Ranking: Top 100 moich ulubionych singli z 2014, czyli w poszukiwaniu "indie nowej przygody"
Chromeo umieścili w setce dwa utwory, a Dave 1 pojawia się jako wokalista nawet w trzech
Przygotowywanie singlowego podsumowania 2014 roku było dla mnie o tyle trudne, że na obecnym etapie słuchania muzyki jestem już mocno świadomy istnienia kilku ulubionych estetyk, co trudno przekuć na fascynujący post. Szczęście w nieszczęściu polega na tym, że w tym roku wymyśliłem dla jednej z nich bardziej adekwatną nazwę niż "szynszyl pop" (druga musi na razie pozostać roboczo post-gotykiem lub muzyką z
Indie Globe). Można by długo dyskutować, czy jest ona czysto elektroniczna, czy jest w niej miejsce na gitary, czy wymaga wysokiego męskiego (chłopięcego) głosu, czy też zezwala również na kobiece. W każdym razie wydaje mi się, że takie zawieszone w pół drogi między 80s popem a konwencją boysbandu (ewentualnie pop-punku) utwory zasługują na etykietkę "
indie" lub "
electro nowej przygody", ponieważ ich euforyczność budzi emocje, które w filmach zazwyczaj towarzyszą znalezieniu skarbu lub przygotowaniom do bitwy. Prawdopodobnie z tym podgatunkiem, jest tak, jak z playlistą ś.p. Radia Iwelynne ("posłuchasz, to zobaczysz"!), jednak gwarantuję Wam, że po zapoznaniu się z całym topem i poczekalnią będziecie ekspertami w tym temacie :)
Podobnie jak w ubiegłym roku zaczynam od "nieszczęśliwej pięćdziesiątki". Wydaje mi się, że jest nawet lepsza od tej z 2013, ponieważ większość z tych piosenek, ma tylko jedną wadę - brakuje im jakiejś ekscentrycznej rysy pozwalającej wyróżnić się wśród innych klasowych indie pop/rockowych produkcji. W niektórych przypadkach znalazły się tak nisko tylko dlatego, że przegrały z innymi, dość podobnymi singlami tych samych wykonawców.
104.
I Am A Camera - Lost In Love
Niestety Lanie nie udało się czwarty rok z rzędu zameldować w pierwszej setce. Jako fan produkcji Jima Steinmana wolę ją w orkiestrowym wykonaniu niż bluesowym, a na razie czekam cieszę się z I Can Fly i czekam na kolejny album, który prawdopodobnie ukaże się już niedługo.
O Shurze i tej kompozycji pisałem niedawno na
Outrave. Mam przeczucie, że w przyszłorocznym rankingu ma szansę zajść wyżej.
Brytyjski soulowy wokalista o Bardzo Poważnym Głosie, który dzięki kawałkowi Walk powoli staje się gwiazdą.
Nie mogło się bez nich obyć, ale nie mam pojęcia, jak sobie poradzą w rankingu płyt. Żebym tylko umiał na tyle dobrze wyrazić słowami sympatię do nich, żeby starczyło kiedyś na pełen wpis...
Trochę szaleństwa w wykonaniu skrzypka Of Montreal. Czyżby do zobaczenia na OFF Festivalu? Znam zwolenników takiego rozwiązania.
Pobrzmiewa to rasizmem, bo przecież mamy do czynienia z rodowitym Dominikańczykiem, ale emocje jak z latynoskiej telenoweli :)
Weterani nie tracą ducha, brałem również pod uwagę singiel Moving On.
Tu też na wokalu Twin Shadow oraz niejaki D'Angelo Lacy, tytułujący się też "Czarnym Gatsby'm" (sic). Zespół zdążył w tym roku zmienić nazwę (zaczynał jako Bagheera, więc podejrzewam interwencję spadkobierców Kiplinga lub Disneya).
Pozycja "airplayowa". Muzyk, którego dwa utwory znalazły się w pierwszej 150-ce najczęściej słuchanych przeze mnie w tym roku, nie mógł zostać pominięty. Say, Say jest bardziej przebojowy, za to prezentowane nagranie przyciąga dekadencką beznamiętnością.
Podobny przypadek do Bachelora z tym, że soundcloudowe single szwedzkiego projektu nu disco zawędrowały w moich statystykach znacznie wyżej. Warto sobie odświeżyć bliżej wakacji.
