczekał się wreszcie srebrnego singla za utwór ze swojej ostatniej płyty, konkretnie Trampoline (3 lokata latem 2013). Tu także pewną rolę w sukcesie odegrał rap 2 Chainz. Wcześniej gwiazdor grime już dwa razy zdobył singlową platynę: za Pass Out (2 tygodnie "rządów" wiosną 2010, aż 57 tyg. w top 75) i Written in the Stars z wokalem Erica Turnera (numer jeden jesienią 2010). Był to bardzo dobry rok dla Patricka Okogwu, o czym świadczy też złoty singiel za Frisky z Labrinthem (2 latem 2010). Srebrem pokryły się dwie kolaboracje z uznanymi wokalistkami: Invincible z Kelly Rowland (11 w 2010) i Wonderman z Ellie Goulding (12 w 2011). Może się wydawać, że to niewiele, ale Tempah zdobywał też certyfikaty u boku sześciu innych wykonawców głównych. O jednym z nich, który dał mu piąty numer jeden (wliczając "featy") będzie mowa już w odc. 52.

zaszłości

Kolaboracja Jaya-Z, Rihanny i Kanye'go Westa Run This Town (nr 1 późnym latem 2009) po prostu musiała zostać przebojem i tak się stało. Dla Jaya-Z to piąty brytyjski złoty singiel, dla Rihanny - dziewiętnasty, dla Westa - szósty (większość na featuringu lub w duecie). 25 VII przyznano także, o ile kojarzę, jedyny w historii BPA złoty singiel dla wykonawców z Rumunii - Edwarda Mayi i Viki Jiguliny za Stereo Love (4 miejsce wiosną 2010).

Można już oficjalnie powiedzieć, że Love the Way You Lie (2 miejsce latem 2010, 48 tyg. w top 75) to największy przebój Eminema w Wlk. Brytanii, gdyż to jego pierwszy podwójnie platynowy singiel w tym kraju (dla Rihanny - drugi po We Found Love, czyli w duecie siła). Drugi rezultat współpracy tych wykonawców - The Monster (szczyt jesienią 2013) jest już platynowy, podobnie jak wspominany przed tygodniem The Real Slim Shady (numer 1 latem 2010), Stan z mało wtedy znaną Dido (taki sam rezultat zimą 2000), Without Me (hit lata 2002) i Lose Yourself (filmowy przebój zimy 2002). Spośród niefeaturingowych kawałków raperów złoty status zdobyły My Name Is (2 lokata wiosną 1999) i Not Afraid (5 przed wakacjami 2010), za to srebrnych było całe zatrzęsienie: Guilty Conscience z Drem Dre (5 latem 1999), Cleanin' Out My Closet (4 jesienią 2002), Just Lose It (1 jesienią 2004, tu brak złota nieco mnie zaskoczył), Like Toy Soldiers (1 zimą 2005), Mockingbird (4 wiosną 2005), When I'm Gone (5 zimą 2005), Crack a Bottle z Dr Dre i 50 Centem (3 zimą 2009), We Made You (4 wiosną 2009) i najświeższy Berzerk (2 jesienią 2013). Następne w kolejce Guts Over Fear z Sią?

Spośród DVD pyskacza z Detroit najlepiej sprzedał się zbiór teledysków E z 2000 (podwójna platyna) oraz wideo do albumu The Eminem Show i All Access Europe (obydwa z 2002). Wymownie zatytułowany złoty The Anger Management Tour to również zapis występu z 2000 (na trasie występowali także Limp Bizkit i Papa Roach), ale został wydany w 2005. Eminem pojawi się jeszcze w kolejnym odcinku, ale jako fragment większego kolektywu.

Dołączając do złotych Country House (dwa tygodnie na szczycie latem 1995) i Tender (2 na przedwiośniu 1999, o ile pamiętam plasował się też dość wysoko na 30Ton!) oraz srebrnych Beetlebum (1 zimą 1997), Song 2 (2 wiosną 1997) i pięknej ballady The Universal (5 jesienią 1995) Parklife (10 pozycja w 1994) okazał się jednym z singli Blur o najdłużej utrzymującej się popularności. Chętnie zobaczyłbym w tym towarzystwie jeszcze Girls and Boys (5 wiosną 1994). Britpopowi ekscentrycy osiągnęli największy sukces dzięki poczwórnie platynowej płycie Parklife (szczyt wiosną 1994, 106 tyg. w top 75). Świetnie poradziły sobie też potrójnie platynowe The Great Escape (2 tygodnie na szczycie jesienią 1995, 47 tyg. w top 75) i Best Of (3 jesienią 2000). Blur (numer 1 zimą 1997, 65 tyg. w top 75) i 13 (dwa tygodnie "rządów" wiosną 1999) pokryły się platyną, Leisure (7 w 1991), Modern Life Is Rubbish (15 w 1993) i Think Tank (szczyt wiosną 2003) poprzestały na złocie. Dyskografię uzupełnia srebrny Midlife: A Beginner's Guide to Blur (20 w 2009) i trzy złote DVD z lat 90.

rozmaitości:

- podwójnie platynowa płyta dla ścieżki dźwiękowej do filmu Frozen (Kraina lodu), drugi po składance Now 87 album wydany w 2014, który uzyskał taki status w Wielkiej Brytanii

- a propos tej serii: już niecały tydzień po premierze złota płyta dla składanki Now That's What I Call Music! 88 Garage house kontra młode adult contemporary, proszę państwa!

- złota płyta dla składanki Now That's What I Call Running 2014 (szczegóły w odc. 38)

- srebrna płyta dla jeszcze jednego, tym razem bardzo popowego dziecka Ministry of Sound - The Mix (jest Jessie Ware w remiksie Disclosure!)

W następnym odcinku: czy wierzycie w miłość, czyli drugi w historii brytyjski potrójnie platynowy singiel!

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #49 (18. 07. 2014)

aktualności:

18 VII miało miejsce historyczne wydarzenie. Po raz pierwszy (ale nie ostatni) w dziejach brytyjskiej fonografii przyznany został potrójnie platynowy singiel. Jak chyba nietrudno się domyśleć, ten zaszczyt przypadł Happy Pharrella Williamsa (miesiąc na szczycie na przełomie 2013 i 2014, na razie 51 tyg. w top 75, ale wynik ten na pewno zostanie jeszcze wyśrubowany). Co bardziej zaskakujące, to jedyny solowy utwór tego wykonawcy, który doczekał się jakiegokolwiek certyfikatu, wcześniej były członek N.E.R.D otrzymywał je jedynie za udział w nagrywaniu przebojów Daft Punk, Robina Thicke'a, Swedish House Mafia i Snoop Dogga. Trwa dominacja Eda Sheerana w brytyjskim show-businessie, tym razem jej wyznacznikiem był złoty singiel za Sing. Muzykę klubową na liście nagród reprezentują Calvin Harris (złoto za Summer) i Secondcity, który otrzymał srebro za jeden ze słabiej sprzedających się numerów jeden w tym roku - samplujący Toni Braxton I Wanna Feel. Gdzieś zupełnie zaginął jego kolejny utwór - What Can I Do z lubianym przeze mnie Alim Love na wokalu... Na pograniczu sceny tanecznej i ballady sytuuje się nowy wyprodukowany przez Aviciiego srebrny singiel Coldplay - A Sky Full of Stars, a między popem a R&B - srebrne Problem Ariany Grande i Iggy Azalea.

Dolly Parton wykonuje oczywiście ultraamerykańską muzykę, jaką jest country, jednak przed głośnym tegorocznym występem na Glastonbury nie była na Wyspach postacią anonimową, na co na pewno wpłynęła jej kariera filmowa oraz covery jej piosenek nagrywane w innych stylistykach (na pewno to wiecie, ale przypomnę, że to Dolly pierwsza zaśpiewała I Will Always Love You Whitney Houston). Złoty od 4 VII album Blue Smoke - The Best Of (2 miejsce na progu lata) to jej najwyższa pozycja na tej liście, aczkolwiek już wcześniej miała dwie platyny: za Ultimate (17 miejsce w 2003) i The Very Best Of (8 w 2007), cztery złote (najstarszy to Both Sides Of Dolly Parton - 24 w 1978) i trzy srebrne, wśród których nie ma jej wysoko notowanego albumu Better Day (9 w 2011).

archiwum:

18 VII spełniło się kilka moich przepowiedni i życzeń z poprzednich odcinków. Pierwsze w karierze srebrne single otrzymali The View - za Same Jeans (3 lokata na początku 2007) i Don Henley - za ikoniczne The Boys of Summer (12 w 1985). Trwa kolejny minirenesans brytyjskiej popularności Neila Diamonda, a zaczęło się od srebrnego singla dla Sweet Caroline (8 w 1971). Na liście nagród BPI ponownie pojawili się The Verve, którym przyznano złotą płytę za A Storm in Heaven (27 w 1993) oraz Jay-Z i Kanye West, którzy tym razem mogli cieszyć się ze wspólnego platynowego singla za Niggas in Paris (10 miejsce, 45 tyg. w top 75 od marca 2012). Dla Westa to trzecie takie wyróżnienie, dla Cartera - drugie. Za to po raz pierwszy w interesującym nas okresie jest okazja wspomnieć o Amy Winehouse, a konkretnie jej na razie jedynym solowym złotym singlu (miała jeden platynowy featuring) Rehab (7 miejsce jesienią 2006, 58 tyg. w top 75). Był to wyjątkowo dobry tydzień dla Eminema. Z dużym prawdopodobieństwem można chyba powiedzieć, że w tym roku swoje ostatnie certyfikaty otrzymało kilka szacownych bestsellerów, jednym z nich jest od niedawna 8-krotnie platynowy The Marshall Mathers LP (2 tyg. na prowadzeniu latem 2000, 74 tyg. w top 75). Jednocześnie platyną pokrył się wiodący singiel z tego wydawnictwa - The Real Slim Shady (szczyt latem 2000). Pełne podsumowanie przebojów Ema pojawi się już w kolejnym odcinku cyklu!

