Tradycyjnie zacznijmy od kilku słów na temat wydawnictw, których pięć minut na brytyjskim rynku dopiero się zaczynało. 13 XII w najlepsze trwała koniunktura na albumy Aviciiego True (złoto) i Robbiego Williamsa Swings Both Ways, który pokrył się platyną. Powody do radości mieli także jego nieco młodsi rywale z Boyzone (srebrna płyta dla BZ 20). Dobrą passę sprzedaży longplayów podtrzymali The Killers (srebro dla "bestofu" Direct Hits). Jak przystało na czas prezentów dla rodziców, popularnością cieszyły się "srebrne" płyty z zakresu classical crossover i brzmień retro (Home for Christmas Susan Boyle, Saturday Night At The Movies The Overtones, A Musical Affair Il Divo)
Mimo licznych kontrowersji i kilku deklaracji zerwania ze sceną, od 15 lat każdy wydany w Wielkiej Brytanii album Eminema pokrywa się platyną. Nie inaczej było z ostatnim The Marshall Mathers LP 2 (numer jeden w listopadzie). Jedyny wyjątek to "złota" ścieżka dźwiękowa do filmu 8 Mila z 2002, jednak była ona w tym kraju klasyfikowana jako składanka. Największym sukcesem pozostaje 7-krotnie platynowy krążek The Marshall Mathers LP, który zwrócił na niego uwagę również w Polsce (od lata 2000 74 tygodnie w top 75, 2 tygodnie na szczycie), gdzie wbił do głowy wielu gimnazjalistom, że muzyka nie kończy się na Britney Spears, ale i tak wszystko, czego powinniście słuchać, znajdziecie w Bravo :) Najdłuższym stażem w notowaniach jednak nadal może pochwalić się The Slim Shady LP z 1999 (10 miejsce, potrójna platyna, 114 tygodni w top 75). Kolejne przystanki oszałamiającej kariery charyzmatycznego pyskacza z Detroit to The Eminem Show (5 tygodni na prowadzeniu w 2002, 71 tygodni w top 75, 5-krotna platyna), Encore (2 razy na czele w 2004, potrójna platyna), Curtain Call: The Hits (5 tygodni na szczycie na przełomie 2005 i 2006, 66 tygodni w top 75, także w tym roku, 5 x platyna), Relapse (pół miesiąca na czele w 2009, platyna) i radzące sobie adekwatnie do tytułu Recovery (7 tygodni na prowadzeniu w 2010, zabrakło tygodnia do roku w top 75, podwójna platyna).
Z polskiego punktu widzenia JLS pozostawał w cieniu swoich boysbandowych konkurentów: One Direction i The Wanted, jednak w ojczyźnie mógł się poszczycić wieloma sukcesami. Tylko srebrny sukces pożegnalnego "składaka" Goodbye – The Greatest Hits (6 miejsce w listopadzie 2013) pokazał jednak, że rzeczywiście po czterech latach (patrząc na listy sprzedaży singli - właściwie już po trzech) formuła się wyczerpała. Zresztą każdy kolejny album chłopaków sprzedawał się coraz gorzej. Debiutancki JLS (tydzień na szczycie w 2009, 57 tygodni w top 75) pokrył się platyną cztery razy, Outta This World (2 w 2010) - dwa razy, Jukebox (2 w 2011) - raz, a Evolution (3 w 2012) - tylko złotem. Czy najlepszy wynik najstarszego krążka jest w jakimś stopniu zasługą kalendarza, pokaże czas. Singlowo kwartet nigdy nie dobił do poziomu platyny. Trzy jego numery jeden: Beat Again (dwa tygodnie latem 2009), Everybody on Love (jesień 2009) i promowany też w Polsce She Makes Me Wanna z gościnną melodeklamacją Dev (lato 2011, ktoś pamięta te czasy? ;) pokryły się złotem. Dwa inne: The Club Is Alive i Love You More (obydwa z 2010) przynajmniej na razie zadowalają się srebrem, podobnie jak One Shot (6 lokata na początku 2010) i o rok młodszy Eyes Wide Shut z Tinie Tempah (8 pozycja na brytyjskiej liście).