Swego czasu pominąłem ich singiel o bardzo długim tytule :), potem rankingowego pecha miał wyprodukowany przez Norwegów numer ich rodaków z CASCAM (gdzież oni?). Nie chciałem trzeci raz powtórzyć tego samego błędu, chociaż to już nie trochę nie ten poziom muzycznego przetwarzania psychiki nastolatków.
97. Kele - Doubt
Wielu ma byłemu liderowi
Bloc Party za złe, że bawi się w solową twórczość elektroniczną. Jako wielki fan
Flux tego nie krytykuję, aczkolwiek czekam na ponowne wzniesienie się Okereke na emocjonalne wyżyny
Devotion.
Australijski dance wychwycony przez Muzyko(b)logera. Niewątpliwie natarczywy, ale ma swój urok.
Ostatnia "czysto airplayowa" pozycja. Pogodnych kawałków w stylu Setting Sun jest wiele (choć niekoniecznie tak dobre, stąd miejsce w top 150), Let the Night wygrywa - jakkolwiek oksymoronicznie to zabrzmi - nastrojem pogodnej nostalgii, który pasuje do formacji bawiącej klubowiczów już od ponad dekady.
Nazwa TSU kojarzyła mi się z hardcore'm (chyba wina podobieństwa do Hollywood Undead), jednak zespół z Leeds nagrał rzeczywiście słoneczny album, który promował ten pełen typowej dla młodych mężczyzn dezynwoltury w warstwie wokalnej singiel, do którego pasował nocno-miejski teledysk.
W obronie przed zapomnieniem Brytyjka ima się różnych środków, często mocno eksperymentalnych. To jej podszyte lekką nerwowością najbardziej przebojowe dzieło z tego roku.
Najbardziej znany wykonawca lansowanego przez niektóre media jako kontynuacja/parodia (?) chillwave nurtu vaporwave. Nie jestem do końca pewny, czy tytułowa Coyne to bohaterka kanadyjskiego serialu DeGrassi (zaczynał w nim Drake), czy nieżyjąca już "południowoafrykańska Kazimiera Szczuka".
Zarażający optymizmem numer załogi z Filadelfii, jednak w na tyle cukierkowy sposób, że nie było szans na wyższą pozycję.
Electro-soulowa romantyczka wreszcie doczekała się oficjalnego singla. Nie zaprezentowała w nim niczego nowego, ale należy jej się docenienie za wypracowanie pełnego klasy stylu.
Melancholijna wariacja na temat "electro nowej przygody", jak widać po teledysku - przygotowana ze skandynawskim poczuciem humoru. Gratka dla sentymentalnych fanów 80s.
Jeden z moich ulubionych australijskich zespołów electro, tu w lekko psychodelicznym wydaniu.
Uważam Stars za jeden z najlepszych kanadyjskich zespołów indie, jednak na obecnym etapie starcza im weny tylko na poruszające emocje single. Dobre i to.
Wokalistka wciąż z szansami na dołączenie do brytyjskiej czołówki, także w wymiarze komercyjnym. Tym do tej pory najbardziej mnie przekonała.
Głos Ladytron solo. Czy jest tak jak sugerowałaby polska wymowa jej nazwiska? Moim zdaniem jest całkiem sugestywnie.
Czasem warto sięgnąć nawet po rekomendacje z Czech :) To dość znany w tym kraju zespół, ponieważ założył go lider rozpoznawalnego Charlie Straight (m. in. nagroda MTV).
Zespół, który na szczęście z latami się nie zmienia, a co za tym idzie, nie traci swoich walorów.
Kolejny album The Black Keys - kolejna porcja muzyki do potupania :)
Album
Too True prezentuje bardzo równy poziom, w sumie każdy utwór mógłby być singlem, ale trzymamy się tego, co ustaliła wytwórnia.
80.
Dornik - On My Mind
Zabawna historia. Jako objętościowy sknera miałem zapisane w notatkach tylko tytuły singli-kandydatów, a zapomniałem, że taki tytuł miała piosenka
SomethingALaMode. Po czym przesłuchałem Dornika i...uznałem, że bardziej należy mu się miejsce na liście. Wszystkie jego dotychczasowe utwory tworzą spójny wizerunek subtelnego porywacza, jakich wielu było już w historii tego gatunku.
