Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #62 (17. 10. 2014)

aktualności

Był to dzień dużego sukcesu kilku singli.

Podwójną platyną pokryło się All of Me Johna Legenda (maksymalna pozycja 2, od lutego do dziś ballada spędziła dokładnie rok w brytyjskim Top 75), a platyną wiosenny numer 1: Summer Calvina Harrisa i letni - Rude Magic! Szybko złoty status uzyskał pierwszy przebój z nowej płyty Taylor Swift: Shake It Off oraz płyta gwiazdorskich duetów Barbry Streisand Partners. Złoto wydawało się też czymś naturalnym w przypadku francusko-izraelsko-niemieckiego hitu Lilly Wood & The Prick Prayer in C (Robin Schulz remix) - nie spodziewałem się ponad 3 miesięcy czekania na platynę. Srebrne single z tego tygodnia to m.in. kolaboracja na szczycie: Bang Bang Jessie J, Ariany Grande i Nicki Minaj, kolejny klubowy przebój, tym razem niemiecko-australijski: My Head Is a Jungle Wankelmuta i Emmy Louise (5 pozycja latem 2014), Superheroes The Script (3 lokata na progu jesieni, piąty singiel Irlandczyków z nagrodą BPI), XO Beyoncé (22 na początku 2014 - trzynasty singiel Bey z brytyjskim certyfikatem plus jeden featuring). Ledwo skończyła się wyśmienita passa Budapest, od srebra do wielkich sukcesów wystartował kolejny singiel George'a Ezry - Blame It on Me.

17 X czwarty (choć chronologicznie trzeci) singiel The Vamps stał się srebrnym. Last Night (2 pozycja wiosną 2014) dołączył do Can We Dance (2 jesienią 2013), Wild Heart (3 zimą 2014) i Somebody to You (4 latem). Ciekawe, jak długo będzie musiał czekać późniejszy cover Simon & Garfunkel...

zaszłości

Koncerty w Hammersmith Apollo odpowiadają za powrót Greatest Hits The Cure (33 w 2001) do UK Top 75, dzięki czemu ta składanka jako podwójna platyna stała się najlepiej sprzedającym się dziełem sławnej gotyckiej grupy (wersja wideo wcześniej pokryła się złotem). Co ciekawe, ich druga platyna - Boys Don't Cry z 1980 przebywała jedynie krótko w notowaniach 3 lata później, a zwyżkę sprzedaży zanotowała dopiero w 1991. Ich jedyny płytowy numer jeden - Wish (wiosna 1992), Disintegration (3 wiosną 1989), czy Standing on a Beach - The Singles (4 wiosną 1986) pokryły się tylko złotem. Zespół Roberta Smitha odebrał siedem certyfikatów w tym kolorze oraz pięć srebrnych, m.in. za ostatnie autorskie dzieło - The Cure (8 w 2004). Kapela cztery razy gościła w singlowym Top 10, najwyżej z Lullaby (5 wiosną 1989), nieco niżej dotarło kultowe Friday, I'm in Love (6 w 1992).

Nawet kłopoty z prawem nie przeszkodziły Chrisowi Brownowi w osiągnięciu wielu sukcesów, także na Wyspach. Największym singlowym jest na razie platyna za Beautiful People ze znanym w Polce skądinąd Bennym Benassim (4 pozycja wiosną 2011). Złoty status zdobyły: Yeah 3x (6 w 2011), Don't Wake Me Up (2 latem 2012) i całkiem niedawno Loyal z Lil' Waynem i Tygą (10 w 2014). Srebrnym na razie zadowalają się: With You (8 w 2008), Forever (4 wczesnym latem 2008), Next to You z Justinem Bieberem (14 w 2011), Turn Up the Music (jedyny solowy numer jeden wiosną 2012) i ostatni nabytek do kolekcji - solowy debiut Run It! z Juelzem Santaną (2 zimą 2006). Do tego trzeba dodać dwa złote i jeden srebrny featuring. Pewnie niedługo będzie okazja fetować certyfikat dla kolejnego singlowego numeru 10 - New Flame.