Michael Jackson zalicza hity nawet po śmierci, co nie dziwi, jeżeli są na takim poziomie, jak srebrny singiel Love Never Felt So Good (8 wiosną 2014) w duecie z Justinem Timberlakiem. Za życia Król Popu miał jeden platynowy singiel Earth Song (6 tygodnia na prowadzeniu na przełomie 1995 i 1996) oraz cztery złote: trochę zapomnianą balladę One Day in Your Life (2 tygodnie "rządów" wiosną 1981), Billie Jean (szczyt zimą 1983), Heal the World (2 zimą 1992) i You Are Not Alone (2 tyg. prowadzenia późnym latem 1995). Dopiero po śmierci artysty ten status osiągnął pierwszy singiel z Bad, a dzięki późniejszym powrotom (2 pozycja latem 2009) był to Man in the Mirror (21 w 1988). Na srebrze poprzestały takie klasyki, jak: Don't Stop 'Til You Get Enough (3 jesienią 1979), Beat It (3 wiosną 1983), Say Say Say z Paulem McCartneyem (2 jesienią 1983), Thriller (10 w 1983), Smooth Criminal (8 w 1988), Black or White (2 tyg. na prowadzeniu jesienią 1991), They Don't Care About Us (4 wiosną 1996) i You Rock My World (2 jesienią 2001).

Koncertowo-dokumentalny film This Is It z 2009 to jedno z najlepiej sprzedających się DVD w Wlk. Brytanii. Do tej pory pokryło się ono platyną 13 razy, a niewiele ustępuje mu 8-krotnie platynowy Moonwalker z 1988 i poczwórnie platynowe Video Greatest Hits - HIStory z 1995. Podwójnie platynowy status mają: Live in Bucharest: The Dangerous Tour z 2005 i HIStory on Film, Volume II z 1997, platynowy - cztery inne kasety, a złoty - trzy.

Jak wiadomo, Kylie Minogue to od lat pewniak do wysokich pozycji na listach przebojów, np. w latach 1986-90 jej 11 singli z rzędu trafiło do brytyjskiego top 5, a w latach 2000-2008: 16 z rzędu do top 10, jednak wciąż niewiele z nich otrzymało certyfikat BPI. Jeżeli wierzyć wyszukiwarce na ich stronie, nigdy żadnego nie przyznano jej sławnemu duetowi z Jasonem Donovanem Especially for You (3 tygodnie na szczycie na koniec 1988), innemu numerowi 1 - Slow z jesieni 2003, ani tak znanemu numerowi, jak The Loco-Motion (2 latem 1988). W okresie współpracy z teamem Stock-Aitken-Waterman złoty status uzyskały I Should Be So Lucky (5 razy na szczycie na początku 1988) i Hand on My Heart (prowadzenie wiosną 1989), a srebrny: Got to Be Certain (2 wiosną 1988), Je Ne Sais Pas Pourquoi (2 jesienią 1988), Never Too Late (4 jesienią 1989), Tears on My Pillow (nr 1 zimą 1990) i Better the Devil You Know (2 wiosną 1990). W eksperymentalnym okresie lat 90. największym sukcesem było "srebrne" Confide in Me (2 lokata jesienią 1994).

Dyskotekowy powrót upamiętnił się przede wszystkim platynowym Can't Get You Out of My Head (miesiąc na prowadzeniu jesienią 2001), które poprzedzało srebrne Spinning Around (szczyt latem 2000) i występ w Kids Robbiego Williamsa. Potem Australijska zgarnęła jeszcze cztery srebrne single: za In Your Eyes (3 na przedwiośniu 2002), Wow (5 zimą 2007), All the Lovers (3 latem 2010) i ostatnio za lubiane przeze mnie w swoim czasie Love at the First Sight (2 latem 2002). Spektakularne sceniczne show przyniosło na razie wokalistce trzy podwójnie platynowe wideo: Live in Sydney z 2001, KylieFever2002: Live in Manchester i Showgirl z 2005. Czwarte to kolekcja teledysków Ultimate Kylie z 2004 (a są jeszcze 4 złote DVD).

Kasabian to jeden z tych zespołów, które są obok Muse najbliżej do wejścia do stworzonego przeze mnie klubu poczwórnej platyny, czyli zespołów, które mają potwierdzoną przez BPI sprzedaż ponad miliona którejś z płyt. Być może niedługo stanie się to udziałem ich potrójnie platynowego imiennego debiutu (4 miejsce jesienią 2004, 67 tyg. w top 75). Duży sukces odniosły również podwójnie platynowe Empire (numer 1 późnym latem 2006, 48 tyg. w top 75) i West Ryder Pauper Lunatic Asylum (dwa tygodnie na prowadzeniu latem 2009, 62 tyg. w top 75). Velociraptor! (szczyt jesienią 2011) jest platyną, 48:13 (nr 1 wiosną 2014) na razie złotem. O znaczeniu zespołu świadczy fakt, że zbiór ich pierwszych trzech albumów (22 w 2010) 18 VII pokrył się srebrem.

Gwen Stefani powoli powraca do solowej kariery, która do tej pory zaowocowała potrójnie platynowym krążkiem Love. Angel. Music. Baby. (4 pozycja na koniec 2004, 54 tyg. w top 75) i platynowym The Sweet Escape (14 w 2006). 18 VII liderka No Doubt otrzymała dopiero trzeci solowy srebrny certyfikat (nie licząc Let Me Blow Ya Mind z Eve). Do The Sweet Escape z Akonem (2 lokata zimą 2007) i What You Waiting For? (4 jesienią 2004) dołączył amerykański numer 1 Hollaback Girl (8 w 2005). Nie poszczęściło się Wind It Up (3 zimą 2006) i Rich Girl (4 wiosną 2005).

rozmaitości:

- podwójnie platynowa płyta dla składanki Now That's What I Call Music! 87 z kwietnia i na razie tyle w tym temacie. Kryzys, panie!
- srebrna płyta dla składanki Now That's What I Call Summer z czerwca (dużo starych numerów jeden, jest m.in. The Style Council, a tracklistę otwiera wiadomo co...

- samotność długodystansowca: srebrna płyta dla składanki Running Trax Xtra - 5k and 10k Edition z marca 2010. Z dzisiejszej perspektywy dwa utwory September w trackliście wyglądają dość egzotycznie.

- znak czasu: kolejny sukces Ministry of Sound - srebrna płyta dla składanki Chilled House Classics z sierpnia 2013 A boom dopiero się wtedy zaczynał...

W następnym odcinku: zakończenie dwóch kolejnych "sag" tego cyklu.

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #48 (11. 07. 2014)

platynowy singiel od 4 VII 2014

aktualności

11 VII na liście nagród BPI po raz pierwszy pojawił się George Ezra (srebrny singiel za Budapest), który w najbliższych miesiącach stanie się wszechobecny. Jego rywal Ed Sheeran cieszył się z platynowej płyty za ostatni album X (czwarty autorski krążek z 2014, który osiągnął taką sprzedaż). Pierwszy singiel Elli Henderson Ghost 11 VII pokrył się złotem, a srebrem - debiutancki, imienny album 5 Seconds of Summer. Tak jak zapowiadałem, swój trzeci srebrny singiel po Antenna (7 pozycja latem 2013) i Million Pound Girl (Badder Than Bad) (5 na początku 2014) uzyskał raper Fuse ODG, który niedawno zdobył rozgłos odmawiając udziału w projekcie Band Aid 30. W Dangerous Love (3 miejsce wiosną) towarzyszy mu doświadczony Sean Paul, dla którego to siódmy brytyjski certyfikat za singiel (uwzględniając featuringi). Znany także z polskiego airplayu Best Day of My Life (17 w pierwszej połowie 2014) to na razie jedyny srebrny singiel nowojorskiej grupy American Authors. Smutna okoliczność - samobójstwo reżysera Malika Bendjelloula wywindowała do poziomu srebrnej płyty soundtrack do nagrodzonego Oscarem i nagrodą BAFTA filmu Searching for Sugar Man z piosenkami zapomnianego bluesmana Sixto Rodrigueza (latem gościł na 26 pozycji UK Charts). A propos nagród, dopiero teraz znalazł się 60-tysięczny nabywca uhonorowanej Mercury Prize 2013 płyty Overgrown Jamesa Blake'a (8 wiosną 2013), która w ten sposób powtórzyła srebrny sukces wcześniej imiennego krążka (9 w 2011).

archiwum

Dobiegł końca jeden z najdłuższych seriali tego cyklu. Złoty singiel za Anything Could Happen (5 miejsce jesienią 2012) to jak na razie ostatni singlowy certyfikat Ellie Goulding. Większość z nich wokalistka otrzymała już w interesującym nas przedziale czasowym. Przypomnijmy, że chodzi o platynowe krążki za Your Song (2 pozycja jesienią 2010), Burn (trzy tygodnie na szczycie latem 2013) i How Long Will I Love You (3 jesienią 2013), złoty za Starry Eyed (4 na przedwiośniu 2010) i srebrny za Explosions (13 w 2013) oraz złoty featuring u Calvina Harrisa i srebrny u Tinie Tempaha. W ogóle bez echa przeszedł jej pierwszy przebój w USA i w Polsce - Lights (zaledwie 49 lokata), a moim faworytem pozostaje The Writer (19 latem 2010).

Kilkadziesiąt lat wykorzystywania na rozmaitych imprezach sportowych nie mogło pójść na marne. We Will Rock You Queen, które w 1977 r. zostało wydane na singlu wraz z We Are the Champions (wg Wikipedii trafiło samodzielnie na szczyt listy przebojów jedynie we Francji) doczekało się własnego srebrnego certyfikatu. To już dziesiąte takie wyróżnienie dla legendarnej grupy, nie licząc wspominanej już przeze mnie wersji We Will Rock You z boysbandem Five. Poprzednie to: Killer Queen (2 lokata jesienią 1974), Fat Bottomed Girls/Bicycle Race (11 w 1978), Flash (10 w 1980), Under Pressure z Davidem Bowie (dwa tygodnie na szczycie jesienią 1981), Radio Ga Ga (2 zimą 1984), I Want to Break Free (3 wiosną 1984), I Want It All (3 wiosną 1989), Innuendo (szczyt zimą 1991) i Heaven for Everyone (2 jesienią 1995). Złotymi singlami (poza Five Live z George'm Michaelem) stały się właśnie We Are the Champions (2 pozycja jesienią 1977) i Crazy Little Thing Called Love (2 jesienią 1979), a w erze cyfrowej mój stary faworyt Don't Stop Me Now (9 w 1979, powrót na 47 w 2008). Prawdziwie legendarny status uzyskała jednak przede wszystkim platynowa Bohemian Rhapsody (dziewięć tygodni na prowadzeniu pod koniec 1975), która powtórnie pokryła się złotem po śmierci Freddy'ego Mercury'ego mając jako drugą stronę A przebój wszech czasów Listy Przebojów Trójki These Are the Days of Our Lives (kolejne 5 tygodni prowadzenia na przełomie 1991 i 1992).

