Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #23 (17. 01. 2014)

aktualności:

Pierwsze tygodnie 2014 w Wielkiej Brytanii i na całym świecie upłynęły pod znakiem chyba nieuniknionego na jakimś etapie ich karier duetu Pitbulla i Ke$hy Timber, którego sukces również był przesądzony, ponieważ wpisywał się nurt odświeżania kowbojskich potańcówek zapoczątkowany przez Wake Me Up Aviiciego. 17 I został on srebrnym singlem, podobnie jak wtedy aktualny przebój Calvina Harrisa Under Control (numer 1 w grudniu), przy którym pomagali mu szwedzki DJ Alesso i duet Hurts, a przynajmniej jego wokalista (mam nadzieję, że ktoś będzie go jeszcze stąd kojarzył, kiedy manchesterczycy wydadzą nowy album...). Można było już jednak wyczuć w powietrzu "garażową wiosnę", a jednym z jej zwiastunów był srebrny singiel dla producenta drum'n'bass Wilkinsona za Afterglow (8 miejsce jesienią 2013). Nie mogło się też obyć bez kolejnego certyfikatu dla Ellie Goulding - tym razem złotego singla za How Long Will I Love You.

17 I BPI miała po raz ostatni do czynienia z kolejnym głośnym albumem jesieni - debiutem Lorde Pure Heroine (4 pozycja w listopadzie, 36 tygodni w top 75, w tej chwili przebywa w ostatniej "ćwiartce" top 100), który pokrył się wtedy złotem. Powrócił także "kącik cięższych brzmień", a to dzięki lubianej także w Polsce formacji metalcore Bring Me The Horizon. Czwarta, a pierwsza srebrna płyta Sempiternal (3 wiosną 2013) to zdecydowanie ich największy sukces. Poprzednia nosiła nietypowy tytuł There Is a Hell, Believe Me I've Seen It. There Is a Heaven, Let's Keep It a Secret.

archiwum:

Część archiwalna odcinka tym razem znowu została zdominowana przez hip-hop i R&B. Drugi pośmiertny złoty singiel uzyskał legendarny raper 2Pac. Po raz pierwszy udało się to opiekunom jego spuścizny z Ghetto Gospel, w którym słychać również głos Eltona Johna (3 tygodnie prowadzenia na liście latem 2005), do którego dołączył teraz jeden z największych szlagierów w historii popularnego Hop-Bęca - Changes (3 lokata na początku 1999). Zaczerpnięty z The Way It Is Bruce'a Hornsby'ego & The Range refren śpiewa w nim niejaki Talent. Już dwunasty singlowy certyfikat otrzymali odebrali Black Eyed Peas - tym razem "srebro" za Don't Stop the Party (17 pozycja wiosną 2011).

Początek mojego zainteresowania muzyką pop zbiegł się z początkiem kariery Alicii Keys, która już od ponad dekady służy za wzór soulowej wokalnej klasy na szczytach list przebojów. 17 I złoty status uzyskał jej mocno ograny także w Polsce singiel No One (6 pozycja jesienią 2007), co jest jej największym solowym sukcesem po platynowym Empire State of Mind, Part II (4 zimą 2009, 41 tygodni w top 75). Ten sam status zdobyła "pierwsza część" tej piosenki wydana pod egidą Jaya-Z. Najwyżej notowany solowy utwór artystki na UK Charts Fallin' (3 miejsce jesienią 2001) to wciąż tylko srebrny singiel, podobnie jak bondowski duet z Jackiem White Another Way to Die (9 jesienią 2008), Doesn't Mean Anything (8 zimą 2009), Try Sleeping with a Broken Heart (7 wiosną 2010) i Girl on Fire (5 zimą 2012). Un-Thinkable (I'm Ready) mimo świetnego wyniku na Billboard Hot R&B/Hip-Hop niestety nie było nawet w pierwszej setce...

Album The Element of Freedom, z którego pochodzi większość tych przebojów (2 tygodnie na szczycie, 55 tygodni w top 75 od grudnia 2009) trzykrotnie pokrył się platyną w Zjednoczonym Królestwie, tak samo jak debiut Songs in A Minor (6 lokata jesienią 2001, 79 tygodni w top 75). Do platyny dobrnęły The Diary of Alicia Keys (13 w 2003) i As I Am (11 w 2007). Ostatni studyjny krążek Girl on Fire (15 w 2012) poprzestał na złocie. Zbyt wiele eksperymentów z brzmieniem?

Mimo że sporej części obserwatorów popkultury się już kojarzył głównie z pobicia Rihanny, Chris Brown notuje kolejne sukcesy. W Wielkiej Brytanii jego najlepiej sprzedającą się płytą pozostaje platynowe Exclusive (3 pozycja jesienią 2007, 48 tygodni w top 75), jednak dopiero 4,5 roku później trafił on na sam szczyt tamtejszego zestawienia z Fortune, które 17 stycznia pokryło się złotem, dorównując imiennemu debiutowi (29 lokata w 2006) i F.A.M.E. (10 w 2011). Niewypałem okazało się jedynie Graffiti - 55 miejsce w 2009 i srebrna płyta (w USA był to numer 7).

Spoza czarnych brzmień powody do radości miała 17 I jedna z najzadziorniejszych brytyjskich piosenkarek tego stulecia Kate Nash, której przyznano złoty singiel za największy przebój Foundations (2 miejsce latem 2007, może byłoby lepiej gdyby nie Umbrella ;) Album Made of Bricks, z którego pochodzi, pokrył się platyną (szczyt w sierpniu 2007, 43 tygodnie w top 75). Kolejny My Best Friend Is You mimo lokaty w pierwszej dziesiątce po 3 tygodniach zniknął z notowań, po czym "niedzielni" fani popu już sobie nie przypomnieli o Kate, która jednak niezrażona nagrywa do dziś.

rozmaitości:

- potrójnie platynowe wideo dla filmu The Last Waltz - zapisu pożegnalnego koncertu grupy The Band w Dzień Dziękczynienia 1976, podczas którego zagrali również m.in. Bob Dylan, Ringo Starr, Neil Young i Joni Mitchell

- złote wideo dla JLS za Goodbye: The Greatest Hits Tour z grudnia 2013. To czwarte wyróżnione przez BPI DVD boysbandu, z czego dwa uzyskały platynowy status: dokument Eyes Wide Open z 2011 (pierwszy film w 3D firmowany przez brytyjskiego wykonawcę) i Only Tonight - Live from London (2010).

- platynowa płyta dla składanki Now That's What I Call Reggae z czerwca 2012, na której zmieścili się nawet Blue Lagoon i The Police (!)

W następnym odcinku: najpopularniejszy zespół wszech czasów, najpopularniejszy zespół wszech czasów rodem z Australii (dla ułatwienia dodam, że The Bee Gees tak naprawdę byli z Manchesteru...), parę słów o singlach najpopularniejszego zespołu roku 2013 i największy bestseller brytyjskiego rynku muzycznego od czasu Adele.

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #22 (10. 01. 2014)

podwójnie platynowa płyta od 27 XII 2013

10 I brytyjski rynek muzyczny był pogrążony w letargu. Trwał zwycięski marsz Happy Pharrella Williamsa (złoty singiel) i popularność Jasona Derulo (srebrny singiel za Trumpets). Swój pierwszy solowy sukces z punktu widzenia BPI odniósł towarzyszący mu w Talk Dirty raper 2 Chainz. Mowa o srebrnym singlu za We Own It (Fast & Furious) (6 miejsce wiosną 2013) ze ścieżki dźwiękowej do szóstej części tej filmowej serii. To już kolejny (i nie ostatni) wspominany w tym cyklu singiel z udziałem Wiz Khalifa, nadmienię więc, że jedynym jego prawdziwie solowym przebojem w Wielkiej Brytanii było Black & Yellow (5 pozycja wiosną 2011 i srebro). Platynowy status uzyskała już kilkakrotnie wspominana składanka BBC Radio 1's Live Lounge 2013. Wreszcie srebrną płytą stało się The Diving Board Eltona Johna (3 miejsce jesienią 2013), o dziwo poprawiając wynik niescertyfikowanego do tej pory numeru jeden z 2012 - przygotowanego wspólnie z duetem Pnau Good Morning to the Night.

podwójnie platynowy singiel od 3 I 2014

W następnym odcinku najwięcej uwagi poświęcę amerykańskiej wokalistce, która niedawno zaśpiewała na potrzeby filmu o popularny, superbohaterze :)

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #21 (03. 01. 2014)

aktualności

Początek roku to okres, w którym jeszcze coś się kończy, ale jeszcze nic się nie zaczyna. Widać to choćby po tym, że tylko jeden z certyfikatów BPI przyznanych 3 I znalazł kontynuację w kolejnych miesiącach - srebrna płyta dla Jasona Derulo za ostatni album Tattoos. Był to dobry tydzień dla wykonawców z kręgów indie. Przede wszystkim złotym pokrył się najbardziej ekscentryczny i po prostu najciekawszy płytowy numer jeden brytyjskiej jesieni - wydany w listopadzie Reflektor Arcade Fire. Być może festiwalowy sezon pomoże Kanadyjczykom podtrzymać passę czterech z rzędu platynowych płyt, którą stworzyły: Funeral (33 miejsce w 2005), Neon Bible (9 w 2007) i The Suburbs (szczyt w sierpniu 2010). Wysoko ustawioną poprzeczkę mają też Vampire Weekend, których imienny debiut (15 pozycja w 2008, 39 tygodni w top 75, jeszcze więcej pod koniec setki) zdążył się już pokryć platyną, a Contra (3 lokata na początku 2010) - srebrem i na razie na tym "poziomie" pozostają Modern Vampires of the City (takie samo miejsce wiosną 2013). Duży sukces brooklyńczyków to srebrny singiel za A Punk mimo zaledwie 55(!) miejsca na liście w 2008.

