Wielka Brytania - złoto, srebro, platyna #48 (11. 07. 2014)

platynowy singiel od 4 VII 2014

aktualności

11 VII na liście nagród BPI po raz pierwszy pojawił się George Ezra (srebrny singiel za Budapest), który w najbliższych miesiącach stanie się wszechobecny. Jego rywal Ed Sheeran cieszył się z platynowej płyty za ostatni album X (czwarty autorski krążek z 2014, który osiągnął taką sprzedaż). Pierwszy singiel Elli Henderson Ghost 11 VII pokrył się złotem, a srebrem - debiutancki, imienny album 5 Seconds of Summer. Tak jak zapowiadałem, swój trzeci srebrny singiel po Antenna (7 pozycja latem 2013) i Million Pound Girl (Badder Than Bad) (5 na początku 2014) uzyskał raper Fuse ODG, który niedawno zdobył rozgłos odmawiając udziału w projekcie Band Aid 30. W Dangerous Love (3 miejsce wiosną) towarzyszy mu doświadczony Sean Paul, dla którego to siódmy brytyjski certyfikat za singiel (uwzględniając featuringi). Znany także z polskiego airplayu Best Day of My Life (17 w pierwszej połowie 2014) to na razie jedyny srebrny singiel nowojorskiej grupy American Authors. Smutna okoliczność - samobójstwo reżysera Malika Bendjelloula wywindowała do poziomu srebrnej płyty soundtrack do nagrodzonego Oscarem i nagrodą BAFTA filmu Searching for Sugar Man z piosenkami zapomnianego bluesmana Sixto Rodrigueza (latem gościł na 26 pozycji UK Charts). A propos nagród, dopiero teraz znalazł się 60-tysięczny nabywca uhonorowanej Mercury Prize 2013 płyty Overgrown Jamesa Blake'a (8 wiosną 2013), która w ten sposób powtórzyła srebrny sukces wcześniej imiennego krążka (9 w 2011).

archiwum

Dobiegł końca jeden z najdłuższych seriali tego cyklu. Złoty singiel za Anything Could Happen (5 miejsce jesienią 2012) to jak na razie ostatni singlowy certyfikat Ellie Goulding. Większość z nich wokalistka otrzymała już w interesującym nas przedziale czasowym. Przypomnijmy, że chodzi o platynowe krążki za Your Song (2 pozycja jesienią 2010), Burn (trzy tygodnie na szczycie latem 2013) i How Long Will I Love You (3 jesienią 2013), złoty za Starry Eyed (4 na przedwiośniu 2010) i srebrny za Explosions (13 w 2013) oraz złoty featuring u Calvina Harrisa i srebrny u Tinie Tempaha. W ogóle bez echa przeszedł jej pierwszy przebój w USA i w Polsce - Lights (zaledwie 49 lokata), a moim faworytem pozostaje The Writer (19 latem 2010).

Kilkadziesiąt lat wykorzystywania na rozmaitych imprezach sportowych nie mogło pójść na marne. We Will Rock You Queen, które w 1977 r. zostało wydane na singlu wraz z We Are the Champions (wg Wikipedii trafiło samodzielnie na szczyt listy przebojów jedynie we Francji) doczekało się własnego srebrnego certyfikatu. To już dziesiąte takie wyróżnienie dla legendarnej grupy, nie licząc wspominanej już przeze mnie wersji We Will Rock You z boysbandem Five. Poprzednie to: Killer Queen (2 lokata jesienią 1974), Fat Bottomed Girls/Bicycle Race (11 w 1978), Flash (10 w 1980), Under Pressure z Davidem Bowie (dwa tygodnie na szczycie jesienią 1981), Radio Ga Ga (2 zimą 1984), I Want to Break Free (3 wiosną 1984), I Want It All (3 wiosną 1989), Innuendo (szczyt zimą 1991) i Heaven for Everyone (2 jesienią 1995). Złotymi singlami (poza Five Live z George'm Michaelem) stały się właśnie We Are the Champions (2 pozycja jesienią 1977) i Crazy Little Thing Called Love (2 jesienią 1979), a w erze cyfrowej mój stary faworyt Don't Stop Me Now (9 w 1979, powrót na 47 w 2008). Prawdziwie legendarny status uzyskała jednak przede wszystkim platynowa Bohemian Rhapsody (dziewięć tygodni na prowadzeniu pod koniec 1975), która powtórnie pokryła się złotem po śmierci Freddy'ego Mercury'ego mając jako drugą stronę A przebój wszech czasów Listy Przebojów Trójki These Are the Days of Our Lives (kolejne 5 tygodni prowadzenia na przełomie 1991 i 1992).

