podwójnie platynowa płyta od 27.12. 2013
aktualności:
Rok 2014 zaczął się na dobre. Srebrną płytą stał się pierwszy album wydany po 1 stycznia: High Hopes Bruce'a Springsteena - dziesiąty listowy numer jeden Bossa, po którym nie ma już śladu w notowaniach (miał zresztą dość mieszane recenzje). Nie można tego powiedzieć o pierwszym singlowym przeboju roku - Rather Be Clean Bandit i Jess Glynne, który rozpoczął brytyjską Wiosnę Tańczących Inaczej (termin Kuby Wojewódzkiego, który skądinąd twierdzi, że nie słyszał o Clean Bandit i mu z tym dobrze - hmm). Teraz to jeszcze "tylko" srebrny singiel, ale stanie się hitem ponadprzeciętnego kalibru. Sporym zaskoczeniem był dla mnie pierwszy solowy srebrny singiel dla Jake'a Bugga za Lightning Bolt (26 miejsce na początku 2013), jednak najwyraźniej tak niska pozycja nie przeszkadza w dobrej sprzedaży, jeżeli popularność macierzystego albumu utrzymuje się przez dłuższy czas.
Echa wałkowanej na tysiące sposobów jesiennej rywalizacji między Katy Perry a Lady Gagą już ucichły. Czysto liczbowo wygrała ta pierwsza, jednak czasy, w których tłukła przebój za przebojem już się chyba skończyły. Z Prism udało jej się wylansować dwa, za to solidne. Gaga przymierza się do projektu w stylistyce retro, jednak ArtPop również pozostawił ślad w kronikach w postaci dwóch srebrnych singli: Applause (5 miejsce latem 2013) i tego nagrodzonego 31 I: Do What U Want w duecie z R. Kellym (9 pozycja jesienią 2013). Nowojorska wokalistka, która w dużej mierze wykreowała modę na zatrącającą o Euro-dance elektronikę w popie ma na koncie już pięć platynowych singli w Wlk. Brytanii: Just Dance z udziałem "zaginionego w akcji" Colby'ego O'Donnisa (3 tyg. na szczycie na początku 2009, 42 tyg. w top 75), Poker Face (również 3 tyg. panowania w pierwszej połowie 2009, 66 tyg. w top 75), Bad Romance (2 tygodnie na czele jesienią 2009, 47 tyg. w top 75), Telephone z Beyonce (numer 1 przez 2 tygodnie na przełomie 2009 i 2010, 40 tyg. w top 75) i Born This Way (3 lokata zimą 2011). Złoty status osiągnęły: Paparazzi (4 pozycja wiosną 2009), obdarzony wyjątkowo kontrowersyjnym teledyskiem Alejandro (7 wiosną 2010) i The Edge of Glory (6 wiosną 2011). Srebrnym zadowoliły się: Lovegame (19 w 2009), Judas (9 wiosną 2011) i Marry the Night (16 w 2011 - weryfikacja po uwzględnieniu streamingu 4 VII). Jak na artystkę o tak skandalizującym profilu wizualnym i "wymiatającą" w innych notowaniach, jej wkład w certyfikaty wideo jest na razie niewielki (złoto za The Monster Ball Tour z 2011).
archiwum
Ludovico Einaudi brzmi jak nazwisko maestro sprzed wieków i...jest w tym trochę racji. Mowa bowiem o kompozytorze muzyki nazywanej zazwyczaj poważną (w tym filmowej), chociaż nie stroniącym również od ukłonów w stronę popu, co na razie przysporzyło mu na Wyspach jedną złotą płytę (Echoes - The Einaudi Collection; 40 pozycja w 2003), a od 31 I także jedną srebrną (Islands - Essential Einaudi, 34 w 2011). Co ciekawe, jego pradziadek Luigi był drugim prezydentem w historii nowoczesnych Włoch.
