aktualności
Chyba największym albumowym wydarzeniem grudnia była niespodziewana premiera nowego, imiennego krążka Beyoncé, który już bezpośrednio po premierze uzyskał złoty status. Dobrą passę przedłużył zdobywający powoli status klasyka brytyjskiego easy listening Gary Barlow, który 20 XII cieszył się z platyny za płytę Since I Saw You Last oraz srebra za swój niedawny numer 2 - singiel Let Me Go. Wliczając duet z Robbiem Williamsem Shame to czwarta taka solowa nagroda dla głównego autora przebojów Take That - po Love Won't Wait (nr 1 wiosną 1997) oraz nagranym z The Commonwealth Band i Military Wives Sing (taka sama lokata latem 2012). Najlepiej sprzedającym się (jedynym złotym) singlem piosenkarza pozostaje jego solowy debiut i pierwszy utwór ze szczytu listy w nowym wcieleniu Forever Love z lata 1996.
Na srebrze na razie poprzestały obdarzone mocnymi głosami Leona Lewis (świąteczny zestaw Christmas with Love) i Rebecca Ferguson (Freedom). Dużą popularnością nadal cieszył się także reaktywowany po 2 latach gwiazdorski duet Eminema i Rihanny (złoto za singiel The Monster). Po raz drugi na liście nagród dla pojedynczych utworów pojawili się Bastille, tym razem z Of The Night - promującym zatytułowaną All This Bad Blood reedycję debiutu mash-upem przebojów...euro-dance z rytmem w tytule.
Na srebrze na razie poprzestały obdarzone mocnymi głosami Leona Lewis (świąteczny zestaw Christmas with Love) i Rebecca Ferguson (Freedom). Dużą popularnością nadal cieszył się także reaktywowany po 2 latach gwiazdorski duet Eminema i Rihanny (złoto za singiel The Monster). Po raz drugi na liście nagród dla pojedynczych utworów pojawili się Bastille, tym razem z Of The Night - promującym zatytułowaną All This Bad Blood reedycję debiutu mash-upem przebojów...euro-dance z rytmem w tytule.
Dla wielu najbardziej oczekiwanych wydawnictw jesieni 2013 20 XII pozostaje końcem przygody z nagrodami BPI. Tak stało się z retro-soulowym debiutem Johna Newmana Tribute (lider listy w październiku), drugą płytą kującego żelazo póki gorące Jake'a Bugga Shangri-La (3 miejsce na koniec listopada) oraz pierwszą składanką indie-stadionowych przebojów The Killers Direct Hits (6 pozycja w listopadzie). Podobnie jak one, na razie tylko złotym statusem legitymizuje się Bangerz Miley Cyrus (numer 1 jeszcze w październiku). Może się wydawać, że w świetle medialnego szumu to niewiele, jednak do tej pory album pt. nomen-omen Breakout (10 miejsce jesienią 2008) dobił do platyny, a Bangerz remisuje z The Time of Our Lives (17 w 2009) i wygrywa z pierwszym podejściem wokalistki do "niegrzeczności" - srebrnym Can't Be Tamed (8 w 2010). Na liście sprzedaży albumów figurowało również wydawnictwo Best of Both Worlds Tour Concert (29 pozycja w 2008), jednak BPI zaklasyfikowało je jako wideo - i to podwójnie platynowe.
Na długiej liście krążków szczycących się od 20 XII mianem złotych można znaleźć wiele produkcji wykonawców celujących głównie w gusta odbiorców w średnim wieku i starszych. Można wśród nich znaleźć BZ 20 najbardziej doświadczonych w tym gronie Boyzone (6 miejsce w grudniu). W latach 90. zanotował on cztery płyty z rzędu na 1 miejscu listy sprzedaży: w 1995 - Said And Done (potrójna platyna, 58 tygodni w top 75), w 1996 - A Different Beat (taki sam wynik), przez 3 tygodnie w 1998 - Where We Belong (5x platyna, 55 tyg. w top 75), zaś aż przez 9 tygodni w 1999 - By Request (aż 6-krotna platyna, 57 tyg. w top 75). Po przerwie w występach tak różowo już nie była, choć być może biorąc pod uwagę ogólny kryzys na rynku należałoby też docenić platynowe wyniki Back Again... No Matter What (4 lokata jesienią 2008, 40 tyg. w top 75) i Brother (1 miejsce przez 3 tygodnie wiosną 2010). Poniżej tego poziomu na razie poza BZ 20 zeszły jeszcze dwie składanki (jedna złota i jedna srebrna).
