Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #10 (18.10. 2013)

aktualności:

- platynowy singiel dla Passengera za Let Her Go, który dotarł do 2 miejsca brytyjskich notowań i spędził już okrągły rok w ich "górnych trzech czwartych". Sukces okazał się jednak przekleństwem i zainteresowanie nowymi singlami Mike'a Rosenberga jest znikome. Może lepiej będzie z longplayem.

- wypełniona norma, czas na coś więcej: platynowa płyta dla Arctic Monkeys za AM

- trzecia z rzędu złota płyta dla Drake'a za Nothing Was the Same (na razie maksymalnie 2 miejsce i 22 tygodnie w top 75). Poprzedni taki wynik osiągnęły Thank Me Later (15 miejsce w 2010) i Take Care (5 w 2011, 45 tyg. w top 75). Czyżby w powietrzu wisiała pierwsza "platyna" dla Kanadyjczyka?

- złoty singiel OneRepublic za ich "post-Aviciiowy" hit Counting Stars. Pogoń za sukcesem Apologize trwa.

- początek ery Art Popu w nagrodach BPI - srebrny singiel dla Lady Gaga za Applause (5 miejsce na koniec lata), już jedenasty scertyfikowany. Apetyty były większe, ale na pewno wiele wokalistek, chciałyby wycisnąć tyle profitów ze swoich płyt, co Stefani ze swojej ostatniej.

- ciąg dalszy dobrej passy Macklemore i Ryana Lewisa - srebrny singiel za głośne ze względu na przesłanie Same Love z Mary Lambert (6 lokata na UK Charts). I to na razie na tyle, ponieważ White Walls ze Schoolboyem Q dotarło na Wyspach tylko do 26 pozycji.

- srebrna płyta dla niespodziewanego bohatera drugiego półrocza Aviciiego za True. Do tej pory oczywiście był to w Wlk. Brytanii tylko artysta singlowy...

- srebrna płyta dla goniącej za sukcesem debiutu Jessie J za Alive. Na razie gonitwa ta przynosi połowiczne rezultaty...

- srebrna płyta dla Jahméne Douglasa, który przegrał z Jamesem Arthurem w finale X Factora w 2012, jednak ubiegł go, pierwszy wydając pełen coverów album Love Never Fails. Z tym, że o Arthurze z różnych powodów wciąż jest głośno, a o Douglasie mimo pierwszego miejsca na liście sprzedaży zrobiło się cicho. Nie chciałbym go jednak skreślać, skoro w aktualnym notowaniu można znaleźć np. wydawałoby się zapomnianego już Rhydiana.

archiwum:

T. Rex to prawdziwa legenda glam rocka, zespół uwielbiany przez publikę i do dziś ceniony przez krytyków. Lata 70. nie był to jednak jeszcze czas bicia sprzedażowych rekordów, a w dalszej karierze przeskoczyła muzykom śmierć charyzmatycznego lidera Marca Bolana w wypadku samochodowym. Z tego powodu tylko dwa ich albumy uzyskały status platynowych - i to trudne do przyporządkowania składanki: The Very Best Of (1993) i Hits (1998). Cztery inne płyty tego typu pokryły się złotem, a dwie - srebrem. Dopiero 18 X najniższego stopnia certyfikacji doczekał dzięki reedycji z 2012 pełnokrwisty krążek Electric Warrior (przez dwa miesiące 1 miejsce pod koniec 1971, 44 tygodnie w top 75). Na szczyt wdrapały się także dwa kolejne albumy tej kapeli z 1972: Prophets, Seers & Sages, The Angels Of The Ages/My People Were Fair And Had Sky In Their Hair (ludzie mieli fantazję...) i Bolan Boogie.

Taki sam tytuł nosił film o koncercie gwiazd na Wembley w 1972, który w wersji DVD pokrył się złotem. Mimo, że Hot Love, Get It On, Telegram Sam i Metal Guru spędziły w latach 1971-72 łącznie cztery miesiące na szczycie brytyjskiej listy, żaden singiel nie otrzymał nagrody BPI. Może sprzedaż cyfrowa wydźwignie kultowe Children of the Revolution?

Od 2006 do 2011 każdy album amerykańskiego bluesmana Seasick Steve'a sprzedawał się w Wlk. Brytanii w co najmniej srebrnym nakładzie. Największym sukcesem było platynowe I Started Out with Nothin and I Still Got Most of It Left (9 miejsce w 2008), wysoko zawędrowały również złote płyty: Man from Another Time (4 w 2009) i You Can't Teach An Old Dog New Tricks (6 w 2011). Złotego statusu doczekał się już również krążek Dog House Music (36 lokata w 2008), a srebrnej - Songs for Elizabeth (33 w 2010). Mimo, że dotarła w 2011 w Zjednoczonym Królestwie tylko do 51 miejsca, passę podtrzymała srebrna składanka Walkin' Man.

Angie Stone to chyba zbyt wyrafinowana wokalistka soulowa na masowy sukces, jednak nie przeszkodziło jej to zgarnąć w Wielkiej Brytanii dwóch złotych płyt: najpierw za Mahogany Soul (89 pozycja w 2001), a pół roku temu - za Black Diamond z 1999 (62 w 2000). Stone Love w 2004 zawędrowało jeszcze sześć oczek wyżej, ale sprzedaż nie była jak widać za dobra.

rozmaitości:

złota płyta - składanka Now That's What I Call R&B z września 2011 (większość tracków to moim zdaniem zwykły pop, ale jest też trochę rzeczy zatrącających o garage)

Następny odcinek będzie znowu bardzo krótki, a pojawi się w nim m.in. pewien sympatyczny rodzinny zespół i znowu czyjaś sławna córka...

Podcast #3 - o powrotach gwiazd lat 80.

Przygotowania do obrony doktoratu powoli posuwają się naprzód. Dopiero dziś zdobyłem listę lektur, dzięki czemu wczoraj wieczorem udało mi się nagrać prawie dwugodzinny(!) podcast na temat nowych płyt gwiazd mojej ulubionej dekady - przede wszystkim z kręgu synth-popu/new romantic, ale sporo miejsca poświęciłem również Lisie Stansfield. Wtrąciłem również wiele ciekawostek z historii polskiej radiofonii oraz wspomnień, może kogoś zainteresują. Poniżej playlista, a samą audycję znajdziecie pod linkiem: http://www.speedyshare.com/dWjz4/lisa-i-inni.mp3 Mam nadzieję, że uda mi się jeszcze wrzucić jakieś mniej przegadane nagranie przed końcem maja.

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #9 (11.10. 2013)

aktualności:

Jak dobitnie pokazała tegoroczna ceremonia rozdania nagród Grammy, zdania na temat raperskiego talentu Macklemore i Ryana Lewisa są podzielone, jednak z czysto statystycznego punktu widzenia 2013 rok należał do nich. 11 X zgarnęli aż dwa brytyjskie certyfikaty - drugi w karierze platynowy singiel za Can't Hold Us (3 miejsce wiosną, 37 tygodni w top 75) i złotą płytę za The Heist. Dużo to czy mało? Album ma przedziwny staż na UK Charts: tylko 19 miejsce, ale aż 48 tygodni w top 75! (w pierwszej setce spędził na pewno ponad rok, notabene coraz bardziej podobne są statystyki Native OneRepublic). Październik był dla duetu ze Seattle na tyle owocny, że pełne podsumowanie ich dotychczasowej kariery pojawi się w następnym odcinku.

Chyba nie muszę się szczególnie rozpisywać, jakim dominatorem brytyjskiej listy przebojów jest od kilku lat Calvin Harris. 11 X odebrał swój trzynasty (i nie ostatni) ojczysty certyfikat za singiel - tym razem srebrem pokrył się jego letni hit z wokalem Ayah Marar - Thinking About You (8 lokata). Niecierpliwych odsyłam do tekstu Official Charts Company na temat singlowych sukcesów Szkota.

Na początku kariery Kings of Leon byli mocno krytykowani za wtórność, mizoginię i uważani za drugą ligę "nowej rockowej rewolucji". Na szczęście dla nich wytrwałość się opłaca (w sumie tak samo mógłby powiedzieć Harris, który też nie skończył się na debiucie, jednak w jego wypadku więcej do powiedzeniu miało przerzucenie się na mniej wybredne brzmienie), a seks sprzedaje :) A konkretnie singiel Sex on Fire z jesieni 2008 (87 tygodni w top 75, w tym 3 na szczycie), który osiągnął wydawałoby się niewyobrażalny w muzyce rockowej naszych czasów wynik podwójnej platyny! Jego następca Use Somebody zadowolił się drugą lokatą, jednak spędził w górnej części notowań równie imponujące 62 tygodnie i pokrył się platyną.

Płytowo spadkobiercy southern rocka nie zeszli na Wyspach poniżej podwójnej platyny, jedyny wyjątek to specyficzne wydawnictwo Boxed z 2009 (20 miejsce i złoto). Na regularną dyskografię zespołu składają się: Youth and Young Manhood (3 miejsce w 2003), Aha Shake Heartbreak (3 w 2004), Because of the Times (2 razy na 1 wiosną 2007, 83 tygodnie w top 75), Come Around Sundown (2 razy na 1 jesienią 2010), a przede wszystkim dziewięciokrotnie platynowe Only By the Night z jesieni 2008 (miesiąc na szczycie, 144 tygodnie w top 75), na którym znalazły się ich największe hity. Za nim poszedł platynowy wynik DVD Live at the O2 London, England z 2009. Czy Mechanical Bull poprzesta na złocie? Mimo, że czuć pewne zmęczenie materiału ("tylko" tydzień na 1 miejscu), śmiem wątpić. W każdym razie Followilowie i spółka są chyba w idealnym momencie na wypuszczenie lukratywnego "bestofa" :)

archiwum

Stone Sour to post-grunge'owy zespół dowodzony przez Coreya Taylora ze Slipknota. Ma on w Wielkiej Brytanii dość stabilne grono fanów. Debiutancki album imienny (41 miejsce w 2002) uzyskał status srebrnego, Come What(ever) May (27 lokata w 2006) - złotego, Audio Secrecy (6 w 2010) - ponownie srebrnego. Czy może raczej posiadał, ponieważ późniejszy dwuczęściowy House of Gold and Bones nie doczekał się na razie certyfikatu.

