aktualności:
W marcu 2014 rok już dość poważnie dawał się we znaki BPI. Obok Happy największym przebojem pierwszego kwartału było Rather Be Clean Bandit i Jess Glynne (miesiąc na szczycie na początku 2014, do października 41 tyg. w top 75) - pierwszy platynowy singiel brytyjskiego artysty w tym roku oraz jeden z pierwszych czterech podwójnych platyn kreowanych w tym kraju po uwzględnieniu streamingu! Zgodnie z przewidywaniami wielkim sukcesem komercyjnym był drugi singlowy duet Eminema i Rihanny The Monster (numer jeden w listopadzie 2013), który także 7 III pokrył się platyną. Wreszcie srebrnym singlem został wtedy obecny na UK Charts już we wrześniu 2013 Dark Horse Katy Perry z rapową partią Juicy J. Dla Amerykanki nie tylko dlatego z "naszej" perspektywy był to udany tydzień, o czym więcej niżej.
Również pod względem sprzedaży albumów, jak przystało na sezon BRIT Awards, był to interesujący tydzień. Aż pięć "longów" uzyskało lub umocniło multiplatynowy status. W tej pierwszej kategorii znalazł płytowy debiut Bastille Bad Blood (od marca 2013 do końca sierpnia 2014 75 tyg. w top 75, w tym 3 na szczycie). Podwójnie platynowym stał się także najnowszy krążek Arctic Monkeys AM (od września 2013 nieprzerwane 48 tyg. w top 75, w tym dwa na prowadzeniu), który w ten sposób stał się ich drugim największym sukcesem w karierze. Nieco mniejszy sukces odniósł popowo-rapowy duet Rizzle Kicks, którego drugi album Roaring 20s (3 miejsce we wrześniu 2013) uzyskał status srebrnego. Czeka ich więcej długa droga do wyrównania wyniku platynowego debiutu (5 jesienią 2011, 45 tyg. w top 75).
archiwum
Zanosiło się na to od dłuższego czasu, ale faktem stało się dopiero 7 III - drugi album Katy Perry Teenage Dream (numer jeden wczesną jesienią 2010, 117 tyg. w top 75) uzyskał certyfikatowe potwierdzenie przekroczenia miliona sprzedanych egzemplarzy, czyli poczwórną platynę. Już zdecydowanie dystansuje debiut One of the Boys (11 lokata jesienią 2008, 49 tyg. w top 75) i ostatnie dzieło kalifornijki - Prism (szczyt jesienią 2013, jak na razie 42 tygodnie w top 75). Stuprocentowa platynowa skuteczność w ostatniej dekadzie to jednak bardzo duży sukces.
22 VII w zalewie innych newsów tego typu pojawiła się informacja, że płyta Best Of Roda Stewarta pokryła się podwójną platyną. 7 III można było przeczytać, że niemal tak samo nazywający się album (The Best Of) uzyskał 8-krotnie platynowy status. Chodzi oczywiście o ten sam krążek (3 pozycja jesienią 1989, 131 tyg. w top 75). Mimo, że w następnych latach liczba hitów piosenkarza znacząco nie wzrosła, kolejne składanki same nimi się stały, dlatego dziwi mnie, że w 2013 jeszcze ktoś kupował tę sprzed ćwierćwiecza, zamiast już poczwórnie platynowego The Story So Far - The Very Best of (7 jesienią 2001, 60 tyg. w top 75) i podwójnie platynowego Some Guys Have All the Luck (19 w 2008, ale aż 73 tyg. w top 75!) Greatest Hits, Vol. 1 (pięć razy na szczycie pod koniec 1979, 74 tyg. w top 75) to platyna, aczkolwiek trzeba pamiętać, że jej wielokrotności zaczęto odnotowywać dopiero w 1987.