79.
Panasewicz - Między nami nie ma już
W 2014 r. nawet Janusz Panasewicz chwilami zatrąca o indie. Reszta płyty oczywiście przewidywalna.
78.
Alex Clare - War Rages On
Ta wojenna otoczka mnie trochę drażni, ale piosenka zasługiwała na lepszy los komercyjny.
Jak zwykle w przypadku tego zespołu cudowna retrohipisowska nastrojowość.
76. Broods - Mother and Father
Jedna z lepszych w tym roku piosenek w kategorii "indie popowy duet damsko-męski".
75. The War on Drugs – Red Eyes
Wprowadzenie do jednej z najbardziej wciągających rockowych historii tego roku.
74.
Prides - The Seeds You Sow
Szkocki zespół o dużym wigorze i potencjale, moim zdaniem ma szanse deptać po piętach Bastille
73.
The And - Fade in Time
Polski projekt, który wcześniej hołdował stylistyce bliższej R&B, ale po kilkunastu przesłuchaniach zainteresował mnie też w bardziej monumentalnej odsłonie.
Przyznam się, że w tym miejscu miało być coś, co musiałem zdyskwalifikować:), za to jest potężna "grzałka", jakby powiedział Marek Niedźwiecki, w Zeppelinowskim stylu.
Nie jest to tak klimatyczny utwór jak Neptune, czy tak intrygujący jak Softkiss, ale moim zdaniem zespół wciąż trzyma formę.
W dawnych czasach oskarżano śp. Donnę Summer, że nagrywa "orgiastyczne suity". Piosenkarka ponoć pod koniec życia tego żałowała, jednak jak widać naśladowczyń nie brakuje. Co ciekawe, piosenka we wstępnej wersji nazywała się Love Anxiety.
Kolejny dobry rok w karierze The Pierces, które były blisko umieszczenia trzech piosenek w setce.
Zaskakująca metamorfoza. Choć może nie tak bardzo, biorąc pod uwagę, że muzyka jest chłopakom nadal najbliższa, a z dawnym stylem i image'm trudno byłoby utrzymać się im na topie. Dostaliśmy więc niemiecki odpowiednik Empire of the Sun - tyle, że z większą liczbą członków.
Jeden z czołowych przedstawicieli tzw. hipsterskiego R&B utrzymał w 2014 r. poziom, do którego nas przyzwyczaił.
Kanadyjka umieściła w tym roku na mojej prywatnej liście trzy utwory, co było jednym z lepszych wyników. Po dłuższym zastanowieniu wybrałem ten pierwszy, a dlaczego uważam, że ze wszystkich tanecznych zdobywców singlowego numeru jeden w tym roku ma ona szansę na najdłuższą karierę, pewnie napiszę już przy okazji rankingu płyt.
Czyli jak legendarny producent Arthur Baker odkurzył swoje demo z lat 70. z pomocą Dave 1 z Chromeo i Ala P z MSTRKFT.
To już prawdziwi indietroniczni Modern Talking. W tym roku wydali dwa (!) longplaye, a to najbardziej przekonująca odsłona ich rzadko ujawnianego melancholijnego oblicza.
Na tym etapie chciałoby się już wszystkim przyznać pierwsze miejsce ex aequo... Dajcie się porwać dwóm australijskim wąsaczom na parkiet eleganckiego dancingu.
Kolejny młody brytyjski zespół, który ma szanse niedługo deptać po piętach Bastille. Nawet jego nazwa kojarzy się tak antycznie, jak tytuł Pompeii :)
Wydawało mi się, że w 2014 r. nie ma już szans, aby ekipa Ryana Teddera mnie czymś zainteresowała, jednak się myliłem. Może dlatego, że utwór jest nieświadomie zabawny - w każdej sekundzie słuchać jak jego autor się poci, aby stworzyć kolejny hit, który sfinansuje jego styl życia :) (co nie zmienia faktu, że emocje, o których mówi tekst, nie są mi obce)
Wbrew obiegowym opiniom tzw. mainstream rock nie został całkowicie "zjedzony" przez łagodniejsze indie. Nie mam niestety tyle czasu, aby poświęcać mu równie wiele uwagi niż electro, jednak doceniam próby wyzwolenia się byłych muzyków Lostprophets od łatki współpracowników zdegenerowanego eks-lidera.