Za miarę kryzysu na rynku fonograficznym można uznać obserwację, jak długo należy czekać w Zjednoczonym Królestwie na certyfikację soundtracków do popularnych, czasem nawet uważanych za klasyczne filmów, takich jak American Beauty z 1999 r. Na tej ścieżce dźwiękowej znalazły się przeboje z lat 70. oraz współczesny alt-rock (Elliot Smith, Eels).

W następnym odcinku znowu przewaga aktualności, m.in. po raz pierwszy pojawią się sławna elektroskandalistka i czołowy szwedzki didżej, a w kąciku historycznym - ikona glam rocka. Ile trzeba będzie na niego czekać - trudno powiedzieć. Cykl mnie mocno wciągnął, marzeniem byłoby go jak najszybciej dociągnąć do poziomu aktualności. Z drugiej strony, telenowela z obroną doktoratu jest już naprawdę blisko końca, z jeszcze innej - przyszło mi do głowy kilka genialnie prostych pomysłów na wpisy (outtakes, outtakes, outtakes). Ponoć jeżeli się coś kocha, zawsze znajdzie się na to czas i tego się trzymajmy :)

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #8 (04.10. 2013)

aktualności:

(skrótowo, ponieważ znowu mowa tylko o wydawnictwach, które jeszcze pojawią się w tym cyklu lub już były w nim wspominane):

- złoty singiel dla Ellie Goulding za Burn i Lany Del Rey za Summertime Sadness w remiksie Cedrica Gervaisa

- srebrna płyta dla manchesterskich indie-rockowych debiutantów z The 1975 za album imienny (miło, bo rok wcześniej wymiatali na mojej prywatnej liście z The City, wtedy myślałem, że pójdą w bardziej post-punkowym kierunku niż w stylistykę "kminek dla dziewczynek") oraz mających już ustaloną pozycję w notowaniach: Drake'a za Nothing Was the Same i Kings of Leon za Mechanical Bull.

archiwum:

Kolejny "cud" cyfrowej ery - srebrnym singlem został wielki przebój Dona McLeana American Pie (2 miejsce w 1972, reedycja z 1991 - 12 lokata). Amerykańskiemu pieśniarzowi wiele razy obrywało się za pretensjonalne gadulstwo, nie przeszkodziło mu to jednak w zgarnięciu dwóch singlowych numerów jeden, z których późniejszy (Crying) z 1980 również pokrył się srebrem, wcześniejszy - Vincent z 1972, który miło wspominam z licealnych lekcji angielskiego, chyba nie ma na to szans. McLean otrzymał złotą płytę za album American Pie (3 miejsce w 1972, 54 tygodnie w top 75) oraz trzy złote i jedną srebrną za składanki przebojów.

Aż trudno uwierzyć, że dopiero 4 X 2013 srebrnym singlem stało się Thank You (3 miejsce latem 2001) - piosenka, która rozkręciła karierę Dido i (jako sample) katapultowała na kolejny poziom popularności Eminema. Wcześniej pani Armstrong "skasowała" srebro za Here with Me (4 miejsce zimą 2001) i złoto za White Flag (2 lokata jesienią 2003). Niestety, nie zanosi się na to, żeby do tego grono dołączyło lubiane przeze mnie One Step Too Far powstałe we współpracy z zespołem brata artystki - Faithless (6 pozycja wiosną 2002). Co ciekawe, Radio Zet grało ten utwór w momencie lądowania papieża Jana Pawła II w Krakowie w tamtym roku (nie ukrywam, przerwa w emisji mnie zirytowała :P). Ograny w Polsce Hunter dotarł tylko do 17 lokaty.

Idealnie skrojona pod radio (przynajmniej według ówczesnych standardów) muzyka zaowocowała jednak przede wszystkim dwoma wielkimi sukcesami płytowymi. Od października 2000 r. album No Angel 10 razy pokrył się platyną (7 tygodni na szczycie, 133 - w top 75), Life for Rent od 2003 - 9 razy (9 tygodni na szczycie, 54 - w top 75). Nie można się dziwić, że trzeci raz sztuka się nie udała. Safe Trip Home mimo 2 lokaty na UK Charts w 2008 to tylko złota płyta, a Girl Who Got Away (5 miejsce wiosną 2013) - srebrna. I tak nie najgorzej, jak na tak długą przerwę w nagraniach.

Szkocki indie-rockowy zespół The View wciąż nagrywa z niezłymi rezultatami artystycznymi, gościł również niedawno w Polsce. Jego największym sukcesem pozostaje platynowa płyta Hats Off to the Buskers (zimowy lider listy w 2007), a 4 X dołączyła do niej srebrna za krążek Which Bitch (4 lokata w 2009 i tylko 3 tygodnie w top 75). Nie zdziwiłbym się, gdyby w ich ślady nie poszedł największy singlowy sukces grupy - Same Jeans (3 miejsce zimą 2007).

Tak się złożyło, że 4 X na liście certyfikatów pojawiło się dwoje amerykańskich artystów, którzy odnosili sukcesy jeszcze jako nastolatki. Sean Kingston po raz pierwszy (czy ostatni?) cieszył się ze złotego singla - oczywiście za debiutancki hit Beautiful Girls (1 miejsce jesienią 2007). Przebił on srebrne: Fire Burning (12 miejsce w 2009), Party All Night (Sleep All Day) (9 w 2011) i Eenie Meenie w duecie z Justinem Bieberem (do tego cherubinka niedługo dojdziemy). Imienny album młodzieńca w 2008 dotarł na Wyspach do 8 miejsca i pokrył się złotem.

O jednym z przebojów Jojo była już mowa w 5 odcinku cyklu. Tym razem srebrny status uzyskał singiel Leave (Get Out) (2 miejsce jesienią 2004). Do hat-tricku brakuje Baby, It's You w duecie z raperem Bow Wow (8 pozycja w tym samym roku). Pierwszy album wokalistki osiągnął w Wlk. Brytanii tylko 22 pozycję, co nie przeszkodziło mu szybko osiągnąć złoty nakład.

rozmaitości:

srebrna płyta: składanka Keep Calm and Be Happy z czerwca 2013 (pop, głównie współczesny, nr 1 na trackliście - Heaven Emeli Sandé)

W następnym odcinku: dwa razy Macklemore i...niewiele więcej. Czyżby najkrótsza część serii?

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #7 (27.09. 2013)

aktualności:

w telegraficznym skrócie o dziełach, dla których nie był to ostatni certyfikat:

- kolejny laur dla Roar Katy Perry, tym razem złoty singiel (nadal nie mam nic do powiedzenia o Lady Gaga, musicie poczekać jeszcze 3 odcinki:)

- srebrna płyta dla London Grammar, tria (jak sama nazwa wskazuje :) z Nottingham, za pełen eterycznych dźwięków album If You Wait, który dobrze sprzedaje się również w momencie pisania tych słów

- srebrny singiel dla Drake'a za uroczo oldschoolowy i - jak twierdzi sama Jessie Ware - zalotny singiel Hold On We're Going Home, w którym towarzyszą mu rodacy z Majid Jordan (fajna gra słów z tej nazwy :)

- srebrny singiel dla OneRepublic za Counting Stars, które uratowało sprzedaż pełnego niedocenionych przez publikę eksperymentów z electro albumu Native. Nieco bardziej stateczna część konsumentów muzyki pop chyba dostrzegła w tym utworze swoje Wake Me Up.

- srebrny singiel dla Jasona Derulo i 2 Chainz za lekko obleśne, ale swoiście zabawne Talk Dirty. Trudno mi do końca powiedzieć, czy publice spodobała się stylizacja na r&b sprzed paru lat, czy po prostu Haitańczyk nie jest takim drugoligowym wykonawcą, jak mogłoby się wydawać w dobie dominacji Bruno Marsa i Pharrella Williamsa.

archiwum:

To był nadzwyczaj dobry tydzień dla Pitbulla, który wraz z Don Omarem gościł na znanym także w Polsce (oj tak...) srebrnym singlu Danza Kuduro (Throw Your Hands Up) francuskiego Portugalczyka Lucenzo i Amerykanina (znowu!) haitańskiego pochodzenia Qwote, który w ramach powakacyjnych wspominek jesienią 2011 r. doszedł do 13 miejsca brytyjskiej listy przebojów.

Mr. Worldwide pojawił się również w ostatnim na razie scertyfikowanym singlu Enrique Iglesiasa, który akurat wydał album pod trafnie podsumowującym jego życiowe priorytety tytule Sex and Love :) Mowa o samplującym All Night Long Lionela Richie I Like It (4 miejsce latem 2010). Największym przebojem latynoskiego przystojniaka na Wyspach było Hero, które na początku 2002 spędziło miesiąc na samym szczycie listy i osiągnęło status platyny, zaś album Escape, z którego pochodzi - poczwórnej platyny (71 tygodni w top 45 i oczywiście 1 miejsce  przez 2 zimowe tygodnie). Drugi jego najpopularniejszy album to podwójnie platynowe Greatest Hits (3 pozycja w 2008). Rozchwytywany w Polsce (gdzie te czasy, kiedy medialny szał kreowała telewizja, a nie Internet?) anglojęzyczny debiut Enrique z 1999 dotarł zaledwie do 80 miejsca, co nie przeszkodziło mu po latach pokryć się złotem, podobnie jak Seven (13 pozycja w 2003), Insomniac (3 lokata w 2007) i Euphoria (6 w 2010).

Co do singli, pozostałe scertyfikowane mają tylko srebrny status. Są to w kolejności chronologicznej: Bailamos (4 lokata w 1999), Escape (3 w 2002), Do You Know (Ping Pong Song) (3 w 2007), Takin' Back My Love z Ciarą (12 w 2009) i Tonight (I'm F**kin' You) z Ludacrisem (5 miejsce w 2011). Kojarzone z nieszczęsnym koncertem w Warszawie Rhythm Divine dotarło tylko do 45 pozycji, w USA też osiągnęło tylko 28 miejsce, dotarło za to na szczyt w Hiszpanii i do top 10 w kilku innych krajach, m.in. Kanadzie. A jednego z 20 największych przebojów RMF Hop-Bęc i amerykańskiego numeru 1 Be With You w Zjednoczonym Królestwie najwyraźniej w ogóle nie promowano.

