aktualności
Garażowa wiosna trwa w najlepsze. 4 IV srebrny status uzyskał ówczesny singlowy numer jeden: samplujący Whitney Houston I Got U Duke'a Dumonta i Jaxa Jonesa (po doliczeniu streamingu w lipcu - złoty). Platyną pokrył się krążek, który chyba najmocniej rozkręcił tę modę - Settle Disclosure (numer 1 w czerwcu 2013, na dzień dzisiejszy 57 tyg. w top 75). Muzykę taneczną na liście nagród reprezentował również (nie ukrywam, że dla mnie dość nieznośny) złoty singiel Martina Garrixa Animals (numer jeden jesienią 2013). Młody Holender od tego czasu zdążył odwiedzić Warszawę i wydać kolejny numer z brytyjskiego top 10 (Wizard z Jayem Hardwayem), jednak nie zaowocowało to kolejnymi wyróżnieniami BPI. O ile wiem, ma jednak sporo planów wydawniczych na jesień.
Jeszcze większy sukces niż debiut Disclosure odniosła potrójnie platynowa płyta Ellie Goulding Halcyon (100 tygodni w top 75, w tym 3 na szczycie od października 2012). Jak często się zdarza, popowe oblicze artystki okazało się popularniejsze od względnie alternatywnego, którego wyrazicielem był podwójnie platynowy debiutancki album Lights (numer jeden na przedwiośniu 2010, 71 tyg. w top 75). Gwoli ścisłości, na część dorobku obydwu składają się reedycje. Co ciekawe, Lights otrzymało należny certyfikat dopiero w ramach wielkiego update'u 22 VII 2013, jako jedna z bodaj trzech wcześniej nie nagradzanych płyt o takim nakładzie.
George Michael to od wielu lat dość nieuchwytna postać na muzycznym rynku, co nadaje każdej jego płycie odpowiedniej otoczki. Do tego roku wszystkie jego albumy długogrające pokrywały się na Wyspach przynajmniej podwójną platyną. Konkretnie zanotował trzy takie wydawnictwa z rzędu: Songs from the Last Century (2 zimą 1999), Patience (szczyt wiosną 2004) i składankę Twenty Five (prowadzenie jesienią 2006). Wcześniej było jeszcze lepiej. Debiut Faith (numer 1 jesienią 1987, 77 tyg. w top 75 + 2 tyg. remasteru w 2011) i Listen Without Prejudice Vol. 1 (szczyt jesienią 1990, 57 tyg. w top 75) zasłużyły na poczwórną platynę, Older (trzy tyg. "rządów" wiosną 1996, 99 tyg. w top 75) - 6-krotną, a Ladies & Gentlemen: The Best of George Michael (dwa miesiące na szczycie na koniec 1998, 70 tyg. w top 75) - aż 8-krotną. Niestety, nie wydaje mi się, aby mimo swojej klasy do tego towarzystwa dołączyła złota obecnie Symphonica (numer 1 wiosną tego roku). Dużym powodzeniem cieszyło się poczwórnie platynowe wideo towarzyszące Ladies & Gentlemen, platyną pokryło się Live in London z 2009.
W kwestii singli były lider Wham! wysoko postawiłem sobie poprzeczkę debiutanckim platynowym Careless Whisper (3 tyg. na szczycie latem 1984). W latach 80. do tego pułapu zbliżył się tylko bezpośredni następca hitu - złoty A Different Corner (również lider przez 3 tyg., ale wiosną 1986). Później brylował w 2 złotych duetach - Don't Let the Sun Go Down on Me z Eltonem Johnem (2 tyg. na prowadzeniu zimą 1991) i Five Live EP z Queen i Lisą Stansfield (3 tyg. na szczycie wiosną 1993). Dość niespodziewanie dalsza część lat 90. była także płodna pod tym względem dla piosenkarza, który zanotował złoty singiel za Fastlove (znów 3 tyg. prowadzenia wiosną 1996) oraz srebrne za Jesus to a Child (1 zimą 1996), Spinning the Wheel (2 latem 1996), You Have Been Loved (2 jesienią 1997), Outside (2 jesienią 1998) i As w duecie z Mary J. Blige (4 na przedwiośniu 1999). Aż 12 singli Michaela z brytyjskiego Top 10 nie doczekały się certyfikatu. Są wśród nich duety z Arethą Franklin I Knew You Were Waiting (For Me) (2 tyg. prowadzenia zimą 1987) i Whitney Houston If I Told You That (9 wiosną 2000), b. popularny we wielu krajach Faith (2 jesienią 1987) oraz mój faworyt z tego grona - Praying for Time (6 w 1990).
