aktualności:
Kolejny tydzień i kolejny certyfikat dla George'a Ezry - złota płyta za Wanted on Voyage, które wciąż znajduje się w ścisłej czołówce UK Charts! Nie widać także końca zaszczytów dla Sama Smitha, który tym razem cieszył się z platyny dla singla Stay With Me (numer jeden wiosną) i Eda Sheerana, który odebrał złoty singiel za Drunk (9 w 2012, ale debiut w top 75 w 2011). Inny wykonawca, którego dobra passa w dziedzinie "małych płytek" trwała to duet z Chase & Status, tym razem nagrodzony "srebrem" za całkiem świeże Lost & Not Found z Louisem M^ttrsem (też 9, ale w 2013), które doszło też do pierwszej dziesiątki mojej prywatnej listy. Gwiazdą jednego przeboju z punktu widzenia BPI przestała być Iggy Azalea (srebny singiel za Work - 17 w 2013) oraz grupa 5 Seconds of Summer (Don't Stop latem 2014 pojawiło się na 2 miejscu UK Charts). Srebrnym singlem stał się sympatyczny norweski (!) soulowy przebój duetu Nico & Vinz Am I Wrong oraz w pełni solowy debiut niepokonanej w tym roku Jess Glynne - Right Here (6 lokata latem 2014).
Jak na razie, Paloma Faith przeczyta stereotypowi o krótkotrwałych karierach brytyjskich wokalistek. Jej pierwsze dwie płyty: Do You Want the Truth or Something Beautiful? (9 miejsce w 2009, 93 tyg. w top 75) i Fall to Grace (2 miejsce późną wiosną 2012, 53 tyg. w top 75, także w tym roku) na tyle dobrze łączyły pop z adult contemporary pokryły się podwójną platyną. A Perfect Contradiction (też 2 pozycja i już 40 tyg. w top 75) również nie jest straszny kryzys - szanse, że na jednej platynie się nie skończy, wydają się wysokie.
Aloe Blacc chyba pozostanie w historii głównie jako "głos" Wake Me Up Aviiciego, jednak na tym jego CV się nie kończy. Na fali sukcesu tego przeboju zaliczył jeszcze wiosną tego roku solowy numer The Man, który 22 VIII pokrył się złotem. Wcześniej miał platynowy singiel I Need a Dollar (2 miejsce wiosną 2011), który był wtedy powiewem retro w zalewie tanecznego R&B oraz złotą płytę Good Things (8 w 2011).
zaszłości:
Kiedy Evanescence lansowało swój platynowy singiel Bring Me to Life (miesiąc na szczycie w połowie 2003), wydawało się, że to kolejna kapela wykorzystująca modę na nu-metal, jednak z biegiem czasu okazała się bliższa stylistyce gotyckiej. Album Fallen (szczyt wiosną 2003, 74 tyg. w top 75), z którego pochodzi także srebrny singiel My Immortal (7 na przełomie 2003 i 2004) ostatecznie pokrył się poczwórną platyną, platynowy był też The Open Door (2 miejsce jesienią 2006). Kolejny, imienny krążek (4 jesienią 2011) 22 VIII uzyskał złoty status. Być może doczekamy się kiedyś certyfikatów za single Call Me When You're Sober (4 jesienią 2006) i Going Under (8 w 2003).
Kiedy Evanescence lansowało swój platynowy singiel Bring Me to Life (miesiąc na szczycie w połowie 2003), wydawało się, że to kolejna kapela wykorzystująca modę na nu-metal, jednak z biegiem czasu okazała się bliższa stylistyce gotyckiej. Album Fallen (szczyt wiosną 2003, 74 tyg. w top 75), z którego pochodzi także srebrny singiel My Immortal (7 na przełomie 2003 i 2004) ostatecznie pokrył się poczwórną platyną, platynowy był też The Open Door (2 miejsce jesienią 2006). Kolejny, imienny krążek (4 jesienią 2011) 22 VIII uzyskał złoty status. Być może doczekamy się kiedyś certyfikatów za single Call Me When You're Sober (4 jesienią 2006) i Going Under (8 w 2003).
Wywodzący się z grupy N-Dubz wokalista i raper Dappy dla wielu melomanów jest pośmiewiskiem (ostatnio było o nim głośno, kiedy pobił się z kimś w klubie), ale nikt mu już nie odbierze złotego singla za No Regrets (numer jeden jesienią 2011). Nieco później do 2 miejsca doszło Rockstar z Brianem Mayem na gitarze (!, wolałem jednak, jak grał z Hollym Johnsonem i Living on the Box), ale szybko spadło z listy, podobnie jak album Bad Intentions (6 w 2012). Trudno uwierzyć, że tylko nieznacznie dłuższa jest brytyjska lista certyfikatów legendarnych Jackson 5. Dopiero teraz przyznano im srebrny singiel za I Want You Back (2 zimą 1970), a wcześniej złoto za The Ultimate Collection z 1998 (prawdopodobnie "budget price"). To jednak trochę zmyła, ponieważ kilka składanek łączyło przeboje wykonywane przez wszystkich braci i samego Michaela Jacksona, a inne w wyniku prawnego sporu o nazwę zarejestrowano pod nazwą The Jacksons. Były wśród srebrne single Show You the Way to Go (numer jeden u progu lata 1977), Blame It on the Boogie (8 w 1978), Shake Your Body (Down to the Ground) (4 w 1979) i Can You Feel It (6 w 1981, samplowane przez The Tamperer feat. Maya w hicie Feel It). Złotem pokryła się także składanka The Very Best Of (7 w 2004).