Jak pewnie jeszcze wszyscy pamiętają, Nowozelandka miała w Polsce umiarkowany airplayowy hit w folkowej stylistyce, teraz z moim zdaniem miernym efektem próbuje sił w R&B, na szczęście przynajmniej energetyczny singiel dobrze spełnia swoje promocyjne zadanie.
Przez większość roku inna Nowozelandka więcej gadała niż robiła, na szczęście nie zepsuła powierzonego jej zadania zadbania o ścieżkę dźwiękową trzeciej ekranizacji Igrzysk śmierci. jej część ścieżki nadaje nowy wymiar jednemu z ulubionych sloganów Kuby Wojewódzkiego - "muzyka dla tańczących inaczej".
Czy próba wyprowadzenia Katy B z garage'u i zrobienia z niej gwiazdy popu miała sens? Na pewno trochę kolidowała z panującymi trendami, jednak nie ma wątpliwości, że jej album kupiło na razie znacznie więcej ludzi niż Kieszy... Little Red zawdzięczamy m.in. tę ekspresywną i nadal całkiem elektroniczną balladę.
57.
Prince feat. Zooey Deschanel – FALLINLOVE2NITE
O link pytajcie Nelsona...
Takie zestawienie dwojga artystów może wydawać się egzotyczne, jednak wyszedł z niego bardzo urokliwy i nowocześnie brzmiący funk.
56.
Last Blush - Stay Alive
No i to byłoby tyle, jeśli chodzi o single polskich wykonawców w tym roku. Myślałem, że duet, który miałem kiedyś okazję podziwiać na żywo, poszedł w bardziej eksperymentalne klimaty, ale na szczęście nie zapomniał o porażająco melodyjnym electro.
55.
Charli XCX - Boom Clap
Znowu przebój z soundtracku (tym razem
Gwiazd naszych wina). Pewnie przez dłuższy czas będzie to moja ulubiona piosenka Charli, ponieważ wyjątkowo mało tu dziwaczy, a ostatnio chyba zaraziła się od
Sky Ferreira "wirusem
Courtney Love"...
54.
Shy for Shore - Love, Again
Rezydujący w Holandii norwesko-brytyjski duet jak na razie porusza się w ekstremalnie melodramatycznej konwencji, która od czasu do czasu (mniej więcej tyle, ile trwa cykl życia jednego singla :) okazuje się tym, czego szukam w muzyce. Wątpię jednak, aby okazało się to receptą na karierę rangi podobnych przecież stylistycznie
Chvrches.
53.
Cape Lion - Called You Mine
Powracamy do tegorocznego tematu przewodniego, czyli "electro nowej przygody". The Sound of Arrows doczekali się w Szwecji godnych następców!
52.
Cro - Traum
To chyba też pewna niespodzianka, ponieważ zarówno rap, jak i język niemiecki rzadko wpadają mi w ucho, jednak sądzę, że zasłużenie był to przebój lata za Odrą.
51.
Rhodes - Your Soul
Jest moc, może jeszcze będzie sukces na miarę Hoziera.
Zwycięzca brytyjskiego X Factora ostatnio wytrwale pracował na pozycję enfant terrible, jednak gdyby nagrał więcej numerów w tym stylu moim zdaniem, byłby w stanie zagrozić bardziej cenionym przez krytykę solistom.
Producenci postawili sobie za cel przybliżyć na drugiej płycie Jessie Ware masom, które nie mają do czynienia z electrosoulem i jak już wspominał na swoim blogu Mavoy, trochę przedobrzyli. Dobrze, że status singla uzyskał jeden z najbliższych wzorcowi przebojowości tracków, w dodatku ozdobiony chwytającym za serce teledyskiem. Chętnie w przyszłorocznym rankingu widziałbym emocjonalne Pieces.
PS. Oczywiście niekonsekwentne jest umieszczenie w rankingu Y&IF, które ma już teledysk, ale trafi do sprzedaży dopiero w styczniu, a w poczekalni Rather Be, które było w takiej samej sytuacji w grudniu 2013. Tak jak pisałem, chodziło o podkreślenie historycznego znaczenia otwarcia dobrego komercyjnie roku dla szeroko pojętego garage'u, jednak jeżeli kogoś to drażni, może wyobrazić sobie w tamtym miejscu Extraordinary albo Real Love, klasyfikacja tego nie odczuje.