Dla The National szczytem pozostaje złota płyta za High Violet (5 pozycja wiosną 2010), który miałem kiedyś opisać jako idealny akompaniament rzucania pracy, ale od tego czasu trochę mi się zmieniły gusta i pomysł upadł (aczkolwiek może kiedyś zrealizuję mój inny pomysł z tego okresu, czyli post o Two Door Cinema Club - Tourist History poznałem chyba tego samego dnia). O "srebrze" dla Boxer (57 w 2007) już wspominałem, Trouble Will Find Me (3 lokata w czerwcu 2013) to na razie ten sam "rozmiar kapelusza". Inny ceniony przez polskich fanów indie skład - Nick Cave & the Bad Seeds otrzymał 3 I swoją ósmą nagrodę od BPI: srebro za Push the Sky Away (3 miejsce w marcu). Pod względem pozycji na liście to największy sukces australijskich weteranów; poprawili wynik poprzedniego dzieła Dig!!! Lazarus Dig!!! (4 w 2008), które ma już złoty status, podobnie jak The Best Of (11 w 1998) i kultowe Murder Ballads (8 w 1996). Największy solowy sukces Cave'a to oczywiście Where The Wild Roses Grow z Kylie Minogue (11 lokata w 1995). Być może nowe przepisy pomogą mu zdobyć certyfikat.

Przynajmniej na razie (nie mam wątpliwości, że wciąż są to popularne utwory w serwisach streamingowych) żegnamy się z dwoma wakacyjnymi hitami. Wake Me Up (3 tygodnie na szczycie, okrągły rok w top 75!) Aviciiego i Aloe Blacca osiągnęło status podwójnej platyny, a Burn Ellie Goulding (również 3 tygodnie prowadzenia) - platyny, jako drugi jej singiel po Your Song, ale nie ostatni. Wiosenny przebój Duke Dumonta z wokalnym udziałem A*M*E i MNEK-a (2 tygodnie na czele UK Charts) Need U (100 Percent) osiągnął złoty status i to też nie był koniec sukcesów tego producenta, czego są świadomi nawet słuchacze RMF-u :D

Niby zadaniem każdego boysbandu jest poprawianie humoru fanom popu, jednak jakoś tak wyszło, że nawet mimo dość populistycznego charakteru tych środków rozśmieszania w moim przypadku z tych powstałych w ostatnich latach udało się to praktycznie tylko The Wanted :) Akurat 3 I srebrny status uzyskał ich wyjątkowo "śmiechowy" singiel Walks Like Rihanna (4 miejsce latem 2013), co było już ich piątym takim sukcesem. Wcześniej osiągnęły go ich trzy numery 2 - Heart Vacancy (jesień 2010), Lightning (jesień 2011) i Chasing the Sun (lato 2012) oraz Gold Forever (3 pozycja wiosną 2011). Złotem pokryło się debiutanckie All Time Low (szczyt latem 2010), a platyną już po dołączeniu danych ze streamingu - Glad You Came (2 tygodnie prowadzenia latem 2011). Nieco dziwi brak w tym gronie I Found You (3 jesienią 2012). Platynowe są również dwa albumy chłopaków: The Wanted (4 w 2010, 44 tygodnie w top 75) i Battleground (5 w 2011). Trudno powiedzieć, czy certyfikatu doczeka się Word of Mouth (9 jesienią 2013), którego słaba sprzedaż przyspieszyła zawieszenie działalności przez grupę.

Znana wokalistka w coverze przeboju sprzed kilku lat - wydaje się to, że to gotowa recepta na przebój. Jak się okazuje także, jeżeli piosenkarka wraca z płytą po pięciu latach przerwy, a wykonawcy oryginału mają już najlepsze lata za sobą. Lily Allen i jej złotemu coverowi Somewhere Only We Know (3 tygodnie na szczycie pod koniec 2013) na pewno pomogło wykorzystanie w reklamie sieci handlowej John Lewis. Wcześniej artystka odebrała dwa złote single za swoje numery 1: Smile z lata 2006 i The Fear z zimy 2009 (miesiąc na prowadzeniu!) oraz srebrny za Not Fair (5 lokata wiosną 2009) plus srebrny występ u boku Professora Greena. Nieco zdziwił mnie brak w tym towarzystwie promowanego także w "hipsterskich" polskich stacjach LDN (6 jesienią 2006).

Z polskiego punktu widzenia może wydawać się to nieco dziwne, jednak dopiero 3 I Agnetha Fältskog odniosła swój największy sukces na brytyjskim rynku z punktu widzenia BPI. Niemniej jednak błyszczący złotem A to również jej najwyżej notowany w karierze album w tym kraju (6 miejsce w maju). Zauważony został również jej "srebrny" zbiór coverów My Colouring Book (12 lokata w 2004). W pierwszej fazie solowej kariery największy sukcesem damy szwedzkiej piosenki było 18 miejsce krążka Wrap Your Arms Around Me w 1983, także na liście singli (konkretnie na 11 pozycji) znalazła się ona w Top 40 dopiero w 2004  z If I Thought You'd Ever Change Your Mind (oryginał - Cilla Black).

archiwum

Olbrzymi i dość dla mnie niespodziewany sukces odniósł Olly Murs, który osiągnął rzadką w ostatnich latach sztukę: bez radykalnej zmiany stylu z każdym albumem zamiast się wypalać odnosił coraz większe sukcesy. Imienny album wokalisty, który zaczynał w 2009 r. w X Factorze (ale go nie wygrał dwa razy, co zwiększa rangę jego sukcesów) dwa razy pokrył się platyną (2 miejsce w grudniu 2010, 64 tygodnie w top 75), In Case You Didn't Know - już trzy razy (szczyt dokładnie rok później, 72 tygodnie w top 75), a Right Place Right Time (2 tygodnie prowadzenia na koniec 2012, 70 tygodni w top 75) dzięki małej pomocy reedycji dość zdecydowanie przekroczyło magiczny milion (poczwórna platyna). Czy to szczyt możliwości? Prawdopodobnie tak, choć przykład np. Paolo Nutiniego pokazuje, że pisana przez duże K kariera solisty nie musi być efemeryczna.

W temacie singli grzeczny chłopiec z Witham był wyjątkowo zaniedbywany przez swoją wytwórnię, ponieważ dopiero 22 VII 2013 w ramach potężnej "urawniłowki" odebrał wszystkie należne mu nagrody, a było ich sporo: platynowe single za Heart Skips a Beat z Rizzle Kicks (numer jeden jesienią 2011), Dance with Me Tonight (ten sam wynik 3 miesiące później) i Troublemaker z Flo Ridą (2 tygodnie prowadzenia pod koniec 2012), złote za debiutancki Please Don't Let Me Go (szczyt jesienią 2010), Thinking of Me (4 zimą 2010) i Dear' Darlin (5 wiosną 2013, rekordowy na razie staż 30 tygodni).

Na przykładzie Maroon 5 można prześledzić, jak z biegiem lat sprzedaż singli stała się ważniejszym wykładnikiem sukcesu w muzyce pop niż nakład albumów. Można z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzić, że Kalifornijczycy nie pobiją już 6-krotnie platynowego sukcesu Songs about Jane (od stycznia 2004 73 tygodnie w top 75, tydzień na szczycie), aczkolwiek ich kolejne studyjne krążki uzyskiwały solidny platynowy wynik i ponad półroczne staże w czołówce. Były to It Won't Be Soon Before Long (2 tygodnie na "pole position" latem 2007), Hands All Over (6 w 2010) i Overexposed (2 latem 2012). Jedynie słabiej promowane wydawnictwo 1.22.03.Acoustic (58 w 2005) uciułało srebro.