Certyfikaty 11 VII potwierdzają wielokrotnie cytowane przeze mnie powiedzenie "nothing succeeds like success", a konkretnie, że wyższe jest prawdopodobieństwo zapamiętania na lata utworu z dobrze sprzedającej się płyty, która w założeniu miała się bronić jako całość, niż wylansowanie przeboju przez nieznanego wykonawcę. Taki jest przypadek platynowego Fast Car Tracy Chapman (5 wiosną 1988) z siedmiokrotnie platynowego debiutu sygnowanego jej imieniem i nazwiskiem (200 tyg. w top 75 od maja 1988, trzy tygodnie na prowadzeniu). Od pięciu lat przebój co roku wraca do top 75, a w 2011 po odśpiewaniu przez Michaela Collinsa w tamtejszej wersji Mam talent dotarł aż do 4 pozycji! Ten sukces znacznie przyćmił późniejsze osiągnięcia Amerykanki - platynowe płyty za Crossroads (szczyt jesienią 1989) i Collection (3 jesienią 2001) oraz srebrne za New Beginning z 1995 (nie notowana w brytyjskim Top 100) i Let It Rain (36 w 2002).

Podobny przypadek to KT Tunstall, która najpierw osiągnęła kilka sukcesów na rynku płytowym, przede wszystkim pięciokrotną platynę za Eye to the Telescope (3 miejsce zimą 2005, 94 tyg. w top 75) oraz złoto za Drastic Fantastic (3 jesienią 2007) i srebro za Tiger Suit (5 jesienią 2010), a dopiero później pierwszy srebrny singlowy certyfikat za Suddenly I See (12 w 2005). Trudno powiedzieć, czy w przewidywalnym terminie będziemy świętować nagrodę dla Invisible Empire // Crescent Moon (14 w 2013).

Konsumenci zachwycali się bardziej niż krytycy, ale był taki okres na początku stulecia, w którym Ashanti walczyła o koronę amerykańskiej wokalistki R&B numer 1. Nie był to jednak okres imponujących nakładów singli, dlatego dopiero teraz pani Douglas otrzymała srebrny certyfikat za Foolish (4 lokata latem 2002), mimo, że dwa i pół roku później dotarła do 2 miejsca z Only U. Wcześniej miała jeszcze taką samą nagrodę za featuring u Ja Rule. Podobnie jak jej partner w What's Luv i jednym z najbardziej przypadkowych brytyjskich numerów jeden wszech czasów - Wonderful z 2004, bardziej regularnie otrzymywała certyfikaty za płyty: platynowy za imienny debiut (3 pozycja wiosną 2002) oraz złoto za Chapter II (5 latem 2003) i Concrete Rose (25 w 2005).

Wliczanie streamingu do statystyk pomogło też grupie Sixpence None the Richer otrzymać złoty singiel za Kiss Me (4 pozycja wiosną 1999). Wyrośli z chrześcijańskiego rocka (nazwa pochodzi z opowieści C.S. Lewisa) Teksańczycy pojawili się jeszcze w 1999 na 14 miejscu UK Charts z do dziś granym czasami przez Radio Gdańsk coverem There She Goes The La's.

rozmaitości:

- srebrna płyta dla składanki Marbella Sessions 2014 Ministry of Sound z czerwca 2014 (Marbella to hiszpański kurort nad Morzem Śródziemnym), jest m.in. mój ulubieniec Joe Smooth!
- złote DVD dla koncertowego filmu Metalliki Through the Never z ub. roku (premiera na płycie w styczniu 2014), największym sukcesem grupy w tej kategorii było podwójnie platynowe Cunning Stunts z 1998 r. (zapis występu w Fort Worth w Teksasie), a w dalszej kolejności platynowe S&M (1999), czyli eksperyment z muzyką symfoniczną, głośny film dokumentalny Some Kind of Monster z 2004 oraz The Videos 1989-2004 z 2006. Więcej ciekawostek o symbolach thrash metalu prawdopodobnie pojawi się w 53 odcinku cyklu.

W następnym odcinku: single Króla i Księżniczki oraz kilka spełnionych przepowiedni :)

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #47 (04. 07. 2014)

Nadszedł w końcu czas na przedstawienie podsumowania pierwszego tygodnia, w którym BPI brał pod uwagę w swoich statystykach streaming. Ja można się było domyśleć, skorzystało na tym wiele singli (a nawet niesingli), które bezpośrednio po swoim wydaniu nie cieszyły się oszałamiającą popularnością, aczkolwiek nadal zdarzają się tygodnie, w których więcej wyróżnień za sprzedaż otrzymują albumy, których streaming nie jest uwzględniany. W tym tygodniu wybrałem inne nazwy dla części posta, mam nadzieję, że wprowadzony przeze mnie podział jest klarowny (w następnym odcinku powróci stary).

wykonawcy, o których wyróżnieniach wspominałem w poprzednich odcinkach:

Avicii - odc. 41

Beyonce - odc. 31

Busted - odc. 43

Clean Bandit - odc. 30

Disclosure - odc. 27

Duke Dumont - odc. 34

Fall Out Boy - odc. 26

Katy B - odc. 31

Katy Perry - odc. 37

Lady Gaga - odc. 25

Lil' Wayne - odc. 41

Mr Probz - odc. 41

One Direction - odc. 24

Pink - odc. 20

PSY - odc. 20

Route 94 - odc. 37

Taylor Swift - odc. 21

The Wanted - odc. 21

Zedd - odc. 39

wykonawcy, o których dotychczasowe singlowe wyróżnienia podsumowywałem w odcinkach sprzed decyzji o włączeniu streamingu:

Arctic Monkeys - odc. 5; 4 VII - złoty singiel za Do I Wanna Know, "wykrakany" tam srebrny singiel za Why'd You Only Call Me When You're High? (8 pozycja latem 2013) i R U Mine (23 w 2012), aktualny bilans: dwa złote single, cztery srebrne

Gary Barlow - odc. 19; 4 VII - złoty singiel za Let Me Go, aktualny bilans: dwa złote i trzy srebrne single

Bastille - odc. 19; 4 VII - złoty singiel za Of the Night, aktualny bilans: jeden platynowy singiel i jeden złoty

Five - odc. 15: 4 VII - drugi złoty singiel za Got the Feelin' (3 pozycja latem 1998), poza tym 7 stebrnych

Fleetwood Mac - odc. 6: wykrakany srebrny singiel za Everywhere (4 miejsce wiosną 1988), pewnie już sto razy pisałem, że jak byłem mały myślałem, że to śpiewa Michael Jackson

Imagine Dragons - odc. 1; 4 VII - platyna za Radioactive, "wykrakane" srebro za Demons (13 lokata w 2014), zespół jeszcze pojawi się w tym cyklu

Jay-Z - odc. 4; 4 VII - srebrny singiel za No Church in the Wild (37 w 2012) z Kanye Westem i Frankiem Oceanem, dla którego to pierwsza nagroda BPi od czasu złota za album Channel Orange (2 latem 2012), raper jeszcze pojawi się w tym cyklu w kilku konfiguracjach

Jessie J - odc. 12; 4 VII - podwójnie platynowy singiel za Price Tag z B.O.B i wbrew mojemu krakaniu srebrny za Wild z rozchwytywanym ostatnio Big Seanem i Dizzeem Rascalem, dla którego to siódma nagroda BPI za singiel (5 miejsce latem 2013), oczywiście wokalistka jeszcze pojawi się w tym cyklu

Kanye West - odc. 3: 4 VII - drugi platynowy singiel za Gold Digger z Jamiem Foxxem, raper jeszcze wiele razy pojawi się w tym cyklu we wielu konfiguracjach

Lana Del Rey - odc. 2 i 8: 4 VII platyna za Summertime Sadness w remiksie Cedrica Gervaisa, aktualny bilans: po jednym platynowym, złotym i srebrnym singlu

Little Mix - odc. 17; 4 VII - złoty singiel za Move, aktualny bilans: trzy złote single, jeden srebrny

MGMT - odc. 4; 4 VII - do złota za Kids dołączył srebrny singiel za Electric Feel (22 w 2008), świeżo po premierze wydawało mi się, że to Scissor Sisters

OneRepublic - odc. 15; 4 VII - wykrakany srebrny singiel za wyprodukowany przez szwedzkiego DJ-a Alesso If I Lose Myself (8 lokata w 2014), zespół jeszcze pojawi się w tym cyklu

Passenger - jedyna wzmianka w odc. 10, a  tym razem podwójnie platynowy singiel za Let It Go, które pozostaje jedynym jego dużym sukcesem

The Rolling Stones - odc. 3; 4 VII - srebrny singiel za Gimme Shelter z albumu Let It Bleed z 1969, notowany na liście singli w USA na 61 w 1971 w wersji Grand Funk Railroad, legenda to legenda - ten zespół też jeszcze pojawi się w tym cyklu!

