Recenzja: Adele "21", czyli wywracanie stołów

Adele w obiektywie Vogue w 2009

(Wiem, że czekaliście na ten wpis... Nie udawajcie, że nie...

Leżenie na łóżku ze słuchawkami na uszach w ciemności po męczącym dniu to cudowna sprawa. Polecam każdemu. Najczęściej mam okazję delektować się w ten sposób muzyką w piątkowe i sobotnie wieczory, kiedy z racji zjazdów na zaocznych studiach doktoranckich nocuję w hotelu w Warszawie.

Niemal dokładnie rok temu, właśnie w takich okolicznościach, przeskakując po kanałach radiowych moją uwagę przykuła piosenkę emitowana przez Zetkę, a szczególnie ekspresja wokalna wokalistki i interesująco rozwiązane chórki. Tyle, że na początku nie mogłem uwierzyć, że to ona (w odróżnieniu od pewnie wielu słuchaczy rozpoznałem głos), a potem pomyślałem, że to na pewno jednorazowy wybryk komputera, może jakaś awaria? Nie miałem pojęcia (kto miał? przynajmniej w Polsce), że właśnie zaczyna się największa "success story" tego roku, której bohaterką jest Adele Laurie Blue Adkins z Tottenhamu. 

Tym bardziej nie miałem pojęcia, że jako wiernego (wtedy) słuchacza Radia Gdańsk i wytrwałego archiwistę amatora UK Top 40 nie ominął mnie jej pierwszy album - 19. Singiel Chasing Pavements był dla niej tym, czym dla Adama Małysza zwycięstwo w Sapporo w 1997. Wszyscy myśleli przez moment, że już 2008 będzie jej rokiem, ale jeszcze było na to za wcześnie. Szczególnie komentator tamtejszej listy przebojów James Masterton przez kilka tygodni z rzędu nabijał się, że Duffy ma kolejne hity, a kariera Adele stanęła w miejscu. Wystarczyć spojrzeć, gdzie obecnie są te dwie panie i wszelki komentarz staje się zbyteczny.

19 nie jest oczywiście słabą płytą, ale jakoś nie chwyta mnie tak jak 21. Pewnie to kwestia wyciszonej produkcji. Ot, jeszcze jedna kolekcja ładnych melodii i zgrabnych dziewczyńskich tekstów, które mogłyby wyjść spod pióra Kate Nash. Lubiane przez Radio Gdańsk singlowe Cold Shoulder to właśnie takie nowoczesno-miejskie klimaty. Moim zdaniem wyróżniają się piosenki Best for Last i - wbrew tytułowi - Tired. MUZYKO(B)LOGER, który - nawiasem pisząc - nie cierpi Chasing Pavements i może ma rację, bo w sumie takich piosenek typu "damy-radę-ramydada-nie-daj-się" jest bardzo dużo, od Shake It Out i Fix You do Firework i Born This Way - bardzo za to lubi Hometown Glory. Nie dziwi mnie to - on nigdy nie przegapi ballady, które nie krzyczy każdym taktem "2008!", dzięki czemu mogłaby spodobać się melomanom 10, 20, 30 lat wcześniej... A w ogóle to chyba najlepsze były wersje live z edycji deluxe ;)

I to jest właśnie klucz do multiplatynowego sukcesu Adele. Nie znoszę tego grepsu anglosaskich krytyków, ale muszę go tu użyć: "effortless classicism". Wszystkie te piosenki nie tylko łatwo wpadają w ucho (fenomenalne Set Fire to the Rain trafiło na moją Facebookową ścianę po pierwszym usłyszeniu w Esce Rock), ale zostały tak nagrane, aby podobać się ludziom różnych generacji, czy fanom starego soulu (I'll Be Waiting), czy soft-rocka lat 80 (He Won't Go). Jestem przekonany, że niedługo doczekamy się wielu coverów tych kompozycji, nie tylko w wykonaniu amatorów, ale też zespołów sytuujących się w bardzo różnych stylistykach i jestem przekonany, że powstałaby z nich bardzo ciekawa płyta (już ciekawe zestawienie przygotowała stronka All About Music). 

Swoją drogą, zwróćcie uwagę na ciekawy paradoks - teoretycznie głównym celem wykonawców wywodzących się z programów talent show powinno być nagrywanie piosenek, które chętnie śpiewaliby uczestnicy kolejnych odsłon tych programów. A tymczasem oni wciąż wolą repertuar właśnie Adele czy Kings of Leon, a w kolejnej edycji polskiego X Factora nie zdziwiłaby mnie eksplozja wersji karaoke Gotye... Za to czasem zdarza się zjawisko odwrotne (może już nie wszyscy pamiętają, ale Girls Aloud też wyłonił telewizyjny casting).

Dodatkowo popularność Adele w USA (a już na pewno utworu Someone Like You) można wytłumaczyć reprezentowaniem przez nią tej części palety emocjonalnej i muzycznej, którą wcześniej reprezentowała cała plejada tamtejszych wokalistek folkowych i country. Mimo wszystko jednak mam nadzieję, że panna Adkins nie przeprowadzi się od razu do Nashville, chociaż w dzisiejszej epoce globalizacji i "countrypolitan" miałoby to już chyba tylko symboliczne znaczenie ;) W ogóle nie podejmuję się zgadywania, jak dalej potoczy się kariera Brytyjki, ale współpracy z Guettą i ubierania się w mięso nie przewiduję ;) 

Turning Tables z dedykacją dla Konwickiego :) Zgadzam się z tymi, którzy uważają, że ta piosenka powinna być singlem zamiast Rumour Has It. Wiem, trzeba podtrzymywać tradycję girl groups, pokazywać, że ten krążek to nie same smęty typu SLY, ale mnie RHI po prostu irytuje. Jeszcze dłuższy czas nie pojawi się tu nic w klimatach retro, więc w ramach bonusu umieściłem też na playliście Adele lat 80. - Alison Moyet.

Jutro pojawi się mała niespodzianka z okazji Sylwestra, potem zadebiutuje na tym blogu kolejna forma pisarska - felieton (fanom Adele szczególnie polecam felieton nr 2), a potem nastąpi kilka dni przerwy, po których wrócimy do recenzji moim zdaniem najważniejszych płyt 2011 roku.