Tymczasem największy singlowy sukces grupy - podwójnie platynowy Moves Like Jagger, gdzie połączyli siły z Christiną Aguilerą (to też jej największy hit pod względem sprzedaży, o czym pisałem w odc. 2) nadszedł dopiero latem 2011 (2 miejsce, rok w top 75). Wcześniej srebrny status uzyskały This Love (3 pozycja wiosną 2004) i She Will Be Loved (4 jesienią tego roku), a później: Payphone z Wiz Khalifą - platynowy (dwa tygodnie na szczycie latem 2012), a 3 I One More Night - złoty (8 pozycja jesienią 2012). Jak widać, żywione przez krytykę obawy, że Maroon 5 skończy się na dwóch albumach nie były przesadzone, ponieważ Makes Me Wonder mimo dobrej lokaty (2 wiosną 2007) do dziś nie ma certyfikatu. Dodam, że ogrywane przez RMF Daylight dotarło na Wyspach tylko do 63 miejsca, a Love Somebody w ogóle nie zmieściło się w setce.

W najbliższych latach pewnie zrodzi się mit, że światowe sukcesy Taylor Swift rozpoczęły się wraz z porzuceniem przez nią country-popu na platynowej płycie Red (szczyt notowań jesienią 2012, 56 tygodni w top 75). Na pewno nowy wizerunek jej nie zaszkodził (chociaż akurat ja z tego powodu całkowicie przestałem się interesować jej karierą), jednak już wcześniej była w dość opornej na takie dźwięki Wielkiej Brytanii rozpoznawana, głównie dzięki platynowemu singlowi Love Story (2 miejsce zimą 2009). Z tego okresu działalności srebrny status uzyskało 3 I You Belong with Me (30 pozycja latem 2009). Ostatni album przyniósł aż dwa platynowe hity: zweryfikowany tak już po dołączeniu streamingu We Are Never Ever Getting Back Together (4 lokata jesienią 2009) i I Knew You Were Trouble (2 miesiąc później) oraz srebrne 22 (9 wiosną 2013) i Everything Has Changed (7 latem 2013) w duecie z Edem Sheeranem. Wzrost popularności wzmógł również zainteresowanie poprzednimi krążkami. Imienny debiut (81 lokata w 2006) i Speak Now (6 w 2010) to dziś złote płyty, a Fearless (5 w 2009, 50 tygodni w top 75) - platynowa.

Phil Collins jest dla wielu przykładem, że była taka era w historii muzyki pop, kiedy jeszcze wygląd muzyka nie był ważny, a liczył się tylko talent. W rzeczywistości początek jego kariery solowej tylko nieznacznie wyprzedził pojawienie się MTV i być może rzeczywiście zakochanemu w soulu balladziście, który nie byłby perkusistą Genesis trudniej byłoby się przebić.. Zamiast dywagować przyjrzyjmy się jednak osiągnięciom tego wykonawcy. Pretekstem do wzmianki o nim było zdobycie statusu 6-krotnej platyny przez wciąż najbardziej znaną składankę jego przebojów: Hits (numer jeden jesienią 1998, 59 tygodni w top 75), aczkolwiek względnymi sukcesami były również The Platinum Collection (4 pozycja w 2004, nomen omen platyna) i Love Songs (7 w 2004, podwójna platyna). Względnym dlatego, że wcześniej odnosił olbrzymie sukcesy ze swoim oryginalnym materiałem (i dość licznymi coverami):
- ośmiokrotna platyna: But Seriously (aż 15 tygodni na szczycie na przełomie 1989 i 1990, 72 tygodnie w top 75),
- sześciokrotna platyna: No Jacket Required (5 tygodni na prowadzeniu w 1985, 176 tygodni w top 75),
- pięciokrotna platyna: Face Value (3 tygodnie na szczycie w 1981, 274 tygodnie w top 75),
- poczwórna platyna: Serious Hits Live (2 miejsce jesienią 1990, 50 tygodni w top 75),
- potrójna platyna: Hello, I Must Be Going (2 pozycja w 1982, 163 tygodnie w top 75)
- podwójna platyna: Both Sides of the Story (numer jeden jesienią 1993)

Do tego dodajmy trzy złote (Going Back pojawiło się na szczycie jesienią 2010) płyty w dalszej części kariery. Z 4 złotych i 5 srebrnych singli Collinsa prawie wszystkie były także przebojami w Polsce, W kolejności chronologicznej to: In the Air Tonight (2 w 1981), You Can't Hurry Love (2 tygodnie prowadzenia na koniec 1982), Against All Odds (Take a Look at Me Now) (2 wiosną 1984) oraz Easy Lover - duet z Philipem Baileyem znanym z Earth, Wind & Fire (miesiąc na szczycie wiosną 1985). Nieco gorzej poradziły sobie One More Night (4 lokata w 1985), Separate Lives (duet z Marylin Martin z filmu Białe noce, również 4 w 1985), A Groovy Kind of Love (dwa tygodnie "na tronie" jesienią 1988), Two Hearts (6 w 1988) i Another Day in Paradise (2 w 1989). Wbrew wrażeniu sprawianemu przez polski airplay sukcesy piosenkarza były więc niemal ograniczone do jednej dekady, jednak wykorzystał ją do maksimum (pamiętajmy też o kilku hitach Genesis z tego okresu). Całości dyskografii dopełniała platynowe wideo Finally... The First Farewell Tour z 2004.

Często zapomina się, że solistki nigdy nie były szczególnie mocną stroną brytyjskiego rynku muzycznego. Wbrew powszechnemu przekonaniu o mizoginii tego przemysłu lepiej radziły sobie w rankingach popularności formy wypowiedzi uważanej za bardziej wyrafinowaną, czyli albumów (Kate Bush, Alison Moyet, Annie Lennox). O singlowej mizerii pod tym względem pewnie będzie okazja wspomnieć przy okazji omawiania osiągnięć Rity Ora. Nie oznacza to oczywiście, że w tym kraju nie rodziły się piosenkarki, których warto posłuchać. Wielu znawców twierdzi, że pierwszą była Dusty Springfield, która niestety nie doczekała większości swoich nagród BPI, ponieważ zmarła 2 marca 1999 na raka piersi. Nie dożyła m.in. swojego pierwszego certyfikatu za singiel - srebra dla Son Of A Preacher Man (9 miejsce w 1968, powroty w 2012 i wiosną 2013). W 1966 r. doprowadziła na szczyt utwór You Don't Have to Say You Love Me. W kategorii płyt paradoksalnie podwójnie platynowy status osiągnęła jedynie The Hits Collection z 1997, która prawdopodobnie nie była notowana na liście (być może ze względu na zniżkową cenę). Do platyny dociągnął też The Best Of (14 pozycja w 1998). Dwie inne płyty z biegiem lat stały się złote, a pięć srebrne, wśród nich ceniona przez koneserów, ale w swoim czasie praktycznie niezauważona Dusty in Memphis z 1969 i stworzona przy współpracy z Pet Shop Boys Reputation (18 w 1990).

W kąciku remanentów R&B tym razem gości jedna z grup Teddy'ego Rileya - BLACKstreet ze swoim sztandarowym hitem No Diggity, dzięki któremu również Wielka Brytania usłyszała o Dr Dre. Mimo, że ich 3 utwory w kolejnych latach zawędrowały jeszcze wyżej, to tylko ten przypomniany niedawno przez Cheta Fakera utwór (9 pozycja w 1996) uzyskał złoty status. Zespół ma też na koncie dwie srebrne płyty - za BLACKstreet (35 w 1994) i Another Level (26 w 1996 i...tyle samo tygodni w top 75).

rozmaitości

Tym razem tylko jeden punkt: platynowe wideo dla One Direction za film All for One z 2012.

W następnym odcinku: chwila oddechu - radość w rytmie trąbek.

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #20 (27.12. 2013)

Jak mawiali bohaterowie mocnego meksykańskiego filmu Amores perros: "Chcesz rozśmieszyć Boga? Opowiedz mu o swych planach". Kiedy dostrzegałem już światełko w tunelu, czyli zakończenie opisu najbardziej pracowitego dla rynku muzycznego fragmentu roku, BPI postanowiła pójść w ślady Official Charts Company i uwzględniać streaming przy przyznawaniu certyfikatów dla singli. Zaowocowało to 86 nagrodami datowanymi na 4 lipca (nie licząc dziesięciu niezwiązanych z reformą). Aby ten odcinek cyklu nie był tak monstrualny, jak może się w tej chwili wydawać, będę przy każdej nadarzającej się okazji (pierwsza nadarza się już teraz) spoilerował nagrody z tej grupy - jednak prawdopodobnie tylko przyznane 4 lipca, ponieważ pewnie w następnych tygodniach liczba beneficjantów nowych przepisów się ustabilizuje. Na razie mogę powiedzieć, że są wśród nich utwory utrzymane w bardzo różnych stylach - od typowych "novelty hits" do przyjaznego radiu indie. O szansach kilku z nich na certyfikat wspominałem już na blogu. 

