aktualności:
Deep house'owa wiosna powoli się rozkręca. Srebrnym singlem stał się właśni drugi w tym roku numer i jeden z wokalem Jess Glynne i chyba mój ulubiony tegoroczny klubowy chart-topper (choć konkurencja jest bardzo ostra) - My Love Route 94. Ku mojej radości na liście nagród znalazło się również miejsce dla bardziej tradycyjnego synth-popu w wykonaniu Chvrches, którzy na fali różnych podsumowań roku dochowali się srebrnej płyty za The Bones of What You Believe (9 miejsce jesienią 2013). Jeszcze bardziej mnie cieszy, że debiut Szkotów w chwili powstawania tego wpisu znów znajduje się w Top 100. O słabej koniunkturze na rynku świadczy fakt, że od 21 III na złocie poprzestaje krążek Girl przecież superpopularnego Pharrella Williamsa (przed końcem roku pewnie się to jeszcze zmieni), któremu tym samym i tak udało się przebić "srebrne" In My Mind (7 miejsce latem 2006).
Siła wielkiego nazwiska jest w stanie przebić biznesową zapaść. Wśród srebrnych płyt wygenerowanych przez sezon świąteczny znalazło się The Very Best of Bob Dylan (16 miejsce w listopadzie 2013). Chciałoby się powiedzieć, że każde pokolenie odkrywa dla siebie twórczość legendarnego barda na nowo, jednak niewiele spośród jego siedmiu platynowych, 18 złotych i 14 srebrnych płyt to składanki. Jeszcze bardziej zasługuje na podziw, że w tej pierwszej kategorii mieszczą się dwa albumy, którym podsumowano jedynie sprzedaż po 1994: Blonde on Blonde (3 pozycja w 1966) i Greatest Hits (6 w 1967, 82 tyg. w top 75). Okres po wprowadzeniu nagród BPI reprezentują w tym gronie Blood on the Tracks (4 miejsce w 1975) i Street Legal (2 w 1978), a w miarę nowe czasy: nomen omen Modern Times (3 lokata wczesną jesienią 2006), The Best Of (6 wiosną 1997) i The Essential (9 wiosną 2001). Podobnie jak w przypadku Prince'a płytowe numery jeden poprzestały na złocie: Together Through Life z wiosny 2009 z powodu krótkiego stażu (ale aż dwa tygodnie na szczycie), a The Freewheelin' Bob Dylan (49 tyg. w top 75 od maja 1964, dwa tyg. na prowadzeniu), Bringing It All Back Home z 1965, John Wesley Harding z 1968 (13 tyg. na szczycie, czyli prawie połowa stażu - chyba rekord w tej kategorii) i Nashville Skyline (42 tyg. w top 75 od maja 1969) - z racji nieuwzględnienia sprzedaży przed 1994. Twórca nowoczesnego folku otrzymał na Wyspach trzy złote wideo i podwójnie platynowe za wyreżyserowany przez Martina Scorsese film No Direction Home z 2005. Jeszcze nie otrzymał żadnego certyfikatu za singiel - spośród 6 utworów w top 10 najwyżej na liście przebojów dotarł z Like a Rolling Stone (4 pozycja w 1965).
archiwum
Kolejny tydzień i kolejne wydarzenie, które daje mi radości, czyli poczwórna platyna. Tym razem spodziewana już chyba od kilku lat, czyli dla Greatest Hits Bruce's Springsteena (2 tyg. na szczycie, 62 tyg. w top 75 od marca 1995). Składanka w ten sposób przebiła potrójną platynę Born in the USA (5 tyg. prowadzenia, 129 tyg. w top 75 od czerwca 1984), z tym że ta legendarna płyta została scertyfikowana jeszcze w czasach, kiedy na tym kończył się system nagród, więc nie musi być to koniec wyróżnień dla niej. Poza tym platynowy status na Wyspach zdobyły: Born to Run (17 pozycja, 50 tyg. w top 75 od XI 1975), The River (2 lokata, 88 tyg. w top 75 od X 1980), Tunnel of Love (szczyt notowań jesienią 1987) i The Essential (15 miejsce jesienią 2003). W ostatnich latach "Boss" wyspecjalizował się w zdobywaniu prowadzenia w notowaniach na początku roku, z Working on a Dream w 2009 udało mu się to nawet na 2 tygodnie, tak jak jesienią 2007 z Magic. Wcześniej na 1 miejsce trafiły jeszcze The Rising (lato 2002) oraz Devils & Dust (wiosna 2005). Te cztery krążki wraz z przedostatnim numerem jeden rockmana z New Jersey Wrecking Ball z 2012 (High Hopes na razie zasłużyło tylko na srebro), znajdują się wśród jego 14 brytyjskich złotych płyt. Oryginalnym stażem wyróżnia się wśród nich Darkness on the Edge of Town (16 miejsce, 40 tygodni w top 75 od czerwca 1978). Pięć "rodzynków" osiągnęło jedynie srebrny status.