O kredycie zaufania, jaki Stewart zaciągnął u rodzimej publiczności jeszcze w latach 70. świadczy fakt, że do tej pory tylko cztery jego albumy poprzestały na srebrnym statusie. M.in. tyle udało się sprzedać od 1994 r. egzemplarzy Every Picture Tells a Story (81 tyg. w top 75 od lipca 1971, 6 tygodni na prowadzeniu). 19 kolejnych płyt pokryło się złotem, w tym numery 1: Sing It Again, Rod z 1973 (3 tyg. na szczycie) i Smiler z 1974 (2 tyg.). Pecha związanego z za późnym wprowadzeniem certyfikatów miał więc tylko Never a Dull Moment (2 tyg. "rządów" latem 1972). Aż 15 krążków ma obecnie platynowy status. Ich chronologiczne ułożenie chyba najlepiej pokazuje drogę Stewarta od gwiazdy rocka przez postrzeganą w dużej mierze przez pryzmat swojego playboystwa gwiazdę popu i disco po artystę bazującego na nostalgii za własną przeszłością i historią muzyki.
- Atlantic Crossing (7 tygodni na szczycie latem i jesienią 1975, 88 tyg. w top 75)
- A Night on the Town (2 tyg. na szczycie latem 1976, 47 tyg. w top 75)
22 VII w zalewie innych newsów tego typu pojawiła się informacja, że płyta Best Of Roda Stewarta pokryła się podwójną platyną. 7 III można było przeczytać, że niemal tak samo nazywający się album (The Best Of) uzyskał 8-krotnie platynowy status. Chodzi oczywiście o ten sam krążek (3 pozycja jesienią 1989, 131 tyg. w top 75). Mimo, że w następnych latach liczba hitów piosenkarza znacząco nie wzrosła, kolejne składanki same nimi się stały, dlatego dziwi mnie, że w 2013 jeszcze ktoś kupował tę sprzed ćwierćwiecza, zamiast już poczwórnie platynowego The Story So Far - The Very Best of (7 jesienią 2001, 60 tyg. w top 75) i podwójnie platynowego Some Guys Have All the Luck (19 w 2008, ale aż 73 tyg. w top 75!) Greatest Hits, Vol. 1 (pięć razy na szczycie pod koniec 1979, 74 tyg. w top 75) to platyna, aczkolwiek trzeba pamiętać, że jej wielokrotności zaczęto odnotowywać dopiero w 1987.
O kredycie zaufania, jaki Stewart zaciągnął u rodzimej publiczności jeszcze w latach 70. świadczy fakt, że do tej pory tylko cztery jego albumy poprzestały na srebrnym statusie. M.in. tyle udało się sprzedać od 1994 r. egzemplarzy Every Picture Tells a Story (81 tyg. w top 75 od lipca 1971, 6 tygodni na prowadzeniu). 19 kolejnych płyt pokryło się złotem, w tym numery 1: Sing It Again, Rod z 1973 (3 tyg. na szczycie) i Smiler z 1974 (2 tyg.). Pecha związanego z za późnym wprowadzeniem certyfikatów miał więc tylko Never a Dull Moment (2 tyg. "rządów" latem 1972). Aż 15 krążków ma obecnie platynowy status. Ich chronologiczne ułożenie chyba najlepiej pokazuje drogę Stewarta od gwiazdy rocka przez postrzeganą w dużej mierze przez pryzmat swojego playboystwa gwiazdę popu i disco po artystę bazującego na nostalgii za własną przeszłością i historią muzyki.