W tym roku nową płytę wydaje także Pixie Lott, która najwidoczniej nie powinna żałować zmiany stylistyki z retro na electro-pop, ponieważ tylko jej trzeci singlowy numer jeden - All About Tonight z września 2011 uzyskał status złotego. Dwa poprzednie - Mama Do i Boys and Girls z 2009 oraz Cry Me Out (12 pozycja również w 2009) na razie zadowalają się srebrem. Z drugiej strony, kolejne single sprzedały się jeszcze słabiej, a podwójnie platynowa płyta Turn It Up (6 miejsce w 2009, 81 tygodni w top 75) sprzedała się cztery razy lepiej, niż złote Young Foolish Happy (18 lokata w 2011)...

Już 13 singli z wokalem Ne-Yo otrzymało nagrodę od BPI, z tym, że w sześciu z nich występuje on na featuringu, m.in. w jedynym z nich, który stał się platynowym - Give Me Everything (zaskoczenie?) Pitbulla. Z w pełni solowych dzieł Shaffera Chimere Smitha, złoty status uzyskały jedynie tłuczone do oporu przez RMF FM Closer (1 miejsce wiosną 2008) i - właśnie od 30 IX - jego ostatni brytyjski chart-topper Let Me Love You (Until You Learn to Love Yourself) z 2012. Srebrnymi singlami są (chronologicznie): So Sick (1 miejsce wiosną 2006), Sexy Love (5 w 2006), Because of You (4 w 2007), Miss Independent (6 w 2008) i Beautiful Monster (szczyt latem 2010). Pod względem płyt długogrających szczytowym osiągnięciem był  podwójnie platynowy Year of a Gentleman (2 miejsce w 2008, 50 tygodni w top 75). Później już tylko Libra Scale (11 w 2010) uciułał srebro, a wcześniej - In My Own Words (14 miejsce w 2006) i Because of You (6 w 2007) - złoto.

Mimo, że solowa twórczość znanej z The Black Eyed Peas Fergie odbiła się sporym echem, także w polskich rozgłośniach radiowych, trzeba pamiętać, że ogranicza się ona właściwie do jednego albumu, platynowego The Dutchess (18 miejsce w 2006, 30 tygodni w top 75) i singli, z których, jak wiemy od 30 IX, najlepiej sprzedał się złoty Big Girls Don't Cry (Personal) (2 miejsce latem 2007), a nieco gorzej - wcześniejszy srebrny Glamorous z Ludacrisem (6 pozycja na UK Charts). Trzeci na Wyspach London Bridge nie ma certyfikatu i może dobrze... (nie chodzi tylko o to, że w tekście pewnie chodzi o Tower Bridge). Wyszukiwarka BPI odnotowuje przy Gettin' Over You Davida Guetty tylko Matta Willisa, ale to i tak jedynie srebrny singiel...

Oparty na byłych członkach formacji Creed amerykański hard rockowy zespół Alter Bridge ma już w Wielkiej Brytanii dwie srebrne płyty: Blackbird (37 miejsce w 2007) i AB III (9 w 2010). Fortress ubiegłej jesieni osiągnęła rekordowe 6 miejsce, tylko co to oznacza przy spadającej ogólnej liczbie sprzedawanych płyt?

Neil Diamond to z polskiego punktu widzenia przede wszystkim autor piosenek rozsławionych przez innych (I'm a Believer, Red, Red Wine, Girl You'll Be a Woman Soon, w mniejszym stopniu przerobiony przez HIM Solitary Man), jednak w Wielkiej Brytanii zawsze nieźle się sprzedawał. Do tej pory 33 jego albumy znalazły się na listach nagród BPI, ostatnim był zawierający zapis koncertu z Madison Square Garden w 2008 (14 miejsce w 2009) Hot August Night/NYC (srebrna płyta). Największym płytowym przebojem brooklyńczyka jest wspomniany przeze mnie w 2 odcinku soundtrack do filmu The Jazz Singer, który dwa razy pokrył się platyną - w oryginalnej wersji z 1980 i jako reedycja z 1996. Pozostałe "platyny" Diamonda to nagrany pod okiem Ricka Rubina Home Before Dark (1 miejsce wiosną 2008), składanki: The Greatest Hits: 1966–1992 (1 miejsce przez 3 tygodnie latem 1992), The Ultimate Collection (5 w 1996), The Best Of (30 w 2006), The Essential (11 w 2008) i The Very Best Of (5 pozycja w 2012) oraz DVD Greatest Hits-Live z 1988. W tej sytuacji dziwi, że jedynie wokalne wsparcie Barbry Streisand w You Don't Bring Me Flowers (5 miejsce w 1978) zapewniło mu złoty singiel (Cracklin' Rosie i I Am zawędrowały wyżej w czasach przedcertyfikatowych).

W następnym odcinku: krótkie albumowe podsumowanie września i Dzień Dziecka po amerykańsku.

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #6 (20.09. 2013)

platynowa płyta od 16.08.2013

aktualności:

Trwa wyśmienita passa Ellie Goulding. Srebrem pokrył się już trzeci singiel z jej albumu Halcyon (wliczając reedycję) - Explosions (13 miejsce zimą 2013). Trzeci i nie ostatni...

W 2013 r. rozpoczęła się dobra passa rozmaitych wariacji na temat soulful/progressive/deep house'u na brytyjskiej liście przebojów. Po części to zasługa tradycyjnej kreatywności wyspiarskiej sceny klubowej, po części - odpowiedź na trendy kształtujące się na kontynencie (głównie w Niemczech). 20 IX srebrnym singlem stało się znane także w Polsce nagranie austriackiego kolektywu Klangkarussell z gościnnym udziałem wokalnym Brytyjczyka Willa Hearda. Utwór pod koniec astronomicznego lata dotarł do 3 lokaty UK Charts.

Tego samego dnia na liście nagród BPI po raz ostatni pojawiła się gwiazda grime Dizzee Rascal - z tytułu srebrnego singla za Bassline Junkie (10 miejsce na początku 2013). Raper ma na razie na koncie dwa platynowe single za brytyjskie numery jeden: Dance Wiv Me z Calvinem Harrisem i Chrome z lipca 2008 i Bonkers z Armandem Van Heldenem z maja 2009 i cztery srebrne, również za nagrania, które trafiły na szczyt w jego ojczyźnie: Holiday (również z Chrome, wrzesień 2009), Dirtee Disco (lato 2010) i wykorzystujący dorobek Tears For Fears piłkarski projekt Shout For England (również lat o 2010). Największym płytowym sukcesem Dylana Millsa jest przedostatni album Tongue in Cheek z 2009 (3 miejsce, 48 tygodni w top 75), który pokrył się platyną. Trzy poprzednie - Boy in da Corner (23 pozycja w 2003), Showtime (8 w 2004), Maths and English (7 w 2007) zadowoliły się złotem. Zarówno ubiegłoroczny album The Fifth, jak i trzy ostatnie single z udziałem Dizziego trafiły do brytyjskiego Top 10, jednak na razie nie doczekały się certyfikatów.

archiwum:

Lista singli Fleetwood Mac, które w Wlk. Brytanii osiągnęły status srebrnych, pokazuje jak postrzeganie danego zespołu w Polsce może się różnić od innych krajów, a jednocześnie jest kolejnym przykładem cudów, jakie mogą zdziałać sprzedaż cyfrowa i utrzymująca się legenda zespołu. Go Your Own Way ze sławnej płyty Rumours było numerem jeden w Holandii, numerem 10 w USA, ale w Wlk. Brytanii dotarło w 1977 r. tylko do 38 miejsca (zaliczyło powrót do setki w 2011 i 2012). W "normalnym" czasie 200-tysięczny nakład uzyskały Albatross (1 miejsce w 1968, 2 po reedycji w 1973) i Tusk (6 pozycja w 1979). Little Lies (5 lokata jesienią 1987), Everywhere (4 wiosną 1988) i cała płyta Tango in the Night również były przebojami, ale na certyfikat to nie wystarczyło. Ten drugi, który w dzieciństwie brałem za dzieło...Michaela Jacksona, jednak w ubiegłym roku zameldował się na 15 miejscu UK Charts, więc...

Zdaję sobie sprawę, że wymaga to sporej odwagi cywilnej, jednak cieszę się, że 20 IX ze swojego drugiego srebrnego singla w UK cieszył się Bobby Brown. A cieszę się nie dlatego, że ignoruję życie prywatne króla new jack swingu, lecz dlatego, że Two Can Play That Game wybiło się w 1995 r. (3 lokata w notowaniach) dzięki wyśmienitemu remiksowi sygnowanemu przez K-Klass. Poza tym jedynie On Our Own z drugiej części filmu o pogromcach duchów (4 miejsce w 1989) osiągnęło ten status. Były członek New Edition sprzedał na tym rynku tyle płyt, ile można by się spodziewać po wykonawcy "popularnym wszędzie": Don't Be Cruel (3 miejsce w 1989, 41 tygodni w top 75) jest dziś podwójną platyną, a remiksowe Dance Ya Know It (26 pozycja w tym samym roku) - "złotem".

Grupa The Verve przeszła do historii przede wszystkim dzięki jednemu z największych hitów w fonograficznej historii Wlk. Brytanii - albumowi Urban Hymns z 1997 r. (12 tygodni na szczycie listy przebojów, 124 tygodnie w top 75). Jeszcze tylko składanka This is Music: The Singles 92–98 (15 pozycja w 2004) osiągnęła status platynowej. "Powrotne" Forth z 2008 na fali oczekiwania trafiło na szczyt, jednak szybko spadła z listy i skończyło się na złocie. A Storm in Heaven z 1993 i A Northern Soul z 1995 również udało się przez lata dobić do tego poziomu (odpowiednio 27 i 13 miejsce w notowaniach).

Singlowo 20 IX ekipa Richarda Ashcrofta dzięki Urban Hymns zaliczyła hat-tricka: uwikłana w skandal samplingowy Bittersweet Symphony (2 miejsce) zdobyła platynowy status, The Drugs Don't Work (1 miejsce) - złoty, a Lucky Man (7 miejsce; wszystkie try notowane na liście w 1997) - srebrny.

Kolejny retroaktywny hit na fali nostalgii za latami 80. zaliczył amerykański zespół Smash Mouth. Znane z ramówki Eski Rock All Star stało się srebrnym singlem, choć w oryginale dotarło w 1999 tylko do 24 miejsca listy, o pięć oczek niżej niż Walkin' on the Sun dwa lata wcześniej. I to tyle, jeśli chodzi o obecność tego certyfikowanego głównie w Australii zespołu na rynku brytyjskim. Cover I'm a Believer z soundtracku do Shreka nie znalazł tam nabywców.