Honoru żeńskich grup wokalnych w tym rozdaniu nagród BPI bronił kwartet Little Mix. Patrząc na sukces tytułowego singla - Salute (4 miejsce na koniec listopada) ma szansę wyrównać platynowy wynik debiutanckiego DNA (3 pod koniec 2012), na razie jednak w księdze statystyk widnieje adnotacja "złota płyta".
archiwum:
Od 13 XII Mumford & Sons mają już w kolekcji dwa złote single. Do wspomnianego w odcinku 4 Little Lion Man dołączył I Will Wait z aktualnego albumu Babel (12 lokata jesienią 2012). Całości dopełnia srebrny singiel The Cave (32 zimą 2010). Domeną gwiazd pop folku pozostaje jednak sprzedaż albumów, której mogą im pozazdrościć prawie wszyscy rodacy, którym przyszło dzielić się swoją muzyką w tej dekadzie. Sigh No More (2 miejsce jesienią 2009, 188 tygodni w top 75, co jest rekordem XXI wieku!) do dziś pokrył się platyną 5 razy, Babel (3 razy na szczycie jesienią 2012) - trzy.
Miarą bezowocnego czekania na zapowiadane przez wiele lat Chinese Democracy była popularność Greatest Hits Guns N' Roses (od marca 2004 3 tygodnie na szczycie w Wlk. Brytanii, 104 tygodnie w top 75). Z 6-krotnie platynowym rezultatem krążek dwukrotnie przebija zajmującą pierwsze miejsce w adekwatnych zestawieniach w USA Appetite for Destruction, która za to może pochwalić się pięknym stażem na liście (5 lokata w 1987, 171 tygodni w top 75). Obydwie płyty wydane w 1991 pod szyldem Use Your Illusion (i odpowiadające im DVD) pokryły się na Wyspach platyną, co ciekawe również obydwa przebywały w jej górnych rejonach 84 tygodnie. W walce o szczyt "dwójka" przebiła "jedynkę". G N' R Lies (22 w 1988), The Spaghetti Incident? (2 w 1993) i Live Era '87 – '93 (45 w 1999) i poprzestały na złocie.
Sporym zainteresowaniem cieszył się zestaw Welcome to the Videos z 1998 (potrójna platyna). Co do singlów, Brytyjczycy podobnie jak Amerykanie bardziej docenili (względnie) ostrzejszą stronę kapeli w postaci dwóch "numerów 6" z 1989 - Sweet Child O'Mine (złoto) i Paradise City (srebro), pamiętają jednak również o srebrnym (choć skądinąd złotym :) November Rain (4 w 1992). Bez certyfikatu pozostają więc dwa utwory zniszczonego wewnętrznym konfliktem składu, które w Zjednoczonym Królestwie zmieściły się na podium: cover Knockin' on Heaven's Door i znane z filmu Terminator 2: Dzień sądu You Could Be Mine (Don't Cry dotarło w 1991 do 8 pozycji).
Za to niestety nie udało się żadnego singlowego certyfikatu nie udało się uzyskać na Wyspach Brytyjskich INXS. Szanse na to miał zresztą właściwie tylko jeden utwór - Need You Tonight (wicelider notowań pod koniec 1988, choć po raz pierwszy pojawił się w zestawieniu już rok wcześniej). Potrójnie platynowa płyta Kick, z której pochodzi ten przebój, najmocniej zaznaczyła swoją obecność na tamtejszej liście sprzedaży albumów (9 miejsce w 1987, aż 103 tygodnie w top 75). Wyżej notowane X (2 lokata w 1990), i The Greatest Hits (3 w 1994) pokryły się platyną, a Welcome To Wherever You Are (1 latem 1992) i Full Moon, Dirty Hearts (3 w 1993) - złotem. Muzyka zespołu dowodzonego przez przedwcześnie zmarłego Michaela Hutchence'a pozostaje jednak żywa, biorąc pod uwagę, że składanka Definitive (15 pozycja w 2002) osiągnęła status złotej, a ostatnio The Very Best Of (69 w 2012) - srebrnej. Trzeba jednak zaznaczyć, że zainteresowanie nagraniami Australijczyków bez Hutchence'a na wokalu było w UK mizerne...