Pisząc o Ericu Claptonie, wspominałem, że Brytyjczycy, podobnie jak inne nacje, lubili Laylę, jednak prawie cały splendor spadł na oryginalną wersję Derek & Dominos (7 w 1972 i 4 wiosną 1982), w której "Slowhand" próbował odnaleźć się po rozpadzie Blind Faith. Właśnie 17 X zyskała ona srebrny status (solowe akustyczne wykonanie dotarło w 1992 tylko do 45). Wraz ze zbliżaniem się nowej płyty, wzrosło zainteresowanie twórczością Foo Fighters, co na razie przełożyło się na srebrny singiel dla Everlong (18 w 1997), co było trzecim takim wyróżnieniem dla ekipu Dave'a Grohla. Trwa dość niespodziewany maraton singlowych "sreber" Kanye'go Westa. Tym razem padło na Clique (22 w 2012), kolejny owoc współpracy z Jayem Z (i Big Seanem).

rozmaitości:
- srebrna płyta dla składanki Kisstory 2014: The Best Old Skool z lipca (nostalgia 2000)

suplement
Zgodnie z obietnicą, przedstawiam podsumowania certyfikatów pozostałych wykonawców, którzy pojawili się w pierwszym i drugim notowaniu Topu Retro RT Listy (obecnie Elektroenergia), a nie zaprezentowałem ich wcześniej przy innych okazjach.

Animotion - w Wlk. Brytanii zespół jednego przeboju: Obsession (5 wiosną 1985, bez certyfikatu)

Bros - jeżeli wierzyć archiwum BPI protoboysband miał przedziwną historię certyfikatów. Debiutancki album Push (2 miejsce wiosną 1988, 54 tyg. w top 75) cztery razy pokrył się platyną, następny - The Time (4 jesienią 1989) - złotem, za to nie udało się zdobyć żadnej nagrody dwóm największym przebojom tria - dość mizoginistycznemu I Owe You Nothing (dwa tygodnie na szczycie wczesnym latem 1988) i When Will I Be Famous? (2 na koniec 1987)! Srebrem pokryły się zaś ich trzy inne single: Drop The Boy (2 wiosną 1988), Cat Among the Pigeons/Silent Night (2 przed świętami 1988) i Too Much (2 latem 1989). Pomyłka w rodzaju pominięcia Especially for You? 

The Cars - Podobnie jak w Polsce, największym sukcesem był złoty singiel Drive (4 miejsce latem 1985, wcześniej 4 jesienią 1984), przebojem była też My Best Friend's Girl (3 jesienią 1978). Albumy sprzedawały się znacznie gorzej niż w USA, jednak trzy stały się złote: The Cars (29 w 1978), Heartbeat City (25 w 1984) i The Cars' Greatest Hits (27 w 1985).

Duran Duran należeli do czołowych ulubieńców młodej brytyjskiej publiczności w pierwszej połowie lat 80., co zaowocowało czterema platynowymi albumami z rzędu: Duran Duran (3 lokata latem 1981, 118 tyg. w top 75), Rio (2 wiosną 1982, 109 tyg. w top 75), Seven and the Ragged Tiger (szczyt na koniec 1983, 47 tyg. w top 75) i nagraną na żywo Areną (6 w 1984), a także potrójnie platynową składanką Greatest (4 jesienią 1998, 50 tyg. w top 75), razem z którą wyemitowano platynowe wideo i również platynową Decade (5 jesienią 1989). Wraz z decymacją oryginalnego składu zainteresowanie nową muzyką zespołu spadło. Zdążył z siebie wykrzesać jeszcze trzy złote płyty: Notorious (16 w 1986), tzw. The Wedding Album (4 zimą 1993) i Astronaut (3 jesienią 2004) oraz dwie srebrne: Big Thing (15 w 1988) i Liberty (8 w 1990). Klasyczne płyty wydały z siebie złoty singiel Is There Something I Should Know? (dwa tygodnie na szczycie wiosną 1983) oraz srebrne: Hungry Like the Wolf (5 wiosną 1982), Save a Prayer (2 latem 1982), Rio (9 w 1982), Union of the Snake (3 jesienią 1983), The Reflex (miesiąc na szczycie wiosną 1984), Wild Boys (2 jesienią 1984) i bondowskie A View to a Kill (2 wiosną 1985). Na certyfikat czeka pięć innych singli z brytyjskiego top 10, z których najwyżej dotarły Girls on Film (5 latem 1981), choć bardziej kibicuję Ordinary World i - choć to niezbyt realne - New Moon on Monday.