Szkocka kapela na właściwym miejscu, czyli w wariackim projekcie stworzenia na nowo soundtracku filmu Drive. Niedługo napiszę więcej o tym pomyśle Zane'a Lowe na SoundUniverse.
Lata mijają, a mi się nadal wydaje, że ze wszystkich męskich gwiazd popu Olly ma ze mnie najwięcej, więc trafia do mojej setki singli roku już po raz trzeci!
Znowu Work Drugs, znowu electro nowej przygody. Cała naprzód!
Jedna z największych gwiazd roku chyba zmieniła zdanie i poświęciła się promocji Like I Can, jednak warto sobie przypomnieć, że król ballad potrafi się też świetnie odnaleźć w typowo letnim klimacie.
Chwilami brzmi jak kalka Haim, ale kalifonijski zespół jeszcze nigdy nie był tak elektroniczny.
Mało znany skład z Finlandii niczym ze ścieżki do Policjantów z Miami.
Wokalistka tak subtelna i ugrzeczniona, że czasem ledwo ma się świadomość, że w ogóle gra muzyka. Dobrze, że nie w tym kawałku, który nawiązuje do najlepszych tradycji brytyjskiego kobiecego popu, np. Gabrielle.
Gwiazdorski duet i jego pochwała czasu wolnego.
Zwodniczo stadionowy singiel członka grupy fun. poświęcony pamięci zmarłej siostry.
(wideo niestety niedostępne w Polsce)
Markus jak zwykle z powerem i zgryźliwie o rzeczywistości, ale w 2012 bardzo wysoko powiesił sobie poprzeczkę.
38.
Kodaline – Honest
Kilka singli irlandzkiej formacji z czasem mnie przekonało, ale nie spodziewałem się, że nowy zawędruje tak wysoko. Refren miażdży, a przez resztę utworu też sporo się dzieje.
37. TV on the Radio – Happy Idiot
Jedna z czołowych kapel indie ostatnich lat, o tym, że wcale nie jest słodko zostać świrem...
36. Coldplay - Midnight
Ostatni album przynosi więcej pytań niż odpowiedzi jednak ten stworzony przy pomocy Jona Hopkinsa kawałek stanowi ciekawą prognozę na przyszłość.
35. Wolf Gang - Black River
Brytyjscy nowofalowcy odkryli w sobie duszę kowbojów i przyjemnie wypełniają przerwę w działaniu The Killers.
34.
Lenny Kravitz - The Chamber
Kolejna pozycja w rankingu, która mnie zadziwia, ale jest absolutnie szczera. Gitarowy weteran zadziwiał w 2014 nie tylko temperamentem, ale też tym, jak jego muzyka łatwo wpadała w ucho i tam zostawała. Przy takim wigorze nawet przerysowany tekst nie drażni.
33.
Sigma - Nobody to Love
Pomysł wykorzystania wokalnych sampli z
Bound 2 Kanye'go Westa (przypominam, że śpiewał
Charlie Wilson z Gap Band) był tak banalny, że ktoś musiał na niego wpaść :) Rezultat jest siłą rzeczy dość komiczny, ale wciąga.
32.
The Pierces – Kings
Pierwszy singiel z płyty
Creation - tyleż posągowy, co posępny i pachnący leśnym ogniskiem.
Jeden z bardziej przebojowych pop-rockowych numerów roku w wykonaniu gwiazd późnego Britpopu.
Ta grupa osiągnęła jeszcze większe sukcesy w swojej ojczyźnie, a ich utwór znalazł się tu głównie dzięki pewnej dozie podobieństwa do What Happens Tomorrow Duran Duran.
Piosenka wobec której nie mogłem przejść obojętnie, ponieważ wzorowo oddaje ducha muzyki Pet Shop Boys (i wokalną manierę Neila!)
Z The Bones of What You Believe naprawdę dało się wybrać multum singli. Musi we mnie tkwić dziecko epoki emo, że tak mocno do mnie przemówił utwór z takim tekstem :)
Wiem, że ten termin ma wielu przeciwników, ale cieszę się, że jedyny fragment płyty Supermodel, w którym Mark Foster uderza w szynszyle tony, został singlem.
Kiedy pierwszy raz słyszałem ten australijski singlowy numer jeden wydawało mi się, że...zachęca do samobójstwa. Oczywiście jak łatwo można poznać po tonacji intencje twórców były zupełnie inne, a potwór z oryginalnej wersji klipu setnie mnie ubawił.