Mimo, że The Killers zawsze przede wszystkim podbijali listy sprzedaży albumów, przez wiele lat dobrze szła im także sprzedaż singli. Aż dwa zdobyły status platynowych - Mr. Brightside (10 miejsce w 2004) i Human (3 w 2008, 38 tygodni w top 75), trzy inne - srebrnych: Somebody Told Me (3 miejsce w 2005), When You Were Young (2 w 2006) i - ostatnio - All These Things That I've Done (18 pozycja w 2004). Czyli tak jak twierdzi większość krytyków - debiut rządzi :)

rozmaitości:

złota płyta: składanka Teenage Dirtbags z sierpnia 2013 (więcej szczegółów w odc. 4)

srebrna płyta: składanka Jackie - Love Songs z lutego 2010 r. (piosenki o miłości z lat 70.)
srebrna płyta: składanka Kisstory z sierpnia 2013 (R&B, UK garage i muzyka klubowa) - w wyszukiwarce zlała się w jedno ze "złotym" Kisstory Ibiza Classics z 2002

platynowy singiel od 16.08. 2013

Następny odcinek zapowiada się na najbardziej popowy z dotychczasowych.

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #5 (13.09. 2013)

platynowa płyta od 6.09. 2013

aktualności

Jesienne bestsellery ujawnią się w pełni dopiero w odcinkach poświęconych listopadowi i grudniowi, jednak kilka jaskółek można już zauważyć. Z perspektywy czasu można powiedzieć, że album AM okazał się jednym z największych sukcesów w historii w gruncie rzeczy często nie mających szczęścia ani do długich staży na listach, ani do gigantycznych nakładów (więcej na ten temat prawdopodobnie w odcinku dot. 14 III 14) Arctic Monkeys. Na razie startują od złotej płyty. Ogólnie był to dla nich dobry tydzień, ponieważ otrzymali również srebrny singiel za promujący ten krążek utwór Do I Wanna Know (11 miejsce, ale uzbierało do czasu publikacji tego posta 32 tygodnie w top 75). Na razie tego wyniku nie przebiło notowane wyżej o 3 oczka Why'd You Only Call Me When You're High? z tej samej płyty. Jedyny złoty singiel ekipy Alexa Turnera to oczywiście debiutanckie I Bet You Look Good On The Dance Floor z jesieni 2005 r., zaś pozostałe srebrne - ich drugi singlowy numer jeden When the Sun Goes Down (2006) i Fluorescent Adolescent (5 lokata w 2007) z płyty Favourite Worst Nightmare.

Co zadziwiające, dokładnie taki sam wynik na UK Charts (11 miejsce, 32 tygodnie w top 75) osiągnął singiel Disclosure z Samem Smithem na wokalu pt. Latch. Jemu również nie przeszkodziło to w osiągnięciu statusu złotego. Był to drugi taki sukces braci Lawrence (po White Noise z AlunaGeorge), ale nie ostatni singlowy certyfikat.

Pamiętacie walkę na śmierć i życie między Roar Katy Perry a Applause Lady Gaga? O Stefani jeszcze będzie mowa, ale nie ulega wątpliwości, że wygrała Kalifornijka. Pierwszy singiel z płyty Prism przebywał w Wielkiej Brytanii przez 2 tygodnie na szczycie notowań, a 13 IX pokrył się srebrem, zresztą nie jako ostatni z tego krążka.

Za to jak na razie jedynym srebrnym singlem Toma Odella jest Another Love (10 miejsce, 13 tygodni w top 75, także 1 miejsce we flamandzkiej części Belgii, 2 w Austrii i 6 w Holandii), ale to i tak duży sukces młodego wykonawcy muzyki ukierunkowanej przede wszystkim na sprzedaż albumów, podobnie jak umieszczenie 5 utworów w pierwszej setce brytyjskiej listy przebojów.

archiwum

Era sprzedaży cyfrowej ma to do siebie, że certyfikaty BPI zdobywają utwory, które...nigdy nie były singlami. Nie wiem, ile było takich przypadków w historii, ale na pewno należy do nich Stairway to Heaven Led Zeppelin. Legendarna ballada dopiero jesienią 2007 r. pojawiła się na 37 miejscu brytyjskich notowań w związku z zapowiadaną reaktywacją grupy na koncert w O2 Arena. Dziesięć lat wcześniej przy okazji wydania płyty BBC Sessions na 21 miejscu pojawiło się Whole Lotta Love, jednak na razie nie stało się srebrnym singlem (miał taki status m.in. w Niemczech, gdzie trafił na prowadzenie notowań).

Album, z którego pochodzi Stairway - Led Zeppelin 4, zwany również Four Symbols z 1971 r. (2 tygodnie na szczycie listy sprzedaży, 77 tygodni w top 75) sprzedał się najlepiej ze wszystkich wydawnictw kwartetu. W 2007 r. stał się sześciokrotną platyną. Ogółem 11 jego płyt zdobył przynajmniej platynowy status, 3 - złote, a 4 - srebrny. Podwójną platyną pokryły się: eponimiczny debiut (6 miejsce w 1969, 79 tygodni w top 75) Physical Graffiti (1 miejsce w 1975), Remasters (10 miejsce w 1990, 45 tygodni w top 75) i Mothership (4 pozycja w 2007). Wśród platyn znalazły się klasyczne już płytowe numery jeden: Led Zeppelin II z 1969 (138 tygodni w top 75) i III (miesiąc na szczycie w 1970) oraz The Houses of the Holy z kontrowersyjną okładką (1 miejsce przez 14 dni w 1973) oraz mniej kultowe: Presence (szczyt na wiosnę 1976), The Song Remains the Same (taki sam sukces ponad pół roku później), In Through the Out Door (2 tyg. "panowania" w 1979), The Very Best Of: Early Days and Latter Days (11 w 2003). Mistrzowie hard rocka mają też osiągnięcia na froncie DVD: Led Zeppelin z 2003 i The Song Remains the Same z 2007 osiągnęły status pięciokrotnie platynowych.

Popularność Limp Bizkit po latach mnie zadziwia, a jeszcze bardziej to, że...sam w swoim czasie widziałem w nich nową jakość w muzyce, chociaż trochę na zasadzie "może coś w tym jest, a z dwojga złego lepsze to, niż cukierkowy pop". Zmasowana promocja jest w stanie naprawdę zdziałać cuda. Pięć ich albumów z rzędu - od Three Dollar Bill, Y'all$ z 1997 do notowanego dopiero na 78 miejscu Greatest Hitz z 2005 zdobyło przynajmniej złoty status. Największym sukcesem, także w Polsce była poczwórnie platynowa płyta Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water z 2000 (tydzień na szczycie, 48 tygodni w top 75), platynowy status zdobyło również Significant Other (10 lokata w 1999).

Ekipa Freda Dursta zaznaczyła swoją pozycję również na listach singli. Pomogła im w tym obecność na ścieżce do filmu Mission: Impossible 2. Dzięki temu utwór Take a Look Around w 2000 stał się srebrnym singlem i dotarł do 3 miejsca UK Charts. Po takim przygotowaniu łatwiej było zimą 2001 wejść na szczyt i zdobyć złoty status Rollin', co było pretekstem do napisania tej notki. Ograny przez polskie stacje cover Behind Blue Eyes z 2003 r. (pamiętne pojedynki z The Rasmus, No Doubt i Evanescence na Popliście RMF) był ostatnim utworem kapeli w brytyjskim top 40. O tym, jak mało wtedy miało wspólnego polskie playlisty ze światowymi trendami, niech świadczy fakt, że przeróbka The Who wylądowała na Wyspach o dwa miejsca wyżej niż odświeżone przez No Doubt It's My Life Talk Talk...

Moje licealne czasy to nie tylko okres, w którym pojawiło się jeszcze całkiem sporo gitarowych przebojów, ale także przyspieszenie ekspansji r&b na Europę. Kaganek oświaty nieśli często cokolwiek przypadkowi wykonawcy, np. trzynastoletnia wtedy JoJo (właśc. Joanna Noëlle Blagden Levesque). Dziwnym zbiegiem okoliczności dwa jej znane również w Polsce przeboje stały się srebrnymi singlami na Wyspach akurat jesienią 2013 r. Na pierwszy ogień poszło Too Little Too Late (4 miejsce w 2007). Po uzyskaniu pełnoletności JoJo nie straciła kontaktu z muzyką, obecnie bliżej jej do electro, ale z wyróżnień pewnie się ucieszyła :)

Jak pamiętają czytelnicy poprzedniego odcinka wciąż nabywców w Wlk. Brytanii zdobywają również single wielkiego ambasadora dancehallu - Seana Paula. Akurat 13 IX przyszła pora na kawałek, który służył moim internackim kolegom jako budzik, kiedy znudziło im się Open Your Eyes Guano Apes, czyli Get Busy :) (4 lokata w 2003) Jak to bywa z różnej maści raperami Sean Henriques osiągnął największe sukcesy (pierwsze miejsca za Kanałem La Manche) na featuringach - u Blu Cantrell w Breathe (lato 2003, złoto) i z The Saturdays w What About Love (wiosna 2013, srebro). Z jego solowych dokonań najlepiej sprzedał się już po znacznej elektronizacji brzmienia singiel She Doesn't Mind (2 miejsce w 2012, złoto), a srebrnym oprócz Got 2 Luv Ya i Get Busy jest We Be Burnin' (2 lokata w 2005, czy tylko ja słyszę w tekście "Polska"? :). Nieco dziwi niescertyfikowanie Baby Boy z Beyonce (też swego czasu wicelidera zestawienia). Jeśli chodzi o płyty długogrające, będące przepustką Jamajczyka do sławy Dutty Rock jest obecnie podwójną platyną (2 miejsce w 2003, 45 tygodni w top 75), a The Trinity (11 miejsce w 2005) - złotem. Sean Paul jest więc od wielu lat zdecydowanie "singlowcem".