Irlandczycy odnosili porównywalne sukcesy na rynku singli. Aż dwie ich małe płytki pokryły się platyną: No Matter What z musicalu Whistle Down the Wind (3 tygodnie na szczycie latem 1998) oraz przeróbka Father and Son Cata Stevensa (2 pozycja jesienią 1995). Pięć kolejnych szczyci się złotym statusem: debiutanckie Love Me For a Reason (2 w 1994), Words (lider jesienią 1996), Baby, Can I Hold You (2 w 1997), I Love The Way You Love Me (2 w 1998) i When The Going Gets Tough (2 tyg. na prowadzeniu wiosną 1999). Na srebrnym poziomie zatrzymało się dalszych osiem: ich pozostałe numery jeden - A Different Beat (zima 1996), All That I Need (wiosna 1998) i You Needed Me (wiosna 1999), promujący film o przygodach Jasia Fasoli Picture of You (wicelider notowań latem 1997), wreszcie Key to My Life (3 w 1995), Coming Home Now (4 w 1996), Isn't It a Wonder (2 w 1997) i Everyday I Love You (3 w 1999). Ogółem na przestrzeni pięciu lat Ronan Keating z kolegami uzbierali 16 utworów z rzędu w brytyjskiej top 5, a w 2008 ta przerwana później passa przedłużyła się o kolejny! Dodam jeszcze, że ich najpopularniejszym DVD jest potrójnie platynowe Live at Wembley z 1996, ale podwójnie platynowych też mają aż cztery (w tym dwie z trasy towarzyszącej albumowi By Request).
Swoją pozycję na rynku obronił, jak ich nazywam, "retro boysband" The Overtones. Saturday Night At The Movies (5 miejsce w listopadzie) stała się bowiem złotą płytą, podobnie jak Higher (6 w 2012). Obydwie jednak mocno ustępują także jeśli chodzi o staż na liście Good Ol' Fashioned Love (4 w 2010, 45 tyg. w top 75). W przypadku najbardziej znanego z roli w londyńskiej musicalowej wersji Nędzników tenora Alfiego Boe również mamy do czynienia z niewielką tendencją spadkową. Po platynowych Bring Him Home (9 lokata na początku 2011, 43 tyg. w top 75) i Alfie (6 w 2011) nadeszły dwie złote płyty: Storyteller (6 w 2012) i Trust (8 w listopadzie 2013).
archiwum:
Zawsze cieszy mnie poszerzenie listy albumów, które zdobyły w Wlk. Brytanii miano poczwórnie platynowych, czyli bez dodatkowego szperania można założyć, że znalazły one w tym kraju ponad milion nabywców. 20 XII dostąpił tego zaszczytu album o tyle niespodziewany, że nigdy nie znalazł się na szczycie tamtejszych notowań, mimo że wydała go ciesząca się popularnością przez wiele lat grupa, a do emisji doszło w niesprzyjającej rekordom sprzedaży longplayów ostatniej dekadzie. Mowa o promowanym wzruszającą balladą You're My Star Decade in the Sun: Best of Stereophonics (2 miejsce jesienią 2008, 89 tygodni w top 75).