Jak to często bywa z rockmanami, z tak dużego dorobku udało się wykroić tylko 4 srebrne single, które odmierzają jego cztery wizyty w top 10: jeden z moich ulubionych utworów wszech czasów: Dancing in the Dark (4 lokata na początku 1985), I'm On Fire/Born In The USA (5 wiosną 1985), Santa Claus Is Coming to Town/My Hometown (9 na Gwiazdkę w 1985) i Streets of Philadelphia na wiosnę 1994. Jak przystało na wykonawcę o świetnej reputacji live Springsteen 4 razy zdobył na Wyspach złote DVD, a trzy razy - platynowe (Live in New York City i Live in Barcelona z 2003 oraz Born to Run - 30th Anniversary Edition z 2005, zawierający oprócz filmu "making of" zapis koncertu z Hammersmith Odeon z 1975). Wszystkie trzy dzielą "credits" z E Street Band.
Mariah Carey to przede wszystkim legenda Billboardu, jednak Wlk. Brytania również dała jej wiele powodów do radości. Ostatnim był srebrny singiel za Heartbreaker z wszechobecnym Jayem-Z (5 pozycja jesienią 1999). Największym przebojem divy w tym kraju jest świąteczny standard All I Want for Christmas Is You (2 zimą 1994), który już siedmiokrotnie wracał do top 75 UK Charts! Poza tym jedynym jej złotym singlem jest Without You (miesiąc na szczycie zimą 1994), który akurat w USA nie odniósł tak spektakularnego sukcesu (3 miejsce, ale i tak złoty singiel). Pozostałe srebrne single artystki to: cover Endless Love w duecie z Lutherem Vandrossem (3 jesienią 1994), Fantasy (4 wiosną 1995), One Sweet Day z Boyz II Men (6 na koniec 1995), Always Be My Baby (3 wiosną 1996), When You Believe z Whitney Houston (4 na koniec 1998), Against All Odds (Take a Look at Me Now) w wersji z Westlife (2 tyg. na prowadzeniu jesienią 2000) i We Belong Together (2 latem 2005). Trudno mi powiedzieć, czy to rekord choćby w skali ostatniego ćwierćwiecza, ale aż 14 singli Carey, które dotarły do bryt. Top 10 nie otrzymało jeszcze żadnego certyfikatu. Pewnie najbliższe tego są wspominany już przeze mnie kiedyś featuring u Busty Rhymesa i Touch My Body (5 lokata wiosną 2008).
Patrząc na listę singlowych nagród, łatwo zgadnąć, że najlepiej sprzedającym się albumem popularnej "Maryśki" na Wyspach jest 5-krotnie platynowy Music Box (6 tygodni na szczycie, 77 tyg. w top 75 od jesienie 1993), Podwójnie platynowy status zdobyły: Daydream (szczyt jesienią 1995, 46 tyg. w top 75), #1s (10 miejsce w 1998), Greatest Hits (7 w 2001) i powrót na czoło list - The Emancipation of Mimi (7 w 2005, 43 tyg. w top 75). Dwa pierwsze krążki: Mariah Carey (6 jesienią 1990) i Emotions (4 jesienią 1991, obydwa po 40 tyg. w top 75) po ok. roku od wydania zasłużyły na platynę. Pozostałe siedem notowanych na UK Charts płyt poprzestało na złocie, z wyjątkiem jedynie srebrnego Memoirs of an Imperfect Angel (23 zimą 2009). Oczywiście, ostatni krążek mimo wyższej pozycji na liście na razie nie ma szans na certyfikat, jednak być może podobnie jak w przypadku singli decydujący okaże się czynnik czasu. Mariah została także nagrodzona w Wlk. Brytanii 4 złotymi DVD.