To jeszcze nie koniec R&B na dziś. Akurat zbliża się premiera nowego albumu i kolejna wizyta w Polsce Kelis, tymczasem 13 IX 2013 w jej ręce wpadł trzeci solowy srebrny singiel w UK. 200-tysięczny nakład osiągnęło Trick Me (2 miejsce w 2004). Największym jej sukcesem jest singiel, którym szczęśliwym zbiegiem okoliczności posiadam :), czyli "złote" Bounce Calvina Harrisa (singlowy nr 2 latem 2011). Pozostałe srebrne single pani Rogers to Milkshake (2 miejsce zimą 2004) i dość ironicznie nazwane jak na house'owy numer Acapella (5 pozycja w 2010). Co do płyt - platynową jest Tasty (11 miejsce w 2004, 42 tygodnie w top 75), złotą - Kaleidoscope (43 lokata w 2000), a srebrną - Kelis Was There (41 w 2006). Artystka na pewno bardziej dba teraz o jakość niż ilość, ale jak widać poprzeczka dla Food nie wisi zbyt wysoko :)

rozmaitości

Jeszcze więcej R&B! :)

złota płyta - soundtrack do filmu Dreamgirls (2006) z piosenkami wykonywanymi przez Beyonce (Listen), Jennifer Hudson, Jamiego Foxxa i Eddiego Murphy'ego

złota płyta - Sinatra/Buble/Bennett My Kind of Music (luty 2012) Tak się składa, że niskobudżetowa składanka to na razie ostatni ślad po dwóch sławnych "croonerach" na liście nagród BPI. Tony Bennett gościł na szczycie listy singli już w 1955 (!) z nagraniem A Stranger in Paradise, jednak światowej publice przypomniały o nim dopiero dwie płyty z duetami z młodszymi wykonawcami - Duets II z udziałem m.in. Mariah Carey, Lady Gagi, Amy Winehouse, Arethy Franklin i Norah Jones (5 miejsce w 2011) pokryła się złotem, jej poprzedniczka Duets: An American Classic (15 w 2008), podobnie jak The Essential Tony Bennett (49 w 1998) - srebrem.

Dla Franka Sinatry to już 28 album scertyfikowany w Wielkiej Brytanii. Największym sukcesem pozostaje 5-ciokrotnie platynowe My Way: The Best of Frank Sinatra z 1997 (tylko 7 miejsce, ale aż 138 tygodni w top 75!) Platynowy status osiągnęły również: Portrait of Sinatra (dwa tygodnie na szczycie wiosną 1977), New York, New York: His Greatest Hits (13 pozycja w 1986) i Duets (5 lokata w 1993), na której zaśpiewał m.in. z...Bennettem i to właśnie swoje sztandarowe New York, New York (można było na niej usłyszeć również m.in. A. Franklin, Barbrę Streisand, Julio Iglesiasa i Bono). Jak na ironię The Platinum Collection legendarnego wykonawcy (11 miejsce w 2004) to na razie tylko srebrna płyta... Przed wprowadzeniem certyfikatów miał on trzy singlowe numery jeden: Three Coins in a Fountain w 1954, Strangers in the Night w 1966 oraz Somethin' Stupid w duecie z córką Nancy w 1967, a także trzy płytowe: Songs for Swingin' Lovers w 1956, This Is Sinatra! w 1957 oraz A Swingin' Affair! w 1957.

W następnym odcinku - zdecydowanie mniej R&B, a więcej rocka :)

platynowy singiel od 16.09.2013

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #4 (06.09. 2013)

aktualności:

Wspomniani w pierwszym odcinku Richard & Adam zgarnęli złotą płytę za The Impossible Dream (miesiąc na szczycie latem) i...właściwie tyle ich widziano. Jak sugeruje w interesującym wpisie Muzyko(b)loger, to może być najsłabiej sprzedający się album przebywający cztery tygodnie na szczycie w "erze CD".

Za to problemów ze sprzedażą nie mieli w 2013 Rudimental. Właśnie 6 IX debiutancki album tych DJ-ów i producentów pt. Home zdobył status platynowego. Po prawie roku od premiery nadal utrzymuje się w okolicach Top 40, czyli podwójna platyna jeszcze przed upływem półrocza jest realna... Jak pisałem w pierwszym odcinku, kolektyw wydał dwa platynowe i jeden srebrny singiel.

Jay-Z feat. Justin Timberlake - Holy Grail. Z takim zestawieniem to musiał być hit. I był - numer siedem na liście i srebrny singiel, wyrównał więc osiągnięcie poprzedniej współpracy tych panów pt. Suit and Tie (3 lokata zimą 2013). To był dziesiąty i nie ostatni scertyfikowany singiel z rapem Shauna Cartera, dlatego skupmy się na wokalnej połowie billingu. Były wokalista 'N Sync 15 razy dostąpił tego zaszczytu, z czego jak to w amerykańskim popie i R&B bywa, aż 10-krotnie dzielił mikrofon z innymi, najczęściej, bo 3 razy z Timbalandem. Co nieco dziwi, dopiero Mirrors (numer 1 wiosną ub. roku) to pierwszy platynowy singiel Timberlake'a. Jednak digitalizacja wielu kupującym mocno ułatwia sprawę...Złotymi singlami stały się dwa inne numery 1: Sexyback (2006) i 4 Minutes w gościnie u Madonny (2008). Czwarty dotychczasowy chart-topper wokalisty - Give It to Me z Timbalandem i Nelly Furtado (2007) to już "tylko" srebro, podobnie jak Like I Love You (wicelider jesienią 2002), Rock Your Body (2 wiosną 2003), My Love z T.I (ta sama pozycja 4 lata później), What Goes Around...Comes Around (4 zimą 2007). Być może jednak dane te są niedokładne, ponieważ aż 13 singli Justina (i 8 singli Jaya) otrzymało certyfikaty dopiero 22 VII 2013. Nawet do tego czasu do srebra nie dociągnął jeden z pierwszych singlowych przebojów ulubieńca pań - Cry Me a River (2 miejsce w 2003).

Z dość dużą regularnością sprzedają się w Wielkiej Brytanii albumy legend stoner rocka - Queens of the Stone Age. Mające sporo fanów wśród czytelników tego bloga (tak, wiem o tym ;) Like Clockwork (2 miejsce latem 2013) dołączyło do innych złotych płyt: Rated R ("retroaktywny sukces" - 54 miejsce w 2000), Lullabies to Paralyze (4 pozycja w 2005) i Era Vulgaris (7. w 2007) oraz srebrnej Queens of the Stone Age z 1998 (48 lokata w 2011). Największym sukcesem ekipy Josha Homme'a pozostaje Songs for the Deaf (4 miejsce w 2002), z której pozostaje jej jedyny srebrny singiel (że też w ogóle jakiś mają...) - okraszone zabawnym teledyskiem (Dave Grohl alert!) No One Knows (15 miejsce na brytyjskiej liście).

Singer-songwriter Frank Turner ma w tej chwili w Wlk. Brytanii trzy srebrne płyty. Pierwszą było England Keep My Bones (12 miejsce w 2011). Drugim 6 IX stało się Love Ire & Song (72 miejsce w 2008). A piąty studyjny album to był już inny poziom popularności... (choć certyfikat przynajmniej na razie ten sam).

archiwum:

Dla duetu Rizzle Kicks 2013 rok nie był najgorszy, ale akurat 6 IX otrzymali srebrny certyfikat za singiel When I Was a Youngster (czy nadal nimi nie są?) z jesieni 2011 r. (8 pozycja na liście). Jak na razie single z ich debiutanckiej (skądinąd platynowej) płyty sprzedają się o wiele lepiej, niż z kolejnej - więcej szczegółów w podsumowaniu marca.

Wrzesień przyniósł dwie singlowe nagrody Seanowi Paulowi. Chronologicznie pierwsza (choć nie, jeśli chodzi o daty wydania) to srebrny singiel dla popularnej "kancelarii", czyli Got 2 Luv U (11 miejsce jesienią 2011 r.) z niewielkim wokalnym udziałem Alexis Jordan.

"Arena folkowcy" z Mumford & Sons to przede wszystkim zespół "albumowy", jednak w 2013 r. odebrali również kilka nagród za single. Omawianego dnia akurat padło na złoty singiel dla ich pierwszego przeboju - Little Lion Man (24 miejsce jesienią 2012).

Simply Red to była przez lata prawdziwa potęga brytyjskiego rynku muzycznego. Dopiero w ostatnich ośmiu latach Mick Hucknall musiał ustąpić młodszym konkurentom (w czym na pewno swoją rolę miała popularyzacja amerykańskiego r&b, które w swoim stylu przetwarzał) i kontentować się srebrnymi płytami za swoje nowe produkcje. Nie przeszkodziło mu to odbierać podwójnej platyny za składankę 25 - The Greatest Hits (9 miejsce w 2008). Ogółem uzbierał dziewięć (!) multiplatynowych certyfikatów za "długograje", jeden platynowy (za Love and the Russian Winter - 6 lokata w 1999), trzy złote i jeden srebrny. Niech przemówią suche liczby - Picture Book z 1985 r.: 2 miejsce, 130 tygodni w top 75, 5 x platyna, Men and Women z 1987 r.: 2 miejsce, 60 tygodni w top 75, 3 x platyna, A New Flame z 1989: 7 tygodni na szczycie brytyjskich notowań, 84 tygodnie w top 75, 7 x platyna, Stars z 1991: 12 tygodni na prowadzeniu, 134 tygodnie w top 75, 12 x platyna, Life z 1995: 3 tygodnie na szczycie, 47 tygodni w top 75, 5 x platyna, Greatest Hits z 1996: 2 tygodnie na szczycie, okrągły rok w top 75, 6 x platyna. Potem jeszcze podwójna platyna za o dwa lata młodsze Blue (również 2 tygodnie na pierwszym miejscu) i za Home (2 miejsce w 2003). 

Siłą Micka i spółki zawsze wydawały się dobrze dobrane single, często covery, dlatego może dziwić, że do pierwszej dziesiątki w ich ojczyźnie dotarło tylko dziesięć (inna kwestia, że cztery i jedna epka utknęły na 11 pozycji...) A certyfikatów doczekały się tylko cztery: Fairground, który przebywał przez miesiąc na 1 miejscu jesienią 1995 (co ciekawe, sampluje on ten sam utwór, co...Barbie Girl i Bailando), to platyna. Dodatkowo srebrnymi singlami stały się dwa amerykańskie chart-toppery, które w Wlk. Brytanii zadowoliły się pozycją wicelidera: Holding Back the Years (1985) i If You Don't Know Me by Now (1989) oraz... nagrany z The Fugees Angel (4 pozycja w 1996). 