Na długiej liście krążków szczycących się od 20 XII mianem złotych można znaleźć wiele produkcji wykonawców celujących głównie w gusta odbiorców w średnim wieku i starszych. Można wśród nich znaleźć BZ 20 najbardziej doświadczonych w tym gronie Boyzone (6 miejsce w grudniu). W latach 90. zanotował on cztery płyty z rzędu na 1 miejscu listy sprzedaży: w 1995 - Said And Done (potrójna platyna, 58 tygodni w top 75), w 1996 - A Different Beat (taki sam wynik), przez 3 tygodnie w 1998 - Where We Belong (5x platyna, 55 tyg. w top 75), zaś aż przez 9 tygodni w 1999 - By Request (aż 6-krotna platyna, 57 tyg. w top 75). Po przerwie w występach tak różowo już nie była, choć być może biorąc pod uwagę ogólny kryzys na rynku należałoby też docenić platynowe wyniki Back Again... No Matter What (4 lokata jesienią 2008, 40 tyg. w top 75) i Brother (1 miejsce przez 3 tygodnie wiosną 2010). Poniżej tego poziomu na razie poza BZ 20 zeszły jeszcze dwie składanki (jedna złota i jedna srebrna).
Irlandczycy odnosili porównywalne sukcesy na rynku singli. Aż dwie ich małe płytki pokryły się platyną: No Matter What z musicalu Whistle Down the Wind (3 tygodnie na szczycie latem 1998) oraz przeróbka Father and Son Cata Stevensa (2 pozycja jesienią 1995). Pięć kolejnych szczyci się złotym statusem: debiutanckie Love Me For a Reason (2 w 1994), Words (lider jesienią 1996), Baby, Can I Hold You (2 w 1997), I Love The Way You Love Me (2 w 1998) i When The Going Gets Tough (2 tyg. na prowadzeniu wiosną 1999). Na srebrnym poziomie zatrzymało się dalszych osiem: ich pozostałe numery jeden - A Different Beat (zima 1996), All That I Need (wiosna 1998) i You Needed Me (wiosna 1999), promujący film o przygodach Jasia Fasoli Picture of You (wicelider notowań latem 1997), wreszcie Key to My Life (3 w 1995), Coming Home Now (4 w 1996), Isn't It a Wonder (2 w 1997) i Everyday I Love You (3 w 1999). Ogółem na przestrzeni pięciu lat Ronan Keating z kolegami uzbierali 16 utworów z rzędu w brytyjskiej top 5, a w 2008 ta przerwana później passa przedłużyła się o kolejny! Dodam jeszcze, że ich najpopularniejszym DVD jest potrójnie platynowe Live at Wembley z 1996, ale podwójnie platynowych też mają aż cztery (w tym dwie z trasy towarzyszącej albumowi By Request).
Swoją pozycję na rynku obronił, jak ich nazywam, "retro boysband" The Overtones. Saturday Night At The Movies (5 miejsce w listopadzie) stała się bowiem złotą płytą, podobnie jak Higher (6 w 2012). Obydwie jednak mocno ustępują także jeśli chodzi o staż na liście Good Ol' Fashioned Love (4 w 2010, 45 tyg. w top 75). W przypadku najbardziej znanego z roli w londyńskiej musicalowej wersji Nędzników tenora Alfiego Boe również mamy do czynienia z niewielką tendencją spadkową. Po platynowych Bring Him Home (9 lokata na początku 2011, 43 tyg. w top 75) i Alfie (6 w 2011) nadeszły dwie złote płyty: Storyteller (6 w 2012) i Trust (8 w listopadzie 2013).
archiwum:
Zawsze cieszy mnie poszerzenie listy albumów, które zdobyły w Wlk. Brytanii miano poczwórnie platynowych, czyli bez dodatkowego szperania można założyć, że znalazły one w tym kraju ponad milion nabywców. 20 XII dostąpił tego zaszczytu album o tyle niespodziewany, że nigdy nie znalazł się na szczycie tamtejszych notowań, mimo że wydała go ciesząca się popularnością przez wiele lat grupa, a do emisji doszło w niesprzyjającej rekordom sprzedaży longplayów ostatniej dekadzie. Mowa o promowanym wzruszającą balladą You're My Star Decade in the Sun: Best of Stereophonics (2 miejsce jesienią 2008, 89 tygodni w top 75).