Certyfikaty 11 VII potwierdzają wielokrotnie cytowane przeze mnie powiedzenie "nothing succeeds like success", a konkretnie, że wyższe jest prawdopodobieństwo zapamiętania na lata utworu z dobrze sprzedającej się płyty, która w założeniu miała się bronić jako całość, niż wylansowanie przeboju przez nieznanego wykonawcę. Taki jest przypadek platynowego Fast Car Tracy Chapman (5 wiosną 1988) z siedmiokrotnie platynowego debiutu sygnowanego jej imieniem i nazwiskiem (200 tyg. w top 75 od maja 1988, trzy tygodnie na prowadzeniu). Od pięciu lat przebój co roku wraca do top 75, a w 2011 po odśpiewaniu przez Michaela Collinsa w tamtejszej wersji Mam talent dotarł aż do 4 pozycji! Ten sukces znacznie przyćmił późniejsze osiągnięcia Amerykanki - platynowe płyty za Crossroads (szczyt jesienią 1989) i Collection (3 jesienią 2001) oraz srebrne za New Beginning z 1995 (nie notowana w brytyjskim Top 100) i Let It Rain (36 w 2002).

Podobny przypadek to KT Tunstall, która najpierw osiągnęła kilka sukcesów na rynku płytowym, przede wszystkim pięciokrotną platynę za Eye to the Telescope (3 miejsce zimą 2005, 94 tyg. w top 75) oraz złoto za Drastic Fantastic (3 jesienią 2007) i srebro za Tiger Suit (5 jesienią 2010), a dopiero później pierwszy srebrny singlowy certyfikat za Suddenly I See (12 w 2005). Trudno powiedzieć, czy w przewidywalnym terminie będziemy świętować nagrodę dla Invisible Empire // Crescent Moon (14 w 2013).

Konsumenci zachwycali się bardziej niż krytycy, ale był taki okres na początku stulecia, w którym Ashanti walczyła o koronę amerykańskiej wokalistki R&B numer 1. Nie był to jednak okres imponujących nakładów singli, dlatego dopiero teraz pani Douglas otrzymała srebrny certyfikat za Foolish (4 lokata latem 2002), mimo, że dwa i pół roku później dotarła do 2 miejsca z Only U. Wcześniej miała jeszcze taką samą nagrodę za featuring u Ja Rule. Podobnie jak jej partner w What's Luv i jednym z najbardziej przypadkowych brytyjskich numerów jeden wszech czasów - Wonderful z 2004, bardziej regularnie otrzymywała certyfikaty za płyty: platynowy za imienny debiut (3 pozycja wiosną 2002) oraz złoto za Chapter II (5 latem 2003) i Concrete Rose (25 w 2005).

Wliczanie streamingu do statystyk pomogło też grupie Sixpence None the Richer otrzymać złoty singiel za Kiss Me (4 pozycja wiosną 1999). Wyrośli z chrześcijańskiego rocka (nazwa pochodzi z opowieści C.S. Lewisa) Teksańczycy pojawili się jeszcze w 1999 na 14 miejscu UK Charts z do dziś granym czasami przez Radio Gdańsk coverem There She Goes The La's.

rozmaitości:

- srebrna płyta dla składanki Marbella Sessions 2014 Ministry of Sound z czerwca 2014 (Marbella to hiszpański kurort nad Morzem Śródziemnym), jest m.in. mój ulubieniec Joe Smooth!
- złote DVD dla koncertowego filmu Metalliki Through the Never z ub. roku (premiera na płycie w styczniu 2014), największym sukcesem grupy w tej kategorii było podwójnie platynowe Cunning Stunts z 1998 r. (zapis występu w Fort Worth w Teksasie), a w dalszej kolejności platynowe S&M (1999), czyli eksperyment z muzyką symfoniczną, głośny film dokumentalny Some Kind of Monster z 2004 oraz The Videos 1989-2004 z 2006. Więcej ciekawostek o symbolach thrash metalu prawdopodobnie pojawi się w 53 odcinku cyklu.

W następnym odcinku: single Króla i Księżniczki oraz kilka spełnionych przepowiedni :)