Do fanów spokojniejszych rytmów na Wyspach przemówiła wiosną m.in. płyta ostatniej zwyciężczyni X Factora Sam Bailey, która od 4 IV cieszyła się srebrnym statusem. Pani zdecydowanie umie śpiewać, jednak z tak zachowawczym repertuarem na przejście do historii nie ma szans (przynajmniej na razie). Wspomagając grupę A Great Big World, na listy przebojów po obydwu stronach Atlantyku powróciła Christina Aguilera. Say Something (4 miejsce na przedwiośniu) to jej dziesiąty scertyfikowany singiel (pięć w pełni solowych, pięć w różnych konfiguracjach zbiorowych). Więcej szczegółów na ten temat znajdziecie w pierwszym odcinku cyklu.
Jeszcze większy sukces niż debiut Disclosure odniosła potrójnie platynowa płyta Ellie Goulding Halcyon (100 tygodni w top 75, w tym 3 na szczycie od października 2012). Jak często się zdarza, popowe oblicze artystki okazało się popularniejsze od względnie alternatywnego, którego wyrazicielem był podwójnie platynowy debiutancki album Lights (numer jeden na przedwiośniu 2010, 71 tyg. w top 75). Gwoli ścisłości, na część dorobku obydwu składają się reedycje. Co ciekawe, Lights otrzymało należny certyfikat dopiero w ramach wielkiego update'u 22 VII 2013, jako jedna z bodaj trzech wcześniej nie nagradzanych płyt o takim nakładzie.
George Michael to od wielu lat dość nieuchwytna postać na muzycznym rynku, co nadaje każdej jego płycie odpowiedniej otoczki. Do tego roku wszystkie jego albumy długogrające pokrywały się na Wyspach przynajmniej podwójną platyną. Konkretnie zanotował trzy takie wydawnictwa z rzędu: Songs from the Last Century (2 zimą 1999), Patience (szczyt wiosną 2004) i składankę Twenty Five (prowadzenie jesienią 2006). Wcześniej było jeszcze lepiej. Debiut Faith (numer 1 jesienią 1987, 77 tyg. w top 75 + 2 tyg. remasteru w 2011) i Listen Without Prejudice Vol. 1 (szczyt jesienią 1990, 57 tyg. w top 75) zasłużyły na poczwórną platynę, Older (trzy tyg. "rządów" wiosną 1996, 99 tyg. w top 75) - 6-krotną, a Ladies & Gentlemen: The Best of George Michael (dwa miesiące na szczycie na koniec 1998, 70 tyg. w top 75) - aż 8-krotną. Niestety, nie wydaje mi się, aby mimo swojej klasy do tego towarzystwa dołączyła złota obecnie Symphonica (numer 1 wiosną tego roku). Dużym powodzeniem cieszyło się poczwórnie platynowe wideo towarzyszące Ladies & Gentlemen, platyną pokryło się Live in London z 2009.
W kwestii singli były lider Wham! wysoko postawiłem sobie poprzeczkę debiutanckim platynowym Careless Whisper (3 tyg. na szczycie latem 1984). W latach 80. do tego pułapu zbliżył się tylko bezpośredni następca hitu - złoty A Different Corner (również lider przez 3 tyg., ale wiosną 1986). Później brylował w 2 złotych duetach - Don't Let the Sun Go Down on Me z Eltonem Johnem (2 tyg. na prowadzeniu zimą 1991) i Five Live EP z Queen i Lisą Stansfield (3 tyg. na szczycie wiosną 1993). Dość niespodziewanie dalsza część lat 90. była także płodna pod tym względem dla piosenkarza, który zanotował złoty singiel za Fastlove (znów 3 tyg. prowadzenia wiosną 1996) oraz srebrne za Jesus to a Child (1 zimą 1996), Spinning the Wheel (2 latem 1996), You Have Been Loved (2 jesienią 1997), Outside (2 jesienią 1998) i As w duecie z Mary J. Blige (4 na przedwiośniu 1999). Aż 12 singli Michaela z brytyjskiego Top 10 nie doczekały się certyfikatu. Są wśród nich duety z Arethą Franklin I Knew You Were Waiting (For Me) (2 tyg. prowadzenia zimą 1987) i Whitney Houston If I Told You That (9 wiosną 2000), b. popularny we wielu krajach Faith (2 jesienią 1987) oraz mój faworyt z tego grona - Praying for Time (6 w 1990).