The Vamps - pierwsza wzmianka w odc. 16; 4 VII srebrnym singlem stał się Wild Heart (3 miejsce zimą 2014), dodatkowo złotem pokryła się ich debiutancka płyta Meet the Vamps (2 pozycja wiosną), która wciąż nabija kolejne tygodnie w top 75, zespół jeszcze pojawi się w tym cyklu

Pojawią się także starzy wyjadacze: Calvin Harris (złoty singiel za Summer) i Sam Smith (złoty singiel za Stay with Me).

wykonawcy, których singlowe podsumowania pojawią się dopiero w przyszłości:

Kristen Bell, Agatha Lee Monn i niewymieniona w akcie nadania Katie Lopez, czyli trzy głosy księżniczki Anny z filmu Kraina lodu - srebrny singiel za Do You Want To Build A Snowman? (26 na początku 2014, ponad pół roku w top 75)

Coldplay - platynowy singiel za Fix You (4 pozycja jesienią 2005) i srebrny za Violet Hill (8 w 2008)

Jason Derulo - hat-trick! Złoty singiel za The Other Side (2 latem 2013), srebrne za What If (12 w 2010) i Wiggle ze Snoop Doggiem (8 w 2014), to 9 singlowy certyfikat weterana rapu, wliczając featuringi

Eminem - srebrne single za Cleanin' Out My Closet (4 jesienią 2002) i Berzerk (2 jesienią 2013)

David Guetta - podwójnie platynowy singiel za Titanium z Sią (numer jeden zimą 2012, 55 tyg. w top 75) i srebrny za Shot Me Down ze Skylar Grey (4 zimą 2014)

Kasabian - złota płyta za nowy krążek 48:13 (szczyt na początku lata 2014) i srebrny singiel za Club Foot (19 w 2004 i 21 w 2005)

McFly - zespół słynący z krótkich staży singli na liście dopiero otrzymał srebrny singiel za debiutanckie 5 Colours in Her Hair (2 tygodnie na szczycie wiosną 2004)

Nicki Minaj - z polskiego punktu widzenia trochę trudno w to uwierzyć, ale platynowy singiel za Super Bass (8 w 2011, 36 tyg. w top 75)

Paolo Nutini - srebrny singiel za New Shoes (21 w 2007) - dobra ilustracja popularnego albumu kreującego przeboje po czasie na zasadzie "nothing succeeds like success"

Ed Sheeran - prawdziwy król ery streamingu zgarnął srebrne single za Small Bump (25 w 2012), Give Me Love (18 w 2012) i I See Fire (13 w 2013, aż 38 tyg. w top 75)

Tiesto - srebrny singiel za Red Lights (6 wiosną 2014)

Usher - srebrny singiel za U Got It Bad (5 miejsce latem 2001)

Will I Am - złoty singiel za Feelin' Myself z Miley Cyrus i Wizem Khalifą (2 zimą 2014)

wykonawcy, dla których na razie był to jedyny kontakt z nagrodami BPI w okresie zainteresowania cyklu:

4 VII na liście nagród BPI znajdowały się trzy zespoły, które stanowiły podstawę mojego gustu w czasach licealnych. Srebrnym singlem stał się mój chyba ulubiony utwór Oasis - Champagne Supernova z (What's the Story) Morning Glory?, który nie ukazał się na małej płytce w UK, jedynie w Australii, Francji i Nowej Zelandii, a w USA dotarł do pierwszego miejsca w zestawieniu Modern Rock Tracks. Wcześniej Gallagherowie regularnie pojawiali się wśród wyróżnionych, choć z biegiem lat coraz trudniej było im osiągnąć rezultat w rodzaju podwójnej platyny Wonderwall (2 pozycja jesienią 1995), czy platyny Don't Look Back in Anger (szczyt na przedwiośniu 1996 i... Top 20 w plebiscycie Przebój Roku RMF FM!) i D'You Know What I Mean? (numer 1 latem 1997), a nawet złota Whatever (3 na koniec 1994, 51 tyg. w top 75!), Some Might Say (prowadzenie wiosną 1995). Roll With It (2 latem 1995) i Stand By Me (2 latem 1997). Srebrem pokryła się pokaźna część pozostałych singli kwartetu: Shakermaker (11 w 1994), Live Forever (10 w 1994), Cigarettes and Alcohol (7 w 1994), All Around the World, Go Let It Out, The Hindu Times (numery 1 odpowiednio na początku 1998 i 2000 oraz wiosną 2002), Stop Crying Your Heart Out (2 latem 2002 - od poznania tego numeru zaczęło się moje zainteresowanie brytyjskim indie), Little By Little/She Is Love (2 jesienią 2002) i The Importance of Being Idle (szczyt jesienią 2005). Na swój czas wciąż czeka inny "chart-topper" z 2005: Layla oraz siedem innych utworów z Top 10 (w latach 1996-2005 Oasis zanotowali passę 14 singli pod rząd w czołowej piątce, a w latach 2002-2005 - 7 na podium!)

W kategorii albumów legendy z Manchesteru wypracowały sobie taką pozycję, że nawet relatywne porażki - The Masterplan ("tylko" 2 miejsce jesienią 1998) i Standing on the Shoulder of Giants (szczyt wiosną 2000) przyniosły im podwójną platynę, podobnie jak pożegnalny Dig Out Your Soul (prowadzenie jesienią 2008). Jedynymi "czystymi" platynami brit-popowców są album live Familiar to Millions (5 jesienią 2000) i składanka Time Flies - 1994-2009 (szczyt latem 2010, 48 tyg. w top 75). Inny składak - Stop the Clocks (2 na koniec 2006, 58 tyg. w top 75) pokrył się platyną 5 razy. Wyniki pozostałych to:
- 14-krotna platyna: (What's the Story) Morning Glory? (10 tyg. na szczycie, 171 tyg. w top 75 od X 1995),
- 7-krotna platyna: Definitely Maybe (numer jeden, 187 tyg, w top 75 od IX 1994)
- 6-krotna platyna: Be Here Now (5 tygodni na szczycie latem i jesienią 1997, nieźle jak na płytę, która od tego czasu zbiera tylko krytykę...)
- potrójna platyna: Heathen Chemistry (szczyt latem 2002, 44 tyg. w top 75) i Don't Believe the Truth (prowadzenie późną wiosną 2005, 41 tyg. w top 75)

Spośród DVD najwięcej nabywców znalazło podsumowujące trasę 1995/96 8-krotnie platynowe There and Then z 1996, 3 razy platyną pokryło Live by the Sea (koncert w Cliffs Pavillion w Southend w 1995), dwa razy - wizyjna wersja Familiar to Millions, raz - rocznicowe wydanie Definitely Maybe z 2004 i Lord Don't Slow Me Down z 2007.

Snow Patrol to jeden z wielu bohaterów tego odcinka, w których przypadku wzrost popularności przyniósł ożywienie zainteresowania wcześniejszą twórczością. Drogę do serc milionów utorowała tej grupie piosenka Run (5 pozycja zimą 2004), która 4 VII pokryła się złotem i 5-krotnie platynowy album Final Straw (3 miejsce max, 107 tyg. w top 75 od lutego 2004). Jeszcze większym sukcesem było 7-krotnie platynowe Eyes Open (2 tygodnie na prowadzeniu wiosną 2006, 111 tyg. w top 75) i platynowy singiel Chasing Cars (6 pozycja latem 2006), po którym pojawił się jeszcze srebrny Set the Fire to the Third Bar z Marthą Wainwright (18 w 2006), a przed nim też srebrny You're All I Have (7 w 2006). Do pierwszej dziesiątki dotarł jeszcze Signal Fire z filmu Spider-Man 3 (4 wiosną 2007, ale bez certyfikatu). Kolejne albumy Ulsterczyków A Hundred Million Suns (2 jesienią 2008) i Fallen Empires (3 jesienią 2011) również pokryły się platyną, a składanka Up to Now (3 jesienią 2009, 57 tyg. w top 75) - potrójna platyną. To pasmo sukcesów wywindowało także na złoty poziom wcześniejsze płyty Songs for Polarbears z 1998 i When It's All Over We Still Have to Clear Up z 2001 oraz DVD Live at Somerset House (znane też jako...Mums & Dads of the World Be Patient With Your Children) z 2004.

4 VII przyniósł pierwszy singlowy certyfikat dla Travis - srebro za Sing (3 miejsce późną wiosną 2001). Szkoci gościli w brytyjskim Top 10 z sześcioma utworami (ostatnio z Closer wiosną 2007, a w pierwszej piątce gościło jeszcze Coming Around wiosną 2000). Największym płytowym przebojem gwiazd spokojnego indie był 9-krotnie platynowy The Man Who (9 tygodni na szczycie i 102 tyg. w top 75 od czerwca 1999), a po nim - poczwórnie platynowy The Invisible Band (54 tyg. w top 75 od czerwca 2001, miesiąc na prowadzeniu). Podobały się też platynowe 12 Memories (3 jesienią 2003) i Singles (4 jesienią 2004). Na złocie poprzestały Good Feeling (9 w 1997) i The Boy With No Name (4 jesienią 2007). Dwa ostatnie krążki drużyny Frana Healy'ego pozostają bez certyfikatów.Część bohaterów 4 VII to na razie one hit wonders, przynajmniej z punktu widzenia BPI. 

Irlandzcy boysbandowi dominatorzy Westlife mieli w latach swojej świetności reputację zespołu trafiającego tylko do pewnego grona odbiorców. Świadczyłby o tym fakt, że uzyskania srebrnego statusu przez chyba najbardziej znany ich utwór w Polsce - cover Mandy Barry'ego Manilowa (numer jeden jesienią 2003) dopiero po doliczeniu streamingu. Wcześniej grupie udało się jednak uzyskać dwa platynowe single: I Have A Dream/Seasons In The Sun (miesiąc "rządów" na przełomie 1999 i 2000) oraz Uptown Girl (prowadzenie na przedwiośniu 2001) oraz cztery złote: Swear It Again (dwa tygodnie na prowadzeniu wiosną 1999), Flying Without Wings (szczyt jesienią 1999), What Makes a Man (2 na koniec 2000, przerwana passa 6 numerów 1 pod rząd!) i You Raise Me Up (2 tyg. jesienią 2005). Pozostałe znaczące przeboje - If I Let You Go, Fool Again, My Love, Queen of My Heart, World of Our Own, Unbreakable (na szczycie odpowiednio latem 1999, wiosną i jesienią 2000, jesienią 2001, wczesną wiosną i jesienią 2002), Home (3 jesienią 2007) i What About Now (2 jesienią 2009) prędzej lub później uzyskały srebrny status. Na razie najsłabiej z ich chart-topperów sprzedała się przeróbka The Rose Bette Midler (jesień 2006).