archiwum
Ludovico Einaudi brzmi jak nazwisko maestro sprzed wieków i...jest w tym trochę racji. Mowa bowiem o kompozytorze muzyki nazywanej zazwyczaj poważną (w tym filmowej), chociaż nie stroniącym również od ukłonów w stronę popu, co na razie przysporzyło mu na Wyspach jedną złotą płytę (Echoes - The Einaudi Collection; 40 pozycja w 2003), a od 31 I także jedną srebrną (Islands - Essential Einaudi, 34 w 2011). Co ciekawe, jego pradziadek Luigi był drugim prezydentem w historii nowoczesnych Włoch.
rozmaitości:
- złota płyta dla składanki 90s Groove z maja 2012 (od Jamiroquai przez TLC po Olive)
- złota płyta dla składanki Kissstory z sierpnia 2013 z muzyką urban z przełomu wieków
- złote wideo dla broadwayowskiej wersji Shrek: The Musical z października 2013 (spektakl był wystawiany w Nowym Jorku w latach 2008-10)
Status Quo to w Polsce zespół jednego przeboju, zaś w Wlk. Brytanii prawdziwa instytucja - pub-rockowe dinozaury cenione na równi z Dire Straits. In the Army Now (2 miejsce jesienią 1986) to tylko jeden z 11 srebrnych singli kapeli, wśród których znajduje się m.in. ich jedyny numer jeden - Down Down z 1974. Ostatnie takie osiągnięcie zespołu to medley starych przebojów - Anniversary Waltz Part 1 (2 lokata w 1990), zaś jedyny złoty singiel - Rockin' All Over the World (3 pozycja w 1977). Weterani w ciągu trwającej ponad 40 lat kariery uzbierali 10 srebrnych i 20 złotych płyt. Wśród tych drugich znajdują się ich cztery numery jeden: Hello (jesień 1973), On the Level (dwa razy wiosną 1975), Blue for You (trzy razy wiosną 1976) i 1982 (tytuł to jednocześnie rok wydania). Nad ten średnio zachwycający podział wybiły się jedynie dwie składanki: platynowe 12 Gold Bars (3 w 1980, 48 tyg. w top 75) i podwójnie platynowe Rocking All Over the Years (2 jesienią 1990). Wideo akompaniujące innej składance: XS All Areas - The Greatest Hits z 2004 zdobyło platynowy status. A pretekstem do napisania tej notki była złota płyta dla nienotowanej z jakichś powodów na liście The Essential z 2001 (przynajmniej wg Amazonu).
Backstreet Boys to ciekawy przypadek z punktu widzenia muzycznego marketingu, ponieważ zanim zdobyli niekwestionowaną popularność w rodzinnych USA (dwie diamentowe płyty), wykuwali ją na rynku europejskim. W niektórych krajach, m.in. Polsce, stali się wręcz synonimem boysbandu. W Wlk. Brytanii nie zdetronizowali Take That i Boyzone, jednak również osiągnęli sporo sukcesów. Największym była podwójna platyna za Backstreet's Back (2 miejsce latem 1997, 44 tyg. w top 75), platyną pokryły się także Millennium (2 wiosną 1999, 56 tyg. w top 75) i Greatest Hits – Chapter One (5 w 2001). Eponimiczny debiut (12 w 1996) zdobył złoty status, w nowym stuleciu osiągnęły go też Black and Blue (13 w 2000) i Never Gone (11 w 2005). Kwintet bywa notowany w top 75 do dziś (In a World Like This latem 2013 zameldowało się na 16 pozycji). Udało się to również nieobecnej na liście składance The Very Best of Backstreet Boys z 2011, nagrodzonej przez BPI właśnie 31 I.
Backstreeci legitymują się w Wlk. Brytanii trzema złotymi singlami: Everybody (Backstreet's Back) (3 pozycja latem 1997), As Long As You Love Me (to samo miejsce jesienią tamtego roku) i I Want It That Way (szczyt wiosną 1999). Srebrem pokryły się: Quit Playing Games (with My Heart) (2 na początku 1997), All I Have to Give (2 zimą 1998) i hop-bęcowy megahit Show Me The Meaning Of Being Lonely (3 wczesną wiosną 2000). Listę sukcesów uzupełniają dwa platynowe (Backstreet Back Behind the Scenes z 1997 i akustyczny koncert z Kolonii A Night Out with the Backstreet Boys - 1998) i i trzy złote DVD.
