Recenzja: Florence + The Machine - "Ceremonials", czyli siedem diabłów i niebo też

Ech, Florence Welch...

Ruda i totalnie kopnięta.

Czego więcej wymagać od kobiety??

Jeszcze rok temu chyba więcej ludzi w Polsce myślało o niej w kategoriach tego, co i ile wypiła, niż tego, co nagrała, ale z każdym prestiżowym występem (gala Brit Awards, rozdanie Oscarów) coraz mocniej zdawaliśmy sobie sprawę, że ta artystka nagrała dobry album, dzięki czemu stała się Wielką Nadzieją Indie (Co ja w ogóle bredzę? Jakie Oscary? Mira Art i Mam Talent - to jest to!) Inna sprawa, że chyba nie do końca postrzegaliśmy ją tak, jak sama chciała być postrzegana. Sam dziwiłem się, słuchając Eski Rock, że jej piosenki znajdują się w ich playliście? No, moooże od biedy Dog Days Are Over. Tylko, że na jej debiutanckim krążku Lungs takich kawałków jak ten, jest o wiele więcej. Tym, którzy poznali ją dzięki Ceremonials, może trudno jest w to uwierzyć, ale na początku swojej kariery zbuntowana, garażowa panna Welch wydawała się naturalną kontynuatorką fali zapoczątkowanej w brytyjskiej muzyce przez Lily Allen, a kontynuowanej przez Kate Nash (btw, pamiętacie może Sandi Thom? :) Dowodem jest np. przeurocze Kiss with a Fist.

Tylko, że Florence ma coś czego nie ma Lily Allen - niesamowity głos (no i harfę ;) Oczywiście byłoby dziwne, gdyby te wszystkie atuty nie zostały kiedyś mocniej wykorzystane. Do promocji wybrano utwory, które IMHO mają sporo z indie (What the Water Gave Me - szczególnie końcówka, No Light No Light), ale wraz z Ceremonials dostaliśmy inną Florence - tak samo przykuwającą uwagę, dużo mniej rockową, ale wciąż pełną dzikiej energii. Już nie tak dziewczyńską w tekstach, bardziej uniwersalną. Refren wspomnianego Shake It Out i ta linijka o "ciemności przed świtem" na pewno zdążyły się już stać milionami statusów i forumowych podpisów poszukujących nadziei i ciepła młodych ludzi na całym świecie, tak jak to było z równie aforystycznym Rabbit Heart (Raise It Up). Takie piosenki-pocieszanki zawsze warto mieć w swoim repertuarze, czego dowodem jest duża część dorobku Coldplay, Born This Way Lady Gagi czy Firework Katy Perry.

Skoro już jesteśmy przy popularnej "Pyrze", wydaje mi się, że ta pod wieloma względami niezbyt interesująca wokalistka stała się światową gwiazdą, ponieważ swoim wizerunkiem sprzedaje ona stereotyp amerykańskiej dziewczyny - wyzywającej, zgrabnej, raczej głupkowatej, kochającej Kalifornię, takiej, która masz wrażenie, że zaraz wepchnie Ci hot-doga albo torebkę popcornu w usta i wyda Ci się to cholernie sexy :P Wydaje się, że analogicznie sukces Florence w dużej mierze opiera się na tym, że stała się ona ikoną wyidealizowanej Anglii, do której tak wielu tęskni - kraju złowrogich zamków, romantycznych wrzosowisk i "tajemniczych ogrodów", w którym w każdej chwili można wpaść w zaczarowaną króliczą dziurę, a zamieszkują go wróżki, które przed chwilą zeszły z obrazów prerafaelitów. Świetną ilustracją tego toposu było Wuthering Heights Kate Bush, z którą nasza bohaterka jest często porównywana. Co ciekawe, pewna Angielka zrobiła w tym roku furorę odwołując się do innego stereotypu, tyle że związanego z...USA, ale o tym już przy innej okazji.

My w Polsce już wiemy, że współczesna Wielka Brytania, pełna pubów, piłki kopanej, XIX-wiecznych robotniczych domków i nostalgii po Girls Aloud ma niewiele wspólnego z tym obrazem. Mimo to wydaje mi się, że popularność Florence + The Machine może u nas niedługo znacznie wzrosnąć. Dlaczego? Kluczem do mojej hipotezy są dwa fakty. Pierwszym jest recenzja w "Teraz Rocku", niestety miejscami dość bzdurna, której autor w zakończeniu pisze, że czekał latami na porywające płyty m.in. właśnie Bush, Tori Amos, Sinead O'Connor i Fiony Apple, a teraz już nie będzie, ponieważ jest Florence. Drugim jest fakt odśpiewania przez nią w programie VH1 Divas Walking on Broken Glass Annie Lennox (swoją drogą w tym klipie gra nie kto inny, jak Hugh Laurie :).

Do czego zmierzam? Do tego, że w chwili obecnej na kształt naszego widzenia muzyki największy wpływ (jako programiści radiowi, rodzice, rodzeństwo itd.) ma pokolenie, które najwięcej miłych wspomnień wiąże z latami 90. i nagrywaną wtedy muzyką (trochę na ten temat będzie w następnym poście). Dlatego naturalnym odniesieniem stają się dla nas gwiazdy tego okresu. Kilka dni temu zdębiałem, widząc na Facebooku dyskusję, w której dwie moje rówieśniczki porównały Lanę del Rey do Tori Amos. Mi, jako fetyszyście lat 80. i współczesnych nawiązań do nich, by taka metafora nigdy nie przyszła do głowy. Pewnie coś w tym jest, chociaż trzeba pamiętać, że nasz dostęp do zachodniej muzyki był wtedy jeszcze dość ograniczony i we wielu kwestiach musieliśmy polegać na gustach popularnych prezenterów, np. Trójki. Ale akurat słuchając Florence, można się dosłuchać wielu ekspresywnych wokalistek popularnych w ostatniej dekadzie poprzedniego stulecia - Sinead O'Connor, Dolores O'Riordan, Maria McKee (Never Let Me Go), a przede wszystkim właśnie Annie Lennox. Czy Seven Devils nie brzmi dla Was trochę jak zwolnione Sweet Dreams? Z kolei chórki, kiedy nie brzmią zbyt agresywnie, nie różnią się aż tak bardzo od "i-je-i-je" we Wszystko się może zdarzyć Anity Lipnickiej albo "aj-aj-aj" w Jak ja wierzę Patrycji Kosiarkiewicz ;)

Na pewno wielu fanów Lungs narzeka, że płyta nagrana z kilkoma producentami była ciekawsza (tu udzielał się tylko Paul Epworth), że pod koniec robi się trochę monotonnie, że za dużo w tym wszystkim popu, że blisko stąd do terytorium Jima Steinmana (mi tekst If Only For a Night, choć muzyka to w sumie Zombie połączone z Cloudbusting, automatycznie przypomniał klip do Total Eclipse of the Heart :). Ja też, choć mienię się fanem pop, wolę Lungs, jednak cenię również tę płytę - przede wszystkim za głos, energię, klimat niesamowitości, a także kilka bardzo urokliwych melodii (patrz niżej). Trudno nie kibicować takim artystkom w walce o masową widownię.

Merry Christmas, Flo!