Jeżeli zespół staje się legendą, nawet jego zamierzona niekomercyjność nie musi być przeszkodą w osiągnięciu sukcesów rynkowych. Niestety - czasami tylko "post mortem", czego przykładem jest Joy Division. Ekipa Iana Curtisa po tragicznym przerwaniu działalności uzbierała cztery złote płyty (w tym z obecne w pierwszej dziesiątce Closer i składankę 1977-1980 Substance, nie udało się za to najwyżej notowanym na brytyjskiej liście Still - 5 miejsce w 1981), złote DVD za Their Own Story In Their Own Words z 2007 r., aż w końcu ich sztandarowy numer Love Will Tear Us Apart został srebrnym singlem. Po swej premierze w 1980 r. doszedł on do 13 miejsca w notowaniach, po czym wracał do top 75 jeszcze 3 razy (w 1983, 1995 i 2007 - po raz ostatni w związku z premierą filmu biograficznego Closer, który uczynił z utworu również hit na Liście Przebojów Trójki, aczkolwiek wbrew mojemu dawnemu przekonaniu, zerowy top wszech czasów tego radia z 1983 pokazuje, że manchesterczycy mieli w Polsce fanów już dużo wcześniej).

Joy Division to odmienny przypadek, jednak zaliczanie pierwszych srebrnych singli przez rockowe i alternatywne, które w latach swojej świetności nie mogły przebić "szklanego sufitu" to tak samo widoczny trend ostatnich certyfikatów, jak nadrabianie historii rapu i r&b. Co ciekawe, w przypadku kalifornijskich pop-punkowych wesołków z Blink-182 szybciej o kilka tygodni udało się Miss You (8 miejsce w 2004), niż ponoć kultowemu dla widzów VIVY przełomu stuleci (ja nie miałem wtedy "satelity"...) All the Small Things (2 miejsce w 2000). Trio może się też pochwalić aż czterema platynowymi płytami - Enema of the State (15 lokata w 2000), Take Off Your Pants and Jacket (4 w 2001), Blink 182 (22 pozycja w 2003) i Greatest Hits (6 w 2005), jedną złotą, trzema srebrnymi i jednym złotym wideo. Chciałoby się powiedzieć - nieźle, jak na typowo amerykański zespół, jednak na początku ubiegłego stulecia takie brzmienia były naprawdę popularne na Wyspach.

To, co udaje się w miarę jednoznacznym rockowcom, nie jest poza zasięgiem hipsterów. MGMT wybrali ostatecznie mało oczywiste ścieżki muzyczne, wcześniej dorobili się jednak platynowej płyty za Oracular Spectacular (8 miejsce w 2008 i 65 tygodni w top 75) oraz dwóch srebrnych singli  - Time to Pretend i Kids (odpowiednio 35 i 16 lokata). Congratulations z 2010 zaszło jeszcze wyżej, bo na 4 pozycję, ale po miesiącu wypadło z top 75 i raczej pozostanie jedynie srebrną płytą.

rozmaitości:

siedemnastokrotnie platynowe DVD: Original Cast Recording - Cats Domyślam się, że chodzi o londyńską premierę musicalu Andrew Lloyda Webera z 1981 r. (premiera na Broadwayu miała miejsce rok później). Nie jest to rekord wysokości certyfikacji wideo w Wlk. Brytanii. 22 VII 2013 (jakżeby inaczej :) dwudziestokrotnej platyny sięgnęły dwa wydawnictwa z nagraniami tańca irlandzkiego: Original Cast Recording - Riverdance z 1997 r. i Lord Of The Dance/Making Of Michaela Flatleya z 1999 r. (Po głowie krążą mi reklamy tych wydarzeń z TVP...)

srebrna płyta: The Jungle Book - Original Soundtrack Ooh, I wanna be like you... Irytuje mnie ta piosenka, ale Robbie Williams, Olly Murs i AlunaGeorge są innego zdania, które chyba podziela większość populacji. Oryginalna wersja ścieżki do kreskówki Walta Disneya w 1967 r. dotarła do 5 miejsca i spędziła 77 tygodni w top 75, tu pewnie policzono tylko kompakty i ew. sprzedaż cyfrową.

srebrna płyta: The Chic Organization - Up All Night z lipca 2013, czyli pokłosie Get Lucky - piosenki Nile'a Rodgersa i śp. Bernarda Edwardsa z Chic, m.in. dla Diany Ross i Sister Sledge

srebrna płyta: składanka Teenage Dirtbags z sierpnia 2013 (alt-rockowa nostalgia za latami 90. i "zerowymi": oprócz tytułowego Wheatusa m.in. Crazy Town, Hoobastank i...Blink-182 :)

W następnym odcinku definitywny koniec wakacyjnej drzemki, zaczynamy jak zwykle ekscytującą muzyczną jesień! Czeka nas Was m.in. sporo informacji o Arctic Monkeys i podsumowanie kariery jednego z największych (największego?) klasyków hard rocka.

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #3 (30.08. 2013)

aktualności

Chyba największą zwyciężczynią tygodnia była Ellie Goulding, która znajdowała się wówczas w samym centrum swojej transformacji z wokalistki bliskiej alternatywie w gwiazdę pop. Odebrała wówczas dwa certyfikaty: złoty singiel za I Need Your Love z Calvinem Harrisem (4 miejsce wiosną 2013, pół roku w top 75, czy tylko mi się wydaje, że refren został ściągnięty z Glad You Came The Wanted?) i srebrny za wtedy aktualny singlowy brytyjski numer 1 - Burn promujące reedycję drugiej płyty artystki pt. Halcyon Days. Od tego czasu wpadła w orbitę BPI jeszcze siedmiokrotnie!

Trwała również dobra passa Bastille. Ich debiut Bad Blood pokrył się platyną, co jak wiadomo w Wielkiej Brytanii zdarza się coraz rzadziej, choć i tak częściej niż w USA. W tym wypadku również zbliżała się reedycja, która przyniosła komercyjne owoce - zarówno singlowe, jak i płytowe.

Przebieg kariery Robina Thicke pokazuje, że wylansowanie hitu zbyt mocno czerpiącego z osobowości jego producenta może okazać się przekleństwem. Nagrane z raperem T.I. i Pharrellem Williamsem Blurred Lines w Wielkiej Brytanii było podwójnie platynowym singlem (w USA - sześciokrotnie), spędziło 5 tyg. na szczycie i 48 w top 75, jednak nie przełożyło się to na zainteresowanie ani wcześniejszymi nagraniami piosenkarza, ani jego kolejnymi małymi płytkami. Skorzystał jedynie macierzysty album pod tym samym tytułem (1 miejsce, ale tylko 17 tygodni w Top 75), który 30 VIII pokrył się srebrem (a 27 XII - złotem). Z drugiej strony oczywiście trzy single w brytyjskim Top 20 i trzy płyty w Top 30 to wynik, którego niektórzy mogliby pozazdrościć...

Inny letni płytowy numer jeden - Long Way Down fortepianowego balladzisty Toma Odella uzyskał 30 VIII status złotego. To na razie kres jego osiągnięć. Płyta spędziła 38 tygodni w Top 75, po czym wypadła z setki, więc pewnie na platynę trzeba będzie poczekać. Młodego wykonawcę czekał jeszcze w 2013 relatywnie rzadki w gatunku singer-songwriter sukces singlowy.

Srebrnym singlem został najlepszy utwór wszech czasów, czyli Baba O...Best Song Ever One Direction (2 miejsce na liście singli w sierpniu, 24 tygodnie w top 75). Wydawałoby się, że tak rozpoznawalny zespół powinien w swojej kolekcji kilka "million sellers", jednak w swojej ojczyźnie muszę jeszcze poczekać na choćby jeden. Co nie zmienia faktu, że w ostatnim "sezonie zimowym" gościli w rubryce certyfikatów prawie co tydzień...

Ostatni tydzień sierpnia przyniósł również albumowy pojedynek sprzedażowy dwóch czołowych amerykańskich raperów. Zarówno Magna Charta Holy Grail Jaya Z, jak i Yeezus Kanye'go Westa wdarły się w UK na szczyt notowań, jednak jak na razie tylko ten pierwszy osiągnął status złotego, niepohamowane ego Karda..., Westa musi zadowolić się srebrem (czy w ogóle raczył zwrócić na to uwagę?) Można oczywiście zrzucić to na karb ogólnego spadku sprzedaży longplayów, to jednak porażka. The College Dropout (2004, 12 pozycja na liście) i Late Registration (2005, 2 miejsce) to podwójne platyny, Graduation (pierwszy numer jeden rapera jesienią 2007) i nagrane skądinąd z Jayem Z Watch the Throne - platyna, a 808s & Heartbreak (11 pozycja w 2008) i My Beautiful Dark Twisted Fantasy (16 w 2010) - złoto. 

Yeezy ma też na koncie 12 scertyfikowanych singli, z czego połowę w duecie lub na featuringu. Jeden z nich - American Boy Estelle (wiosenny numer 1 w 2008 r.) to jego jedyna singlowa platyna. Z autorskich złotem pokryły się Gold Digger z Jamiem Foxxem (2 miejsce w 2005 r.) i Stronger (2 tygodnie na szczycie latem 2007), a srebrem - Touch the Sky z Lupe Fiasco (6 lokata w 2006), Love Lockdown (8 w 2008), Heartless (10 w 2008) i All of the Lights z Drake'm i Rihanną (15 w 2011). Widać więc dominację singli z czasów Graduation, mimo że pierwsze dziesiątki na Wyspach zdarzało mu się już w czasach Dropoutu. A nie gościł w niej już prawie dwa lata... 

Popularny Hova później cieszył się jeszcze z certyfikatu za singiel dwa razy. Co do longplayów, Holy Grail to już 15. jego krążek z taką nagrodą, mimo że w brytyjskim Top 75 zagościło tylko 13! Z tego tylko 3 w Top 10: właśnie Grail, wspomniane Watch the Throne (3 lokata w 2011, 49 tyg. w top 75) i platynowy Blueprint III (4 miejsce w 2009). Mamy więc do czynienia z rzadką we współczesnym świecie błyskotliwych debiutów powolną wspinaczką na szczyt... Platynowego statusu doczekało też już nagrane z Linkin Park Collision Course (15 miejsce w 2004 r.) i The Black Album (34 w 2007). 