Z punktu widzenia mojej niewielkiej miejscowości klip do Breathe klasyfikuje się do szufladki "Rzeczy, które zryły nam banię w latach 90.", zaraz potem pojawiły się kontrowersje wokół Smack My Bitch Up, minęło więc sporo czasu zanim zacząłem oddzielać muzyczne dokonania The Prodigy od ich image'u. 14 II ich największy przebój Firestarter (3 tyg. na szczycie wiosną 1996) pokrył się platyną, dołączając do Breathe (2 tyg. prowadzenia jesienią 1996). Zespół ma też na koncie aż 6 srebrnych singli: Charly (3 latem 1991), Out of Space (5 jesienią 1992), mój ulubiony No Good (Start the Dance) (4 wiosną 1994), Smack My Bitch Up (8 jesienią 1997, top 20 starego Hop-Bęca), Omen (4 zimą 2009) i Warrior's Dance (9 wiosną 2009). Także w większych dawkach czołowi przedstawiciele techno byli strawni dla brytyjskiego słuchacza. Ich najlepiej sprzedająca się płyta to poczwórnie platynowe The Fat of the Land (od lipca 1997 60 tyg. w top 75, aż 6 tyg. na szczycie), świetne podwójnie platynowe rezultaty osiągnęły też ich inne numery jeden: Music for the Jilted Generation (98 tyg. w top 75 od lipca 1994, numer 1), Their Law: The Singles 1990-2005 i Invaders Must Die z wiosny 2009. Experience (12 w 1992) na przestrzeni lat dobrnęło do platyny, a Always Outnumbered, Never Outgunned (numer jeden wczesną jesienią 2004) z racji słabego stażu to tylko złoto. Całości sukcesów dopełnia wymownie nazwane złote DVD Electronic Punks z października 1996.
Avril Lavigne zaczynała karierę od przydomka "Alanis Morisette Jr." (naprawdę!), a ostatnio stanowi głównie przedmiot żartów. Cóż, większość fanów 5-krotnie platynowego albumu Let Go (aż 3 tygodnie na szczycie jesienią 2002) wymagało od swojej idolki więcej niż była w stanie udźwignąć, stąd coraz słabsze wyniki sprzedaży kolejnych krążków: podwójna platyna Under My Skin (numer jeden późną wiosną 2004), platyna The Best Damn Thing (numer jeden wiosną 2007), srebro Goodbye Lullaby (9 wiosną 2011) i na razie brak certyfikatu Avril Lavigne (14 jesienią 2013). Srebrne single Kanadyjki solidarnie podzieliły się między debiut (Complicated - 3 jesienią 2002 i uhonorowany 14 III mój dawny ulubieniec Sk8ter Boi - 8 zimą 2002) oraz "trójkę" (Girlfriend - 2 wiosną 2007 i When You're Gone - 3 na początku lata). Być może streaming, któryś z dwóch singli z drugiej płyty, które dotarły do 5 miejsca (Don't Tell Me i My Happy Ending) lub balladę I'm With You (7 wiosną 2003). Wspomnijmy jeszcze o złotym wideo za nagrany w amer. Buffalo album koncertowy My World z listopada 2003.
Podobnie jak w przypadku wielu innych amerykańskich wykonawców, certyfikaty BPI Nine Inch Nails nie odzwierciedlają pozycji zespołu na liście sprzedaży albumów. With Teeth (3 pozycja wiosną 2005) to trzecia złota płyta klasyków industrialu (pochodzi z niej ich najwyżej notowany w Zjedn. Królestwie singiel - The Hand That Feeds), nie dziwi taki sam wynik The Downward Spiral (9 w 1994), pozostałe bestsellery to album z remiksami Further Down the Spiral z 1995 i platynowa (!) epka Fixed z 1992, czyli remiksy z EP Broken, która akurat gościła na UK Charts... Trudno powiedzieć, kiedy srebrem pokryje się ostatnie dzieło Trenta Reznora i współpracowników: Hesitation Marks (2 lokata we wrześniu 2013). Ta sztuka udała się starszym Pretty Hate Machine (67 w 1991) i The Fragile (10 w 1999). A całkowity staż wszystkich dziesięć notowanych tam albumów NIN w top 75 to...zaledwie pół roku!