Dowód, ile piękna można czasem odnaleźć w smutku.
Komercyjna porażka tego utworu mocno podcięła moją wiarę w światowy rynek muzyczny. Czy przez biurowy teledysk i powtarzalność głównego motywu uznano go za popłuczyny po Uniting Nations? Czy bez miksowania Black Box z Livin' Joy nie można już odnieść sukcesu w dyskotekach? A SecondCity miał przecież wcześniej solowy numer jeden w Wlk. Brytanii. Niby Ali Love kręci się wciąż wokół ważnych nazwisk show businessu, ale wyraźnie brakuje mu szczęścia.
Szalenie zarażający optymizmem kawałek i dowód, że osoby o afrykańskich korzeniach sprawdzają się nie tylko w R&B, bo Adio Marchantowi na pewno bliżej do indie.
To zabawne, ale w 2013 często słuchałem tego utworu, za to nie przemawiał do mnie singiel The Wire, który z kolei złapał mnie po koncercie dziewczyn na Open'erze. W każdym razie Days Are Gone ma reprezentację w rankingu już przez drugi rok z rzędu.
Nawet zespół rockowy z takimi sukcesami musi nagrać coś do tańca/skakania, żeby trafić do mojego topu :) Może to nie poziom egzaltacji Muse, ale formacja tworzy tu na swoich warunkach apokaliptyczny obraz, który znamy z kilku jej wcześniejszych przebojów.
Pop lat 60. jest wciąż tak mocnym źródłem inspiracji dla muzyków, że trudno było nie znaleźć czegoś w tym stylu również w tej wyliczance. Akurat w tym roku wyjątkowo spodobała mi się kąśliwa i niepozbawiona społecznego zacięcia piosenka z o dziwo dopiero pierwszego solowego albumu liderki niemal legendarnych już The Pretenders.
Jeszcze raz Embrace - tym razem ze świdrującym pierwszym singlem z tegorocznej imiennej płyty.
A teraz coś z zupełnie innej beczki :) Bardzo wieczorna piosenka, zdobna "ponadczasową" produkcją Robina Hannibala. Dużo się o tym mówiło w kontekście Jessie Ware, ale dla mnie to jest współczesna Lisa Stansfield. I duża nadzieja na kolejny rok.
Umalowany pan, tekst o krwi aniołów i szafocie, ciśnie się na usta słówko "emo", jednak łatwo wyczuć inspirację latami 80. Najzabawniejsze jest to, że kiedy poznałem ten utwór byłem pewny, że zespół się rozpadł i to jakiś odrzut, tymczasem był to singiel z nowej płyty :)
Rok 2014 rokiem deep hose'u/garage'u/niepotrzebne skreślić. To nieco kuriozalne, że ten utwór zaszedł tak wysoko, skoro był drugim brytyjskim numerem jeden Glynne, której tu prawie nie słychać (!), ponieważ dominuje sample z utworu z 1989 w stylu new jack swing, o którego wykonawcach nie mogę nic znaleźć, choć mają konto na Vevo (!) Ale równocześnie przykład, jak przy pomocy minimalnych środków można wykreować romantyczną atmosferę.
Dawno nie było electro nowej przygody, prawda? :) Niektóre zespoły wykonujące ten nie wiadomo czy istniejący gatunek, nagrały w tym roku swoje opus magnum. To jeden z nich.
Nie oficer, ale na pewno dżentelmen. Pozycja trochę pod kątem wielkiego sukcesu All of Me, które uzyskało singlowy status wcześniej, ale ten utwór jest chyba mniej nachalny.
Trudno mi było powiedzieć rok temu, na ile będzie mi się chciało słuchać Chromeo w 2014, a okazało się, że to w dużej mierze był ich rok. Nie wszystkie single do mnie trafiły, ale przy takiej ich liczbie można było się spokojnie ograniczyć do cieszenia się niektórymi.
Ten utwór oczywiście wywołał spore kontrowersje, ja jednak pozostaję w obozie tych, którzy uważają, że warto było połączyć dwie megagwiazdy R&B, a efekt uważam za wzruszający.