Aż pięć albumów podopiecznych Louisa Walsha rozeszło się w Wlk. Brytanii w powyżej milionowym nakładzie. Były to kolejno: 5-krotnie platynowy Westlife (2 miejsce jesienią 1999, 69 tyg. w top 75), 6-krotnie platynowy Coast to Coast (szczyt jesienią 2000), poczwórnie platynowy World of Our Own (numer jeden jesienią 2001), 6-krotnie platynowy Unbreakable: The Greatest Hits Volume 1 (szczyt jesienią 2002, 51 tyg. w top 75) i poczwórnie platynowy Face to Face (jesień 2005). Potrójną platyną pokryły się The Love Album i Back Home (zima 2006 i jesień 2007), podwójną - Allow Us to Be Frank (3 pozycja jesienią 2004), a "tylko" raz - Turnaround (prowadził na liście na początku zimy 2003), Gravity (3 zimą 2010) i Greatest Hits (4 zimą 2011).

Poczwórnie platynowe DVD Where Dreams Come True dokumentuje drugą trasę koncertową Westlife z 2001. Z tego samego roku pochodzi potrójnie platynowe Coast to Coast. W takim samym nakładzie rozeszły się teledyskowa edycja Unbreakable: The Greatest Hits Volume 1 i The Farewell Tour Live at Croke Park 2012. To miejsce w Dublinie chyba było dla nich szczęśliwe, ponieważ nagrano tam też 10 Years Of Westlife – Live at Croke Park Stadium z 2008 - podwójnie platynowe, tak jak Live 2003 i The Number Ones Tour z 2009. Do tego dochodzą cztery platynowe i dwa złote DVD. Prawdziwa instytucja!

(okładka No Rap Version)

Stało się - jeden z bardziej przeraźliwych klubowych przebojów poprzedniego roku - Eat, Sleep, Rave, Repeat Fatboy Slima, Riva Starr i Beardymana (3 miejsce jesienią 2013) uzyskał srebrny status. Znak czasu - sprzedaż utworowi klasyka elektroniki zapewnił remiks Calvina Harrisa... Norman Cook (kiedyś w The Housemartins i Beats International) miał wcześniej cztery srebrne single: The Rockafeller Skank (funk soul brother!, 6 miejsce w 1998), Gangster Trippin (3 jesienią 1998), Praise You (numer jeden zimą 1999) i Right Here, Right Now (2 wiosną 1999). Z albumów najlepiej wypadł poczwórnie platynowy You've Come a Long Way, Baby (miesiąc na szczycie jesienią 1998, 86 tyg. w top 75) oraz platynowe Halfway Between the Gutter and the Stars (8 w 2000, wiele razy cytowałem te tytuły przy różnych okazjach) i Why Try Harder - The Greatest Hits (2 latem 2006). Dyskografię uzupełniają złote Better Living Through Chemistry (69 w 1996) i srebrne Palookaville (14 w 2004).

Chyba dużo się nie pomylę, ryzykując twierdzenie, że Shakira jest obecnie popularniejsza w Polsce niż Wielkiej Brytanii. 4 VII znalazła się wśród nagrodzonych akurat dzięki świeżemu singlowi Can't Remember To Forget You z Rihanną (11 miejsce na początku 2014), jednak wcześniej uzyskała jedynie srebro za Waka Waka (This Time for Africa) z Freshlyground (21 w 2010 - może kwestia wiecznie zawodzących na Mundialach brytyjskich kopaczy...), a jeszcze wcześniej - srebro za She Wolf (4 lokata jesienią 2009) oraz złoto za album pod tym samym tytułem i z takim samym wynikiem na liście. Gypsy ani Loca, i to nawet mimo "featu" Dizze'ego Rascala, na UK Chart nie uświadczysz! Oczywiście Kolumbijka nawet w chłodnym Albionie miała dwa platynowe single: Whenever, Wherever (2 miejsce na przedwiośniu 2002) i Hips Don't Lie z Wyclefem Jeanem (dwa tygodnie na szczycie u progu lata 2006, 38 tyg. w top 75), złoty za Beautiful Liar, gdzie partnerowała Beyonce oraz podwójnie platynową płytę za Laundry Service (2 miejsce wiosną 2002, 47 tyg. w top 75) i platynową za Oral Fixation Vol. 2 (12 w 2006), a do tego srebrny singiel za mocno ograną także u nas balladę Underneath Your Clothes (3 latem 2002).

The Saturdays pojawiły się na brytyjskim rynku muzycznym, kiedy akurat zapotrzebowanie na girlsbandy nieco spadło, dlatego doczekały się tylko jednego singlowego numeru jeden: What About Us z wiosny 2013 z gościnnym udziałem Seana Paula i to on 4 VII stał się ich pierwszym złotym singlem. Wcześniej miały tylko długi szereg srebrnych: Up (5 lokata jesienią 2008, aż 30 tyg. w top 75), Issues (4 zimą 2008), charytatywna wersja Just Can't Get Enough (2 wczesną wiosną 2009), Ego (9 w 2009), Missing You (3 latem 2010), chyba najbardziej znany z tego grona w Polsce Higher z Flo Ridą (10 w 2010) i All Fired Up (3 jesienią 2011). Ogółem dziewczyny wprowadziły do brytyjskiego Top 10 13 kawałków, ostatnio Disco Love (5 jesienią 2013). Nieco dziwi brak certyfikatu dla Forever Is Over (wicelider listy jesienią 2009). Z albumów pokrył się tylko debiutancki Chasing Lights (9 miejsce w 2008), złotem - Headlines (3 latem 2010), srebrem - Wordshaker (9 w 2009) i On Your Radar (23 w 2011). Na rozliczenie Living for the Weekend (10 w listopadzie 2013) i niedawnej składanki Finest Selection pewnie jeszcze przyjdzie poczekać.

Changes Faul & Wad Ad vs. Pnau (3 lokata wiosną) to jeden z czołowych przykładów "frywolnego house z saksofonem", jaki jest bardzo modny w tym roku. Dużo większy hit na kontynencie, ale cieszę się, że dostarczył tantiem lubianej przeze mnie australijskiej grupie electro. Selfie Chainsmokers (11 na przedwiośniu) uważam za jeden z najbardziej wkurzających klubowych hitów tego roku, ale wybrali sobie chwytliwy temat. Te klimaty to także Booyah Showteka, We Are Loud i Sonny'ego Wilsona (5 miejsce jesienią 2013). Ze starszej muzyki klubowej platynowy certyfikat za Sunchyme (2 pozycja jesienią 1997) otrzymało trio Dario G z Crewe (samplowane w tym utworze Life in a Northern Town Dream Academy dotarło do 15 lokaty w 1985, niestety ta sympatyczna grupa nie zdobyła żadnej nagrody BPI). Z wyszukiwarki wynika, że zespół przez błąd w tytule zamiast jednego złotego otrzymał pomyłkowo dwa razy srebrny singiel za Carneval de Paris (5 latem 1998)...

Norweskich wesołków z Ylvis trudno uważać za sztukę wysoką, ale The Fox (17 w 2013) dostarczył mi trochę ubawu. Srebrny singiel za Braveheart to na razie jedyny certyfikat girlsbandu Neon Jungle (4 miejsce zimą 2014), który przechlapał sobie u wielu przerobieniem utworu Banks, zanim sama mogła cokolwiek zarobić na swojej wersji. Za to już drugi srebrny singiel za dodatkowo spopularyzowany przez Sam Bailey Skyscraper (7 w 2013) otrzymała Demi Lovato. Pierwszym był Heart Attack (3 wiosną 2013). Dziesięć lat wcześniej młodzież ogarnęła moda na lżejsze formy amerykańskiego alt-rocka, na czym skorzystała m.in. grupa Wheatus. Jej imienny album (7 na przedwiośniu 2001) pokrył się platyną, podobnie jak singiel Teenage Dirtbag (2 zimą 2001). 4 VII do kolekcji dołączył srebrny singiel za przeróbkę A Little Respect Erasure (3 lokata latem 2001). Nowojorczanom udało się przebić nawet sukces oryginału (4 pozycja jesienią 1988, bez certyfikatu!)

4 VII certyfikaty otrzymało również kilku na razie mało znanych przedstawicieli R&B i hip-hopu: Jeremih za Down On Me z 50 Centem (30 w 2011, niedługo będzie spijał śmietankę za swój hit Don't Tell 'Em z YG) i Kid Ink za Show Me z Chrisem Brownem (23 na przełomie 2013 i 2014). Swoje pięć minut kilka lat temu miał nastoletni wtedy raper z Chicago Soulja Boy Tell 'Em, który 4 VII otrzymał złoty singiel za Crank That (Soulja Boy) (2 miejsce jesienią 2007), a wcześniej - srebrny za Kiss Me thru the Phone z Sammie (6 w 2009)

Ze starszych przedstawicieli tego gatunku należy tu wymienić Billa Withersa, który doczekał się swojego pierwszego singlowego certyfikatu w Wlk. Brytanii - nie za swój największy przebój w trym kraju Lovely Day (7 w 1978), lecz za Ain't No Sunshine - numer 3 Billboardu w 1971 i najlepszy utwór R&B wg jury Grammy w 1972 (40 w 2009). Wokalista, który w młodości pracował w fabryce toalet dla samolotów otrzymał wcześniej złotą płytę za Greatest Hits (90 w 1988) i srebrną za Lovely Day: The Very Best of (35 w 2006). Inna amerykańska weteranka, która 4 VII otrzymała nagrodę BPI za singiel to Dolly Parton. O Jolene (7 miejsce wiosną 1976) na pewno przypomniała Brytyjczykom wersja The White Stripes, przez lata utrzymywała się także pamięć o srebrnym 9 to 5 (47 w 1981), podobny "glitch" jak w przypadku Dario G wystąpił w przypadku podwójnie srebrnego Islands in the Stream w duecie z Kenny'm Rogersem (7 w 1983, baza wielkiego rapowego hitu 1998 Ghetto Supastar). Gwiazda country przeżywa renesans na Wyspach dzięki występowi na Glastonbury, który przełożył się także na srebrną płytę dla Blue Smoke - The Best Of.