Do fanów spokojniejszych rytmów na Wyspach przemówiła wiosną m.in. płyta ostatniej zwyciężczyni X Factora Sam Bailey, która od 4 IV cieszyła się srebrnym statusem. Pani zdecydowanie umie śpiewać, jednak z tak zachowawczym repertuarem na przejście do historii nie ma szans (przynajmniej na razie). Wspomagając grupę A Great Big World, na listy przebojów po obydwu stronach Atlantyku powróciła Christina Aguilera. Say Something (4 miejsce na przedwiośniu) to jej dziesiąty scertyfikowany singiel (pięć w pełni solowych, pięć w różnych konfiguracjach zbiorowych). Więcej szczegółów na ten temat znajdziecie w pierwszym odcinku cyklu.
archiwum
Kolejny "cud epoki cyfrowej". Ze wszystkich niedocenionych klasyków odświeżonych w talent shows chyba najbardziej skorzystała na tym wersja Hallelujah Jeffa Buckleya, która w walce z podejściem Alexandry Burke jesienią 2008 dotarła aż 2 lokaty na UK Charts. 4 IV uzyskała ona godny szacunku status złotego singla. W latach 90. przedwcześnie zmarły bard dwukrotnie trafił do top 75 - z Last Goodbye i co nieco dziwne z Everybody Here Wants You. Nieźle, bo na poziomie podwójnej platyny sprzedała się jego płyta Grace (50 miejsce w 1994, w 10 rocznicę śmierci dobiła do 31), Sketches for My Sweetheart the Drunk (7 w 1998), Mystery White Boy: Live '95-'96 (8 w 2000) i So Real: Songs from Jeff Buckley (16 w 2007) nie zyskały tak kultowego statusu i poprzestały na srebrze. Za to DVD z nagraniem Live in Chicago z 1995 pokryło się złotem.
Zawsze wydawało mi się, że Oasis, Blur, Pulp i Suede to wielka czwórka Brit-popu (samo określenie jest bardzo mgliste, ale o ile się orientuję, że britpopowość The Verve jest często kwestionowana), jednak pod względem sukcesów komercyjnym ekipa Bretta Andersona mocno odstawała od pozostałej trójki (bardziej na tym boomie wzbogacili się np. Ocean Colour Scene). Ich jedynym platynowym albumem było Coming Up (numer 1 jesienią 1996, 44 tyg. w top 75), poza tym dość regularnie notowali złote: Suede (szczyt wiosną 1993), Dog Man Star (3 jesienią 1994), Head Music (szczyt wiosną 1999), Singles (31 w 2003). 4 IV konkurencję z nimi podjęła kolejna składanka - srebrny The Best Of (31 w 2010). Czyżby oznaczało to srebro dla powrotnego krążka Bloodsports (10 wiosną 2013) w 2017? Zespół osiem razy trafiał do rodzimego top 10 (Stay Together zimą 1994 i Trash latem 1996 nawet na najniższy stopień podium), ale trudno powiedzieć, czy streaming przysporzy któremuś z nich przebojów certyfikatu.
Kiedy na fale eteru trafiła piosenka Cheryl Cole Parachute (5 pozycja na koniec 2009) byłem przekonany, że to utwór jakiejś polskiej wokalistki R&B :) 4 IV kwietnia stał się on czwartym złotym singlem w ojczyźnie (wliczając jedną platynę). Niedawno pojawiła się szansa na piąty.