Wbrew pozorom, trudno uznać, że nowe przepisy faworyzują single w stosunku do płyt długogrających. Jak łatwo wywnioskować z lektury dotychczasowych wpisów na ten temat, bardzo duża część albumów, które w latach 2000-2010 dotarła do top 50 sprzedaży, osiągnęły przynajmniej srebrny, a często złoty status. W tym samym czasie właściwie tylko single z pierwszego miejsca UK Charts mogły być w miarę pewne "srebra". Dopiero upowszechnienie się sprzedaży cyfrowej obniżyło granicę "tolerancji" do 15, a w niektórych przypadkach nawet niższego miejsca (oczywiście przy odpowiednio długim stażu i często po upływie kilku lat od premiery). W tej chwili nie wydaje się, aby uwzględnianie streamingu sprowokowało zalew laurów dla przypadkowych utworów - tym bardziej, że przecież jednocześnie zmieniono zasady kompilacji listy przebojów, gdzie również nie doszło do gwałtownych zmian. Skądinąd OCC zapowiada prace nad metodą podsumowywania streamingu albumów, aczkolwiek wydaje mi się to mało realne.

aktualności:

Najkrócej mówiąc 27 XII nagrody od BPI otrzymali znaczący gracze drugiego półrocza 2013, którzy nie załapali się na nie tydzień wcześniej (oczywiście pamiętam o maruderach nagrodzonych 3 I 2014). M.in. wtedy pierwszy raz na honorowej liście pojawił się hit/zmora wielu następnych miesięcy - Happy Pharrella Williamsa. Wtedy dla mnie był to jeszcze niepozorny numer ze ścieżki dźwiękowej filmu Minionki rozrabiają (Despicable Me 2) i listy Mavoya, któremu wróżyłem przyćmienie przez Get Lucky i Blurred Lines. Co do tego przeboju - podwójnie platynowy singiel (48 tygodni w top 75) i złota płyta dla Robina Thicke za album pod tym samym tytułem (numer 1 latem 2013) prawdopodobnie zostaną jego jedynymi suwenirami od BPI, ponieważ świat obiegły właśnie informacje o katastrofalnych wynikach sprzedaży nowego krążka Paula. Nie dziwią mnie one, ponieważ to małe przystępne wydawnictwo w klimatach zbliżonych do MTV Unplugged, jednak nie podoba mi się taka medialna nagonka. Jeżeli komuś nie podobała się popularność Blurred Lines, wystarczyło nie słuchać radia... W USA w 2007 r. platynowy status uzyskała płyta The Evolution of Robin Thicke i singiel Lost Without U (na Wyspach odpowiednio 30 i 11 pozycja).

Wśród nagrodzonych 27 XII znalazły się takie tuzy, jak Ellie Goulding (podwójnie platynowa płyta za Halcyon), Avicii (srebrny singiel za Hey Brother) i Lorde (srebrna płyta za Pure Heroine). Do grona złotych płyt dołączyły m.in. nieco niespodziewany październikowy numer jeden - Days Are Gone Haim (na razie 35 tygodni w top 75, ale ze względu na trwający sezon festiwalowy są szanse na polepszenie tego wyniku), eklektyczne Save Rock and Roll Fall Out Boy (2 lokata wiosną 2013) i Best Of Keane (numer 10 w listopadzie). Wśród srebrnych pojawiła się przedłużając trwającą od lat passę Delta Machine Depeche Mode (2 miejsce w kwietniu 2013).

Aż trzy certyfikaty otrzymali 27 XII członkowie One Direction - dwa za albumy i jeden za wideo. Podwójna platyna za Midnight Memories (2 tygodnie na szczycie w grudniu, na razie 32 tygodnie w top 75) oraz potrójna za Take Me Home (1 miejsce pod koniec 2012, 71 tygodni w top 75) i wcześniej za Up All Night (2 w 2011, 120 tygodni w top 75) to oczywiście wyśmienite wyniki, jednak nie da się ukryć, że ojczyzna wcale nie stanowi szczególnie ważnego komponentu światowego sukcesu boysbandu. Nawet bowiem jeżeli któraś z tych płyt przekroczyła milionowy nakład, krążki niektórych brytyjskich solistów zrobiły to w ostatnich latach w bardziej spektakularny sposób i nie myślę tu tylko o Adele. Więcej na ten temat już w następnym odcinku.

Po raz pierwszy wśród scertyfikowanych znalazła się zwyciężczyni ostatniej edycji X Factora Sam Bailey, jednak jej cover Skyscraper Demi Lovato, mimo pierwszego miejsca na liście sprzedaży nie powtórzył wyniku wielu poprzedników i poprzestał na srebrze. Nie mogło być inaczej, skoro utrzymał się w top 75 tylko 7 tygodni. To niewiele w porównaniu z osiągnięciami również nagrodzonej 27 XII Leony Lewis. Mimo zaledwie 13 miejsca na UK Charts jej ostatni album Christmas with Love rozszedł się w złotym nakładzie, co stanowi powrót do formy po komentowanym podobnie jak dziś Paula, ale mimo wszystko srebrnym Glassheart (3 miejsce jesienią 2012). Wcześniej 10-krotnie platynowy Spirit spędził na przełomie 2007 i 2008 dwa miesiące na prowadzeniu listy (93 tygodnie w top 75), a Echo pokryło się podwójną platyną (szczyt w listopadzie 2009). Zwyciężczyni trzeciej edycji X-Factora w 2006 ma na koncie trzy platynowe single: A Moment Like This (miesiąc na szczycie na przełomie 2006 i 2007), Bleeding Love (trudno wyobrażalne dziś 7 tygodni prowadzenia na koniec 2007, ponad milionowy nakład) i Run (2 tyg. na czele w grudniu 2008) oraz dwa srebrne: Better in Time/Footprints in the Sand (wicelider wiosną 2008) i Happy (taka sama pozycja półtorej roku później). Żadnemu z czterech pozostałych singli artystki, które dotarły do top 10, nie udało się uzyskać certyfikatu i szanse, że pomoże im streaming są chyba niewielkie.

John Newman pozostaje z punktu widzenia BPI gwiazdą jednego solowego przeboju, za to dużo dużego - Love Me Again 27 XII pokryło się platyną (singlowy numer jeden w lipcu 2013, na razie 39 tygodni w top 75). Klasycznym one-hit wonderem pozostaje w Wlk. Brytanii amerykański zespół Awolnation, którego "srebrne" Sail pojawiło się na UK Charts w październiku 2013 i dotarło do 17 pozycji, aczkolwiek kariera tego moim zdaniem całkowicie niemelodyjnego utworu miała już tyle zakrętów, że nie można wykluczyć osiągnięcia przez niego jeszcze większego sukcesu.

Trwało doroczne "pięć minut" muzyki (głównie) dla starszych pań "z klasą". Tym razem przyszła pora na nagrodzenie absolutnie czołowych przedstawicieli tej  rynkowej niszy. Męski zespół wokalny Il Divo jeszcze nie zszedł poniżej złotej płyty i A Musical Affair (5 miejsce w grudniu) nie była wyjątkiem. Ten krążek podtrzymał passę, której elementami były Wicked Game (6 pozycja w 2011) i The Greatest Hits (17 w 2012). Wcześniej międzynarodowa grupa osiągała jeszcze większe sukcesy: 5-krotną platynę za Il Divo (szczyt notowań jesienią 2004, 40 tygodni w top 75), potrójną za Ancora (taki sam wynik w 2005), podwójną za Siempre (2 w 2006) i platynę za The Promise (1 w 2008).

Sporym gronem fanów nadal cieszy się zwyciężczyni trzeciej edycji wyspiarskiego "Mam talent" Susan Boyle. Jej ścieżka albumowej kariery przypomina losy Il Divo, z tym, że przyszło jej spadać z jeszcze wyższego konia: aż 7-krotnej platyny za płytowy przebój końca 2009 - I Dreamed a Dream. Potem przyszedł czas na kolejne zimowe numery jeden - podwójnie platynowy The Gift (2010) i platynowy Someone to Watch Over Me (2011) oraz dwie złote płyty - Standing Ovation: The Greatest Songs from the Stage (5 pozycja w 2012) i zawierająca kontrowersyjny "duet" z Elvisem Presleyem Home for Christmas (9 w 2013). Czyżby w tym roku szykowała się banicja z pierwszej dziesiątki?

Pozostając jeszcze przy finalistach talent shows - na początku tego roku OCC próbowało przekonać Rebeccę Ferguson (2 miejsce w X Factorze w 2010), że wbrew swoim skargom w mediach ma trzy przeboje. BPI by się nie udało, ponieważ wokalistka nie ma na razie w dorobku nawet jednego srebrnego singla, za to może się pochwalić już sporymi sukcesami płytowymi. Do podwójnej platyny za Heaven (3 lokata w 2011, 41 tygodni w top 75) dorzuciła teraz złoto za Freedom (6 w grudniu).