Wracamy do czarnych brzmień. 4 VII Notorious B.I.G. gdyby żył, cieszyłby się z drugiego w karierze srebrnego singla na Wyspach za Hypnotize (10 miejsce w 1997). Pierwszym było Mo Money Mo Problems z oddanymi towarzyszami Puff Daddy'm i Mase (6 latem 1997), za to nie powiodło się spreparowanemu przez Diddy'ego "hołdowi" Nasty Girl, mimo, że spędził aż dwa tygodnie na prowadzeniu listy zimą 2006. Był to swego czasu wyznacznik opanowania brytyjskiej kultury masowej przez hip-hop, podobnie jak fakt, że np. nieobecny na UK Charts album Ready To Die z 1994 z czasem osiągnął złoty status, podobnie jak trzy inne krążki Biggy'ego - Born Again (70 w 1999), Duets: The Final Chapter (czy na pewno?, 13 w 2006), Greatest Hits (58 w 2009). Platynowy status przypadł w udziale diamentowemu w USA Life after Death (23 w 1997).

Inna nieżyjąca gwiazda urban music, która chyba jeszcze bardziej inspiruje najmłodsze pokolenie muzyków (i blogerów, nawet w Polsce!) to nieodżałowana Aaliyah. Jej uzyskany na fali żałoby zimą 2002 singlowy numer jeden More Than a Woman wciąż nie doczekał się certyfikatu (sic), za to 4 VII srebrem pokryło się Try Again (5 miejsce latem 2000), które dołączyło do platynowego albumu Aaliyah (5 latem 2001) oraz złotych: Age Ain't Nothing but a Number (23 w 1994), One In A Million (33 w 1996) i I Care 4 U (4 zimą 2003). R.I.P Baby Girl.

Wielki sukces pastiszowego electro-kabaretu Scissor Sisters był równie zaskakujący, co szybkie wyczerpanie tej formuły. Kwartet pozostanie jednak w kronikach dzięki 9-krotnej platynie imiennego debiutu (113 tyg. w top 75 od lutego 2003, miesiąc na szczycie) i poczwórnej platynie Ta-Dah! (szczyt jesienią 2006, 50 tyg. w top 75), nieco mniej - dzięki złotu Night Work (2 latem 2010). Na razie nie poszczęściło się Magic Hour (4 latem 2012). Jedynym singlowym przebojem grupy pozostaje od 4 VII platynowe I Don't Feel Like Dancing (miesiąc na szczycie pod koniec kalendarzowego lata 2006), ponieważ Filthy/Gorgeous (5 zimą 2005) skorzystało głównie na konkurencji z małą liczbą premier. Zespół był na tyle popularny, że jego pierwsze DVD We Are Scissor Sisters z 2004 ma platynowy status.

Swedish House Mafia to prawdziwy zespół postmodernistyczny - rozpadł się zanim wydał autorską płytę, chociaż rolę tę de facto spełniały dwa zestawy klasyfikowane jako składanki: platynowe Until Now z 2012 i złote Until One z 2010. Największym sukcesem kolektywu był jego łabędzi śpiew - platynowe Don't You Worry Child z Johnem Martinem na wokalu (szczyt jesienią 2012, 42 tyg. w top 75), a przed nim przytrafiły się złote: Miami 2 Ibiza z Tinie Tempah (4 jesienią 2010) i One (Your Name) z samym Pharrellem (7 w 2010) oraz srebrne Greyhound (13 w 2012) i uhonorowane 4 VII z australijskimi brostepowcami z Knife Party Antidote (4 zimą 2012).

Bombay Bicycle Club i You Me At Six to dwa zespoły, które łączy więcej niż można przypuszczać. Obydwa zaliczyły na początku tego roku pierwszy album numer jeden w swojej karierze (odpowiednio So Long, See You Tomorrow i Cavalier Youth), obydwa pokryły się srebrem 4 VII, obydwa będą starały przedłużyć się passę trzech z rzędu złotych płyt. W przypadku Bombay Bicycle Club były to: I Had the Blues But I Shook Them Loose (46 miejsce w 2009), Flaws (8 w 2010) i A Different Kind of Fix (6 na progu jesieni 2010), a You Me At Six - Take Off Your Colours (25 w 2008), Hold Me Down (5 na początku 2010) i Sinners Never Sleep (3 jesienią 2011). Kto prędzej przedłuży passę? Statystyki na razie przemawiają za Bombayami, jednak w dzisiejszych czasach nic nie jest pewne... Skromniejsze pasmo sukcesów kontynuują indie rockowcy z British Sea Power. Do You Like Rock Music? (10 lokata w 2008) to ich trzecia z rzędu srebrna płyta - The Decline of British Sea Power (54 w 2003) i Open Season (13 w 2005). Patrząc na daty wydania, trudno spodziewać się kolejnych laurów...

Catatonia to jedna z grup, których słuchanie wypełniało Brytyjczykom czas po wypaleniu się Brit-popu (tak się składa, że wyjątkowo modni na rockowym rynku byli właśnie rozmaici Walijczycy). Przełożyło się to na dwa srebrne single: Mulder and Scully (3 miejsce zimą 1998) i nagrodzony 4 VII Road Rage (5 wiosną 1998; w 1999 Dead from the Waist Down doszło do 7 pozycji) oraz kilka popularnych płyt: potrójnie platynową International Velvet (numer jeden zimą 1998, 93 tyg. w top 75), platynową Equally Cursed and Blessed (szczyt wiosną 1999), złotą Way Beyond Blue (32 w 1996) i srebrną Paper Scissors Stone (6 w 2001).

Big Country chyba już na zawsze pozostaną w cieniu dwóch różnego kalibru tragedii: samobójstwa lidera Stuarta Adamsona i niezaproszenia na koncert Live Aid, ponieważ organizatorzy myśleli, że "szkocka odpowiedź na U2" się rozpadła. W gablocie pozostało jednak kilka trofeów, m.in. platynowa płyta za The Crossing (3 pozycja latem 1983, 80 tyg. w top 75), złote za Steeltown (szczyt jesienią 1984), The Seer (2 latem 1986) i Through a Big Country: Greatest Hits (2 wiosną 1990) oraz srebrna za Peace In Our Time (9 w 1988). Mimo, że zespół był aktywny także w latach 90., na listę nagród BPI powrócił dopiero dzięki składance Fields of Fire: The Ultimate Collection z 2011 (budget price?) Formacja cztery razy trafiła do brytyjskiego Top 10, najwyżej zawędrowało Look Away (7 w 1986).

John Denver kojarzy się raczej z sukcesami na Billboardzie, ale miał też duży hit w Wlk. Brytanii w postaci Annie's Song (szczyt latem 1974 i srebrny singiel) oraz osiem złotych i dwie srebrne płyty, z których najdłużej popularnością cieszyły się: Back Home Again (3 pozycja jesienią 1974) i The Best of John Denver (7 w 1974, 68 tyg. w top 75). Warto wymienić też album Perhaps Love (17 w 1981) nagrany wspólnie z Placido Domingo. Cztery z tych certyfikatów przyznano artyście już po śmierci w 1997. Piątym jest złota płyta za The Ultimate Collection (7 w 2011) z 4 VII.

suplement:

- złota płyta dla składanki Your Songs 2014, więcej szczegółów w odc. 36

W następnym odcinku (pewnie po dłuższym odpoczynku): kolejny gigant podsumowań BPI, który niedługo odwiedzi Polskę oraz chwilowe zakończenie singlowej sagi kumpeli Jessie Ware.

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #46 (27. 06. 2014)

podwójnie platynowa płyta od 13 VI 2014

aktualności:

27 VI był szczęśliwym dniem dla wielu wykonawców, ponieważ ich nagrodzone wtedy dzieła budziły zainteresowanie również w kolejnych miesiącach. Były to utwory z bardzo różnych "beczek". Listę certyfikatów singlowych zdominowały solistki (złoto - Hideaway Kieszy i Let It Go Idiny Menzel, srebro - Ghost Elli Henderson i Only Love Can Hurt Like This Palomy Faith). Ed Sheeran wystartował z X od razu od złotej płyty, Lana Del Rey z Ultraviolence standardowo od srebra. Ten sam certyfikat otrzymał jazzowy wokalista Gregory Porter za Liquid Spirit.

archiwum:

Wiadomo było, że ten moment kiedyś nadejdzie, mianowicie podsumowanie brytyjskich certyfikatów Justina Biebera :) Młody piosenkarz na razie zdobył podwójnie platynową płytę za My World (3 pozycja zimą 2010, 63 tyg. w top 75) oraz złotą za Believe (szczyt latem 2012) i Under the Mistletoe (13 w 2011). Spośród singli oprócz efektów współpracy z Seanem Kingstonem i Chrisem Brownem złoty jest jedynie Baby z rapem Ludacrisa (pamięta go jeszcze ktoś?) (3 wczesną wiosną 2010), srebrne: One Time (11 w 2010), Boyfriend (2 wiosną 2012), Beauty and a Beat z Nicki Minaj (16 w 2012), a od 27 VI - As Long As You Love Me z Big Seanem (22 latem 2012, jeżeli ktoś nie słuchał, uprzedzam, że to nie cover Backstreet Boys). Nastoletni fenomen na razie najlepiej podsumowują więc potrójna platyna za DVD z filmem Justin Bieber - Never Say Never z 2011 i złoto za This Is My World również z 2011 (ale miażdżące oceny na IMDB...)

rozmaitości: 

złota płyta za składankę NOW That's What I Call Feel Good - więcej szczegółów w odc. 37

złota płyta za składankę Hits of the 60s  - więcej szczegółów w odc. 16 

srebrna płyta za składankę Just Great Songs z maja 2014 - niektóre zaiste niezłe, tylko że wiele nie z 2014

Suplement - certyfikaty wykonawców wymienionych we wpisie Historia kilku piosenek (plus trochę promocji):

Michael Zager Band: Let's All Chant - 8 w 1978, niestety bez certyfikatu

Nick Straker Band: single A Walk in The Park i Leaving on a Midnight Train odpowiednio na 20 i 61 miejscu w 1980, brak certyfikatów

Pat & Mick: największy przebój to I Haven't Stopped Dancing Yet (cover niejakiego Gonzalesa) - 9 w 1989, Let's All Chant/On the Night dotarło rok wcześniej do 11, bez certyfikatów

Patrick Hernandez: srebrny singiel za Born to Be Alive (10 lokata w 1979)

The Blow Monkeys: złota płyta za składankę Choices (5 pozycja latem 1989), srebrne za Animal Magic (21 w 1986) i She Was Only a Grocer's Daughter (20 w 1987), największy przebój - It Doesn't Have to Be That Way (5 zimą 1987)

platynowy singiel od 13 VI 2014

W następnym odcinku... Nawet nie ma sensu wymyślać zapowiedzi. Streaming naprawdę wywrócił wszystko do góry nogami.