Kolejne zabawne kuriozum w historii cyklu. Bez większego pretekstu srebrną płytą stał się albumu komicznego duetu Dudleya Moore'a i Petera Cooka Derek and Clive (Live) (12 pozycja w 1976). Trudno powiedzieć, czy to pomyłka związana z innym zapisem tytułu i naprawdę to złoty certyfikat, czy też chodzi wyłącznie o reedycję z 1993. Jeżeli przyjąć drugą wersję, to czwarta srebrna płyta duetu, który rozpadł się w 1978 r. w niemiłej atmosferze. Dudley Moore potem zaskarbił sobie moją wdzięczność główną rolą w komedii Artur, z której pochodzi jedna z moich ulubionych popowych ballad :)
Kolejny "cud epoki cyfrowej". Ze wszystkich niedocenionych klasyków odświeżonych w talent shows chyba najbardziej skorzystała na tym wersja Hallelujah Jeffa Buckleya, która w walce z podejściem Alexandry Burke jesienią 2008 dotarła aż 2 lokaty na UK Charts. 4 IV uzyskała ona godny szacunku status złotego singla. W latach 90. przedwcześnie zmarły bard dwukrotnie trafił do top 75 - z Last Goodbye i co nieco dziwne z Everybody Here Wants You. Nieźle, bo na poziomie podwójnej platyny sprzedała się jego płyta Grace (50 miejsce w 1994, w 10 rocznicę śmierci dobiła do 31), Sketches for My Sweetheart the Drunk (7 w 1998), Mystery White Boy: Live '95-'96 (8 w 2000) i So Real: Songs from Jeff Buckley (16 w 2007) nie zyskały tak kultowego statusu i poprzestały na srebrze. Za to DVD z nagraniem Live in Chicago z 1995 pokryło się złotem.
Zawsze wydawało mi się, że Oasis, Blur, Pulp i Suede to wielka czwórka Brit-popu (samo określenie jest bardzo mgliste, ale o ile się orientuję, że britpopowość The Verve jest często kwestionowana), jednak pod względem sukcesów komercyjnym ekipa Bretta Andersona mocno odstawała od pozostałej trójki (bardziej na tym boomie wzbogacili się np. Ocean Colour Scene). Ich jedynym platynowym albumem było Coming Up (numer 1 jesienią 1996, 44 tyg. w top 75), poza tym dość regularnie notowali złote: Suede (szczyt wiosną 1993), Dog Man Star (3 jesienią 1994), Head Music (szczyt wiosną 1999), Singles (31 w 2003). 4 IV konkurencję z nimi podjęła kolejna składanka - srebrny The Best Of (31 w 2010). Czyżby oznaczało to srebro dla powrotnego krążka Bloodsports (10 wiosną 2013) w 2017? Zespół osiem razy trafiał do rodzimego top 10 (Stay Together zimą 1994 i Trash latem 1996 nawet na najniższy stopień podium), ale trudno powiedzieć, czy streaming przysporzy któremuś z nich przebojów certyfikatu.
Kiedy na fale eteru trafiła piosenka Cheryl Cole Parachute (5 pozycja na koniec 2009) byłem przekonany, że to utwór jakiejś polskiej wokalistki R&B :) 4 IV kwietnia stał się on czwartym złotym singlem w ojczyźnie (wliczając jedną platynę). Niedawno pojawiła się szansa na piąty.
Kolejne zabawne kuriozum w historii cyklu. Bez większego pretekstu srebrną płytą stał się albumu komicznego duetu Dudleya Moore'a i Petera Cooka Derek and Clive (Live) (12 pozycja w 1976). Trudno powiedzieć, czy to pomyłka związana z innym zapisem tytułu i naprawdę to złoty certyfikat, czy też chodzi wyłącznie o reedycję z 1993. Jeżeli przyjąć drugą wersję, to czwarta srebrna płyta duetu, który rozpadł się w 1978 r. w niemiłej atmosferze. Dudley Moore potem zaskarbił sobie moją wdzięczność główną rolą w komedii Artur, z której pochodzi jedna z moich ulubionych popowych ballad :)
rozmaitości
- złota płyta dla ścieżki dźwiękowej filmu "Wielki Gatsby" z maja 2013. Kto dobrze wie, nie musi pytać.
W następnym odcinku: niestety sporo kiczu, poza tym kilka dość aktualnych nagród i pierwszy przypadek, w którym cykl powróci do artysty, który został już dokładnie opisany. Dla nas jego personalia nie będą zaskoczeniem, ale wielu Brytyjczyków zdziwiłoby się, że padło akurat na niego.
W następnym odcinku: niestety sporo kiczu, poza tym kilka dość aktualnych nagród i pierwszy przypadek, w którym cykl powróci do artysty, który został już dokładnie opisany. Dla nas jego personalia nie będą zaskoczeniem, ale wielu Brytyjczyków zdziwiłoby się, że padło akurat na niego.
ścieżka dźwiękowa do filmu "Wielki Gatsby" podobała mi się mniej więcej w połowie... ogólnie dość dobra, jednak niektóre utwory jakoś nie do końca do mnie przemówiły
ReplyDelete