- Atlantic Crossing (7 tygodni na szczycie latem i jesienią 1975, 88 tyg. w top 75)
- A Night on the Town (2 tyg. na szczycie latem 1976, 47 tyg. w top 75)
- Foot Loose & Fancy Free (3 jesienią 1977)
- Blondes Have More Fun (3 zimą 1978)
- wspomniane Greatest Hits
- Foolish Behaviour (4 jesienią 1980)
- Vagabond Heart (2 wiosną 1991)
- Unplugged and Seated (2 wiosną 1993)
- If We Fall in Love Tonight (8 w 1996)
- Stardust: The Great American Songbook, Volume III (3 jesienią 2004)
- Thanks for the Memory: The Great American Songbook, Volume IV (3 jesienią 2005)
- Still the Same: Great Rock Classics of Our Time (4 jesienią 2006)
- Soulbook (9 w 2009)
- Merry Christmas Baby (2 jesienią 2012)
- i po wreszcie po długim ciągu płyt z coverami powrót do oryginalnego materiału: Time (nr 1 wiosną 2013, 40 tyg. w top 75)
Czegoś brakuje? podwójnie platynowych It Had to Be You: The Great American Songbook (8 w 2002) i As Time Goes By: The Great American Songbook, Volume II (4 jesienią 2003). Jak widać, nie były to kolekcje szczególnie oczekiwane przez Brytyjczyków w tym czasie (wyżej zaszły w USA), jednak upływ czasu zrobił swoje. Z tego okresu pochodzą również najlepiej sprzedające się DVD w karierze Roda: podwójnie platynowe Live At Royal Albert Hall - One Night Only! (2004) i platynowa wizualna część It Had to Be You (niech żyje opcja "wklej" :)
W kategorii singli ostatnim wzlotem pieśniarza był "srebrny" tercet z Bryanem Adamsem i Stingiem z filmu o Trzech Muszkieterach, czyli All for Love (2 lokata na początku 1994). Wcześniej podobnie jak np. opisywany już Elton John zaliczył kilka sukcesów, w których pomógł mu przepis o przyznawaniu certyfikatów za uzyskanie określonych dochodów ze sprzedaży singli. W jego klasycznym okresie złotem pokryły się Sailing (miesiąc na szczycie latem 1975) i Da Ya Think I'm Sexy? (lider jesienią 1978), a srebrem - The First Cut Is The Deepest/I Don't Want To Talk About It (miesiąc prowadzenia wiosną 1977), You're in My Heart (3 jesienią 1977), I Was Only Joking/Hot Legs (5 na początku 1978) i Ain't Love a Bitch (11 w 1979). Później do grona srebrnych dołączyły również znane w Polsce Baby Jane (3 tyg. na szczycie latem 1983), Every Beat of My Heart (2 latem 1986) i Rhythm of My Heart (3 wiosną 1991) oraz cover Toma Waitsa - Tom Traubert's Blues (Waltzing Matilda) (6 w 1992)
Londyńskie występy Prince'a zwiększyły sprzedaż nawet jego albumów, które w momencie wydania przeszły nad Tamizą bez echa. 7 III złotą płytą stał się czwarty krążek w karierze "Księcia" Controversy z 1981. To na razie jego siódmy "long", który poprzestał na tym szczeblu w UK (są wśród nich dwa "chartoppery, które już po dwóch miesiącach wyleciały z top 75 - Graffiti Bridge z 1990 i Come z 1994), srebrem zadowalają się tylko dwa, w tym niestety w miarę niedawny 3121 (9 miejsce w 2006). Ulubionym kolorem włodarza Paisley Park jak przystało na prawdziwą gwiazdę jest platyna, z których długiego szeregu wyłamało się jedynie podwójnie platynowe: ścieżka do filmu Purple Rain (7 miejsce latem 1984, 91 tyg. w top 75) oraz Diamonds and Pearls (2 lokata jesienią 1991, 57 tyg. w top 75). Przy wymienianiu pozostałych także za cały komentarz starczy porządek chronologiczny:
- 1999 (30 w 1984, powrócił do łask w nowym stuleciu :)
- Parade/Under The Cherry Moon OST (4 wiosną 1986)
- Sign 'O' The Times (4 wiosną 1987)
- Lovesexy (numer 1 latem 1988)
- ścieżka dźwiękowa do Batmana (szczyt latem 1989)
- Symbols (szczyt jesienią 1992)
- The Hits 1 i The Hits 2 (obydwa na 5 jesienią 1993)
- The Very Best Of (2 latem 2001)
- Ultimate (6 jesienią 2006)
Jedyne wideo wirtuoza, które zdobyło nagrodę BPI to platynowe Rave Un2 the Year 2000, czyli zapis jego koncertu na przywitanie (powiedzmy :) XXI wieku.
