podwójnie platynowa płyta od 28 III 2014
aktualności
Mimo braku odebranego przez Pharrella numeru jeden Paloma Faith pokonała 18 IV kolejny, złoty szczebel drabinki nagród z A Perfect Contradiction. Srebrny krążek za jeden z największych płytowych przebojów roku Caustic Love odebrał Paolo Nutini. Z takiej samej nagrody dla swojego imiennego debiutu mógł cieszyć się boysband Union J (6 miejsce jesienią 2013). Jak na razie żaden z jego trzech obecnych w top 10 singli nie przekroczył granicy 200 tys. sprzedanych egzemplarzy.
A propos rywalizacji, czytałem kiedyś, że kariera Sophie Ellis-Bextor rozpoczęła się od nadania jej tytułu "posher than Posh Spice". Ta ksywa dla obydwu pań okazała się klątwą, ponieważ obydwie nie doczekały się solowego numeru jeden. Największym sukcesem "porcelanowej Sophie" do dziś jest "złoty" featuring u Spillera w Groovejet (If This Ain't Love) z 2000. Na własną rękę trafiły się jej dwa srebrne single: za popularny też w Polsce Murder on the Dancefloor (2 miejsce zimą 2001) i cover Cher Take Me Home (A Girl Like Me) (taka sama pozycja latem 2001). Ogółem Szkotka wprowadziła sześć (a właściwie siedem) piosenek do Top 10, na podium jeszcze Get Over You / Move This Mountain (3 latem 2002). Łatwo się domyśleć, że jej największym albumowym hitem było debiutanckie podwójnie platynowe Read My Lips (2 lokata jesienią 2001, 44 tyg. w top 75), potem srebrem pokrył się Shoot From the Hip (19 w 2003). Po dwóch albumach posuchy i licznych znanych z polskich eteru featuringach u DJ-ów "z kontynentu" artystka wróciła do okołorockowych korzeni i zdobyła srebrny certyfikat za Wanderlust (4 miejsce zimą 2014).
archiwum
W tym odcinku doszliśmy do powodu, dla którego powstał ten cały cykl :) O złotym certyfikacie dla Devotion Jessie Ware (5 pozycja późnym latem 2012) dowiedziałem się z Instagramu Kid Harpoona. Na początku myślałem, że to dobrotliwy fotomontaż, jednak okazuje się, że nawet płyta, która szybko wypadła z top 75 może w miarę szybko dochować się na Wyspach czegoś więcej niż "srebro". To bardzo krzepiąca wiadomość w dobie szalejącego kryzysu sprzedaży. Mocno wierzę, że jeszcze w tym roku to nazwisko pojawi się na liście nagród BPI.
Po raz kolejny sprawdza się dewiza "Nothing succeeds like success". W naszym przypadku - jeżeli wykonawca raz zasłużył na np. poczwórną platynę, możemy spodziewać się łańcucha kolejnych przynajmniej sreber na kolejne płyty, a od czasów upowszechnienia się sprzedaży cyfrowej - także single. Tym razem dowodem na słuszność tej tezy jest "srebro" za Gems - The Very Best Of Michaela Boltona (11 w 2012), kolejne takie wyróżnienie po złocie za The Very Best Of (18 w 2005) i platynie za Greatest Hits 1985-1995 (2 jesienią 1995). Ostatni scertyfikowany solowy album piosenkarza, którego The Lonely Island pochwalili w swojej piosence za wiedzę o filmie :) to złoty All That Matters (20 w 1997), jednak najlepsza passa przydarzyła się Amerykaninowi 7 lat wcześniej, a wyznaczały ją poczwórnie platynowe: Soul Provider (4 na przedwiośniu 1990, 72 tyg. w top 75) i Time, Love & Tenderness (2 wiosną 1991, 57 tyg. w top 75), potrójnie platynowe Timeless: The Classics (3 jesienią 1992) oraz platynowe The One Thing (4 jesienią 1993). Singlowo najwięcej zdziałało napisane dla Laury Branigan How Am I Supposed To Live Without You (3 zimą 1990), jednak żaden z trzech pobytów w top 10 nie przyniósł ulubieńcowi pań certyfikatu.
rozmaitości
- od razu złota płyta dla świeżutkiej składanki Now That's What I Call Music! 87 (Happy, Timber, Wrecking Ball, Money On My Mind, My Love...)
Czas na drugą część notki o certyfikatach i/lub największych osiągnięciach na UK Charts wykonawców, którym poświęciłem osobne notki. (cz. 1 - odc. 29)
30 Seconds to Mars - odc. 20, ale jeszcze się pojawią :)
A-Ha - złoty singiel za Take On Me (2 jesienią 1985), srebrne za The Sun Always Shines On TV (2 tygodnie na szczycie zimą 1985) i Cry Wolf (5 zimą 1986), ogółem 9 razy w top 10 i 6 razy w top 5 (w tym cztery na piątej pozycji!), ostatni raz z Analogue (All I Want) (10 w 2006). Poza tym potrójnie platynowa płyta za Hunting High and Low (2 lokata jesienią 1985, 78 tyg. w top 75), platynowa za Scoundrel Days (2 jesienią 1986), złote za Stay on These Roads (2 w 1988), Headlines and Deadlines: The Hits of A-ha (12 w 1991) i The Definitive Singles Collection (14 w 2005) oraz 3 srebrne (z nich najwyżej dotarła 25 - The Very Best of - 10 w 2005). Mimo 5 lokaty latem 2009 bez certyfikatu pozostaje Foot of the Mountain.
