Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #37 (25 04. 2014)

aktualności:

Garażowa wiosna trwa w najlepsze. Złotem pokrył się marcowy numer 1 My Love Route 94 (Rowana Jonesa) i Jess Glynne. Po doliczeniu streamingu 4 VII stanie się on platynowym. Inny mój ulubieniec i wiosenny numer jeden - Nobody to Love Sigmy na razie zadowala się srebrem. Jak to zazwyczaj bywa, nagrody za albumy trafiły głównie do przedstawicieli bardziej tradycyjnego brzmienia. Trwała dobra passa Paolo Nutiniego (złoto za Caustic Love), nieco zaskakująco dla polskiego słuchacza, lecz na pewno nie dla brytyjskiego srebrny status uzyskał krążek Rogera Daltreya (The Who) i Wilko Johnsona (Dr Feelgood) Going Back Home. Klubowe brzmienia w tym fragmencie rozdania reprezentowało srebro dla Katy B za Little Red (szczyt listy zimą 2014). Niby to mało, mniej niż złoto On a Mission (2 pozycja wiosną 2011), jednak prześcignęła pod tym względem kilka innych styczniowych i lutowych numerów jeden.

Złoty singiel za Dark Horse z Juicy J (4 miejsce, od września 2013 37 tyg. w top 75, co stanowi jej trzeci najdłuższy staż po Firework i Roar) otrzymała 25 IV inna Katy - Perry. 4 VII po uwzględnieniu streamingu singiel ten uzyskał platynowy status jako już piąty mały krążek Amerykanki. Poprzednie to (jak dość łatwo się domyślić): I Kissed a Girl (aż pięć tygodni na szczycie latem 2008), Hot 'n' Cold (4 jesienią 2008), California Gurls z rapującym Snoop Doggiem (dwa tygodnie prowadzenia latem 2010), Firework (3 jesienią 2010, 47 tyg. w top 75) i Roar (numer 1 przez 2 tyg. jesienią 2013). Szczebel niżej zatrzymały się: Teenage Dream (2 jesienią 2010), E.T. z Kanyem Westem (3 wiosną 2011) i Last Friday Night (TGIF) (9 w 2011), po którym nastąpiła passa trzech srebrnych singli z rzędu: The One That Got Away (18 pozycja, ale aż pół roku w top 75), Part of Me (numer jeden wiosną 2012) i Wide Awake (9 lokata). Pejzaż uzupełniają dwa złote featuringi (Timbaland i 3!OH!3) Ostatnio szał na rubaszną Kalifornijkę nieco minął (trzy kolejne single nie dostały się do brytyjskiego Top 20), dlatego na kolejne certyfikaty trzeba będzie chyba poczekać do wydanie kolejnej płyty lub...reedycji Prism. DVD Part of Me z lata 2012 pokryło się platyną.

Włoski tenor Andrea Bocelli podobnie jak kilka innych gwiazd classical crossover ma w Wlk. Brytanii grono oddanych wielbicieli (i wielbicielek). Dzięki nim zanotował bardzo stabilne pasmo sukcesów na przestrzeni ponad 10 lat. Jego kulminacją była podwójna platyna za Vivere - The Best Of (4 pozycja jesienią 2007) i niemal nieprzerwana passa platynowych płyt, które dostarczyły materiału na tę składankę: Romanza (6 w 1997), Viaggio Italiano (24 w 1999), Sogno (4 wiosną 1999, 42 tyg. w top 75), Cieli de Toscana (3 jesienią 2001), Sentimento (7 w 2002) i Amore (4 wiosną 2006). Do tego należy dodać siedem złotych certyfikatów i dwa srebrne, w tym najnowszy za Passione (7 zimą 2013). Na pierwszy certyfikat czeka jeszcze późniejsze Love in Portofino (5 miejsce jesienią 2013). Największym przebojem niewidomego śpiewaka w tym kraju, podobnie jak w Polsce jest oczywiście duet z Sarah Brightman Time to Say Goodbye (2 lokata wiosną 1997), zaś największą (wycenioną na platynę) popularność spośród DVD zdobyła A Night in Tuscany z 1997 (miał też dwa złote). 

archiwum:

Patrząc na to, ile krążków polepszyło swój multiplatynowy status w pierwszym kwartale 2014, nie dziwię się, że w kolejnych miesiącach panowała pod tym względem posucha. M.in. 25 IV ostatecznie przypieczętowana została żałoba po Whitney Houston. Po raz czwarty platyną pokryła się najchętniej kupowana po śmierci płyta artystki - The Ultimate Collection (3 lokata jesienią 2007, 82 tyg. w top 75). Wcześniej taki sam status uzyskał album zatytułowany po prostu Whitney Houston (2 miejsce zimą 1985, 119 tyg. w top 75). Jeszcze lepiej sprzedały się: The Greatest Hits (5x platyna, 2 razy szczyt wiosną 2000, 65 tyg. w top 75) i Whitney (6x platyna i 6 razy prowadzenie latem 1987, 101 tyg. w top 75). Dużymi sukcesami były również podwójnie platynowe My Love Is Your Love (4 lokata jesienią 1998, 67 tyg. w top 75) i platynowe I'm Your Baby Tonight (4 jesienią 1990), mniejszym - złote I Look to You (3 jesienią 2009) i trzy srebrne płyty.