Teraz cykl czeka dłuższa przerwa, ponieważ przyszedł czas na podzielenie się wrażeniami z letniego sezonu koncertowo-festiwalowego. Przydałoby się również uzupełnić w niektórych postach dane o certyfikatach za DVD (przynajmniej platynowych). Obiecuję także na przyszłość precyzyjniej podchodzić do pór roku (trzymać się kalendarzowych, a nie orientacyjnej pogody). W następnym odcinku pojawi się kolejny b. popularny w Polsce zespół, legendarny Kanadyjczyk, zaś dzięki kilku divom będzie filmowo: coś z Titanica, coś z Bonnie i Clyde...
Status Quo to w Polsce zespół jednego przeboju, zaś w Wlk. Brytanii prawdziwa instytucja - pub-rockowe dinozaury cenione na równi z Dire Straits. In the Army Now (2 miejsce jesienią 1986) to tylko jeden z 11 srebrnych singli kapeli, wśród których znajduje się m.in. ich jedyny numer jeden - Down Down z 1974. Ostatnie takie osiągnięcie zespołu to medley starych przebojów - Anniversary Waltz Part 1 (2 lokata w 1990), zaś jedyny złoty singiel - Rockin' All Over the World (3 pozycja w 1977). Weterani w ciągu trwającej ponad 40 lat kariery uzbierali 10 srebrnych i 20 złotych płyt. Wśród tych drugich znajdują się ich cztery numery jeden: Hello (jesień 1973), On the Level (dwa razy wiosną 1975), Blue for You (trzy razy wiosną 1976) i 1982 (tytuł to jednocześnie rok wydania). Nad ten średnio zachwycający podział wybiły się jedynie dwie składanki: platynowe 12 Gold Bars (3 w 1980, 48 tyg. w top 75) i podwójnie platynowe Rocking All Over the Years (2 jesienią 1990). Wideo akompaniujące innej składance: XS All Areas - The Greatest Hits z 2004 zdobyło platynowy status. A pretekstem do napisania tej notki była złota płyta dla nienotowanej z jakichś powodów na liście The Essential z 2001 (przynajmniej wg Amazonu).
Backstreet Boys to ciekawy przypadek z punktu widzenia muzycznego marketingu, ponieważ zanim zdobyli niekwestionowaną popularność w rodzinnych USA (dwie diamentowe płyty), wykuwali ją na rynku europejskim. W niektórych krajach, m.in. Polsce, stali się wręcz synonimem boysbandu. W Wlk. Brytanii nie zdetronizowali Take That i Boyzone, jednak również osiągnęli sporo sukcesów. Największym była podwójna platyna za Backstreet's Back (2 miejsce latem 1997, 44 tyg. w top 75), platyną pokryły się także Millennium (2 wiosną 1999, 56 tyg. w top 75) i Greatest Hits – Chapter One (5 w 2001). Eponimiczny debiut (12 w 1996) zdobył złoty status, w nowym stuleciu osiągnęły go też Black and Blue (13 w 2000) i Never Gone (11 w 2005). Kwintet bywa notowany w top 75 do dziś (In a World Like This latem 2013 zameldowało się na 16 pozycji). Udało się to również nieobecnej na liście składance The Very Best of Backstreet Boys z 2011, nagrodzonej przez BPI właśnie 31 I.
Backstreeci legitymują się w Wlk. Brytanii trzema złotymi singlami: Everybody (Backstreet's Back) (3 pozycja latem 1997), As Long As You Love Me (to samo miejsce jesienią tamtego roku) i I Want It That Way (szczyt wiosną 1999). Srebrem pokryły się: Quit Playing Games (with My Heart) (2 na początku 1997), All I Have to Give (2 zimą 1998) i hop-bęcowy megahit Show Me The Meaning Of Being Lonely (3 wczesną wiosną 2000). Listę sukcesów uzupełniają dwa platynowe (Backstreet Back Behind the Scenes z 1997 i akustyczny koncert z Kolonii A Night Out with the Backstreet Boys - 1998) i i trzy złote DVD.
No comments:
Post a Comment