Donkeyboy - niestety jedyne związki z listą to infantylny cover Ambitions w wykonaniu Joe McElderry'ego i gościnny udział nieznanej wtedy Kieszy w nagraniu Triggerfinger
Empire of the Sun - byli w suplemencie w odc. 26
Fall Out Boy - również odc. 26
Jessie Ware - patrz wyżej :)
Joey Tempest - solo nieobecny
Kent - singiel 747 na 61 w 1999, co ciekawe mimo niewątpliwej urody w szwedzkich notowaniach przyćmiło go wiele innych
Miike Snow - singiel Black and Blue na 64 w 2009, dwie płyty w top 75 (Happy to You - 31 w 2012)
Morten Harket - singiel A Kind Of Christmas Card na 53 w 1995 (w sierpniu, nie w grudniu :), płyta Out of My Hands na 37 w 2012 (tegoroczna Brother na 65)
Passion Pit - niemal jednakowe wyniki Manners (55 w 2009) i Gossamer (56 w 2012)
Pet Shop Boys - w kwestii ich potencjału komercyjnego jestem nieobiektywny, więc umówmy się, że uzupełnię tę lukę, jeżeli nie doczekają się certyfikatu do końca tego roku
Simon & Garfunkel - po 22 VII 2013 brak nagród, jednak zgodnie z zasadą "nothing succeeds like success" duet z dwoma albumami w brytyjskim top 10 wszech czasów pod względem stażu na liście na pewno jeszcze pojawi się na tej liście
Yeasayer - album Odd Blood na 64 w 2010
Ylvis - czekamy do 4 VII
30 Seconds to Mars - odc. 20, ale jeszcze się pojawią :)
A-Ha - złoty singiel za Take On Me (2 jesienią 1985), srebrne za The Sun Always Shines On TV (2 tygodnie na szczycie zimą 1985) i Cry Wolf (5 zimą 1986), ogółem 9 razy w top 10 i 6 razy w top 5 (w tym cztery na piątej pozycji!), ostatni raz z Analogue (All I Want) (10 w 2006). Poza tym potrójnie platynowa płyta za Hunting High and Low (2 lokata jesienią 1985, 78 tyg. w top 75), platynowa za Scoundrel Days (2 jesienią 1986), złote za Stay on These Roads (2 w 1988), Headlines and Deadlines: The Hits of A-ha (12 w 1991) i The Definitive Singles Collection (14 w 2005) oraz 3 srebrne (z nich najwyżej dotarła 25 - The Very Best of - 10 w 2005). Mimo 5 lokaty latem 2009 bez certyfikatu pozostaje Foot of the Mountain.
Donkeyboy - niestety jedyne związki z listą to infantylny cover Ambitions w wykonaniu Joe McElderry'ego i gościnny udział nieznanej wtedy Kieszy w nagraniu Triggerfinger
Empire of the Sun - byli w suplemencie w odc. 26
Fall Out Boy - również odc. 26
Jessie Ware - patrz wyżej :)
Joey Tempest - solo nieobecny
Kent - singiel 747 na 61 w 1999, co ciekawe mimo niewątpliwej urody w szwedzkich notowaniach przyćmiło go wiele innych
Miike Snow - singiel Black and Blue na 64 w 2009, dwie płyty w top 75 (Happy to You - 31 w 2012)
Morten Harket - singiel A Kind Of Christmas Card na 53 w 1995 (w sierpniu, nie w grudniu :), płyta Out of My Hands na 37 w 2012 (tegoroczna Brother na 65)
Passion Pit - niemal jednakowe wyniki Manners (55 w 2009) i Gossamer (56 w 2012)
Pet Shop Boys - w kwestii ich potencjału komercyjnego jestem nieobiektywny, więc umówmy się, że uzupełnię tę lukę, jeżeli nie doczekają się certyfikatu do końca tego roku
Simon & Garfunkel - po 22 VII 2013 brak nagród, jednak zgodnie z zasadą "nothing succeeds like success" duet z dwoma albumami w brytyjskim top 10 wszech czasów pod względem stażu na liście na pewno jeszcze pojawi się na tej liście
Yeasayer - album Odd Blood na 64 w 2010
Ylvis - czekamy do 4 VII
platynowy singiel od 28 III 2014
W następnym odcinku będą dominować sławne i utalentowane kobiety. zakończy się też jedna z "sag" tego cyklu, ale 150 wpis w historii blogu będzie wyjątkowy!
oh, Miike Snow :)
ReplyDelete