Czasami nawet zespołom, którym nie zabiegają szczególnie o względy "przypadkowego słuchacza" udaje się osiągnąć uznanie dla przynajmniej jednego pojedynczego utworu. W wypadku grupy Elbow padło na najlepszą piosenkę 2008 według jury Ivor Novello Awards - One Day Like This, która aż czterokrotnie wracała na UK Charts, także w tym roku, i ostatecznie uzyskała aż platynowy status. Największy sukces (4 miejsce) uzyskała latem 2012 po wykorzystaniu w ceremonii zamknięcia letnich igrzysk olimpijskich w Londynie, ale jej popularność wzrosła już po uhonorowaniu Elbow statuetką BRIT Awards 2009 w kategorii "najlepszy zespół".
Bardziej ukierunkowany na balans między sprzedażą singli i płyt (bo też mniej rockowy) jest kolejny bohater tego wpisu - trio The Script. Jak na razie udaje im się to, chociaż nie da się ukryć, że kosztem artystycznej konsekwencji... Dużym przebojem z eponimicznego debiutu (100 tygodni w top 75 od sierpnia 2008, z czego 3 tyg. na "tronie", poczwórna platyna) było platynowe The Man Who Can't Be Moved (2 lokata, mniejszym - złote Breakeven (maksymalna pozycja - 21, ale dzięki dwóm powrotom ponad pół roku w top 75), z Science & Faith (61 tyg. w top 75 od września 2010, 2 tyg. na szczycie, podwójna platyna) najbardziej podobało się złote For the First Time (Times Are Hard( (4 pozycja) i to ono uzyskało ten status 20 XII, a z platynowego Number 3 (2 miejsce we wrześniu 2012, frustrujące z punktu widzenia statystyka 50 tygodni w top 75) - również platynowe Hall of Fame z rapem Will.I.Ama (2 tygodnie na prowadzeniu, 46 tygodni w top 75, w tym jeden w ub. miesiącu!; te znajomości wokalisty z The Voice...)
Barbra Streisand to nie tylko przebójBoney M. Duck Sauce :) To też amerykańska aktorka, reżyser i piosenkarka, która dokonała w swojej karierze tak wiele, że zasłużyła nawet, żeby widnieć w tle konta Jessie Ware na Twitterze :) Gwiazda musicalu zaliczyła do tej pory aż 6 platynowych płyt w Wlk. Brytanii (także 11 złotych i 4 srebrne). Ostatni to The Platinum Collection (8 miejsce w 2010), najlepiej sprzedający się - podwójnie platynowy The Essential (1 wiosną 2002), pozostałe w porządku chronologicznym: firmowana razem z Krisem Kristoffersonem ścieżka dźwiękowa do Narodzin gwiazdy (2 tygodnie na szczycie wiosną 1977, 54 tyg. w top 75), Barbra Streisand's Greatest Hits Volume 2 (cały miesiąc na prowadzeniu wiosną 1979), Guilty (2 razy na 1 jesienią 1980, 82 tyg. w top 75), Love Songs (od stycznia 1982 aż 9 razy na szczycie, 129 tyg. w top 75) i Guilty Too (3 w 2005). Z jej chart-topperów na razie na złocie poprzestał jedynie Love Is The Answer z 2009, co nie dziwi przy tylko 7 tygodniach w top 75.
Spośród scertyfikowanych singli artystki dwa to opublikowane na ich albumach duety z innymi wokalistkami (Donną Summer i Celine Dion). Poza tym srebrny status uzyskał Love Theme From "A Star Is Born", czyli Evergreen (3 w 1977) i Woman In Love (3 tygodnie na szczycie w 1980). Co ciekawe, aby zaliczyć passę 4 singli z rzędu w brytyjskim top 5 Streisand potrzebowała aż 4 lat (1977-1980)! Jej najlepiej sprzedające się na Wyspach wideo to podwójnie platynowe The Concert z 2004 (jak mi się wydaje reedycja występu w MGM Grand nagranego w 1994).