Michael Bublé to już więcej niż muzyka dla babć. To jedna z największych gwiazd światowej wokalistyki ostatnich lat. O jego pozycji świadczy fakt, że dopiero czwarty studyjny album - 10-krotnie platynowy Crazy Love stał się prawdziwym pogromcą list przebojów (tylko tydzień na szczycie w Wlk. Brytanii jesienią 2009, ale 156 tygodni w top 75 - czwarty najlepszy wynik w XXI wieku, rekord stulecia w kategorii "solista"). Oczywiście, już wcześniejsze jego dokonania notowały godne pozazdroszczenia rezultaty - Michael Bublé (6 pozycja w 2003) do tej pory uzyskał podwójnie platynowy status (jego świąteczna edycja - srebrny), It's Time (4 na początku 2005, 44 tygodnie w top 75) i Call Me Irresponsible (2 w 2007, znów 44 tygodnie w top 75) - platynowy, Come Fly with Me (52 w 2004) i Caught in the Act (25 w 2006) - złoty, Meets Madison Square Garden (22 w 2009) - srebrny. Pierwszym naprawdę pokaźnym bestsellerem była potrójnie platynowa Call Me Irresponsible - Special Edition (3 lokata jesienią 2007, 56 tygodni w top 75).

Po Crazy Love Kanadyjczyk nie zszedł już poniżej 1 miejsca dla Christmas (3 tygodnie na szczycie na koniec 2011, 7-krotna platyna) i nagrodzona 27 XII To Be Loved (2 tygodnie prowadzenia wiosną 2013, na razie 61 tygodni w top 75, podwójna platyna). Następca croonerów ma także w dorobku złoty singiel za Haven't Met You Yet (5 pozycja jesienią 2009) oraz srebrne za Home (31 w 2005, utwór 3 razy wracał do top 75), Everything (38 w 2007), Lost (19 w 2007) i Hollywood (11 w 2010). Jak widać, kłania się "cherrypicking" ulubionych utworów z płyt, pewnie wspomagany coverami z talent show. Samemu bazować na przeróbkach, a jednocześnie wylansować kilka oryginalnych przebojów - oto miara popularności!

Robbie Williams to wykonawca to o wielu twarzach, jednak ostatni sukces - podwójną platynę za Swings Both Ways (3 tygodnie na szczycie pod koniec 2013) - przyniósł mu "bublowaty" repertuar. Płytowe statystyki "grubego tancerza z Take That" są oszałamiające - 11 albumów numer jeden, dwa, które skończyły na drugim miejscu i...nic więcej. Numer jeden numerowi jeden jednak nierówny, niektóre z tych płyt były niekwestionowanymi hitami, inne prowokowały wzruszenie ramion. Można to wyczytać z ich staży i oczywiście certyfikatów. W tym wypadku chyba najwięcej powie zwykły spis nagród, zaczynając od najcenniejszej:
-10-krotnie platynowa płyta: I've Been Expecting You (od listopada 1998 98 tyg. w top 75, 3 tyg. na prowadzeniu)
-8-krotnie platynowa płyta: Life Thru a Lens (od października 1997 123 tyg. w top 75, 2 tyg. na prowadzeniu) i Sing When You're Winning (3 tyg. na prowadzeniu jesienią 2000, 62 tyg. w top 75)
-7-krotnie platynowa płyta: Swing When You're Winning (7 tyg. na szczycie na przełomie 2001 i 2002, 45 tyg. w top 75) i Greatest Hits (miesiąc na szczycie jesienią 2004, 82 tyg. w top 75)
- 6-krotnie platynowa płyta: Escapology (7 tyg. na "pole position" na koniec 2002, 50 tyg. w top 75)
- poczwórnie platynowa płyta: Intensive Care (jesień 2005)
- potrójnie platynowa płyta: Reality Killed the Video Star (2 miejsce jesienią 2009),
- podwójnie platynowa płyta: In and Out of Consciousness: The Greatest Hits 1990–2010 (szczyt jesienią 2010), Live at Knebworth (2 w 2003)
- platynowa płyta: Rudebox (jesień 2006), Take the Crown (2012)

W dziedzinie singli Robbie jest paradoksem, ponieważ jedynym podwójnie platynowym z ich długiej listy jest...najlepiej sprzedający się w historii UK Charts numer 4, czyli wybrany także singlem 25-lecia Brit Awards Angels z 1997. Platynowy status uzyskały Rock DJ (chart-topper latem 2000) i Candy (2 tygodnie na szczycie jesienią 2012), złoty - Millennium (szczyt latem 1998) i She's The One/It's Only Us (ditto jesienią 1999), srebrny - debiutancki Freedom (2 pozycja w 1996), Let Me Entertain You (3 w 1998), moje ukochane No Regrets (4 w 1998, w chórkach wokaliści Pet Shop Boys i The Divine Comedy!), Kids (2 w 2000, duet z Kylie Minogue), Supreme (4 na koniec 2000), Eternity/The Road to Mandalay (2 tygodnie na czele latem 2001), Somethin' Stupid (3 tygodnie prowadzenia na koniec 2001), Feel (4 w 2002), Bodies (2 w 2009), You Know Me (6 pół roku później) i Shame (duet z Garym Barlowem, 2 w 2010). Da się zauważyć siedem lat przerwy między certyfikatami, w której mieszczą się m.in. względnie popularne Radio (numer 1 jesienią 2004) i Tripping (2 w 2005).

Sir Cliff Richard to prawdziwa instytucja brytyjskiego rynku muzycznego, tym bardziej mnie dziwi, że żaden jego album nie wytrzymał całego roku w tamtejszej top 75 (podobnie nie poszczęściło się The Rolling Stones). The Fabulous Rock 'n' Roll Songbook (7 miejsce w listopadzie 2013) to jego 13 w karierze złoty album (o ironio, jeden z nich nosi tytuł The Platinum Collection), 14 innych pokryło się tylko srebrem (jeden z nich nawet nazywał się Silver :) Największy nakład uzyskała poczwórnie platynowa Private Collection: 1979–1988 (2 tygodnie na prowadzeniu jesienią 1988). Dużym sukcesem było również podwójnie platynowe From a Distance - The Event (3 pozycja w 1990). Platyną pokryły się w kolejności chronologicznej: 40 Golden Greats (numer jeden jesienią 1977), Love Songs (5 tygodni na szczycie latem 1981, 43 tyg. w top 75), Wired for Sound (4 w 1981), Always Guaranteed (5 w 1987), Stronger (7 w 1989), Together (10 w 1991), The Hit List (3 w 1994), The Whole Story - His Greatest Hits (6 w 2000) i Cliff at Christmas (9 w 2003). Na erę certyfikatów nie "załapały się" trzy płytowe numery jeden: 21 Today (1961) oraz ścieżki dźwiękowe do The Young Ones i Summer Holiday (1961 i 1963).

Największy singlowy sukces weterana przydarzył mu się już pod koniec kariery, kiedy odebrał platynowy singiel za The Millennium Prayer, który spędził 3 tyg. na prowadzeniu brytyjskich notowań pod koniec 1999. Wcześniej cztery razy cieszył się ze złotego singla: za Mistletoe and Wine (miesiąc na szczycie w grudniu 1988), Living Doll z komikami z The Young Ones (trzy tygodnie prowadzenia wiosną 1986), Daddy's Home (2 w 1981) i We Don't Talk Anymore (miesiąc "królowania" latem 1979). Wśród jego 9 srebrnych singli znalazły się: inny świąteczny numer jeden: Saviour's Day z 1990 oraz duet z Sarah Brightman All I Ask of You (3 w 1986). W czasach "przedcertyfikatowych" wokalista ulokował 9 piosenek na najwyższej pozycji UK Charts, w tym oryginalną wersję Living Doll (1963) i eurowizyjny przebój Congratulations (1968). O najpopularniejszych DVD Richarda pisałem w odcinku 18.

Tak się złożyło, że tego samego dnia nagrody BPI otrzymały dwa zespoły - bohaterowie mojego wpisu pt. Po prostu rzekłbyś kicz. Dzięki temu każdy dotychczasowy album 30 Seconds to Mars ma brytyjski certyfikat: Love Lust Faith + Dreams (5 pozycja latem 2013) i nienotowany na Wyspach eponimiczny debiut z 2002 - srebrny, A Beautiful Lie (38 w 2007) - złoty, a This Is War (15 w 2009, niezły staż - 34 tygodnie w top 75) - platynowy. Ekipa Jareda Leto zgarnęła również srebrny singiel za podniosłe Kings and Queens (28 lokata na przełomie 2009 i 2010).

archiwum:

Jake Bugg wyśrubował wynik swojego eponimicznego debiutu (szczyt listy jesienią 2012, na razie 81 tygodni w top 75) do godnej uwagi podwójnej platyny. Przypomnę, że drugi album tego wykonawcy Shangri-La na razie cieszy się złotym statusem. Taki sam wynik, tyle że jeszcze bardziej imponujący, bo w kategorii singli osiągnął PSY ze swoim wszędobylskim Gangnam Style (numer 1 jesienią 2012, na chwilę obecną brakuje mu tygodnia do pełnego roku w top 75). Cokolwiek sądzić o rapowych zdolnościach Koreańczyka lub ich braku stanowi on już dość pokaźny (nie tylko z racji wymiarów) przypis do historii show-businessu, ponieważ 4 VII w ramach rozliczania streamingu srebrny status uzyskał także Gentleman (10 pozycja wiosną 2013)...