Londyńskie występy Prince'a zwiększyły sprzedaż nawet jego albumów, które w momencie wydania przeszły nad Tamizą bez echa. 7 III złotą płytą stał się czwarty krążek w karierze "Księcia" Controversy z 1981. To na razie jego siódmy "long", który poprzestał na tym szczeblu w UK (są wśród nich dwa "chartoppery, które już po dwóch miesiącach wyleciały z top 75 - Graffiti Bridge z 1990 i Come z 1994), srebrem zadowalają się tylko dwa, w tym niestety w miarę niedawny 3121 (9 miejsce w 2006). Ulubionym kolorem włodarza Paisley Park jak przystało na prawdziwą gwiazdę jest platyna, z których długiego szeregu wyłamało się jedynie podwójnie platynowe: ścieżka do filmu Purple Rain (7 miejsce latem 1984, 91 tyg. w top 75) oraz Diamonds and Pearls (2 lokata jesienią 1991, 57 tyg. w top 75). Przy wymienianiu pozostałych także za cały komentarz starczy porządek chronologiczny:
- 1999 (30 w 1984, powrócił do łask w nowym stuleciu :)
- Parade/Under The Cherry Moon OST (4 wiosną 1986)
- Sign 'O' The Times (4 wiosną 1987)
- Lovesexy (numer 1 latem 1988)
- ścieżka dźwiękowa do Batmana (szczyt latem 1989)
- Symbols (szczyt jesienią 1992)
- The Hits 1 i The Hits 2 (obydwa na 5 jesienią 1993)
- The Very Best Of (2 latem 2001)
- Ultimate (6 jesienią 2006)
Jedyne wideo wirtuoza, które zdobyło nagrodę BPI to platynowe Rave Un2 the Year 2000, czyli zapis jego koncertu na przywitanie (powiedzmy :) XXI wieku.
Nieco zaskoczyło mnie, że żadnej poczwórnej platyny nie ma jeszcze jeden z najpopularniejszych brytyjskich zespołów ostatnich lat - Muse. Na otarcie łez (a może tylko ja przywiązuję uwagę do takich niuansów?) od 7 III mają dwie potrójne: do Black Holes & Revelations (dwa tyg. prowadzenia latem 2006, 61 tyg. w top 75) dołączyło Absolution (nr 1 jesienią 2003, kiedy nie miałem jeszcze pojęcia o ich istnieniu, 60 tyg. w top 75). Niewiele ustępują im podwójnie platynowe The Resistance (nr 1 jesienią 2009, okrągły rok w top 75) i Origin of Symmetry (3 lokata latem 2001). The 2nd Law (szczyt jesienią 2012) i Showbiz (29 w 1999) mają platynowy status, krążki live Hullabaloo (10 w 2002) i Haarp (2 w 2008) - złoty. Jak przystało na zespół znany ze spektakularnego show na żywo, trio ma już na koncie platynowe (Absolution Tour z 2005) i złote video. Udało im się również zdobyć cztery srebrne single: Feeling Good (premiera w 2001, ale na UK Charts dopiero w 2011 na 54), Supermassive Black Hole (4 latem 2006), Starlight (13 jesienią 2006) i Uprising (9 jesienią 2009). Do pierwszej dziesiątki dotarły jeszcze Time Is Running Out w 2003 i Knights of Cydonia w 2006.
Popularność islandzkiej grupy Of Monsters and Men dotarła nie tylko do Polski, ale też do Wielkiej Brytanii (co by nie mówić, tam mają bliżej:) 7 III złoty status zdobył ich właściwie jedyny do tej pory przebój (aczkolwiek na UK Charts wślizgnął się też Mountain Sound) - Little Talks (12 miejsce latem 2012, ładny staż - 30 tyg. w top 75). Złotem pokrył się także ich debiutancki album My Head Is an Animal z marca 2011 (od września 2012 45 tyg. w top 75, max. 3 pozycja).