Przez zamieszanie z luką w przeglądarce przedwcześnie opisałem certyfikatową karierę The Who w odc. 15. W tym miejscu dodam więc tylko, że zespół, który właśnie zapowiedział pożegnalną trasę koncertową dorzucił jeszcze do kolekcji złota płytę za nienotowaną na UK Charts (dumpingowa cena?) Pinball Wizard: The Collection z maja 2012. Najwyraźniej z tej samej serii pochodzi srebrna od 20 XII płyta kultowego na Wyspach post-punkowego tria odnowicieli subkultury modsów The Jam That's Entertainment: The Collection z sierpnia 2012. Dla kapeli, która ujawniła światu kompozytorski talent Paula Wellera (znany także z nagrań solo i duetu The Style Council) to 15 album z certyfikatem BPI. Dziewięć z nich ma złoty status, trzy - srebrny, platynowy uzyskały: pierwszy w dorobku nie istniejącej już wtedy grupy zestaw przebojów Snap (2 lokata w 1983), The Beat Surrender (składanka z 1993, nie notowana na liście) i The Very Best Of (2 w 1997). Jedynym płytowym chart topperem The Jam był "złoty" The Gift z wiosny 1982.
Bardziej ukierunkowany na balans między sprzedażą singli i płyt (bo też mniej rockowy) jest kolejny bohater tego wpisu - trio The Script. Jak na razie udaje im się to, chociaż nie da się ukryć, że kosztem artystycznej konsekwencji... Dużym przebojem z eponimicznego debiutu (100 tygodni w top 75 od sierpnia 2008, z czego 3 tyg. na "tronie", poczwórna platyna) było platynowe The Man Who Can't Be Moved (2 lokata, mniejszym - złote Breakeven (maksymalna pozycja - 21, ale dzięki dwóm powrotom ponad pół roku w top 75), z Science & Faith (61 tyg. w top 75 od września 2010, 2 tyg. na szczycie, podwójna platyna) najbardziej podobało się złote For the First Time (Times Are Hard( (4 pozycja) i to ono uzyskało ten status 20 XII, a z platynowego Number 3 (2 miejsce we wrześniu 2012, frustrujące z punktu widzenia statystyka 50 tygodni w top 75) - również platynowe Hall of Fame z rapem Will.I.Ama (2 tygodnie na prowadzeniu, 46 tygodni w top 75, w tym jeden w ub. miesiącu!; te znajomości wokalisty z The Voice...)
Barbra Streisand to nie tylko przebój
Spośród scertyfikowanych singli artystki dwa to opublikowane na ich albumach duety z innymi wokalistkami (Donną Summer i Celine Dion). Poza tym srebrny status uzyskał Love Theme From "A Star Is Born", czyli Evergreen (3 w 1977) i Woman In Love (3 tygodnie na szczycie w 1980). Co ciekawe, aby zaliczyć passę 4 singli z rzędu w brytyjskim top 5 Streisand potrzebowała aż 4 lat (1977-1980)! Jej najlepiej sprzedające się na Wyspach wideo to podwójnie platynowe The Concert z 2004 (jak mi się wydaje reedycja występu w MGM Grand nagranego w 1994).
Przez zamieszanie z luką w przeglądarce przedwcześnie opisałem certyfikatową karierę The Who w odc. 15. W tym miejscu dodam więc tylko, że zespół, który właśnie zapowiedział pożegnalną trasę koncertową dorzucił jeszcze do kolekcji złota płytę za nienotowaną na UK Charts (dumpingowa cena?) Pinball Wizard: The Collection z maja 2012. Najwyraźniej z tej samej serii pochodzi srebrna od 20 XII płyta kultowego na Wyspach post-punkowego tria odnowicieli subkultury modsów The Jam That's Entertainment: The Collection z sierpnia 2012. Dla kapeli, która ujawniła światu kompozytorski talent Paula Wellera (znany także z nagrań solo i duetu The Style Council) to 15 album z certyfikatem BPI. Dziewięć z nich ma złoty status, trzy - srebrny, platynowy uzyskały: pierwszy w dorobku nie istniejącej już wtedy grupy zestaw przebojów Snap (2 lokata w 1983), The Beat Surrender (składanka z 1993, nie notowana na liście) i The Very Best Of (2 w 1997). Jedynym płytowym chart topperem The Jam był "złoty" The Gift z wiosny 1982.