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #45 (20. 06. 2014)

aktualności:

Jasonowi Derulo udało się utrzymać dobrą passę i włączyć do swojej kolekcji trzecią "brytyjską" złotą płytę pod rząd. Sukces imiennego debiutu (8 miejsce na przedwiośniu 2010) i Future History (7 w 2011, mimo wykreowania kilku przebojów, krążek wyleciał z listy już po miesiącu!) powtórzyło Tattoos (5 jesienią 2013). Ze swojej pierwszej brytyjskiej złotej płyty cieszył się 20 VI wykonawca, w którego przypadku single, a szczególnie featuringi, jeszcze mocniej przytłaczają longplaye. Myślę o Will.I.Amie i jego Willpower (3 pozycja wiosną 2013). Jego pierwszy solowy "długograj" Songs About Girls (brawa za szczery tytuł!) dotarł zaledwie do 68 lokaty w 2008, chociaż znając życie kiedyś pokryje się srebrem...

Był to dobry tydzień nie tylko dla czarnoskórych showmanów, ale także dla weteranów rocka. Johnny Cash (4 wiosną 2014) niestety nie dożył odebrania srebrnej płyty za swój niepublikowany wcześniej materiał z lat 80. pt. Out Among the Stars, inna sprawa, że nie wiadomo, czy zostałby on w ogóle wydany, gdyby "Człowiek w Czerni" nadal żył... Wilko Johnson i Roger Daltrey mieli na swoim koncie płytowe numery jeden ze swoimi macierzystymi zespołami The Who i Dr Feelgood. Wiosną ich wspólny krążek Going Back Home zadowolił się 3 lokatą, co nie przeszkodziło mu w uzyskaniu złotego statusu.

Spośród metalowych zespołów młodego pokolenia tym razem gościmy Avenged Sevenfold. "Mściciele" zdziwili mnie we wrześniu 2013 wygrywając walkę o brytyjski numer jeden z Naughty Boyem, ale ogólnie był to "cichy tydzień". Po 5 tygodniach płyta Hail to the King spadła z listy i dopiero pokryła się srebrem. Ten sam certyfikat uzyskało też Waking the Fallen z 2003, które również dopiero we wrześniu 2013 pojawiło się na 35 miejscu UK Charts. Metalcore'owcy na razie zasłużyli na Wyspach na trzy złote płyty: City of Evil (63 w 2005, ich jedyna amerykańska platyna), Avenged Sevenfold (24 w 2007) i Nightmare (5 latem 2010).

To oczywiście niezłe wyniki, ale oczywiście trudno im tam konkurować np. z Kasabian, którzy 20 VII odbierali srebrny certyfikat za nowy album 48:13, na pewno z myślą, że na nim się nie skończy. Po raz pierwszy w tym roku na liście nagrodzonych znalazł się Ed Sheeran (wyprodukowany przez Pharrella Williamsa srebrny singiel Sing). Lepiej przyzwyczajcie się do tego nazwiska, bo będzie się pojawiać w tym cyklu bardzo często, m.in. w najbliższym odcinku...

archiwum:

Wili się jak piskorz, żeby jak najpóźniej trafić do tego cyklu, ale wreszcie się udało :) Stereophonics udało się wypracować tak udany balans między pop-rockiem a ostrzejszymi brzmieniami, że przez około ośmiu lat na brytyjskim rynku nie było na nich mocnych. 20 VI potrójnie platynowy status uzyskał ich debiutancki album Word Gets Around (6 miejsce w 1997, 118 tyg. w top 75). Po nim nadeszły pięciokrotne platyny Performance and Cocktails (numer jeden wiosną 1999, 101 tyg. w top 75) i Just Enough Education to Perform (5 tygodni na szczycie wiosną 2001, 87 tyg. w top 75), podwójna platyna You Gotta Go There to Come Back (szczyt wiosną 2003, 43 tyg. w top 75) i platyna Language. Sex. Violence. Other? (prowadzenie wiosną 2005). Potem pozycja Walijczyków osłabła, jednak nie na tyle, aby nie wzbogacili się o kolejne cztery złote płyty: Live from Dakota (13 w 2006), Pull the Pin (ostatni numer jeden z jesieni 2007), Keep Calm and Carry On (11 w 2009) i Graffiti on the Train (3 na przedwiośniu 2013). A ich wcześniejsze przeboje wciąż są na tyle popularne, że Decade in the Sun: Best of Stereophonics (2 jesienią 2008, 89 tyg. w top 75) zawdzięcza im poczwórną platyną!

Była wokalistka indie-rockowej grupy 10.000 Maniacs Natalie Merchant ulokowała w brytyjskim Top 75 cztery swoje solowe albumy (w USA - cztery w Top 20). 20 VI srebrem pokrył się pierwszy z nich - Tigerlily (39 w 1995). Najwyżej z nich, do 34 pozycji, dotarł w maju tego roku krążek zatytułowany po prostu Natalie Merchant.

Południowoafrykański klawiszowiec i założyciel kilku zespołów ze swoim nazwiskiem w nazwie Manfred Mann po raz ostatni był obecny na brytyjskiej liście sprzedaży singli i liście certyfikatów BPI w 1979 r. W latach 60. spędził on w sumie 7 tygodni na prowadzeniu UK Charts z singlami: Do Wah Diddy Diddy (lato 1964), Pretty Flamingo (wiosna 1966, w jego nagraniu uczestniczył niedawno zmarły Jack Bruce z Cream) i Mighty Quinn (początek 1968). Spośród utworów Manfred Mann's Earth Band najbardziej znany jest chyba Blinded By The Light (6 w 1976) autorstwa Bruce'a Springsteena, jednak srebrnym singlem stało się Davy's on the Road Again (6 w 1978). W tym czasie powstały także srebrne płyty The Roaring Silence (10 w 1976) i Solar Fire (1973, nie notowana w UK) oraz złota Semi-Detached Suburuban (9 w 1979). Długie lata milczenia przerwało "srebro" dla Greatest Hits z 1993 (prawdopodobnie jakieś wydawnictwo w "budget price", a nie Ages Of Mann: 22 Classic Hits Of The 60's, które dotarło w tamtym roku do 23 miejsca listy przebojów).

rozmaitości:

- podwójna platyna dla składanki American Anthems z maja 2010 (nawet power-popowy Jellyfish się załapał, duży plus za Satellite The Hooters)

- srebrna płyta dla składanki Back To The Old Skool Garage Classics Vol. 2 z grudnia 2012

- srebrna płyta dla składanki Joey Essex Presents Essex Anthems - naprawdę nie rozumiem ludzi, którzy potrzebują rekomendacji gwiazdy reality show, żeby kupić tak oczywiste przeboje

W następnym odcinku: krótki przegląd trendów kolejnego kwartału oraz ktoś, kogo pewnie nie lubicie :)

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #44 (13. 06. 2014)

aktualności

Coldplay nie miał problemu z wyniesieniem na szczebel platyny swojego nowego albumu Ghost Stories (tradycyjny już majowy numer jeden). Wyniki sprzedaży poprzednich były wręcz stratosferyczne. Zespół ma na koncie aż dwie 9-krotne platyny: za A Rush of Blood to the Head (3 tygodnie na szczycie, 118 tyg. w top 75 od IX 2002) i X&Y (miesiąc na prowadzeniu latem 2005, 78 tyg. w top 75), 8-krotną za debiutanckie Parachutes (142 tyg. w top 75 od lipca 2000, tydzień na prowadzeniu) oraz poczwórne za Viva la Vida or Death and All His Friends (6 tygodni na szczycie latem 2008, 78 tyg. w top 75) i Mylo Xyloto (numer jeden jesienią 2011, 74 tyg. w top 75). Patrząc po spadającej liczbie tygodni na "pole position" wydaje się, że pikujące rezultaty to nie tylko kwestia kryzysu na rynku, ale też zwykłego "osłuchania się" przypadkowej publice, niemniej Ghost Stories pewnie dociągną przynajmniej do podwójnej platyny. EP Prospekt March (38 w 2008) jako osobny fragment muzyki pokryła się srebrem.

Wydanie nowego albumu Michaela Jacksona Xscape było wielokrotnie komentowane jako "skok na kasę". Trudno powiedzieć, ile dokładnie udało się jej wygenerować, ale na pewno wydarzenie narobiło trochę szumu, czego owocem było 1 miejsce na UK Charts w maju i na razie złota płyta. Niedługo przekonamy się, czy popyt na nowe wydawnictwa z nazwiskiem Króla Popu dorównuje gorączce, jaka opanowała świat bezpośrednio po jego śmierci. Oczywiście także za życia chłopak z Gary był "ultra-Midasem", który przemieniał wszystko, co znalazło się w jego zasięgu nie tylko w złoto, ale i platynę. Koronnym dowodem jest "wielka czwórka", czyli 6-krotnie platynowe Off the Wall (3 miejsce w 1979, 202 tyg. w top 75) i Dangerous (numer jeden jesienią 1991, 99 tyg. w top 75), 11-krotnie platynowy Thriller (2 miesiące na prowadzeniu w 1982 i 1983, 223 tyg. w top 75) i 13-krotnie platynowy Bad (5 tygodni "rządów" jesienią 1987, 145 tyg. w top 75). Ogromnym powodzeniem cieszyły się jednak także HIStory: Past, Present and Future Book I (numer jeden latem 1995, 83 tyg. w top 75), 7-krotnie platynowe Number Ones (124 tyg. w top 75 od XI 2003, w tym 7 na prowadzeniu) i potrójnie platynowe The Essential (również 7 razy na szczycie, 45 tyg. w top 75 od VII 2005)

O innych platynowych sukcesach Michaela pamiętają już chyba głównie kolekcjonerzy. Chronologicznie były to: Michael Jackson + The Jackson 5 - 18 Greatest Hits (3 tygodnie na szczycie latem 1983, 58 tyg. w top 75), Michael Jackson & Diana Ross - Love Songs (12 pozycja w 1987), The Michael Jackson Mix (27 w 1987), The Best of Michael Jackson & the Jackson 5 (5 lokata w 1997), Invincible (numer 1 jesienią 2001), Thriller (25th Anniversary Edition) (3 zimą 2008), King of Pop (3 jesienią 2008), This Is It (3 jesienią 2009) i Michael (4 wczesnym latem 2010). Jak widać - puryści swoje, słuchacze swoi. Do tego jakby mimochodem dochodzą cztery złote płyty, m.in. Blood on the Dance Floor (HIStory in the Mix) (2 tygodnie na prowadzeniu wiosną 1997) i dwie srebrne.