Apetyt na muzykę Bruce'a Sprinsteena w Wlk. Brytanii jest praktycznie nieograniczony. Kolejny odcinek tej fascynacji to platynowa płyta dla The Essential (15 miejsce w 2003), a nawet nie jest to jego najpopularniejsza składanka w tym kraju...
Z solowej twórczości Dona Henleya - byłego perkusisty Eagles i "głosu" Hotel California najlepiej pamiętany jest ilustrowany wysmakowanym teledyskiem utwór Boys of Summer (na Wyspach dotarł do 12 miejsca). Na liście albumów również nie udało mu się dotrzeć w tym państwie do pierwszej dziesiątki - najbliżej były: Building the Perfect Beast (14 lokata w 1985, srebro) i The End Of Innocence (17 w 1989, złoto). Co ciekawe, mimo obecności The Very Best Of w top 30 w 2009, wygląda na to, że największym (a na pewno trwającym najdłużej) zainteresowaniem z podsumowań jego kariery cieszyło się Actual Miles: Henley's Greatest Hits, które bezpośrednio po wydaniu w 1995 r. nie zmieściło się na liście, a 13 XII pokryło srebrem.
rozmaitości:
- idą Święta, więc nadszedł czas na podwójnie platynowe płyty dla składanek Now That's What I Call Christmas! z listopada 2012 (oprócz klasyków zawiera propozycje Girls Aloud, Coldplay i Gabrielle Aplin) i Now That's What I Call Music! 86 z listopada 2013
- złota płyta dla wspominanej w poprzednim odcinku składanki Anthems - Trance z listopada 2013
- złota płyta dla składanki Songbird z 2004 z utworami żeńskich singer-songwriters (tytuł pochodzi od piosenki Evy Cassidy)
- srebrna płyta dla składanki The X Factor z listopada 2013 (dwa CD otwierają Bleeding Love Leony Lewis i Troublemaker Olly'ego Mursa)
- srebrna płyta dla składanki Classical Voices z listopada 2013 (tacy "wymiatacze" list sprzedaży albumów, jak Il Divo, G4, Paul Potts...)
- srebrne płyty dla kolejnych odsłon serii Dreamboats and Petticoats poświęconych muzyce pop lat 50. i 60. osnutej wokół musicalu pod tym samym tytułem, który miał premierę w 2009 r. Tym razem certyfikaty otrzymały: At the Hop z maja 2013 i Vol. 7: Walkin' Back To Happiness z października. Nazw dostarczyły przeboje Danny & The Juniors i Helen Shapiro.
- złote wideo dla Beyoncé za zrealizowany przez HBO autobiograficzny film Life Is But A Dream. Jak pamiętamy, w przypadku tej wokalistki była to certyfikacyjna cisza przed burzą :)
W okresie bożonarodzeniowym musi znaleźć się jakiś certyfikat dla Cliffa Richarda. Np. złote wideo za Still Reelin' and A-Rockin' (Live at Sydney Opera House). Najlepiej sprzedającym się DVD wokalisty pozostaje zapis jego występu w musicalu Heatchcliff opartym na wątkach powieści Wichrowe Wzgórza Emily Brontë na deskach Hammersmith Apollo w 1997 r. (5-krotna platyna). Cztery razy platyną pokrył się The Final Reunion - dokument światowego tournee z The Shadows z okazji półwiecza wspólnych występów w 2009 r., a trzy razy Live In the Park - nagranie o 10 lat wcześniejszego koncertu w londyńskim Hyde Parku. Piosenkarz ma także na koncie trzy podwójnie platynowe wideo (World Tour 2003, The Countdown Concert z 2003 i Castles in the Air z 2004), sześć platynowych i cztery złote.
Następnym razem zdecydowanie najdłuższy odcinek serii (przynajmniej do następnego grudnia), a w nim oprócz tematów w miarę aktualnych: piosenkarka wyjątkowo udanie łącząca karierę muzyczną i filmową i mało znany w Polsce, a kultowy w ojczyźnie post-punkowy tercet.
No comments:
Post a Comment