Niedawno BPI ogłosiła Black Sabbath najlepiej sprzedającym się brytyjskim zespołem heavy-metalowym w historii. Ostatnią cegiełką w tytule Ozzy'ego Osbourne'a i kolegów była płyta 13, która latem 2013 r. stała się ich pierwszym numerem 1 od czasów Paranoid z 1970 r. Obydwa te albumy posiadają status złotych. Ogółem muzycy z Birmingham mają na koncie sześć takich krążków (w tym za debiutancki eponimiczny album, który spędził 42 tygodnie w brytyjskim top 75) i osiem srebrnych oraz złote wideo za The Last Supper z 1999 r.

archiwum

30 VIII srebrną płytą stał się kolejny historyczny album The Rolling Stones - zawierający w swojej amerykańskiej wersji przebój Paint It, Black Aftermath (1 miejsce przez 2 miesiące w 1966 r.) To już 31 ich scertyfikowana płyta w ojczyźnie (aż 21 posiada złoty status, w tym numery jeden: Sticky Fingers - 5 tyg. na prowadzeniu w 1971, Goat's Head Soup - 2 tyg. na szczycie w 1973, Emotional Rescue - 2 tyg. latem 1980 i Voodoo Lounge - lato 1994, tylko 4 utknęły ze srebrnym). Najlepiej sprzedały się składanki: Forty Licks (2 miejsce w 2002, 45 tygodni w Top 75, potrójna platyna), Hot Rocks 1964–1971 (3 miejsce w 1990, podwójna platyna, dwunastokrotna w USA), Jump Back: The Best of The Rolling Stones 1971-93 (16 pozycja w 1993, podwójna platyna) i Grrr (3 miejsce w 2012, platyna). Ze studyjnych obok wspominanego dwa odcinki temu Exile On Main St platyną jest Let It Bleed (1 miejsce w 1969 r., zawiera m.in. Gimme Shelter, Midnight Rambler, You Can't Always Get What You Want). 

"Największy zespół rock'n'rollowy" ma trochę pecha do moich rankingów, ponieważ nie załapał się jeszcze ani na listę płytowych brytyjskich million-sellers, ani albumów, które spędziły rok w płytowym Top 75 (eponimicznemu debiutowi, który w 1964 r. spędził 3 miesiące na szczycie notowań i poprzedzał krótsze o zaledwie 2 tygodnie panowanie w tym rankingu Rolling Stones Number 2 w 1965, zabrakło tygodnia, składance Rolled Gold z 1975 r. - dwóch tygodni). Również tylko cztery single Stonesów zdobyły status srebrnych: wspomniane Paint It, Black (numer jeden w 1966 r.), Brown Sugar (2 pozycja w 1971), Angie (5 lokata w 1973) i Miss You (3 w 1978). Co ciekawe, wszystkie one zdobyły szczyt w USA. Czyżby jeden z dowodów na większy konserwatyzm amerykańskiej widowni? Na pewno na porażkę glam rocka w tym kraju. Przed wprowadzeniem certyfikatu Stonesi mieli w ojczyźnie 8 singlowych numerów jeden, z których najwięcej czasu na tej pozycji (5 tygodni w 1969) spędziło Honky Tonk Women.

30 VIII 2013 prawie tyle samo scertyfikowanych singli, co Rolling Stones płyt, miała o wiele młodsza Rihanna. Tym trzydziestym było Hate That I Love You w duecie z Ne-Yo (15 miejsce w 2007 r.). Z tej liczby w 8 RiRi wystąpiła tylko na featuringu lub w duecie. Spośród pozostałych 22 w największym nakładzie rozeszło się We Found Love z Calvinem Harrisem (1 miejsce jesienią 2011, 49 tygodni w top 75, podwójna platyna). Platynowy status osiągnęły również: Umbrella (10 tygodni na szczycie w 2007 r., tygodnia zabrakło do Top 75), Rude Boy (2 miejsce w 2010), Only Girl in the World, What's My Name? w duecie z Drake'm (obydwa liderowały jesienią 2010), S&M (3 miejsce w tym samym okresie), Diamonds (szczyt w 2012, 42 tygodnie w top 75) i Stay (4 miejsce zima 2012, duet z Mikkym Ekko). Jak widać, Barbadosce podobnie jak Goulding posłużyło "uklubowienie" brzmienia, nawet jeśli nie wszystkie jej ostatnie bestsellery reprezentują ten nurt.

Reszta dorobku to 8 złotych (Unfaithful - 2 latem 2006, Don't Stop the Music - 4 na przełomie 2007 i 2008, Take a Bow - 2 tygodnie na szczycie latem 2008, Disturbia - 3 latem 2008, Russian Roulette - 2 na koniec 2009, Where Have You Been - 6 w 2012) i 6 srebrnych singli (Pon de Replay - 2 jesienią 2005, SOS - 2 wiosną 2006, Shut Up and Drive - 5 w 2007, Te Amo - 14 w 2010, California King Bed - 8 w 2011, Cheers (Drink to That) - 15 w 2011, You Da One - 16 w 2011). Ciekawe, czy moje ulubione We Ride ma jakieś szanse? 17 lokata w 2006 i 5 tygodni na liście to niewiele, ale w następnych odcinkach poznamy srebrne single, których nawet przez tydzień nie było w setce...

W przypadku albumów Rihanny wystąpiła podobna progresja. Debiutanckie Music of the Sun to tylko 45 miejsce w 2005 r. i złota płyta, A Girl Like Me - 5 pozycja w 2006 i podwójna platyna, Good Girl Gone Bad - 1 miejsce w 2007, aż 128 tygodni w top 75 (w tym reedycja) i status sześciokrotnie platynowy. Ten rezultat wyrównało Loud z 2010, na którym można znaleźć większość platynowych singli Robin Moniki Alexander. Jego następca - Talk That Talk z 2011 to już potrójna platyna, Rated R (9 miejsce w 2009) i Unapologetic (2012) - podwójna. Jak na okres dekoniunktury na rynku - imponujące rezultaty.

Neil Diamond to chyba mało znany w Polsce wykonawca, jednak w Wielkiej Brytanii miał nawet kilka platynowych płyt. Więcej na ten temat napiszę w siódmym odcinku cyklu. Na razie odnotujmy takie wyróżnienie za ścieżkę do filmu The Jazz Singer (3 miejsce w 1980 i aż 110 tygodni w top 75).

rozmaitości

składanka Holiday Anthems z lipca 2013 (od Titanium przez Call On Me do 9 PM) - złota płyta

składanka Pop Party 11 z marca 2013 (numer 1 tracklisty - Boomerang Nicole Scherzinger) - złota płyta

Podcast #2 - o kilku obiecujących wokalistkach

Od razu muszę przyznać, że to na pewno nie było moje najlepsze nagranie. W pierwszej części (do "Bittersweet") chyba mocno słychać, że coś związanego z pracą zawodową (już nie pamiętam dokładnie co) nie pozwalało mi się skupić, poza tym trudno oczekiwać cudów, kiedy nagrywa się ok. 23:00, bo wcześniej się po prostu nie da... W każdym razie mam nadzieję, że przynajmniej niektóre moje spostrzeżenia Was zainteresują, a muzyka obroni się sama: http://www.sendspace.com/file/7a12f1

Niestety nie udało mi się skompletować playlisty "na wieczną rzeczy pamiątkę", ponieważ Bittersweet Only Girl w ogóle nie ma na YouTube, a Mountain i Sadie Manou nie chciały się załadować. Musiałem wstawić piosenki pokrewne stylistycznie. Obym następnym razem miał więcej szczęścia. Postaram się jeszcze w tym tygodniu wstawić trzeci odcinek serii o Złotych Płytach, a w poniedziałek - kolejną audycję, tym razem o powrotach gwiazd poprzednich dekad w 2013 i 2014 roku. Zapraszam!

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #2 (23.08. 2013)

aktualności

Przede wszystkim: status podwójnie platynowego singla (przypominam - oznacza to sprzedaż ponad 1 mln 200 tys. egzemplarzy) uzyskał jeden z największych światów hitów lata 2013: Get Lucky Daft Punk i Pharrella Williamsa (miesiąc na prowadzeniu listy, 43 tyg. w top 75). Archiwum BPI o tym nie wspomina, ale warto też pamiętać o grającym na gitarze basowej Nile'u Rodgersie - jednym z kompozytorskich bohaterów roku. To oczywiście najlepiej sprzedający się na Wyspach (i nie tylko) kawałek popularnych "robotów" z Francji. Wcześniej status srebrnych singli uzyskały Around the World (5 miejsce w 1995 r.) i One More Time (drugie w 2000, wtedy wydawało mi się, że Daft Punk to lokalny odpowiednik Eiffel 65...). Co do płyt długogrających, ubiegłoroczne Random Access Memories to trzecia w ich karierze platyna - po Homework (8 miejsce w 1997) i Discovery (2 miejsce w 2001, 44 tygodnie w top 75). Szanse na podwojenie tego wyniku trudno mi ocenić, ponieważ album 2 tygodnie temu wypadł z pierwszej setki listy. Musique Vol. 1 1993–2005 (34 pozycja w 2006) i ścieżka dźwiękowa do Tron Legacy (39 w 2010) to złote płyty, a Human After All - srebrna, chociaż zaszła znacznie wyżej niż dwie poprzednie (do 10 lokaty w 2005). A o solowych sukcesach człowieka w dziwnym kapeluszu będzie jeszcze nie raz okazja napisać...

Owocy swojej pracy zbierał w sierpniu irlandzki zespół Kodaline - kolejna formacja, która skorzystała na modzie na stadionowy folk i milczeniu Coldplay. Mistrzowie sentymentalnych teledysków odebrali srebrną płytę za debiutanckie In a Perfect World.

Sierpień to także początek półrocza pod znakiem wybryków Hann... Miley Cyrus. Była gwiazdka Disneya pojawi się w tej serii jeszcze co najmniej pięciokrotnie. Na razie odnotujmy srebrny singiel dla We Can't Stop.

23 VIII na listę nagrodzonych przez BPI singli Lany Del Rey wpisał się trzeci po Video Games (9 miejsce jesienią 2011, srebro) i Born to Die (ta sama pozycja zimą 2012, złoto) singiel. Niestety, tym razem ponad 200 tys. nabywców znalazł nieznośny remiks Summertime Sadness autorstwa Cedrica Gervaisa (maksymalna pozycja na liście - 4). Jak się okazało w październiku, na tym jego komercyjny potencjał się nie skończył. Miejmy nadzieję, że nowy album Ultraviolence przyniesie artystce sukcesy na miarę debiutanckiego, który na razie jest Wlk. Brytanii podwójną platyną, jednak biorąc pod uwagę, że nadal znajduje się w setce najlepiej sprzedających się krążków, może to nie być szczyt jego możliwości.