Po raz kolejny dała o sobie znać godna podziwu retroaktywność nagród BPI w erze sprzedaży cyfrowej. Tribute Tenacious D wg Wikipedii był w 2002 przebojem w Australii (4 miejsce na liście) i Nowej Zelandii (9 lokata), mniejszym w Holandii, zaś w Wlk. Brytanii jedynie dodatkiem do imiennego albumu, który również dopiero z czasem stał się bestsellerem (dwa inne utwory duetu w poprzedniej dekadzie trafiły do brytyjskiego Top 40). Filmowa kariera Jacka Blacka ma się jednak dobrze, dlatego i jego największy muzyczny przebój w końcu stał się srebrnym singlem.
W naszym cyklu dotarliśmy chyba do najoryginalniejszego przejawu odkrywania przeszłości hip-hopu przez Brytyjczyków. 7 III srebrną płytą stał się album Mecca and the Soul Brother duetu Pete Rock & CL Smooth. W USA zebrał on dobre recenzje, wypromował przebój They Reminisce Over You [T.R.O.Y.] i dotarł do 43 miejsca Billboardu, jednak na Wyspach formacja pojawiła się w notowaniach jedynie na chwilę dwa lata później z krążkiem The Main Ingredient.
Popularność islandzkiej grupy Of Monsters and Men dotarła nie tylko do Polski, ale też do Wielkiej Brytanii (co by nie mówić, tam mają bliżej:) 7 III złoty status zdobył ich właściwie jedyny do tej pory przebój (aczkolwiek na UK Charts wślizgnął się też Mountain Sound) - Little Talks (12 miejsce latem 2012, ładny staż - 30 tyg. w top 75). Złotem pokrył się także ich debiutancki album My Head Is an Animal z marca 2011 (od września 2012 45 tyg. w top 75, max. 3 pozycja).
Po raz kolejny dała o sobie znać godna podziwu retroaktywność nagród BPI w erze sprzedaży cyfrowej. Tribute Tenacious D wg Wikipedii był w 2002 przebojem w Australii (4 miejsce na liście) i Nowej Zelandii (9 lokata), mniejszym w Holandii, zaś w Wlk. Brytanii jedynie dodatkiem do imiennego albumu, który również dopiero z czasem stał się bestsellerem (dwa inne utwory duetu w poprzedniej dekadzie trafiły do brytyjskiego Top 40). Filmowa kariera Jacka Blacka ma się jednak dobrze, dlatego i jego największy muzyczny przebój w końcu stał się srebrnym singlem.
W naszym cyklu dotarliśmy chyba do najoryginalniejszego przejawu odkrywania przeszłości hip-hopu przez Brytyjczyków. 7 III srebrną płytą stał się album Mecca and the Soul Brother duetu Pete Rock & CL Smooth. W USA zebrał on dobre recenzje, wypromował przebój They Reminisce Over You [T.R.O.Y.] i dotarł do 43 miejsca Billboardu, jednak na Wyspach formacja pojawiła się w notowaniach jedynie na chwilę dwa lata później z krążkiem The Main Ingredient.
- platynowa płyta dla wspominanej dwa razy w grudniowych odcinkach składanki Anthems - Trance
- srebrna płyta dla składanki Eat Sleep Rave Repeat nazwanej na cześć dość ohydnie zremiksowanego przez Calvina Harrisa singla Fatboy Slima
- srebrna płyta dla składanki The Best Rock Anthems ...Ever! z listopada 2009 (jako rock zaklasyfikowani m.in. Robert Palmer ze swoim największym hitem... i EMF)
- złote wideo dla Live in London Il Divo z grudnia 2011, trzecie takie wyróżnienie dla międzynarodowej grupy, która może się również poszczycić podwójnie platynowym certyfikatem za Live at the Greek Theater (2006) oraz platynowym za Encore (zapis występu w hiszpańskiej Meridzie w 2005) i An Evening With Il Divo-Live in Barcelona (2009)
W następnym odcinku m.in. single gwiazdy niedawnych VMAs i początek chyba największej brytyjskiej success story tego roku, ale wcześniej wpis o OFF Festivalu.
No comments:
Post a Comment