Kolejny przyczynek do dziejów kryzysu na rynku płytowym. 27 XII srebrem pokrył się debiutancki imienny album tanecznego producenta Nicka Douwmy, czyli Sub Focusa (51 miejsce w 2009). Wydany w październiku Torus znalazł się na 11 pozycji listy, a mimo, że znalazły się na nim dwa single z brytyjskiej pierwszej dziesiątki certyfikatu nie otrzymał do tej pory... One zresztą również.

W porównaniu z opisaną w odcinku 17 oszałamiającą albumową karierą Elvisa Presleya, jego ślad w historii singlowych certyfikatów BPI jest niewielki. Król rock'n'rolla jeszcze za życia otrzymał srebrny singiel za utwór My Boy (5 lokata w 1974), po jego śmierci złotem pokryło się Way Down (5 tygodni na prowadzeniu latem i jesienią 1977), a srebrem My Way (9 w 1977) oraz It's Only Love (3 w 1980). Jedyną singlową platyną Presleya pozostaje więc remiks A Little Less Conversation w wykonaniu JXL (miesiąc na szczycie w 2002). W erze cyfrowej pierwszym srebrnym singlem stało 27 XII Suspicious Minds (2 lokata w 1969, powrót na 15 w 2001 i 11 w 2007). Statystyk tych nie zmieniła na razie nawet akcja reedycji wszystkich 17 numerów jeden legendy w 2005.

Mój zacny kolega Muzyko(b)loger ukuł termin "syndrom Pink", oznaczający problemy z rozróżnieniem singli wokalistek, które praktycznie w ogóle nie przerywają promocji swoich wytworów. Jeżeli brytyjską karierę Alecii Moore dopadła taka przypadłość, to tylko w niewielkim stopniu. Bardziej przeszkadzała w niej rozpiętość stylistyczna, ponieważ poza śpiewanym w kwartecie Lady Marmalade żaden z jej singli z wczesnego okresu R&B mimo miejsc w pierwszej dziesiątce nie doczekał się certyfikatu, aczkolwiek to bardziej kwestia niższych nakładów w sprzedaży fizycznej niż cyfrowej. Dzięki temu promujące ostatnie wydawnictwo Amerykanki Blow Me (One Last Kiss) i Try (odpowiednio 3 i 8 lokata na liście) uzyskały bez problemu srebrny status, zaś duet z Natem Ruessem z fun. Just Give Me a Reason (2 miejsce na początku 2013, 33 tygodnie w top 75) nawet platynowy. Tylko So What (3 tygodnie na prowadzeniu jesienią 2008) udało się osiągnąć ten pułap i to po wprowadzeniu streamingowego handicapu. Złoty status uzyskało właśnie 27 XII Raise Your Glass (13 pozycja w 2010, czyli znowu kłania się "digitalna łatwizna"), srebrny - Get the Party Started (2 miejsce na początku 2002), Just Like a Pill (szczyt jesienią), Who Knew (5 w 2006), Sober (9 w 2009), Please Don't Leave Me (12 lokata dwa miesiące później) i F**kin' Perfect (10 w 2011). Z polskiego punktu widzenia nieco dziwi brak na tej liście U & Ur Hand (10 w 2006), zaś Heartbreak Down, które chyba zrodziło syndrom Pink, w ogóle nie było promowane w Zjednoczonym Królestwie.

Największym płytowym sukcesem "Różowej" na Wyspach pozostaje 6-krotnie platynowe M!ssundaztood (od lutego 2002 73 tyg. w top 75, maksymalna pozycja 2), za którym plasują się poczwórnie platynowe I'm Not Dead (3 lokata wiosną 2006, 90 tygodni w top 75) i Funhouse (szczyt jesienią 2008, 87 tygodni w top 75), a jeszcze dalej - podwójnie platynowe Greatest Hits-So Far (5 pozycja w 2010, 86 tygodni w top 75) i ostatnie The Truth About Love (2 jesienią 2012, 70 tygodni w  top 75...so far ;) oraz platynowe Try This (3 w 2003) i Can't Take Me Home (13 w 2000, 41 tyg. w top 75). Złoty status uzyskał zestaw czterech płyt wokalistki (7 w 2009) oraz jego wersja z dwoma pierwszymi krążkami. Pink ma także w dorobku dwa platynowe i jedno złote wideo ze swoich dotychczasowych tras koncertowych.

W ramach nostalgii za brzmieniami z początku wieku Sisqo odebrał złoty singiel za swój przebój Thong Song (3 miejsce wiosną 2000). Wcześniej były wokalista Dru Hill zaliczył dwie złote płyty: Unleash the Dragon (15 pozycja w 2000, 36 tygodni w top 75) i Return the Dragon (22 w 2001). Co ciekawe, mimo że 3 razy udało mu się dotrzeć do brytyjskiego top 10, nie przypadło to w udziale jego jedynemu amerykańskiemu numerowi jeden - balladzie Incomplete. Jeżeli mowa o wykonawcach sprzed dziesięciu i więcej lat, jeszcze bardziej zaskoczył mnie srebrny singiel dla Darrena Hayesa za jeden z największych przebojów w historii Poplisty RMF - Insatiable (8 lokata wiosną 2002). Album Spin, z którego pochodzi ta kompozycja, na fali odziedziczonej po występach w Savage Garden popularności Australijczyka pokrył się platyną (2 miejsce również wiosną 2002).

rozmaitości:

- sześciokrotnie platynowe wideo dla One Direction za This Is Us (potrojony nakład w ciągu tygodnia!)

- platynowe wideo dla Beyoncé za Life Is But A Dream (komentarz w odc. 18), to pierwszy taki sukces wokalistki, która wcześniej uzbierała trzy złote DVD: The Beyoncé Experience Live (2007), Live at Wembley (2008) i I Am... World Tour (2010).

- ciąg dalszy reunionowych szaleństw: platynowe wideo dla The Stone Roses za dokumentujący karierę klasyków nurtu madchester film Made of Stone wydany w listopadzie 2013; taki status osiągnęło jeszcze eponimiczne DVD z 2004 (koncert z Blackpool i występy TV promujące debiutancki album), a złoty - The Complete z 1995

- złote wideo dla Andre Rieu i przyjaciół za Live in Maastricht z października 2013

- złota płyta dla składanki Classical Voices z listopada 2013 (komentarz w odc. 18)

- złota płyta dla składanki The X Factor z listopada 2013 (jw.)

- srebrna płyta dla składanki Clubland 24 z listopada 2013 (gł. taneczne remiksy popowych przebojów, nr 1 tracklisty - You Make Me Aviciiego)

- srebrna płyta dla składanki A Family Christmas z października 2013 (?) (Google podpowiada jedynie standardy w wykonaniu The Piano Guys)

- srebrna płyta dla składanki Decade 2000-2009 z listopada 2013 podsumowującej ten okres historii wytwórni Ministry of Sound (Modjo, David Guetta, Calvin Harris, Eric Prydz...)

Jeżeli po takiej dawce pisaniny komuś będzie chciało się czytać kolejny odcinek :), czeka go urozmaicona dawka informacji. Spotka na swojej drodze m.in. kilku indie-faworytów różnych pokoleń, sławnego łysego balladzistę, pierwszą kultową brytyjską wokalistkę oraz pewną divę znaną z zamiłowania do prywatności.

Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #19 (20.12. 2013)

aktualności

Chyba największym albumowym wydarzeniem grudnia była niespodziewana premiera nowego, imiennego krążka Beyoncé, który już bezpośrednio po premierze uzyskał złoty status. Dobrą passę przedłużył zdobywający powoli status klasyka brytyjskiego easy listening Gary Barlow, który 20 XII cieszył się z platyny za płytę Since I Saw You Last oraz srebra za swój niedawny numer 2 - singiel Let Me Go. Wliczając duet z Robbiem Williamsem Shame to czwarta taka solowa nagroda dla głównego autora przebojów Take That - po Love Won't Wait (nr 1 wiosną 1997) oraz nagranym z The Commonwealth Band i Military Wives Sing (taka sama lokata latem 2012). Najlepiej sprzedającym się (jedynym złotym) singlem piosenkarza pozostaje jego solowy debiut i pierwszy utwór ze szczytu listy w nowym wcieleniu Forever Love z lata 1996.

Na srebrze na razie poprzestały obdarzone mocnymi głosami Leona Lewis (świąteczny zestaw Christmas with Love) i Rebecca Ferguson (Freedom). Dużą popularnością nadal cieszył się także reaktywowany po 2 latach gwiazdorski duet Eminema i Rihanny (złoto za singiel The Monster). Po raz drugi na liście nagród dla pojedynczych utworów pojawili się Bastille, tym razem z Of The Night - promującym zatytułowaną All This Bad Blood reedycję debiutu mash-upem przebojów...euro-dance z rytmem w tytule. 