Icehouse - pięć singli i jeden album w Top 75, największy sukces: Hey Little Girl (17 w 1983)

The Human League - Platynowy singiel Don't You Want Me (5 tygodni na prowadzeniu na przełomie 1981 i 1982) stał się prawdziwym symbolem nurtu New Romantic. Wcześniej srebrem pokryły się Love Action (I Believe in Love) (3 pozycja latem 1981) i Open Your Heart (6 w 1981), później - Mirror Man (2 jesienią 1982) i (Keep Feeling) Fascination (2 wiosną 1983). Certyfikatu nie otrzymały trzy inne single z pierwszej dziesiątki, w tym amerykański numer 1 Human (8 w 1986). Z płyt oczywiście najlepiej sprzedało się podwójnie platynowe Dare (miesiąc na prowadzeniu jesienią 1981, 72 tyg. w top 75) oraz Greatest Hits (3 jesienią 1988), a także platynowe Love and Dancing sygnowane przez The League Unlimited Orchestra (3 latem 1982, 52 tyg. w top 75). Travelogue (16 w 1980, 42 tyg. w top 75), Reproduction (34 w 1981), Hysteria (3 wiosną 1984), Crash (7 w 1986) i Octopus (6 w 1995) pokryły się złotem, a co najmniej jeden Best Of wydany w tym stuleciu (The Very Best Of, który dotarł do 24 miejsca w 2003?) - srebrem (wyszukiwarka BPI jest w tej kwestii dość niejasna).

New Order - Factory Records w latach 80. nie należało do BPI, dlatego legendarna milionowa sprzedaż singla Blue Monday (9 miejsce w 1983, 3 wiosną 1988 i 17 w 1995 w wersjach zremiksowanych, ogółem 54 tyg. w top 75) została odnotowana w kronikach towarzystwa jedynie jako srebrny singiel na podstawie sprzedaży po 1994 r. Wcześniej następcy Joy Division zgarnęli złoty singiel za nagrane z piłkarskimi reprezentantami Anglii World in Motion (dwa tygodnie na szczycie na początku lata 1990). Mieli jeszcze cztery single w pierwszej dziesiątce, w tym True Faith w 1987 i Regret w 1993 na czwartym miejscu. Z albumów platynowy, a chyba nawet podwójnie platynowy, ponieważ omyłkowo osobno uwzględniono wersję cyfrową, status uzyskało (the best of) NewOrder (4 w 1994), bezwzględnie platynowy: Substance (3 latem 1987), złoty: Technique (szczyt zimą 1989), Republic (numer jeden wiosną 1993), Get Ready (6 w 2001) i Singles (14 w 2005), a srebrny: BBC Radio 1 Live in Concert (33 w 1992) i Waiting for the Sirens' Call (5 wiosną 2005).

Soul Sister - bez sukcesów

Donna Summer - Jakkolwiek to dziwnie zabrzmi, wydaje się, że gwiazda disco była w Wlk. Brytanii artystką dość niszową, ponieważ jej albumy stosunkowo długo gościły na listach przebojów, ale nie osiągały na niej wysokich pozycji. Jej zdecydowanie największym przebojem na tym rynku był złot singiel I Feel Love (miesiąc na prowadzeniu latem 1977, powrót na 8 w 1995), ten sam status uzyskało też Love's Unkind (3 miejsce zimą 1977). Srebrem pokryły się: Deep Down Inside (Theme From The Deep, 5 latem 1977), MacArthur Park (5 jesienią 1978), Bad Girls (14 w 1979), duet z Barbrą Streisand No More Tears (Enough is Enough) (3 jesienią 1979) i wyprodukowane przez Stock-Aitken-Waterman This Time I Know It's for Real (3 zimą 1989). Tylko trzy single piosenkarki z brytyjskiego Top 10, w tym Love to Love You Baby (4 pozycja w karnawale 1976) nie mają certyfikatu. 11 jej albumów pokryło się złotem, 2 srebrem. Ze złotych płyt najwyżej dotarły I Remember Yesterday (3 lokata latem 1977), Greatest Hits (4 zimą 1978) i The Journey: The Very Best of (6 w 2004), ale jako ostatnio notowane na liście było już pośmiertnie Endless Summer: Donna Summer's Greatest Hits (37 w 1994).

W następnym odcinku: Jeżeli suplementowe spojrzenie na lata 80. wydaje się Wam zbyt brytyjskie, czekają na Was trzy gwiazdy tej dekady z Ameryki Północnej!