R&B ciąg dalszy, ale oczywiście górą to z elementami elektroniki. Sample zaczerpnięto z holenderskiego późnodyskotekowego Precious Little Diamond Fox the Fox.
Jego pierwszy wielki solowy hit, którego pierwszą linijkę wiele razy przypominałem sobie w tym roku :)
To właściwie kulminacja poszukiwania indie nowej przygody. Niemcy zaszli najwyżej, ponieważ ich piosenka jest najbardziej zadziorna.(Oczywiście być może dostrzeżecie jakieś ślady IMP także w tym, co jeszcze zostało)
Przesycony emocjami powrót z okazji Greatest Hits pod bacznym producenckim okiem Trevora Horna. Więcej wigoru niż u większości młodocianych boysbandów i harmonie celujące w The Beach Boys.
Kolejna ofiara wszechobecności retro house'u na listach przebojów, który w sferze muzyki tanecznej byli w stanie przebić tylko wyjadacze z "wiertarkami". Mam nadzieję, że chłopak się nie zniechęci, bo naprawdę potrafi porwać do zabawy.
Piosenka nie tylko bardzo przebojowa i przejmująca, ale i warta refleksji. The Pierces nadal nie zawodzą.
Żartowałem, że to duet z matrioszką (podczas jego słuchania przypomina mi się... "Mistrz i Małgorzata"), ale naprawdę mamy do czynienia z efektem cyfrowej manipulacji dźwiękiem. Jak widać, muzyka ogólnie zwana klubową nawet jeśli daje po uszach, nie musi być bezduszna i bezmyślna.
Jeden z najbardziej romantycznych utworów nagranych w 2013 r. wiosną 2014 doczekał się teledysku i singlowego statusu. Niechaj dzwonią dzwony!
Mnóstwo się tu dzieje, w każdej sekundzie coś gra i stuka, ale ta galopada naprawdę porywa. Nie jest to opus magnum chillwave, ale jeżeli epitafium, to bardzo godne.
Walka o szczyt była zażarta, przegrał ją utwór mniej śpiewny od rywala, ale niesamowicie hipnotyczny - i w warstwie narracyjnej, i dzięki podkładowi, który przypomina mi epickość wczesnych Pet Shop Boys.
To było trochę jak w sztukach walki - wygrana przez wskazanie, czyli o włos. Każdy zespół ma moment w swojej historii, kiedy uderza niezwykle celnie. Grupie, która nagrywa od początku stulecia i właśnie zaliczyła zmianę personalną udało się to właśnie teraz. Podobnie jak w North Circular niewiele się tu właściwie zmienia - na początku pojawia się właściwa melodia, która z każdym momentem coraz mocniej wciąga słuchacz, do czego dochodzi trafnie ilustrowany teledyskiem podnoszący na duchu tekst. Mając na uwadze resztę albumu Authority, bardzo wątpię, żeby "klientki" powtórzyły kiedyś ten sukces, ale na pewno jeszcze długo będę kojarzył 2014 rok m.in. właśnie z nimi.
***
Niestety z braku czasu w tym roku nie wypiszę singli z 2013, jakie przemówiły do mnie w 2014, ponieważ było ich zbyt wiele. To dość naturalne, ponieważ na początku roku, kiedy rynek dopiero się rozgrzewa, trzeba czymś zapchać prywatną listę. Co najmniej dziesięć takich przypadków znajdziecie w jej podsumowaniu (m.in. przedwcześnie skrytykowaną przeze mnie na blogu Sky Ferreira, zjawiskowe, choć głównie w tym konkretnym singlu estońsko-amerykańskie Kye Kye, a nawet kilka wspomnień jeszcze z 2012).
Muszę jednak wspomnieć kilka piosenek, które bardzo podobały mi się przed Sylwestrem, ale musiałem je zdyskwalifikować, ponieważ miały premierę w 2014, ale nie byłem w stanie zweryfikować ich singlowego statusu.
Secret Weapons - Perfect World
Chyba zupełnie amatorski i mało znany zespół z Nowego Jorku, ale muzyka jak najbardziej profesjonalna i podpadająca pod "indie nowej przygody". Wokal i stadionowe brzmienie kojarzy się z
The Killers, ale całość jest bardziej szalona.
Nsolo - Breathe
Bardzo tajemniczy kompozytor/wokalista (nie wiem nawet, skąd pochodzi), ale niezwykle obiecujący. Brzmi to jak bardzo oryginalny remiks
Twin Shadow.