Dla wielu najbardziej oczekiwanych wydawnictw jesieni 2013 20 XII pozostaje końcem przygody z nagrodami BPI. Tak stało się z retro-soulowym debiutem Johna Newmana Tribute (lider listy w październiku), drugą płytą kującego żelazo póki gorące Jake'a Bugga Shangri-La (3 miejsce na koniec listopada) oraz pierwszą składanką indie-stadionowych przebojów The Killers Direct Hits (6 pozycja w listopadzie). Podobnie jak one, na razie tylko złotym statusem legitymizuje się Bangerz Miley Cyrus (numer 1 jeszcze w październiku). Może się wydawać, że w świetle medialnego szumu to niewiele, jednak do tej pory album pt. nomen-omen Breakout (10 miejsce jesienią 2008) dobił do platyny, a Bangerz remisuje z The Time of Our Lives (17 w 2009) i wygrywa z pierwszym podejściem wokalistki do "niegrzeczności" - srebrnym Can't Be Tamed (8 w 2010). Na liście sprzedaży albumów figurowało również wydawnictwo Best of Both Worlds Tour Concert (29 pozycja w 2008), jednak BPI zaklasyfikowało je jako wideo - i to podwójnie platynowe.

Na długiej liście krążków szczycących się od 20 XII mianem złotych można znaleźć wiele produkcji wykonawców celujących głównie w gusta odbiorców w średnim wieku i starszych. Można wśród nich znaleźć BZ 20 najbardziej doświadczonych w tym gronie Boyzone (6 miejsce w grudniu). W latach 90. zanotował on cztery płyty z rzędu na 1 miejscu listy sprzedaży: w 1995 - Said And Done (potrójna platyna, 58 tygodni w top 75), w 1996 - A Different Beat (taki sam wynik), przez 3 tygodnie w 1998 - Where We Belong (5x platyna, 55 tyg. w top 75), zaś aż przez 9 tygodni w 1999 - By Request (aż 6-krotna platyna, 57 tyg. w top 75). Po przerwie w występach tak różowo już nie była, choć być może biorąc pod uwagę ogólny kryzys na rynku należałoby też docenić platynowe wyniki Back Again... No Matter What (4 lokata jesienią 2008, 40 tyg. w top 75) i Brother (1 miejsce przez 3 tygodnie wiosną 2010). Poniżej tego poziomu na razie poza BZ 20 zeszły jeszcze dwie składanki (jedna złota i jedna srebrna).

Irlandczycy odnosili porównywalne sukcesy na rynku singli. Aż dwie ich małe płytki pokryły się platyną: No Matter What z musicalu Whistle Down the Wind (3 tygodnie na szczycie latem 1998) oraz przeróbka Father and Son Cata Stevensa (2 pozycja jesienią 1995). Pięć kolejnych szczyci się złotym statusem: debiutanckie Love Me For a Reason (2 w 1994), Words (lider jesienią 1996), Baby, Can I Hold You (2 w 1997), I Love The Way You Love Me (2 w 1998) i When The Going Gets Tough (2 tyg. na prowadzeniu wiosną 1999). Na srebrnym poziomie zatrzymało się dalszych osiem: ich pozostałe numery jeden - A Different Beat (zima 1996), All That I Need (wiosna 1998) i You Needed Me (wiosna 1999), promujący film o przygodach Jasia Fasoli Picture of You (wicelider notowań latem 1997), wreszcie Key to My Life (3 w 1995), Coming Home Now (4 w 1996), Isn't It a Wonder (2 w 1997) i Everyday I Love You (3 w 1999). Ogółem na przestrzeni pięciu lat Ronan Keating z kolegami uzbierali 16 utworów z rzędu w brytyjskiej top 5, a w 2008 ta przerwana później passa przedłużyła się o kolejny! Dodam jeszcze, że ich najpopularniejszym DVD jest potrójnie platynowe Live at Wembley z 1996, ale podwójnie platynowych też mają aż cztery (w tym dwie z trasy towarzyszącej albumowi By Request).

Swoją pozycję na rynku obronił, jak ich nazywam, "retro boysband" The Overtones. Saturday Night At The Movies (5 miejsce w listopadzie) stała się bowiem złotą płytą, podobnie jak Higher (6 w 2012). Obydwie jednak mocno ustępują także jeśli chodzi o staż na liście Good Ol' Fashioned Love (4 w 2010, 45 tyg. w top 75). W przypadku najbardziej znanego z roli w londyńskiej musicalowej wersji Nędzników tenora Alfiego Boe również mamy do czynienia z niewielką tendencją spadkową. Po platynowych Bring Him Home (9 lokata na początku 2011, 43 tyg. w top 75) i Alfie (6 w 2011) nadeszły dwie złote płyty: Storyteller (6 w 2012) i Trust (8 w listopadzie 2013).

archiwum:

Zawsze cieszy mnie poszerzenie listy albumów, które zdobyły w Wlk. Brytanii miano poczwórnie platynowych, czyli bez dodatkowego szperania można założyć, że znalazły one w tym kraju ponad milion nabywców. 20 XII dostąpił tego zaszczytu album o tyle niespodziewany, że nigdy nie znalazł się na szczycie tamtejszych notowań, mimo że wydała go ciesząca się popularnością przez wiele lat grupa, a do emisji doszło w niesprzyjającej rekordom sprzedaży longplayów ostatniej dekadzie. Mowa o promowanym wzruszającą balladą You're My Star Decade in the Sun: Best of Stereophonics (2 miejsce jesienią 2008, 89 tygodni w top 75).

Czasami nawet zespołom, którym nie zabiegają szczególnie o względy "przypadkowego słuchacza" udaje się osiągnąć uznanie dla przynajmniej jednego pojedynczego utworu. W wypadku grupy Elbow padło na najlepszą piosenkę 2008 według jury Ivor Novello Awards - One Day Like This, która aż czterokrotnie wracała na UK Charts, także w tym roku, i ostatecznie uzyskała aż platynowy status. Największy sukces (4 miejsce) uzyskała latem 2012 po wykorzystaniu w ceremonii zamknięcia letnich igrzysk olimpijskich w Londynie, ale jej popularność wzrosła już po uhonorowaniu Elbow statuetką BRIT Awards 2009 w kategorii "najlepszy zespół".

Bardziej ukierunkowany na balans między sprzedażą singli i płyt (bo też mniej rockowy) jest kolejny bohater tego wpisu - trio The Script. Jak na razie udaje im się to, chociaż nie da się ukryć, że kosztem artystycznej konsekwencji... Dużym przebojem z eponimicznego debiutu (100 tygodni w top 75 od sierpnia 2008, z czego 3 tyg. na "tronie", poczwórna platyna) było platynowe The Man Who Can't Be Moved (2 lokata, mniejszym - złote Breakeven (maksymalna pozycja - 21, ale dzięki dwóm powrotom ponad pół roku w top 75), z Science & Faith (61 tyg. w top 75 od września 2010, 2 tyg. na szczycie, podwójna platyna) najbardziej podobało się złote For the First Time (Times Are Hard( (4 pozycja) i to ono uzyskało ten status 20 XII, a z platynowego Number 3 (2 miejsce we wrześniu 2012, frustrujące z punktu widzenia statystyka 50 tygodni w top 75) - również platynowe Hall of Fame z rapem Will.I.Ama (2 tygodnie na prowadzeniu, 46 tygodni w top 75, w tym jeden w ub. miesiącu!; te znajomości wokalisty z The Voice...)

Barbra Streisand to nie tylko przebój Boney M. Duck Sauce :) To też amerykańska aktorka, reżyser i piosenkarka, która dokonała w swojej karierze tak wiele, że zasłużyła nawet, żeby widnieć w tle konta Jessie Ware na Twitterze :) Gwiazda musicalu zaliczyła do tej pory aż 6 platynowych płyt w Wlk. Brytanii (także 11 złotych i 4 srebrne). Ostatni to The Platinum Collection (8 miejsce w 2010), najlepiej sprzedający się - podwójnie platynowy The Essential (1 wiosną 2002), pozostałe w porządku chronologicznym: firmowana razem z Krisem Kristoffersonem ścieżka dźwiękowa do Narodzin gwiazdy (2 tygodnie na szczycie wiosną 1977, 54 tyg. w top 75), Barbra Streisand's Greatest Hits Volume 2 (cały miesiąc na prowadzeniu wiosną 1979), Guilty (2 razy na 1 jesienią 1980, 82 tyg. w top 75), Love Songs (od stycznia 1982 aż 9 razy na szczycie, 129 tyg. w top 75) i Guilty Too (3 w 2005). Z jej chart-topperów na razie na złocie poprzestał jedynie Love Is The Answer z 2009, co nie dziwi przy tylko 7 tygodniach w top 75.

Spośród scertyfikowanych singli artystki dwa to opublikowane na ich albumach duety z innymi wokalistkami (Donną Summer i Celine Dion). Poza tym srebrny status uzyskał Love Theme From "A Star Is Born", czyli Evergreen (3 w 1977) i Woman In Love (3 tygodnie na szczycie w 1980). Co ciekawe, aby zaliczyć passę 4 singli z rzędu w brytyjskim top 5 Streisand potrzebowała aż 4 lat (1977-1980)! Jej najlepiej sprzedające się na Wyspach wideo to podwójnie platynowe The Concert z 2004 (jak mi się wydaje reedycja występu w MGM Grand nagranego w 1994).