Kanadyjski poeta i bard Leonard Cohen (może ze względu na wileńskie korzenie) ma reputację artysty docenianego przede wszystkim w Polsce. Jest to nieco krzywdzące, ponieważ np. ostatniemu z jego rzadko wydawanych albumów studyjnych Old Ideas mimo zimowej daty wydania w 2012 r. i tylko 6 tygodni pobytu w Top 75 udało się "dociągnąć do złota". To 10 płyta wokalisty scertyfikowana w UK (złotem pokryło się też wideo Live in London z 2009 r.). Tylko Greatest Hits (29 pozycja w 2009 r.) uzyskały na razie platynowy status. Niestety, Songs from a Room, które w 1969 r. podobnie jak Old Ideas dotarły do 2 lokaty oraz Songs of Love and Hate (4 pozycja w 1971 r.) zostały wydane w okresie "przedcertyfikowatym", z którego udało się przebić jedynie debiutanckiemu "srebrnemu" Songs of Leonard Cohen z 1967 r. (13 miejsce i 71 tygodni w top 75 - rekord, jeśli chodzi o tego wykonawcę). Z singli Kanadyjczyka tylko oryginalna wersja Hallelujah załapała się na tydzień na 36 miejscu w grudniu 2008 r.

archiwum

16 VIII jako dziewiąty certyfikatu doczekał się singiel Christiny Aguilery - przejmująca ballada Hurt (11 miejsce pod koniec 2006 r.). W sześciu z nich wokalistka ekwadorskiego pochodzenia figurowała jako artystka główna, w jednym (złote Lady Marmalade z lata 2001) jako fragment większego kolektywu, a w dwóch - na featuringu. Feel This Moment z Pitbullem podobnie jak Hurt poprzestał na srebrze (i dobrze...), zaś ten drugi - Moves Like Jagger z Maroon 5 (2 miejsce w końcu lata 2011) to jej największy mierzony tymi kryteriami przebój (podwójna platyna, okrągły rok w top 75 UK Charts). Platyną jest jeszcze Genie in a Bottle - pierwszy solowy numer 1 wokalistki z jesieni 1999 r. Dirrty (szczyt listy jesienią 2002), Beautiful (również szczyt zimą 2003), Ain't No Other Man (2 miejsce w 2006) i Candyman to przynajmniej na razie srebrne single. Co ciekawe, ten ostatni dotarł w Wielkiej Brytanii wiosną 2007 r. zaledwie do 17 miejsca, sprzedał się więc lepiej niż aż 9 utworów popularnej Kryśki (wliczając duety), które dotarły do pierwszej dziesiątki, np. jeden z moich faworytów - Fighter (3 miejsce w 2003) czy What a Girls Want (ditto w 2000).

Albumowo też jest się czym pochwalić, szczególnie sześciokrotnie platynowym Stripped (2 miejsce w 2002 i aż 102 tygodnie w top 75, ten okres dokumentuje platynowe wideo Stripped Live in the U.K. z 2004) oraz platynowymi: eponimicznym debiutem (tylko 14 miejsce w 1999, ale pół roku w top 75) i Back to Basics (1 miejsce w 2006). Całości dopełnia złota składanka Keeps Gettin' Better (10 lokata w 2008) i srebrne Bionic (1 w 2010, ale tylko 4 tygodnie w top 75, więc 60 tys. nakładu to i tak niezły wynik). Lotusowi z zaledwie tygodniem na 28 miejscu trudno chyba będzie zwojować coś na tym froncie, ale wygląda na to, że współpraca z grupą A Great Big World przywróciła Aguilerę na gwiazdorski szlak.

Traf chciał, że na update 22 lipca nie załapał się również jeden z licznych przebojów żeńskiej formacji formacji Girls Aloud. Konkretnie srebrnym singlem stał się jeden z ich pierwszych singli Love Machine (2 miejsce jesienią 2004 r.) To już (dopiero?) ósmy scertyfikowany singiel (chwilowo?) nieistniejącej grupy. Najlepiej na razie, bo na poziomie platyny sprzedał się debiutancki Sound of the Underground (1 miejsce na sam koniec 2002 r.) - rezultat zwycięstwa dziewczyn w programie Popstars: The Rivals. Mało kto wtedy pewnie się spodziewał, że girlsband nie będzie tylko chwilową atrakcję, lecz wręcz stanie się jednym z symboli brytyjskiego podejścia do produkcji popu. Z kolei jedynym złotym singlem Girls Aloud jest stosunkowe niedawne The Promise (szczyt notowań jesienią 2008 r.). Srebrne to (w porządku chronologicznym): przeróbka Jump The Pointer Sisters, charytatywny cover (moim zdaniem nieudany) I'll Stand By You The Pretenders (numer 1 jesienią 2004 r.), Something Kinda Ooh (3 jesienią 2006), znane też z polskich radiostacji Call the Shots (3 zimą 2007) i - mimo relatywnie niskiej 9 pozycji na liście - Can't Speak French z przedwiośnia 2008. Niestety mój ich ulubiony numer - The Loving Kind autorstwa Pet Shop Boys (10 pozycja w 2008 r.) i ulubiony cover (See the Day z repertuaru Dee C. Lee- 9 miejsce w 2005 r.) na razie nie doczekały się tego zaszczytu...

Gdyby kierować się tylko statystykami sprzedaży, Girls Aloud wydają się zespołem...albumowym. Sporo mówi jednak fakt, że ich jedynym wydawnictwem, które znalazło ponad milion nabywców w Wlk. Brytanii jest The Sound of - Greatest Hits z 2006 r. Drugi ich longplay, który doszedł na szczyt - Out of Control (2008) to podwójna platyna, podobnie jak What Will the Neighbours Say? (6 w 2004). Dziewczyny mają też na koncie dwie platynowe płyty (Sound of the Underground - 2 późną wiosną 2003 i Chemistry - 11 w 2005) i dwie złote (Tangled Up - 4 w 2007 oraz składanka Ten - 9 w 2012). Panie nagrały pięć złotych DVD (jedno z nich nosiło buńczuczny tytuł nawiązujący do przeboju Duran Duran Girls on Film). PS. Na notki o Sugababes, Atomic Kitten i solowych dokonaniach Cheryl kiedyś Cole przyjdzie chyba trochę poczekać. Mogę tylko zdradzić, że ani Nicole Roberts, ani Kimberley Walsh nie doczekała się jeszcze certyfikatu (jedynym nagrodzonym w ten sposób Walshem jest jeden z członków Eagles - Joe).

Pamiętacie The Rasmus? Pytanie może wydawać się retoryczne, ponieważ Finowie mieli w Polsce przynajmniej pięć sporych hitów (plus solowa płyta wokalisty Lauriego), jednak postawione w Wlk. Brytanii mogłoby doczekać się różnych odpowiedzi. Trochę mnie dziwi, że singiel In the Shadows (3 miejsce wiosną 2004 r.) doczekał się statusu srebrnego ponad 9 lat po tym, jak płyta Dead Letters (10 miejsce na liście!), z której pochodził, obsypała się złotem. Dziś brzmi to trochę nierealnie, jak przystało na czasy, kiedy sporo airplayowych przebojów miało jeszcze w mixie gitary, umieścili ogółem cztery single i dwie płyty w wyspiarskim Top 75. W notowaniach z poprzedniej dekady można było też czasem znaleźć HIM, może będzie kiedyś okazja o tym napisać.

Często narzeka się, że prawdziwie kreatywna muzyka nie może liczyć na dobrą sprzedaż. Konsekwencja, umiejętny marketing i wsparcie krytyków przynajmniej czasami pomaga jednak połączyć sukces artystyczny z kasowym. Przykładem słuszności tej tezy jest m.in. grupa Radiohead. 16 sierpnia dowiedzieliśmy, jaki ich album sprzedał się do tej pory najlepiej w Wlk. Brytanii. Kandydatów było oczywiście dwóch - na razie prowadzi OK Computer z 1997 r. (dwa razy na 1 miejscu listy), który wtedy stał się pięciokrotną platyną, nieznacznie wyprzedza więc poczwórnie platynowe The Bends z 1995 r. (maksymalna pozycja na liście - 4, 160 tyg. w top 75). Wszystkie studyjne wydawnictwa kwintetu pokryły się w jego ojczyźnie co najmniej srebrem, w tym debiutanckie Pablo Honey z 1993 r. (max 22 miejsce, ale aż 82 tygodnie w top 75 - o 5 więcej niż OK Computer) - podwójną platyną, a Kid A (dwa tygodnie na szczycie jesienią 2000), Amnesiac (2001), Hail to the Thief (2003, obydwa dotarły na szczyt listy na progu lata) i The Best Of (4 miejsce w 2008) - platyną. Ostatni numer jeden oksfordczyków In Rainbows z 2008 poprzestał na złocie, podobnie jak King of Limbs (7 w 2011), co i tak brzmi nieźle biorąc pod uwagę stosowane w ich dystrybucji niekonwencjonalne taktyki sprzedażowe.

Co chyba nikogo nie zdziwi, mimo że panowie siedmiokrotnie gościli w pierwszej dziesiątce najpopularniejszych brytyjskich singli, srebrnego certyfikatu na razie doczekał się tylko ich pierwszy i najbardziej radiowy hit - Creep (7 miejsce w 1993). Dosłużyli się także dwóch złotych DVD i jednego platynowego - 7 Television Commercials z 1998.

Lata świetności The Monkees przypadły na okres, kiedy nie przyznawano jeszcze certyfikatów BPI, dlatego zespół zwany ironicznie "Prefab Four" na ich liście reprezentuje jedynie sześć składanek. Ostatnia nagrodzona srebrem, I'm a Believer: The Best of  z 2007 r. nie była notowana w brytyjskim Top 75 (czyżby budget price?), podobnie jak najlepiej sprzedająca się, platynowa The Best of the Monkees z 1986. W 1967 r. grupa spędziła na szczycie listy aż 9 tygodni (7 z The Monkees, 2 z More of the Monkees). Nawet przeróbka hitu I'm a Believer (1 miejsce w 1967 r.) na potrzeby Shreka nie pomogła pierwszemu w historii zespołowi powstałemu na potrzeby programu telewizyjnego zwiększyć odpowiednio sprzedaży w dobie CD i nagrań cyfrowych.

rozmaitości

złota płyta - składanka Chilled R&B - The Platinum Edition z lipca 2013 (od Boyz II Men przez Emeli Sandé do Franka Oceana)

W następnym odcinku m.in. pojedynek raperów i triumfy pewnej popularnej blondynki.