Little Daylight - Love Stories
Gdyby to był singiel, pewnie wylądowałby około 100 miejsca, ale bardziej mi się podoba niż wszystkie ich oficjalne "promo".
Nightbox - Burning
Wyjątkowo pechowy przypadek - teledysk pojawił się dopiero w lutym 2014, ale utwór hulał już w 2013...
White Lies - Big TV
Najlepszy album track roku, promocja tego albumu zakończyła się strasznie szybko...
Brothertiger - This Must Be The Place (Naive Melody)
Bardzo sensowny cover
Talking Heads.
Favela - Easy Yoke
Coś pomiędzy chill outem a folkową balladą.
VV Brown - Substitute for Love
Sama wokalistka zapowiedziała, że to będzie singiel, ale na tym się skończyło, choć byłby to bardzo sensowny wybór...
Mam nadzieję, że ranking Was zainteresował (po komentarzach widzę, że tak :). Na podsumowanie płyt musicie niestety poczekać do początku lutego, ale postaram się, żebyście nie żałowali.
Sam Smith, czyli Top 100 nie boi się NAPRAWDĘ popularnych wykonawców.
Z dużym opóźnieniem wczoraj zasiadłem do przeglądania tego zestawienia i wsiąkłem. Odliczam od góry, jestem przy 54 miejscu i naliczyłem do tej pory prawie 30 piosenek, które przegapiłem a bardzo mi się spodobały. Czuję się bardzo zacofany muzycznie :) Dobiję dzisiaj do 26 miejsca i będę czekał na resztę!
ReplyDeleteTo się już nie powtórzy, bo zacznę wrzucać swoją prywatną listę na blog, pierwsze notowanie pewnie w weekend.
ReplyDeleteNie wierzę, ta piosenka Jeśki której bym się nie spodziewał no :o
ReplyDeleteAczkolwiek #wiadomykontekst powoduje, że przekonuję się N A W E T do wersji studyjnej :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :)
W czołówce jest generalnie dużo rzeczy, które bardzo lubię, ale których zupełnie nie spodziewałbym się tak wysoko :) Pewnie dlatego jest to jednak oryginalniejsze zestawienie niż moje :) Mam na myśli szczególnie Joela Compassa, Abela i Johna :) Panna Rocco jest wyżej jak u mnie :D A dalej - no cóż, nie musze naprawdę wymieniać, bo i tak wiesz.
Ale muszę w tym miejscu wyróźnić także Client (choć jestem zaskoczony że nie wygrali Real Lies :) ), Embrace, Sheppard (w zasadzie kojarzę tą piosenkę z radia internetowego, ale nie wiedziałem, kto ją wykonuje), Client Liaison i Freeweights :)
Na razie ograniczyłem się do pięćdziesiątki, ale kliknąłem na Tokio Hotel... Kuuurczeee... Fajne :D
Wybór był niewielki, "Tough Love nie ma refrenu" to dla mnie taka sama mantra jak dla Ciebie, że "John Newman nie umie śpiewać" :D, a "Say You Love Me" - sam wiesz... "Champagne Kisses" już na starcie ma zapewnioną dużo wyższą pozycję. Różnice pewnie wzięły się z tego, że u Ciebie były inne kryteria rankingu. Wiesz, że uważam "Right Thing to Do" za najgenialszy utwór nagrany po 2010, ale wolę tworzyć listę z nowszych rzeczy.
ReplyDeleteReal Lies przegrali, bo chociaż piosenka jest jeszcze bardziej emocjonalna niż Client, u których jednak wychodzą lata rutyny, jest mniej melodyjna. Reszta płyty Tokio Hotel niestety jest na słabszym poziomie, jednak widać, że wciąż walczą o masowy rynek, ale w każdym razie nie brzmi jak te pierwsze. Podejrzewam, że z Sheppard jest podobnie, jednak nieprzypadkowo ta piosenka stała się hitem, a nie inna (a nie chciałem już pisać, że pomógł im słodziak z pierwotnego teledysku i długie nogi pań z zespołu :)
Niektóre piosenki z niższych miejsc mogą Ci się wydać infantylne, ale wszystkie są melodyjne i przebojowe :) Trochę przyjemnych żeńskich wokali może byś znalazł w poczekalni, ale tylko zgaduję.