Przez zamieszanie z luką w przeglądarce przedwcześnie opisałem certyfikatową karierę The Who w odc. 15. W tym miejscu dodam więc tylko, że zespół, który właśnie zapowiedział pożegnalną trasę koncertową dorzucił jeszcze do kolekcji złota płytę za nienotowaną na UK Charts (dumpingowa cena?) Pinball Wizard: The Collection z maja 2012. Najwyraźniej z tej samej serii pochodzi srebrna od 20 XII płyta kultowego na Wyspach post-punkowego tria odnowicieli subkultury modsów The Jam That's Entertainment: The Collection z sierpnia 2012. Dla kapeli, która ujawniła światu kompozytorski talent Paula Wellera (znany także z nagrań solo i duetu The Style Council) to 15 album z certyfikatem BPI. Dziewięć z nich ma złoty status, trzy - srebrny, platynowy uzyskały: pierwszy w dorobku nie istniejącej już wtedy grupy zestaw przebojów Snap (2 lokata w 1983), The Beat Surrender (składanka z 1993, nie notowana na liście) i The Very Best Of (2 w 1997). Jedynym płytowym chart topperem The Jam był "złoty" The Gift z wiosny 1982.

Formacja odnosiła także rzadkie jak na rockowy skład sukcesy na rynku singli. Dwa jej numery 1: Going Underground z wiosny 1980 i A Town Called Malice z zimy 1982 pokryły się złotem, sześć innych małych płytek - srebrem. Spośród nich Start z lata 1980 i pożegnalny Beat Surrender z zimy 1982 również dotarły na szczyt popularności w Zjednoczonym Królestwie. Kultowy status mają też przede wszystkim The Eton Rifles (3 jesienią 1979), na które odpowiedzią są Guns of Brixton The Clash. Pozostałe to: Strange Town (15 w 1979, wzrost sprzedaży pod wpływem rozwiązania grupy), Funeral Pyre (4 w 1981) i mocno pobrzmiewająca Wojciechem Gąssowskim :) The Bitterest Pill (I Ever Had to Swallow) (2 jesienią 1982), której minięcie się ze szczytem ponoć skłoniło Wellera do wybrania innej drogi kariery.

Czasem zdarza się, że na liście nagród BPI pojawi się wykonawca, którego nie znam mimo, że tworzył muzykę ukierunkowaną na podbicie masowej widowni. Najczęściej dotyczy to lat 90., kiedy jeszcze nie interesowałem się brytyjską listą przebojów. W ich końcówce działał m.in. inspirowany r&b girlsband Honeyz, któremu mimo przymiarek nie udało się nawet nagrać dwóch albumów, jednak jest na tyle ciepło wspominany, że załapał się do popularnego programu Big Reunion. A także uzyskać złotą płytę za Wonder No. 8 (33 miejsce na koniec 1998, aczkolwiek dzięki konsekwentnej promocji uzbierał 22 tygodnie w top 75), srebrny singiel za End of the Line (5 miejsce w tym samym roku), wreszcie złoty za balladę Finally Found (4 pozycja wiosną 1998). Ogółem dziewczyny umieściły cztery single w rodzimym top 10.

Jakiś związek z czasem prezentów dla babć mogła mieć złota płyta dla dość popularnego w latach 70. urodzonego w obecnej Kenii wykonawcy tradycyjnego popu i folku Rogera Whittakera za The Very Best Of. Archiwum BPI informuje, że składanka została wydana w 1996 r. - być może to reedycja zestawu o tym samym tytule z 1975 r., który był jego największym sukcesem w kraju przodków (5 miejsce na liście, 42 tyg. w top 75, złoty status w oryginalnej formie), a odnosił je także m.in. w Niemczech, śpiewając fonetycznie :) Osiągnął go na fali popularności złotego singla The Last Farewell, który otarł się o szczyt UK Charts i zdobył pewien rozgłos w USA (1 miejsce na liście Adult Contemporary). Ogółem piosenkarz ma na koncie siedem złotych płyt i cztery srebrne.

Światowa kariera uprawiającej classical crossover Nowozelandki Hayley Westenra w ostatnich latach mocno zwolniła, a w najlepszym okresie również nie przekroczyła poziomu złotej płyty (Pure - 7 lokata w 2003, Odyssey - 10 w 2005). Treasure (9 w 2007) była już tylko srebrną, podobnie jak nagrodzona 20 XII River Of Dreams: The Very Best Of (24 w 2008). A propos wokalistek i srebrnych płyt, po raz pierwszy na liście nagrodzonych przez BPI pojawiła się wykonująca folk Kate Rusby. Patrząc na "gołe" liczby Awkward Annie (32 miejsce w 2007) zwojowała mniej niż 20 (22 w 2012), więc być może jeszcze kiedyś będzie okazja napisać o tej pani (przy obecnych trendach sprzedaży pewnie za jakieś 5 lat...)

rozmaitości:

One Direction idą jak burza na wszystkich frontach, także wideo. 20 XII złoty status uzyskał poświęcony im film dokumentalny Going Our Way, po raz pierwszy pojawił się także - z podwójnie platynową adnotacją - obraz pt. This Is Us, o którym będzie okazja wspomnieć jeszcze przynajmniej cztery razy!

- złote wideo dla Robbiego Williamsa za One Night At The Palladium - zapis koncertu w swingowej konwencji z 8 listopada 2013. To już dziesiąte scertyfikowane wideo byłego członka Take That. Najlepiej sprzedało się wspominane w odc. 17 Live at the Albert z czasów promocji albumu Swing When You're Winning (7x platyna) i What We Did Last Summer – Robbie Williams: Live at Knebworth z 2003 (6x platyna, trasa Weekends of Mass Distraction Tour). Nieznacznie ustępują im: potrójnie platynowa kompilacja And Through It All: Robbie Williams Live 1997-2006 oraz podwójnie platynowa nieocenzurowana wersja teledysku do Rock DJ z 2002 :)

- złote wideo dla The Rolling Stones za Gimme Shelter - filmową dokumentację tournee po USA w 1969, które zakończyło się tragedią na koncercie w Altamont (adnotacja o złotym wideo znajduje się również pod datą 22 lipca - być może chodzi o inny nośnik)

- złote wideo dla Jeffa Wayne'a z zespołem za The War of the Worlds – The New Generation z listopada 2013. Koncertowa wersja oryginalnej ścieżki z 2007 pokryła się w Wielkiej Brytanii trzy razy platyną. Dźwiękowa adaptacja Wojny światów Herberta George'a Wellsa prawdziwie unieśmiertelniła tego kompozytora. Jej pierwotna redakcja z 1978 r. to album o jedenastym najdłuższym stażu w historii brytyjskiej top 75 (max 5 miejsce, 235 tygodni), co przełożyło się na 5-krotnie platynowy status. Podobnie jak w przypadku innego konceptualnego dzieła z lat 70., Tubular Bells Mike'a Oldfielda, pojawiły się sequele. Złoty status uzyskały reedycja Highlights from The War of the Worlds z 2007 i The War of the Worlds – The New Generation (13 pozycja na koniec 2012).

silne uczucie deja vu - wygląda na to, że składanki, przynajmniej w okresie świątecznym, mają sztywno określony kalendarz wydawniczy i pułap sprzedawalności

- potrójnie platynowa płyta dla już kilkakrotnie wspominanej składanki Now That's What I Call Music! 86 z listopada 2013 

- złota płyta dla składanki 100 Hits - R&B z października 2008 (amerykańskie i brytyjskie hity lat 90. i "zerowych", zmieściły się m.in. Sugababes)

- złota płyta dla składanki Now That's What I Call Disney Princess z października 2013 (komentarz w odc. 17)

- złota płyta dla składanki Now That's What I Call Movies z listopada 2013

- złota płyta dla składanki The Annual 2014 z listopada 2013 (komentarz w odc. 17)

- złota płyta dla składanki The Pete Tong Collection z listopada 2013 (komentarz oczywiście w odc. 17:)

- srebrna płyta dla składanki Disney Princess: The Ultimate Song Collection z 2004 (promowana utworem If You Can Dream najmłodszej wokalistki w historii notowanej na listach country Billboardu Ashley Gearing)

- srebrna płyta dla składanki Dermot O'Leary Presents The Saturday Sessions 2013 z lutego 2013 (nagrania na żywo na potrzeby BBC Radio 2, w tym covery, np. A Case of You Joni Mitchell w wykonaniu Jamesa Blake'a)

- srebrna płyta dla składanki Greatest Ever! Christmas Songs: The Definitive Collection z października 2012; najciekawsze na tej płycie jest, że All I Want For Christmas śpiewa Samantha Mumba

W następnym odcinku kolejny maraton, znowu pożegnanie z wieloma bohaterami 2013, z niektórymi niestety jedyny kontakt na dłuższy czas, a z bardziej historycznych wzmianek - single Króla Rock & Rolla i kompletnie dla mnie niespodziewany australijski akcent.