Siła wielkiego nazwiska jest w stanie przebić biznesową zapaść. Wśród srebrnych płyt wygenerowanych przez sezon świąteczny znalazło się The Very Best of Bob Dylan (16 miejsce w listopadzie 2013). Chciałoby się powiedzieć, że każde pokolenie odkrywa dla siebie twórczość legendarnego barda na nowo, jednak niewiele spośród jego siedmiu platynowych, 18 złotych i 14 srebrnych płyt to składanki. Jeszcze bardziej zasługuje na podziw, że w tej pierwszej kategorii mieszczą się dwa albumy, którym podsumowano jedynie sprzedaż po 1994: Blonde on Blonde (3 pozycja w 1966) i Greatest Hits (6 w 1967, 82 tyg. w top 75). Okres po wprowadzeniu nagród BPI reprezentują w tym gronie Blood on the Tracks (4 miejsce w 1975) i Street Legal (2 w 1978), a w miarę nowe czasy: nomen omen Modern Times (3 lokata wczesną jesienią 2006), The Best Of (6 wiosną 1997) i The Essential (9 wiosną 2001). Podobnie jak w przypadku Prince'a płytowe numery jeden poprzestały na złocie: Together Through Life z wiosny 2009 z powodu krótkiego stażu (ale aż dwa tygodnie na szczycie), a The Freewheelin' Bob Dylan (49 tyg. w top 75 od maja 1964, dwa tyg. na prowadzeniu), Bringing It All Back Home z 1965, John Wesley Harding z 1968 (13 tyg. na szczycie, czyli prawie połowa stażu - chyba rekord w tej kategorii) i Nashville Skyline (42 tyg. w top 75 od maja 1969) - z racji nieuwzględnienia sprzedaży przed 1994. Twórca nowoczesnego folku otrzymał na Wyspach trzy złote wideo i podwójnie platynowe za wyreżyserowany przez Martina Scorsese film No Direction Home z 2005. Jeszcze nie otrzymał żadnego certyfikatu za singiel - spośród 6 utworów w top 10 najwyżej na liście przebojów dotarł z Like a Rolling Stone (4 pozycja w 1965).
archiwum
Kolejny tydzień i kolejne wydarzenie, które daje mi radości, czyli poczwórna platyna. Tym razem spodziewana już chyba od kilku lat, czyli dla Greatest Hits Bruce's Springsteena (2 tyg. na szczycie, 62 tyg. w top 75 od marca 1995). Składanka w ten sposób przebiła potrójną platynę Born in the USA (5 tyg. prowadzenia, 129 tyg. w top 75 od czerwca 1984), z tym że ta legendarna płyta została scertyfikowana jeszcze w czasach, kiedy na tym kończył się system nagród, więc nie musi być to koniec wyróżnień dla niej. Poza tym platynowy status na Wyspach zdobyły: Born to Run (17 pozycja, 50 tyg. w top 75 od XI 1975), The River (2 lokata, 88 tyg. w top 75 od X 1980), Tunnel of Love (szczyt notowań jesienią 1987) i The Essential (15 miejsce jesienią 2003). W ostatnich latach "Boss" wyspecjalizował się w zdobywaniu prowadzenia w notowaniach na początku roku, z Working on a Dream w 2009 udało mu się to nawet na 2 tygodnie, tak jak jesienią 2007 z Magic. Wcześniej na 1 miejsce trafiły jeszcze The Rising (lato 2002) oraz Devils & Dust (wiosna 2005). Te cztery krążki wraz z przedostatnim numerem jeden rockmana z New Jersey Wrecking Ball z 2012 (High Hopes na razie zasłużyło tylko na srebro), znajdują się wśród jego 14 brytyjskich złotych płyt. Oryginalnym stażem wyróżnia się wśród nich Darkness on the Edge of Town (16 miejsce, 40 tygodni w top 75 od czerwca 1978). Pięć "rodzynków" osiągnęło jedynie srebrny status.