Zespół The Mamas & The Papas jest w Wielkiej Brytanii tak mocno utożsamiany z jednym utworem, że trzy składanki ich przebojów pod rząd nosiły ten sam tytuł. Ostatnia z nich, California Dreamin' - The Best of (21 w 2006) 22 VIII pokryła się srebrem. Sam przebój (23 w 1966 i 9 w 1997) także dosłużył się tego statusu, choć jeszcze wyżej zawędrowały Monday Monday (3 miejsce wiosną 1966) i Dedicated to the One I Love (2 wiosną 1967). Trudno mi przyporządkować płyty wymienione przez BPI z pozycjami na listach przebojów (kwestia nie tylko budget prices, co niechlujnych podpisów), dlatego pozostanę przy konstatacji, że w sumie pięć z nich pokryło się srebrem, a dwie - platyną: 20 Greatest Hits z 1986 i The Best Of z 1995. Pewnie koncentrują się one na repertuarze z If You Can Believe Your Eyes and Ears (3 pozycja latem 1966) i Mamas and Papas Deliver (4 latem 1967).
Ostatnio cicho o australijskiej drum'n'bassowej formacji Pendulum, choć w krótkim czasie udało jej się wypromować trzy platynowe albumy: Hold Your Colour (35 lokata w 2005), In Silico (2 wiosną 2008) i Immersion (szczyt późną wiosną 2010). 22 VIII zespół zdobył swój drugi srebrny singiel po Propane Nightmares (9 w 2008) - Watercolour (4 pozycja wiosną 2010). Mam do nich sentymentem, ponieważ w 2011 sporo przegadaliśmy na temat ich chwytliwszych momentów: The Island, pt. 1 (41 miejsce jesienią 2010) i Encoder :) Przerwa w działalności jest spowodowana uboczną działalnością Roba Swire i Garetha McGrillena w brostepowym Knife Party.
rozmaitości:
Zespół The Mamas & The Papas jest w Wielkiej Brytanii tak mocno utożsamiany z jednym utworem, że trzy składanki ich przebojów pod rząd nosiły ten sam tytuł. Ostatnia z nich, California Dreamin' - The Best of (21 w 2006) 22 VIII pokryła się srebrem. Sam przebój (23 w 1966 i 9 w 1997) także dosłużył się tego statusu, choć jeszcze wyżej zawędrowały Monday Monday (3 miejsce wiosną 1966) i Dedicated to the One I Love (2 wiosną 1967). Trudno mi przyporządkować płyty wymienione przez BPI z pozycjami na listach przebojów (kwestia nie tylko budget prices, co niechlujnych podpisów), dlatego pozostanę przy konstatacji, że w sumie pięć z nich pokryło się srebrem, a dwie - platyną: 20 Greatest Hits z 1986 i The Best Of z 1995. Pewnie koncentrują się one na repertuarze z If You Can Believe Your Eyes and Ears (3 pozycja latem 1966) i Mamas and Papas Deliver (4 latem 1967).
Ostatnio cicho o australijskiej drum'n'bassowej formacji Pendulum, choć w krótkim czasie udało jej się wypromować trzy platynowe albumy: Hold Your Colour (35 lokata w 2005), In Silico (2 wiosną 2008) i Immersion (szczyt późną wiosną 2010). 22 VIII zespół zdobył swój drugi srebrny singiel po Propane Nightmares (9 w 2008) - Watercolour (4 pozycja wiosną 2010). Mam do nich sentymentem, ponieważ w 2011 sporo przegadaliśmy na temat ich chwytliwszych momentów: The Island, pt. 1 (41 miejsce jesienią 2010) i Encoder :) Przerwa w działalności jest spowodowana uboczną działalnością Roba Swire i Garetha McGrillena w brostepowym Knife Party.
rozmaitości:
- srebrna płyta dla składanki The Suggs Selection z czerwca 2014, czyli ulubione piosenki lidera chyba najbardziej znanej grupy ska (chyba że się jeszcze uwzględni No Doubt) Madness (niestety jej zapas certyfikatów wyczerpał się na razie 9 VIII 2013). Nie chce mi się sprawdzać, czy hasło promocyjne brzmiało: "This record really Suggs" :)
W następnym odcinku: Mniej więcej po połowie dance i rock, w tym dwóch gitarowych wykonawców zohydzonych przez RMF i zespół, na który wielu czekało :)
W następnym odcinku: Mniej więcej po połowie dance i rock, w tym dwóch gitarowych wykonawców zohydzonych przez RMF i zespół, na który wielu czekało :)
No comments:
Post a Comment