Formacja odnosiła także rzadkie jak na rockowy skład sukcesy na rynku singli. Dwa jej numery 1: Going Underground z wiosny 1980 i A Town Called Malice z zimy 1982 pokryły się złotem, sześć innych małych płytek - srebrem. Spośród nich Start z lata 1980 i pożegnalny Beat Surrender z zimy 1982 również dotarły na szczyt popularności w Zjednoczonym Królestwie. Kultowy status mają też przede wszystkim The Eton Rifles (3 jesienią 1979), na które odpowiedzią są Guns of Brixton The Clash. Pozostałe to: Strange Town (15 w 1979, wzrost sprzedaży pod wpływem rozwiązania grupy), Funeral Pyre (4 w 1981) i mocno pobrzmiewająca Wojciechem Gąssowskim :) The Bitterest Pill (I Ever Had to Swallow) (2 jesienią 1982), której minięcie się ze szczytem ponoć skłoniło Wellera do wybrania innej drogi kariery.
Czasem zdarza się, że na liście nagród BPI pojawi się wykonawca, którego nie znam mimo, że tworzył muzykę ukierunkowaną na podbicie masowej widowni. Najczęściej dotyczy to lat 90., kiedy jeszcze nie interesowałem się brytyjską listą przebojów. W ich końcówce działał m.in. inspirowany r&b girlsband Honeyz, któremu mimo przymiarek nie udało się nawet nagrać dwóch albumów, jednak jest na tyle ciepło wspominany, że załapał się do popularnego programu Big Reunion. A także uzyskać złotą płytę za Wonder No. 8 (33 miejsce na koniec 1998, aczkolwiek dzięki konsekwentnej promocji uzbierał 22 tygodnie w top 75), srebrny singiel za End of the Line (5 miejsce w tym samym roku), wreszcie złoty za balladę Finally Found (4 pozycja wiosną 1998). Ogółem dziewczyny umieściły cztery single w rodzimym top 10.
Jakiś związek z czasem prezentów dla babć mogła mieć złota płyta dla dość popularnego w latach 70. urodzonego w obecnej Kenii wykonawcy tradycyjnego popu i folku Rogera Whittakera za The Very Best Of. Archiwum BPI informuje, że składanka została wydana w 1996 r. - być może to reedycja zestawu o tym samym tytule z 1975 r., który był jego największym sukcesem w kraju przodków (5 miejsce na liście, 42 tyg. w top 75, złoty status w oryginalnej formie), a odnosił je także m.in. w Niemczech, śpiewając fonetycznie :) Osiągnął go na fali popularności złotego singla The Last Farewell, który otarł się o szczyt UK Charts i zdobył pewien rozgłos w USA (1 miejsce na liście Adult Contemporary). Ogółem piosenkarz ma na koncie siedem złotych płyt i cztery srebrne.
Światowa kariera uprawiającej classical crossover Nowozelandki Hayley Westenra w ostatnich latach mocno zwolniła, a w najlepszym okresie również nie przekroczyła poziomu złotej płyty (Pure - 7 lokata w 2003, Odyssey - 10 w 2005). Treasure (9 w 2007) była już tylko srebrną, podobnie jak nagrodzona 20 XII River Of Dreams: The Very Best Of (24 w 2008). A propos wokalistek i srebrnych płyt, po raz pierwszy na liście nagrodzonych przez BPI pojawiła się wykonująca folk Kate Rusby. Patrząc na "gołe" liczby Awkward Annie (32 miejsce w 2007) zwojowała mniej niż 20 (22 w 2012), więc być może jeszcze kiedyś będzie okazja napisać o tej pani (przy obecnych trendach sprzedaży pewnie za jakieś 5 lat...)
rozmaitości:
One Direction idą jak burza na wszystkich frontach, także wideo. 20 XII złoty status uzyskał poświęcony im film dokumentalny Going Our Way, po raz pierwszy pojawił się także - z podwójnie platynową adnotacją - obraz pt. This Is Us, o którym będzie okazja wspomnieć jeszcze przynajmniej cztery razy!