Jak to często bywa z rockmanami, z tak dużego dorobku udało się wykroić tylko 4 srebrne single, które odmierzają jego cztery wizyty w top 10: jeden z moich ulubionych utworów wszech czasów: Dancing in the Dark (4 lokata na początku 1985), I'm On Fire/Born In The USA (5 wiosną 1985), Santa Claus Is Coming to Town/My Hometown (9 na Gwiazdkę w 1985) i Streets of Philadelphia na wiosnę 1994. Jak przystało na wykonawcę o świetnej reputacji live Springsteen 4 razy zdobył na Wyspach złote DVD, a trzy razy - platynowe (Live in New York City i Live in Barcelona z 2003 oraz Born to Run - 30th Anniversary Edition z 2005, zawierający oprócz filmu "making of" zapis koncertu z Hammersmith Odeon z 1975). Wszystkie trzy dzielą "credits" z E Street Band.
Mariah Carey to przede wszystkim legenda Billboardu, jednak Wlk. Brytania również dała jej wiele powodów do radości. Ostatnim był srebrny singiel za Heartbreaker z wszechobecnym Jayem-Z (5 pozycja jesienią 1999). Największym przebojem divy w tym kraju jest świąteczny standard All I Want for Christmas Is You (2 zimą 1994), który już siedmiokrotnie wracał do top 75 UK Charts! Poza tym jedynym jej złotym singlem jest Without You (miesiąc na szczycie zimą 1994), który akurat w USA nie odniósł tak spektakularnego sukcesu (3 miejsce, ale i tak złoty singiel). Pozostałe srebrne single artystki to: cover Endless Love w duecie z Lutherem Vandrossem (3 jesienią 1994), Fantasy (4 wiosną 1995), One Sweet Day z Boyz II Men (6 na koniec 1995), Always Be My Baby (3 wiosną 1996), When You Believe z Whitney Houston (4 na koniec 1998), Against All Odds (Take a Look at Me Now) w wersji z Westlife (2 tyg. na prowadzeniu jesienią 2000) i We Belong Together (2 latem 2005). Trudno mi powiedzieć, czy to rekord choćby w skali ostatniego ćwierćwiecza, ale aż 14 singli Carey, które dotarły do bryt. Top 10 nie otrzymało jeszcze żadnego certyfikatu. Pewnie najbliższe tego są wspominany już przeze mnie kiedyś featuring u Busty Rhymesa i Touch My Body (5 lokata wiosną 2008).
Patrząc na listę singlowych nagród, łatwo zgadnąć, że najlepiej sprzedającym się albumem popularnej "Maryśki" na Wyspach jest 5-krotnie platynowy Music Box (6 tygodni na szczycie, 77 tyg. w top 75 od jesienie 1993), Podwójnie platynowy status zdobyły: Daydream (szczyt jesienią 1995, 46 tyg. w top 75), #1s (10 miejsce w 1998), Greatest Hits (7 w 2001) i powrót na czoło list - The Emancipation of Mimi (7 w 2005, 43 tyg. w top 75). Dwa pierwsze krążki: Mariah Carey (6 jesienią 1990) i Emotions (4 jesienią 1991, obydwa po 40 tyg. w top 75) po ok. roku od wydania zasłużyły na platynę. Pozostałe siedem notowanych na UK Charts płyt poprzestało na złocie, z wyjątkiem jedynie srebrnego Memoirs of an Imperfect Angel (23 zimą 2009). Oczywiście, ostatni krążek mimo wyższej pozycji na liście na razie nie ma szans na certyfikat, jednak być może podobnie jak w przypadku singli decydujący okaże się czynnik czasu. Mariah została także nagrodzona w Wlk. Brytanii 4 złotymi DVD.
Z punktu widzenia mojej niewielkiej miejscowości klip do Breathe klasyfikuje się do szufladki "Rzeczy, które zryły nam banię w latach 90.", zaraz potem pojawiły się kontrowersje wokół Smack My Bitch Up, minęło więc sporo czasu zanim zacząłem oddzielać muzyczne dokonania The Prodigy od ich image'u. 14 II ich największy przebój Firestarter (3 tyg. na szczycie wiosną 1996) pokrył się platyną, dołączając do Breathe (2 tyg. prowadzenia jesienią 1996). Zespół ma też na koncie aż 6 srebrnych singli: Charly (3 latem 1991), Out of Space (5 jesienią 1992), mój ulubiony No Good (Start the Dance) (4 wiosną 1994), Smack My Bitch Up (8 jesienią 1997, top 20 starego Hop-Bęca), Omen (4 zimą 2009) i Warrior's Dance (9 wiosną 2009). Także w większych dawkach czołowi przedstawiciele techno byli strawni dla brytyjskiego słuchacza. Ich najlepiej sprzedająca się płyta to poczwórnie platynowe The Fat of the Land (od lipca 1997 60 tyg. w top 75, aż 6 tyg. na szczycie), świetne podwójnie platynowe rezultaty osiągnęły też ich inne numery jeden: Music for the Jilted Generation (98 tyg. w top 75 od lipca 1994, numer 1), Their Law: The Singles 1990-2005 i Invaders Must Die z wiosny 2009. Experience (12 w 1992) na przestrzeni lat dobrnęło do platyny, a Always Outnumbered, Never Outgunned (numer jeden wczesną jesienią 2004) z racji słabego stażu to tylko złoto. Całości sukcesów dopełnia wymownie nazwane złote DVD Electronic Punks z października 1996.