Trudno w to uwierzyć, szczególnie Amerykanom, jednak diwa otrzymała w Wlk. Brytanii mniej certyfikatów za single niż albumy i to niewiele z nich pochodzi z czasów jej największej dominacji na Billboardzie. Poza konkurencją pozostaje oczywiście podwójnie platynowy I Will Always Love You (imponujące 10 tygodni na prowadzeniu na przełomie 1992 i 1993). Złotem cieszyły się: Saving All My Love for You (2 tyg. "królowania" jesienią 1985), I Wanna Dance with Somebody (Who Loves Me) (taki sam wynik wiosną 1987), My Love Is Your Love (2 latem 1999) oraz It's Not Right But It's Okay (3 na przedwiośniu 1999). Srebrem pokryły się: How Will I Know (5 na początku 1986), One Moment in Time (dwa tygodnie "rządów" jesienią 1988), nieco zaskakująco, ale ku mojej dużej radości Step by Step z filmu Żona kaznodziei (13 w 1996) When You Believe - duet z Mariah Carey z filmu Książę Egiptu (4 zimą 1998) i Million Dolar Bill (5 jesienią 2009). Pozostaje mieć nadzieję, że jeszcze któryś z 9 utworów gwiazdy soulu z brytyjskiego Top 10 (w tym duety z G. Michaelem i E. Iglesiasem) jeszcze kiedyś trafi na listę nagród BPI. Podobnie jedynym jej scertyfikowanym DVD jest złote Whitney: The Greatest Hits z 2000. Aż trudno uwierzyć.

Niebywała żywotność Born to Die Lany Del Rey (124 tyg. w top 75 od lutego 2012, czyli najwięcej ze wszystkich albumów wydanych w tamtym roku, 2 tygodnie na prowadzeniu) zaowocowała potrójną platyną. Taki sam wynik 25 IV osiągnęło imienne wydawnictwo The Stone Roses (9 miejsce wiosną 1989, aż 106 tyg. w top 75), kończąc w ten sposób długą passę certyfikatów napędzanych przez reaktywację grupy. Kultowe manchesterskie trio maż te na koncie dwie podwójnie platynowe płyty: Second Coming (4 pozycja zimą 1994) i The Very Best Of (19 w 2002), platynowe The Complete Stone Roses (4 wiosną 1995), złote Turns Into Stone (32 w 1992) i dwie srebrne. Spośród singli srebrnym pokryło się Fool's Gold (8 jesienią 1989 w tandemie z What the World Is Waiting For, w różnych inkarnacjach trzy razy wracał na listę). Najwyżej na listę doszło Love Spreads (2 w 1994), jednak mogła to być zasługa słabej konkurencji zimą.

Kariera Nelly Furtado miała wiele zakrętów. Na największym Kanadyjka znajduje się aktualnie, wcześniej jednak zanotowała wiele sukcesów, aczkolwiek trzeba pamiętać, że część jej hitów "podpada" pod płyty Timbalanda (dwa srebrne single), a największy hit, jeżeli patrzeć pod tym kątem - platynowe Broken Strings pochodzi z albumu Jamesa Morrisona. Z pełni solowych dokonań złotym singlem był Maneater (3 tyg. prowadzenia latem 2003), srebrnymi - Promiscuous z Timbalandem (3 na progu jesieni 2006), Say It Right (10 w 2007, ponad pół roku w top 75), nagrodzony 25 IV All Good Things (Come to an End) (4 na koniec 2006) i I'm Like a Bird (5 wiosną 2001). Poza ostatnim wszystkie pochodzą z potrójnie platynowego "longa" Loose (4 pozycja latem 2006, 73 tyg. w top 75). Debiut Whoa! Nelly (2 wiosną 2001, 47 tyg. w top 75) pokrył się platyną, a folkowy Folklore (11 w 2003) - złotem. Niestety po przerwie na hiszpańskojęzyczne nagrania o Nelly pamiętali jedynie najwierniejsi brytyjscy fani, a "bestof" ukazał się w okresie, kiedy Tiesto jeszcze był niszową postacią na tym rynku...

Pseudonim Skrillex, podobnie jak Pitbull często już używany jako symbol degeneracji muzyki ostatnich lat. Liczba fanów najbardziej rozpoznawalnego reprezentanta brostepu (często nieściśle mówi się, że dubstepu) musi mniej więcej równoważyć się z liczbą antyfanów, ponieważ Sonny Moore do tej pory otrzymał od BPI jedynie złote certyfikaty za EP Bangarang (31 pozycja w 2012) i (właśnie 25 IV) singiel o tym samym tytule (24 lokata, patrząc pod tym kątem fenomenalne 33 tyg. w top 75 od marca 2012). Płyta Recess (13 na przedwiośniu tego roku) nie wydaje się rychłym faworytem do kolejnej nagrody.

rozmaitości:

- kolejny zwyczajowy szczebel pokonany: platynowa płyta dla składanki Now That's What I Call Music! 87

- nieco mniej spodziewane, ale istotne: platynowa płyta dla ścieżki dźwiękowej dla Krainy lodu (Frozen)

- złota płyta dla składanki NOW That's What I Call 90s Dance z października 2012. Na pewno w Polsce taki zestaw miałby inną tracklistę. Niestety.

- srebrna płyta dla składanki NOW That’s What I Call Feel Good z marca 2014. Mnie tam Rule the World Take That wzrusza, trafiło się też kilka przebojów o rozstaniach miłosnych...

W następnym odcinku: girlsbandy i hymn amiszów (ponoć :)