- złote wideo dla Robbiego Williamsa za One Night At The Palladium - zapis koncertu w swingowej konwencji z 8 listopada 2013. To już dziesiąte scertyfikowane wideo byłego członka Take That. Najlepiej sprzedało się wspominane w odc. 17 Live at the Albert z czasów promocji albumu Swing When You're Winning (7x platyna) i What We Did Last Summer – Robbie Williams: Live at Knebworth z 2003 (6x platyna, trasa Weekends of Mass Distraction Tour). Nieznacznie ustępują im: potrójnie platynowa kompilacja And Through It All: Robbie Williams Live 1997-2006 oraz podwójnie platynowa nieocenzurowana wersja teledysku do Rock DJ z 2002 :)
- złote wideo dla The Rolling Stones za Gimme Shelter - filmową dokumentację tournee po USA w 1969, które zakończyło się tragedią na koncercie w Altamont (adnotacja o złotym wideo znajduje się również pod datą 22 lipca - być może chodzi o inny nośnik)
- złote wideo dla Jeffa Wayne'a z zespołem za The War of the Worlds – The New Generation z listopada 2013. Koncertowa wersja oryginalnej ścieżki z 2007 pokryła się w Wielkiej Brytanii trzy razy platyną. Dźwiękowa adaptacja Wojny światów Herberta George'a Wellsa prawdziwie unieśmiertelniła tego kompozytora. Jej pierwotna redakcja z 1978 r. to album o jedenastym najdłuższym stażu w historii brytyjskiej top 75 (max 5 miejsce, 235 tygodni), co przełożyło się na 5-krotnie platynowy status. Podobnie jak w przypadku innego konceptualnego dzieła z lat 70., Tubular Bells Mike'a Oldfielda, pojawiły się sequele. Złoty status uzyskały reedycja Highlights from The War of the Worlds z 2007 i The War of the Worlds – The New Generation (13 pozycja na koniec 2012).
silne uczucie deja vu - wygląda na to, że składanki, przynajmniej w okresie świątecznym, mają sztywno określony kalendarz wydawniczy i pułap sprzedawalności
- potrójnie platynowa płyta dla już kilkakrotnie wspominanej składanki Now That's What I Call Music! 86 z listopada 2013
- złota płyta dla składanki 100 Hits - R&B z października 2008 (amerykańskie i brytyjskie hity lat 90. i "zerowych", zmieściły się m.in. Sugababes)
- złota płyta dla składanki Now That's What I Call Disney Princess z października 2013 (komentarz w odc. 17)
- złota płyta dla składanki Now That's What I Call Movies z listopada 2013
- złota płyta dla składanki The Annual 2014 z listopada 2013 (komentarz w odc. 17)
- złota płyta dla składanki The Pete Tong Collection z listopada 2013 (komentarz oczywiście w odc. 17:)
- srebrna płyta dla składanki Disney Princess: The Ultimate Song Collection z 2004 (promowana utworem If You Can Dream najmłodszej wokalistki w historii notowanej na listach country Billboardu Ashley Gearing)
- srebrna płyta dla składanki Dermot O'Leary Presents The Saturday Sessions 2013 z lutego 2013 (nagrania na żywo na potrzeby BBC Radio 2, w tym covery, np. A Case of You Joni Mitchell w wykonaniu Jamesa Blake'a)
- srebrna płyta dla składanki Greatest Ever! Christmas Songs: The Definitive Collection z października 2012; najciekawsze na tej płycie jest, że All I Want For Christmas śpiewa Samantha Mumba
W następnym odcinku kolejny maraton, znowu pożegnanie z wieloma bohaterami 2013, z niektórymi niestety jedyny kontakt na dłuższy czas, a z bardziej historycznych wzmianek - single Króla Rock & Rolla i kompletnie dla mnie niespodziewany australijski akcent.
W następnym odcinku kolejny maraton, znowu pożegnanie z wieloma bohaterami 2013, z niektórymi niestety jedyny kontakt na dłuższy czas, a z bardziej historycznych wzmianek - single Króla Rock & Rolla i kompletnie dla mnie niespodziewany australijski akcent.
No comments:
Post a Comment