Avril Lavigne zaczynała karierę od przydomka "Alanis Morisette Jr." (naprawdę!), a ostatnio stanowi głównie przedmiot żartów. Cóż, większość fanów 5-krotnie platynowego albumu Let Go (aż 3 tygodnie na szczycie jesienią 2002) wymagało od swojej idolki więcej niż była w stanie udźwignąć, stąd coraz słabsze wyniki sprzedaży kolejnych krążków: podwójna platyna Under My Skin (numer jeden późną wiosną 2004), platyna The Best Damn Thing (numer jeden wiosną 2007), srebro Goodbye Lullaby (9 wiosną 2011) i na razie brak certyfikatu Avril Lavigne (14 jesienią 2013). Srebrne single Kanadyjki solidarnie podzieliły się między debiut (Complicated - 3 jesienią 2002 i uhonorowany 14 III mój dawny ulubieniec Sk8ter Boi - 8 zimą 2002) oraz "trójkę" (Girlfriend - 2 wiosną 2007 i When You're Gone - 3 na początku lata). Być może streaming, któryś z dwóch singli z drugiej płyty, które dotarły do 5 miejsca (Don't Tell Me i My Happy Ending) lub balladę I'm With You (7 wiosną 2003). Wspomnijmy jeszcze o złotym wideo za nagrany w amer. Buffalo album koncertowy My World z listopada 2003.
Podobnie jak w przypadku wielu innych amerykańskich wykonawców, certyfikaty BPI Nine Inch Nails nie odzwierciedlają pozycji zespołu na liście sprzedaży albumów. With Teeth (3 pozycja wiosną 2005) to trzecia złota płyta klasyków industrialu (pochodzi z niej ich najwyżej notowany w Zjedn. Królestwie singiel - The Hand That Feeds), nie dziwi taki sam wynik The Downward Spiral (9 w 1994), pozostałe bestsellery to album z remiksami Further Down the Spiral z 1995 i platynowa (!) epka Fixed z 1992, czyli remiksy z EP Broken, która akurat gościła na UK Charts... Trudno powiedzieć, kiedy srebrem pokryje się ostatnie dzieło Trenta Reznora i współpracowników: Hesitation Marks (2 lokata we wrześniu 2013). Ta sztuka udała się starszym Pretty Hate Machine (67 w 1991) i The Fragile (10 w 1999). A całkowity staż wszystkich dziesięć notowanych tam albumów NIN w top 75 to...zaledwie pół roku!
rozmaitości:
- złota płyta dla składanki I'm Every Woman (patrz: odc.28)
- srebrna płyta dla składanki The Ultimate Musicals Experience z listopada 2013 (od Elaine Page przez Michaela Balla po Susan Boyle plus liczne przykłady mariażu popu z tą tradycyjną formą sztuki)
- srebrna płyta dla składanki Radio 1 Dance Anthems with Danny Howard ze stycznia 2014 (jak to z muzyką taneczną ostatnio bywa, są i big roomy, i bardziej garażowe brzmienia - można tylko cmokać pod nosem wyobrażając sobie jej ekwiwalent z kolejnego sezonu!)
W następnym odcinku: płyty autora najpopularniejszego singla lat 90., single chyba najczęściej kopiowanego wokalisty ostatnich lat (i kilka argumentów, dlaczego tak uważam), trochę już zapomniany falset i kolejna przyjemna dla mnie electroniespodzianka.
No comments:
Post a Comment