Długi odpoczynek od studia nagraniowego nie posłużył rozpoznawalności Lily Allen. Płyta Sheezus (to inny majowy numer jeden) chyba przez długie lata pozostanie srebrna, znacznie ustępując potrójnie platynowym Alright, Still (2 pozycja latem 2006, 71 tyg. w top 75) i It's Not Me, It's You (szczyt zimą 2009, 69 tyg. w top 75).

Eagles są uważani za jeden z najbardziej "amerykańskich" zespołów w historii rocka, ale ta amerykańskość przysporzyła im tyle rozgłosu, że mogą się również poszczycić ponadprzeciętnymi wynikami sprzedaży w Wlk. Brytanii. Bezkonkurencyjny pozostaje oczywiście 6-krotnie platynowy album Hotel California (2 miejsce w 1976, 74 tyg. w top 75), ale na listach namieszały też potrójnie platynowy Best Of (8 pozycja w 1985, również 74 tyg. w top 75), podwójnie platynowy The Very Best Of (4 w 1994, 55 tyg. w top 75) i wyczekiwany przez kilka dekad powrót z premierowymi kawałkami: Long Road Out of Eden (numer jeden jesienią 2007). Platyną pokryły się jeszcze: One of These Nights (8 w 1975, 42 tyg. w top 75), drugi po Thrillerze najbardziej rozchwytywany w historii krążek przez Amerykanów, czyli Their Greatest Hits 1971-1975 (co pewnie niepojęte dla przeciętnego Polaka - bez Hotel California!; 2 pozycja w 1976, 118 tyg. w top 75), kolejny The Very Best Of  (3 lokata latem 2001, 46 tyg. w top 75) i The Complete Greatest Hits (9 w 2003). Panowie zainkasowali tez 4 złote i 4 srebrne płyty, ostatnio srebro za Selected Works: 1972–1999 (ciekawe statystyki, najwyższa pozycja 28 miejsce, ale od grudnia uzbierała już 36 tygodni w top 75), które być może jeszcze w tym roku zamieni się w złoto. Formacja jeszcze nie doczekała się certyfikatu za singiel, chociaż w cyfrowej erze może się to zmienić, za to ma w swojej kolekcji podwójnie platynowe wideo za Farewell 1 Tour - Live from Melbourne (2005) i platynowe za Hell Freezes Over (2000).

W "departamencie" szeroko pojętej muzyki tanecznej Enrique Iglesias ma już osiem scertyfikowanych singli, ostatni to jego kolejna kolaboracja z Pitbullem I'm a Freak (4 miejsce wiosną). Dla rapera to już 12 nagroda za singiel w Wielkiej Brytanii, wliczając featuringi. Mniejszym doświadczeniem legitymuje się Fuse ODG (prawdziwe nazwisko Nana Richard Abiona). Odnowiciel mody na dancehall zdobył 13 VI srebrny singiel za Million Pound Girl (Badder Than Bad) (5 lokata zimą 2014), a wcześniej - za Antennę (7 latem 2013), a o jego największym dotychczasowym sukcesie wspomnę w odc. 48. Powoli swój certyfikatowy dorobek powiększa także brytyjska konkurencja dla Justina Biebera - Conor Maynard. Jak na razie również ima się go tylko srebro: płytowe za Contrast (numer 1 latem 2012, ale tylko 10 tyg. w top 75) oraz singlowe za Can't Say No (2 pozycja wiosną 2012), Turn Around z Ne-Yo (8 jesienią 2012) i ostatnio za R U Crazy (4 jesienią 2013). To pewnie nie koniec, ponieważ młodzian umieścił już pięć singli w ojczystej pierwszej dziesiątce.

archiwum

Soulowy brytyjski duet Lighthouse Family był w Polsce wytrwale lansowany przez np. RMF, jednak nie zmieniło to chyba postrzegania go przede wszystkim przez pryzmat złotego w ich ojczyźnie singla High (4 miejsce na początku 1998). Wcześniej otrzymali srebrny certyfikat za utwór Lifted (czyżby inspiracja Emeli Sande?, również czwarte miejsce zimą, ale 1996). Albumowa kariera projektu była o wiele intensywniejsza, choć krótkotrwała. Znaczyła ją 6-krotna platyna Ocean Drive (3 miejsce na liście, 154 tyg. w top 75 od XI 1995), poczwórna Postcards from Heaven (2 pozycja jesienią 1997, 73 tyg. top 75), platyna Whatever Gets You Through the Day (7 w 2001), The Very Best Of (9 w 2003) i przyznana 13 VI podwójna platyna za Greatest Hits (23 w 2002).

Hasło My Chemical Romance uruchamia w mojej głowie wiele miłych wspomnień. Nie za bardzo już rozumiem swoją fascynację piosenką Helena, ale nadal ciesze się zespołowi udało się wyjść z szufladki zapełniaczy rockowego airplayu na Billboardu i osiągnąć szczyty brytyjskich notowań ze złotym (od 13 VI) singlem Welcome To The Black Parade (aż 2 tygodnie na szczycie jesienią 2006) i podwójnie platynową płytą The Black Parade (2 lokata, 48 tyg. w top 75). Z tego wzbogacającego ich tradycyjne emo-punkowe brzmienie o inspiracje m.in. Queen wydawnictwa pochodzi również srebrny singiel Teenagers (9 pozycja latem 2007). Wcześniej ekipa z New Jersey zgarnęła platynę za Three Cheers for Sweet Revenge (34 w 2005) i złoto za I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love (129 w 2002, wg Wikipedii w USA w ogóle nie załapała się do Top 200).

Pozostając przy różnych odcieniach rocka, platynowy status uzyskał utwór, który jest dowodem na to, że niektóre kapele wiele zawdzięczały remikserom jeszcze, kiedy nikt nie słyszał o Robinie Schulzu. Mowa o zespole Cornershop i wziętym na warsztat przez Fatboya Slima Brimful of Asha. Ta kolaboracja pomogła grupie o indyjskich korzeniach zdobyć złotą płytę za When I Was Born for the 7th Time. Ich bodaj ostatni, ósmy album z 2012 r. nosi wymowny tytuł Urban Turban :) Podobnie krótko trwał okres masowej rozpoznawalności popularnych w swoim czasie w moim gimnazjum  (i na pewno we wielu innych gimnazjach :) Crazy Town. Ich największy hit, samplujący Red Hotów Butterfly (3 miejsce wiosną 2001), a zawierający go album The Gift of Game (15 w 2001) - 13 VI złotem. Swego czasu podobał mi sie promujący kolejny krążek Darkhorse singiel Drowning (50 miejsce na Wyspach, 24 na Billlboard Modern Rock).

Równie amerykańsko jak swego czasu Crazy Town grała w latach 70. i 80. formacja Boston (swoją drogą ciekawe, na ile przypadkowo w tamtych czasach wybiło się tyle balansujących między soft rockiem i hard rockiem formacji o nazwach inspirowanych geografią - jeszcze np. Kansas, Chicago, Asia, czy obracająca się w trochę innych klimatach America i na ile nazwa Europe jest parodią/hołdem dla tego trendu). W ojczyźnie mieli dwa płytowe i jeden singlowy numer oraz diamentowy certyfikat za debiut, który pod drugiej stronie Atlantyku pokrył się tylko złotem (11 w 1977), a późniejsze Don't Look Back (9 w 1978) i Greatest Hits z 1997 - srebrem. Singiel More Than a Feeling (22 w 1977, w USA - 5 miejsce, powrót na 51 w 2010) jednak na tyle rozgościł się w playlistach stacji ze starociami, że 13 VI uzyskał srebrny status. Niestety, lider zespołu Brad Delp nie dożył tego sukcesu - w 2007 r. odszedł śmiercią samobójczą.

Eagles to nie jedyny wydawałoby się arcyamerykański wykonawca lat 70., któremu udało się zainteresować także Brytyjczyków. Uznana przez statystyków za autorkę (lub współautorkę) największej liczby przebojów w historii amerykańskiej piosenki Carole King sama również nagrała arcypopularny krążęk Tapestry (4 pozycja latem 1971, 93 tyg. w top 75), który 13 VI pokrył się podwójną platyną, co jest olbrzymim sukcesem jak na wydawnictwo powstałe przed wprowadzeniem certyfikatów BPI. Wokalistka otrzymała też srebrną płytę za Natural Woman: Very Best of (31 w 2000).

rozmaitości:

- DVD One Direction This Is Us (2013) ostatecznie uzyskało status 9-krotnej platyny, znacznie przekroczyło więc wynik podwójnie platynowego Up All Night - The Live Tour z 2012, platynowych All for One i The Only Way Is Up (pamiętacie jeszcze Yazz z poprzednich odcinków) z 2012 oraz wspominanego już w tym cyklu złotego Going Our Way z 2013. Management kuje żelazo póki gorące, a my z braku rekordów sprzedaży płyt możemy się cieszyć przynajmniej z tych w branży wideo...

- srebrna płyta dla składanki Saturday Night Club Classics z marca 2013 (nie wszystkie tak klasyczne, ale wybór jest szeroki)

W następnym odcinku: zmory krytyków - idole publiczności.